ΚΟΜΠΙ ΜΠΡΑΪΑΝΤ: Η ζωή μετά

Το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα στο λόφο Καλαμπάσας της Καλιφόρνια, που στέρησε τη ζωή του θρυλικού πρωταθλητή του NBA με τους Λος Άντζελες Λέικερς Κόμπι Μπράιαντ στις 26 Ιανουαρίου 2020, μοιάζει η απαρχή μιας έκρηξης δεινών για τον κόσμο.

Ο Κόμπι Μπράιαντ έχασε, την τελευταία διετία, όλο αυτόν το χαλασμό. Τις μάσκες. Τη δύσκολη δίοδο στην προπόνηση. Το ίδιο και η κόρη του, Τζίτζι, με την οποία ανελήφθη εις τους ουρανούς μία από τις πλέον στενάχωρες Κυριακές εξ υπαρχής του ανθρώπινου είδους, την τέταρτη του Ιανουαριού του 2020. Μαζί τους, άλλοι εφτά.

Ο Γενάρης, που έχει άμεση σχέση με το γένος, το οποίο, μέσω των διεστραμμένων απολήξεων του εγκεφάλου, πρέπει να παραπέμπει στον Ιανό, από τον οποίο πήρε το όνομά του, είναι ένας μήνας που ο Κόμπι πάντα βρισκόταν σε εγρήγορση, παρών τε και ωσεί. Στις 22 του έβαλε εκείνους τους 81 πόντους με τους Τορόντο Ράπτορς, το 2006, ένα φεστιβάλ εγωισμού και μεγαλείου, δεξιότητας στο απόγειό της και θεϊκής ύβρεως. Στις 24, του 2020, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς τον προσπέρασε στην τρίτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών και αφού τον χαιρέτισε δημοσίως, το νήμα της ζωής του κόπηκε αδόκητα. Ήταν 42 ετών.

Θα είχε ενδιαφέρον η προσέγγιση του Μπράιαντ, του «μεγαλύτερου Λέικερ όλων των εποχών», όπως είπε κατά την ανάρτηση των δύο εμφανίσεων, του 24 και του 8, ο Μάτζικ Τζόνσον μπροστά του, αυτήν την εποχή. Τα τρικ που θα σκαρφιζόταν για να συνεχίσει να κινεί τη ζωή ως νεφεληγερέτης, επηρεάζοντας και δίνοντας μαθήματα. Τα γήπεδα που θα πήγαινε και οι φωτογραφίες που θα έβγαζε. Τα παραμύθια που θα έγραφε. Οι μάσκες με σχέδια που θα λάνσαρες. Η γνώμη του για τα εμβόλια και το κίνημα για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα στήριζε ως ειλικρινώς μετανοών, κοριτσοπατέρας και λάτρης των γυναικών στα σπορ. Δύο χρόνια μετά το θάνατό του, αυτό που δεν ήταν εφικτό να αντικατασταθεί ήταν η ακτινοβολία του. Η γοητεία που άφηνε να ρέει από το περίγραμμα της ύπαρξής του. Η θέση του ανώτερου είδους ως μειλίχιου οδηγού στο οικοσύστημα.

Ο ιερομόναχος του σταρ σίστεμ

Ένας φιλόσοφος με… διάφραγμα

Είναι όντως μεταφυσικό το σημείο που ο Κόμπι Μπράιαντ έχασε τη ζωή του, στο λόφο του Καλαμπάσας. Για όλα τα αθλητικά επιτεύγματά του, το κορυφαίο έργο που επιτέλεσε ήρθε με μια κατακλυσμιαία μεστότητα, που είναι σπάνια στο χώρο του πρωταθλητισμού. Ο Κόμπι διέβη τον Ρουβίκωνα, γι’ αυτό, αν και πέθανε νέος, δεν ταξίδεψε στον άλλον κόσμο ως εξοργισμένος, ώστε ο μύθος του να διανθιστεί με ραψωδίες περί θυμού και ιλιγγιώδους ταχύτητας. Στην πραγματικότητα, η «φυγή» του ακόμη σαστίζει, διότι ήρθε μια ελάχιστα αναμενόμενη στιγμή, η οποία φυσικά ουδέναν πρόκειται να ρωτήσει, αλλά εν πάση περιπτώσει χαρακτηρίζεται έτσι με βάση την αρμονία και την επικράτησή της στο γήινο κόσμο.

