Μπρούκλιν Νετς: Όταν ο Ντράγκιτς έκλαψε για τη φανέλα του Ντράζεν

Όταν ο Γκόραν Ντράγκιτς δέχθηκε τη φανέλα των Νετς με το νούμερο 3, του Ντράζεν Πέτροβιτς, από τη μητέρα του, Μπιζέρκα, κατέρρευσε συναισθηματικά. Τώρα, μετά το «χάλασμα» του προξενιού με τον Λούκα Ντόντσιτς, βρίσκεται στο Μπρούκλιν και παίζει για λογαριασμό τους στο NBA.

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς το ήξερε. Δεν το φανταζόταν ούτε είχε απλώς υποψία: το ήξερε. Ήταν σίγουρη για αυτό.

Η παλιγγενεσία του σλοβενικού μπάσκετ ήρθε τον Σεπτέμβριο του 2017. Με προπονητή τον Σέρβο Ιγκόρ Κοκόσκοφ και θεμέλιους λίθους τον Γκόραν Ντράγκιτς και τον Λούκα Ντόντσιτς, η εθνική ομάδα της χώρας κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ. Ο τελευταίος, τότε, ήταν σχεδόν εφτά μήνες στα 18 χρόνια του. Ο πρώτος υπήρχε αυτοδικαίως ως ο ηγέτης της ομάδας, ένας παίκτης που την οδηγούσε στην Εδέμ. Μετά το μακελειό στον ημιτελικό επί των Ισπανών, μια συντριβή που μπορεί να μη σήμαινε τέλος εποχής, πάντως ήταν ό,τι εγγύτερο σε αυτό, ήρθε η οριστική αναγνώριση: σε ένα συγκλονιστικό τελικό στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης, η Σλοβενία νίκησε τους «λειψούς», δίχως Μίλος Τεόντοσιτς, Νίκολα Γιόκιτς και Μπόμπαν Μαριάνοβιτς Σέρβους, 93-85, και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Το ημερολόγιο έγραφε 17 του μηνός Σεπτεμβρίου και οι Σλοβένοι, ύστερα από 26 χρόνια ανεξαρτησίας, ανέβηκαν σε μια κορυφή με το κορυφαίο δίδυμο γκαρντ στην ιστορία τους.

Ο Ντράγκιτς, που φορούσε το νούμερο 3 στην πλάτη, ήταν ο MVP της διοργάνωσης. Λίγες μέρες μετά, δέχθηκε ό,τι περιέγραψε ως «ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που έχω πάρει στη ζωή μου». Η μητέρα του αδικοχαμένου, στις 7 Ιουνίου 1993 σε μια λεωφόρο του Μονάχου, Ντράζεν Πέτροβιτς, Μπιζέρκα, του έδωσε τη φανέλα με το νούμερο 3 των Νιου Τζέρσεϊ Νετς, που φορούσε ο γιος της όταν έκανε τη δουλειά για όλους τους Ευρωπαίους που θα κατέληγαν στο ΝΒΑ. Ο Ντράγκιτς είχε καταρρεύσει πολύ πριν πάρει αυτό το δώρο και σκουπίζοντας τα μάτια του συναπτώς, ευχαρίστησε την Μπιζέρκα για τη χειρονομία. Αργότερα, της το ανταπέδωσε. Την έψαξε, την βρήκε και της χάρισε τη δική του φανέλα, με το νούμερο 3 της εθνικής Σλοβενίας.

Περίπου 4,5 χρόνια ύστερα από εκείνη τη στιγμή, της 20ής Σεπτεμβρίου του 2017, υπέγραψε στους Μπρούκλιν Νετς και είναι αυτονόητο πως αυτή η φανέλα δεν στολίζει κάποιο δωμάτιο στη Λιουμπλιάνα, αλλά βρίσκεται στις αποσκευές του. Με την αλλαγή των κανονισμών και τον Κάιρι Ίρβινγκ να βρίσκεται κανονικά στη δράση, η ομάδα του Στιβ Νας είναι υποψήφια για τον τίτλο και ο Ντράγκιτς εύχεται να κατακτήσει το δαχτυλίδι και για να τιμήσει, φορώντας αυτήν τη φανέλα, το μακαρίτη που χαρακτήρισε «είδωλό μου».