Ήρθε σε εκείνο το σημείο που η εποχή του ανδρός ήταν δυνατόν να χαρακτηριστική φιλοσοφική και που η ανθολογία με τα πάρα πολύ χρήσιμα αποφθέγματά του μεγάλωνε, δίνοντας στον κόσμο μια πραγματική, όσο και σκληρή, υπόσταση της καθημερινότητας. Ο Κόμπι Μπράιαντ είχε απομυζήσει όλες τις περιπέτειές του και χωρίς να φεισθεί χρόνου και σκέψης, της είχε στραγγίξει για τα καλά, βγάζοντας από αυτές ένα πεντανόστιμο ζουμί, το οποίο υπήρξε αποκαλυπτικό, πολύ περισσότερο από τον πρωταθλητισμό, για την ίδια την ανθρώπινη φύση, την αγωνία και τις ατραπούς που διαβαίνει το ον στην καθημερινότητά του ως Homo Sapiens και όχι ως Homo Neanderthal.

Ουσιαστικά, ο Κόμπι ήταν ένας από τους ελάχιστους, σε βάθος χρόνου, ιερομόναχους του σταρ σίστεμ και η εξαίρεση στην περίπτωσή του ήταν ότι δεν απαρνιόταν τη ζωτικότητα των στιγμών, τουναντίον βουτούσε σαν μανιακός σε αυτές. Ορμώμενος, πιθανότατα, από τα μαθήματα που ήθελε να πάρουν οι κόρες του από τον εκλεκτό περίγυρό του, ο Μπράιαντ βρισκόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο κέντρο της δράσης και οι τοποθετήσεις του, αισθητικό ισοδύναμο της σοφίας του Νέστορα, δεν ενείχαν έπαρση ή οποιαδήποτε μορφή κομπορρημοσύνης. Αντιθέτως, ήταν στεγνές από οποιοδήποτε φούσκωμα, γι’ αυτό κιόλας αποτυπώνονταν, όχι με τη μορφή του κηρύγματος ή κάποιας διδαχής αλλά, σαν καθημερινά συμπεράσματα.

Η κληρονομιά

Μια αλύγιστη λέαινα

Ταύτο αποδεικνύεται ποικιλοτρόπως. Η Βανέσα Μπράιαντ δεν ήταν η Ελίζα Ντούλιτλ στον «Πυγμαλίονα» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Αντιθέτως, όταν ο έφηβος Κόμπι την γνώρισε, φαινόταν ήδη ότι θα μεγάλωνε. Η εκμυστήρευση της επιλογής υπήρξε απολαυστική, διότι όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο την διάλεξε ανάμεσα σε άλλα περισσότερο όμορφα κορίτσια, τα οποία λαχταρούσαν λίγη προσοχή από ένα πρόσωπο που με θράσος και αγένεια υπήρξε ανυποχώρητο από τη… μήτρα στο Λος Άντζελες, ο Μπράιαντ απάντησε, για να τεθεί με ποιητική εσάνς, «άλλη βασίλισσα δεν βλέπω».

Η Βανέσα, όντως, υπήρξε συμπονετική στην περιπέτειά του με το βιασμό το 2004, σε τέτοιο σημείο που καθόταν δίπλα του στη συνέντευξη Τύπου στην οποία, πυρεσσών, ζήτησε συγγνώμη από το θύμα του και απέδειξε ότι το χέρι της μέσα στο δικό του δεν υπήρξε ένα ψευδεπίγραφο ή ένα μαρκετίστικο κόλπο. Πέρασαν, άλλωστε, 17 χρόνια από τότε και πολύ περισσότερο εκείνη κράτησε την οικογένεια ενωμένη, όταν ο μπαμπάς έλειπε σε ταξίδια για δουλειές. Το σθένος που ο κόσμος του ΝΒΑ ψυχανεμιζόταν ότι διέθετε επίσης δεν ήταν φήμη και αυτό αποδείχθηκε στην αδήριτη παρουσία της στις εκδηλώσεις προς τιμή του, με αποκορύφωμα και τελευταία την είσοδο του Κόμπε Μπράιαντ στο Hall of Fame του μπάσκετ, όταν, από μικροφώνου, έκανε ακόμα και τον Μάικλ Τζόρνταν, που καθόταν πίσω της, να μοιάζει με κομπάρσο.

Η Βανέσα καρατόμησε το «φίλο» Καρλ Μαλόουν, όταν εκείνος αποδείχθηκε ότι την πλεύριζε με σεξουαλικούς σκοπούς και ακόμα και τώρα, που είναι ουσιαστικά η διαχειρίστρια της περιουσίας που άφησε πίσω του ο σύζυγός της, με έσοδα που προφανώς «τρέχουν» ακόμη -οι συγγενείς του Τζον Λένον δεν σταμάτησαν να βγάζουν λεφτά επειδή πέθανε- βγάζει νύχια ακονισμένα και προστατεύει ό,τι έχει να κάνει με την ιδιωτικότητά της και τα απολύτως δικαίως κεκτημένα του αείμνηστου άντρα της, του οποίου, προφανώς, υπήρξε η πλέον έμπιστη σύμβουλος και, εκ του αποτελέσματος, δικαιωμένη για τις προσεγγίσεις της απέναντι στις καταστάσεις.