Εξομολογήτρια ψυχών

Το καμάρι του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Η Μπιζέρκα Πέτροβιτς, λοιπόν, το ήξερε. Και για αυτό, εκείνον τον Σεπτέμβριο του επιδαψίλευσε ένα σπουδαίο έπαινο, ότι «οδήγησες τη Σλοβενία στη νίκη με τον ίδιο τρόπο που ο Ντράζεν ηγείτο της Γιουγκοσλαβίας». Στην Κροατία, η χαροκαμένη μάνα έγινε σύμβολο με διαφορετικό τρόπο από ό,τι ο γιος της, που από το 1991, όταν και μετακόμισε από το Πόρτλαντ και τους Μπλέιζερς στο Νιου Τζέρσεϊ, ως το 1993,απογειώθηκε κυρίως στις συνειδήσεις των μπασκετόφιλων, ακόμα και στο ΝΒΑ, φτάνοντας να έχει 24,3 πόντους μέσο όρο στα τέσσερα παιχνίδια της σειράς του πρώτου γύρου των play off με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς (3-1), βάζοντας, μάλιστα, 40 στο πρώτο παιχνίδι του και 22,3 πόντους την κανονική περίοδο της σεζόν 1992-93. Τότε, μάλιστα, ο Ντράζεν αρνήθηκε να πάρει μέρος στο διαγωνισμό τρίποντου στο All Star Game του NBA επειδή θεωρούσε ότι αδικήθηκε που δεν κλήθηκε στο κυρίως παιχνίδι.

Η Μπιζέρκα έγινε και εξομολογήτρια ψυχών. Οι άνθρωποι ζητούσαν τα θλιμμένα μάτια της για να της εκφράσουν το θαυμασμό για το γιο της και το περικυκλωμένο από τις ρυτίδες στόμα της για να μάθουν ιστορίες για εκείνον. Παιδιά και παιδιά, τόσο στην πρώην Γιουγκοσλαβία όσο και, αργότερα, στις ανεξάρτητες δημοκρατίες της, μεγάλωσαν με τον Ντράζεν ως είδωλο: μάθαιναν για το παροιμιώδες θράσος του, τις ατέλειωτες ώρες προπόνησης, το τρίποντο, που στο NBA το υποτιμούσαν, ακόμα και το προσωνύμιό του, «Μότσαρτ», τους κέντριζε το ενδιαφέρον. Ήταν τέτοια η επιβολή του στις συνειδήσεις των μπασκετόφιλων, που ο… αληθινός Μότσαρτ, παρ’ ότι έζησε και μεγαλούργησε 200 χρόνια πριν και πέθανε 53 μέρες πριν κλείσει τα 36 του στη Βιέννη, έμοιαζε να του έχει… κλέψει το παρατσούκλι.

Η 7η Ιουνίου, από το 1993 και έπειτα, παραμένει μέρα θρήνου και οδύνης για αυτόν τον φανταστικό τύπο, που εν πολλοίς, παρέα με το συνοδοιπόρο του Βλάντε Ντίβατς, ο οποίος επίσης ζήτησε τη «συγχώρεση» της μάνας του στο ταξίδι από το Λος Άντζελες στο Ζάγκρεμπ, που έφερε και το εξαίσιο «Once Brothers» του ESPN, καθόρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Κι αν εξαιρεθεί το γεγονός ότι ο Ντράγκιτς είναι αριστερόχειρας, οι ομοιότητες στο παιχνίδι τους υπάρχουν στο βαθμό που χρειάστηκε η Μπιζέρκα για να εξάγει το συμπέρασμα ότι ο ηγέτης της εθνικής Σλοβενίας, Πολυτιμότερος Παίκτης του Ευρωμπάσκετ, θα λάτρευε το δώρο της.

Μια καριέρα μεγαλύτερη από ό,τι φαίνεται

Οι τελικοί και το σπουδαιότερο παράσημο

Ο Γκόραν Ντράγκιτς, που πριν το Ευρωμπάσκετ του 2017 είχε αποφασίσει και ανακοινώσει ότι θα σταματούσε της Εθνικής, οπότε το τελευταίο διεθνές παιχνίδι της καριέρας του ήταν ο θριαμβευτικός τελικός, δεν είναι αμελητέα περίπτωση παίκτη. Αν και δεν μπαίνει σε οποιαδήποτε λίστα κορυφαίων, ακόμα και στην Ευρώπη, επισκιαζόμενος από τα κλασικά ονόματα, έχει μια μακρόχρονη καριέρα στο NBA και έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο δαχτυλίδι, το 2020 στη «φούσκα», όταν οι Χιτ έφτασαν στους τελικούς και ηττήθηκε στα πέντε παιχνίδια, 4-1, από τους Λος Άντζελες Λέικερς. Από το 2008, που έγινε ντραφτ από τους Σαν Αντόνιο Σπερς στο δεύτερο γύρο του NBA στο νούμερο 45, έως και τώρα, ο Ντράγκιτς έχει συναπτή παρουσία στο πρωτάθλημα, και μόνο το 2011, όταν έπαιξε για λίγο στην Μπασκόνια, επέστρεψε στην Ευρώπη.

Ο Ντράγκιτς έχει παίξει στους Φοίνιξς Σανς δις, από το 2008 έως το 2011 και από το 2012 έως το 2015, έπαιξε μια σεζόν στους Ρόκετς , ενώ ενδιαμέσως πήγε στην Μπασκόνια αφού το πρωτάθλημα δεν διεξαγόταν λόγω του lockdown, πήγε στους Μαϊάμι Χιτ, με τους οποίους έπαιξε έξι σεζόν, από το 2015 έως το 2021, και κατόπιν μετακόμισε στο Τορόντο για λογαριασμό των Ράπτορς, πριν γίνει ανταλλαγή και ταξιδέψει για το Μπρούκλιν. Στην πραγματικότητα, οι Καναδοί τον έστειλαν στο Σαν Αντόνιο και τους Σπερς, από όπου και πήρε το συμβόλαιο με το buy out, το οποίο είχε ισχύ από το 2008, για να μείνει οριστικά ελεύθερος.

Η καριέρα του Ντράγκιτς είναι αξιοπρόσεκτη και αριθμητικά: συνολικά έχει, σε 15 σεζόν στο ΝΒΑ, 13,9 πόντους και 4,8 ασίστ ανά μέσο όρο, ενώ κορυφαία χρονιά του ήταν οι 20,3 πόντοι ανά μέσο όρο για λογαριασμό του Μαϊάμι τη σεζόν 2016-17. Πάντως, ο γεννημένος στη Λιουμπλιάνα Σλοβένος είχε βάλει ως στόχο και το Ντάλας. Εκεί, ηγέτης είναι ο συμπατριώτης του, Λούκα Ντόντσιτς, με τον οποίο είχε στοιχειοθετήσει ένα δυναμικό δίδυμο στους γκαρντ λίγο πριν αφήσει την Εθνική. Ο τελευταίος τον ήθελε σε τέτοιο βαθμό στο Τέξας, που είχε εκφράσει την επιθυμία του να τον αποκτήσουν οι Μάβερικς. Αλλά δεν έγινε.

Ο… τύπος του

Πώς χάθηκε η σλοβενική συνάντηση στο Ντάλας

Ο Ντόντσιτς, για τον οποίον επαναλαμβάνουν ότι ήταν εκείνος που οδήγησε τη Σλοβενία στο χρυσό, φέρνοντας αντιδράσεις, μεταξύ αστείου και σοβαρού, από τον πάλαιο ποτέ συμπαίκτη του, είχε πει ότι «αυτός είναι ο τύπος μου» και… έπεσε σύρμα να αποκτηθει. Στο Ντάλας προόριζαν τον Ντράγκιτς για αναπληρωματικό του Τζέιλεν Μπράνσον, που θα έδινε βάθος στους γκαρντ. Ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε αυτή η μετακίνηση ήταν η ανταλλαγή του Κρίσταπς Πορζίνγκις στους Ουάσιγκτον Γουίζαρντς.

Αυτή, άλλωστε, έφερε τους Νταβίς Μπερτάνς και Σπένσερ Ντινγουίντι από την πρωτεύουσα στο Τέξας και, με τον τελευταίο, καλύφθηκε το κενό που υπήρχε πίσω από τον Μπράνσον και του Λούκα. Ο Ντράγκιτς, λοιπόν, αναγκάστηκε να αλλάξει ρότα και να ψάξει αλλού για ομάδα, με το Μπρούκλιν να του προσφέρει μία βοηθητική θέση, από την οποία μπορεί όντως να είναι κρίσιμος. Οι Νετς, μετά την ανταλλαγή του Τζέιμς Χάρντν στους Φιλαδέλφεια Σίξερς δεν αισθάνονταν ασφαλείς με τους μπράβους και έτσι ο Ντράγκιτς βρήκε μία θέση στο ρόστερ. Στην ομάδα που το είδωλό του, τη φανέλα του οποίου έχει, έγινε θρύλος, θα έχει, πιθανώς, μια τελευταία ευκαιρία για να διεκδικήσει και να πάρει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.