Αλησμόνητος

Τα αποσπάσματα του… 2050

Το κενό που αφήνει, λοιπόν, ο σπουδαίος Κόμπι Μπράιαντ, πεντάκις πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Λέικερς (2000-02, 2009-10), δις «χρυσός» ολυμπιονίκης (2008, 2012) και κάτοχος ενός Όσκαρ το 2018 για το γράμμα του «Dear Basketball», ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους, θα γινόταν να χαρακτηριστεί δυσαναπλήρωτο αν υπήρχε έστω η πιθανότητα να αναπληρωθεί. Σε αντίθεση με τον Τζόρνταν, ο οποίος υπήρξε φειδωλός, γενικώς, στην πραγματεία του περί ζωής και πρωταθλητισμού, ακόμα και με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, που, επιδραστικός ων, δεν ξεχνάει να θυμίζει ότι είναι το παιδί από το Άκρον του Οχάιο, ο Κόμπι δεν έκανε οποιαδήποτε επίκληση στο συναίσθημα, αντιθέτως αυτό ξεχείλιζε ανεμπόδιστα. Ό,τι λέει είναι ζυμωμένο, σε σημείο που θα μπορούσε κάποιος να στοιχηματίσει ότι το… 2050 θα υπενθυμίζονται δηλώσεις του ως διδακτικές. Μόλις την Τρίτη, μετά τον αποκλεισμό των Τάμπα Μπέι Μπακανίρς, τον ανέφερε ως παράδειγμα, λέγοντας ότι ουδείς ξέρει το μέλλον τι θα φέρει, όταν ρωτήθηκε ξανά για την αποχώρησή του.

Άλλωστε ήταν ο ίδιος, μέσα στο παρκέ, που χαρακτηρίστηκε «απρόβλεπτος όπως το αύριο». Και, πω πω, αν ήταν λέει…

Διαψεύδοντας καταφανώς εκείνους που, διακρίνοντας την εμμονή του με το μπάσκετ, έκριναν ότι αυτή η μονομανία θα τον δυσκόλευε στη ζωή μετά, υπήρξε δημιουργικότατος και, παρ’ ότι πρέπει να υπάρχει δυσπιστία απέναντι σε όλα τα ρεπορτάζ και τις κρίσεις για τη «μέλλουσα σταρ του WNBA», Τζιάνα Μπράιαντ, η αγάπη του για τις κόρες του και, αντιστοίχως, η δική τους λαχτάρα για τα σπορ, καθώς η πλέον 19χρονη Νατάλια είχε πιάσει… σκοινί κορδόνι το βόλεϊ, τον οδήγησε ξανά στο παρκέ.

Στο τέλος, οι μικρές Μπιάνκι και Κάπρι Κόμπε, 5 και 2 χρόνων αντιστοίχως, δεν θα θυμούνται τον πατέρα τους ως ζώντα, ενδεχομένως να αμφιβάλουν ακόμα και για την ύπαρξή του, θεωρώντας τον ένα αξιαγάπητο πνεύμα, αλλά ποιος στ’ αλήθεια δεν αμφιβάλλει τώρα για το αν όντως έζησε; Συγκρουσιακός, καθοδηγητικός, συγκεντρωτικός, κατατοπισμένος, χαρισματικός, πλήρης, ο Κόμπι Μπράιαντ προδόθηκε από τα αεροπλάνα και την έλλειψη φόβου που τον έκανε να μπει σε ένα από αυτά, το καταραμένο Sikorsky S-76, προκειμένου να παίξει η 13χρονη κόρη του και η ομάδα που κοούτσαρε σε ένα τουρνουά μπάσκετ. Το πένθος για την απουσία του υπήρξε πανδημικό και αυτό αποτέλεσε μια προφητεία για τα μελλούμενα, τα οποία ήταν τόσο άμεσα που θα αποκλειόταν, για τους πιστούς του, να μην προάγουν την αφέλεια, ένα καρμικό ρεσιτάλ, ότι αυτομάτως η δική του απώλεια σηματοδότησε μια εστία κακού.

Κατά πάσα πιθανότητα, όχι, δεν ήταν άγγελος: αλλά η δύναμη των σπορ επαφίεται στο να επιστρέφεις, με κάποιον τρόπο, στην κοιλάδα που η είσοδος στη λογική απαγορεύεται.