Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: Όταν το ξύλο που βγήκε απ' τον Παράδεισο έπεφτε σύννεφο... στους Άγιους Τόπους!

Το επιχείρημα ότι «παλιότερα οι εποχές ήταν πιο αγνές», μοιάζει να καταστρατηγείται εκ των αναμνήσεων. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει σε ό,τι ήταν μάλλον το αναμενόμενο παιχνίδι στην Ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ουδέποτε η προσμονή ήταν εντονότερη για ένα ματς όπως εκείνο της 19ης Απριλίου 1994, όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Final 4 για το Κύπελλο Πρωταθλητριών μπάσκετ, στο Τελ Αβίβ.

Για εκείνο το ματς, το οποίο εν τέλει οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν 77-72, όλα ήταν πρώτα: ο Ολυμπιακός προκρίθηκε για πρώτη φορά σε Final 4, ο Παναθηναϊκός το ίδιο. Για πρώτη φορά μία ελληνική ομάδα θα ήταν στον τελικό, με σημαντικές πιθανότητες να κερδίσει το τρόπαιο. Για πρώτη φορά οι δύο ομάδες ετίθεντο αντιμέτωπες η μία απέναντι στην άλλη στην Ευρώπη, όχι μόνο σε ημιτελικό.

Και, βέβαια, για πρώτη φορά οι οπαδοί των δύο ομάδων θα έκαναν ένα ταξίδι κοινό και θα βρίσκονταν στον ίδιο προορισμό. Στα δημοσιεύματα της εποχής εκφραζόταν η ανησυχία για την εξέλιξη αυτής της, κυριολεκτικά, συμπόρευσης, παρ’ όλα αυτά υπήρχε και μια αχτίδα αισιοδοξίας, ότι η πανίσχυρη ισραηλινή αστυνομία θα έκανε τη δουλειά της.

Το ιστορικό περιοδικό «Τρίποντο» είχε δουλειές με φούντες εκείνον τον Απρίλιο και στο τεύχος που αφορούσε στο Final 4 έβαλε τίτλο «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», δηλαδή το… ποπ, κατά τη Σωτηρία Μπέλλου, τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Το πώς ξεκίνησαν να πάνε με τα βαπόρια οι οπαδοί των δύο ομάδων, ήταν, βέβαια, επιζήμιο, αφού αφορούσε και στη σωματική ακεραιότητα των πιο άτρομων εξ αυτών.

Η FIBA την είχε… ακούσει τόσο πολύ με αυτήν τη συνύπαρξη, που στο 72-64 του ΣΕΦ, στις 2 Απριλίου, νίκη με την οποία ο Ολυμπιακός πήρε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, είχε στείλει κονκλάβιο για να παρακολουθήσει το παιχνίδι και να κρατήσει σημειώσεις, ώστε, σε περίπτωση που αλιεύονταν κίνδυνοι ενόψει Τελ Αβίβ, να… λαμβάνονταν μέτρα. Οι νεαροί φίλοι των δύο ομάδων μπορεί να έχουν μια δυσκολία να κατανοήσουν τούτη την πρόταση, έχοντας βιώματα από τους οπαδούς μόνο της οικοδέσποινας ομάδας στα εκάστοτε παιχνίδια (διότι έτσι πατάσσεται η βία), αλλά σε εκείνο το παιχνίδι παρευρέθηκαν 3.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού, σε σύνολο 12.000, και δεν άνοιξε… ρουθούνι, αφού όλοι έπαιξαν τις σιγανοπαπαδιές. Κρατούσαν, μάλλον, δυνάμεις για τα… πλοία που θα τους πήγαιναν στη Χάιφα.

 

Ντου στη Χάιφα, ντου και στους… Αγίους Τόπους

Για όσους έζησαν εκείνη την εποχή και την αγωνία, το παιχνίδι έμοιαζε μάλλον ήσσον. Διαπίστευση για το Τελ Αβίβ πήραν… 150 δημοσιογράφοι και, ακόμα κι αν μόλις 2.500 οπαδοί του Ολυμπιακού και 1.100 του Παναθηναϊκού μπήκαν στο «Γιαντ Ελιάου» το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης, 19 Απριλίου, υπολογίζονται τουλάχιστον διπλάσιοι εκείνοι που βρίσκονταν στο Ισραήλ. Ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε ήδη ρίξει λάδι στη φωτιά με μια δήλωση-αποδοχή, «αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να τους αλλάξουμε», ενώ οι πιο αλέγκροι, 600 του Ολυμπιακού και 500 του Παναθηναϊκού, έφυγαν με πλοίο για το λιμάνι της Χάιφα την ίδια μέρα, Σάββατο 16 Απριλίου.

Παρά τη διαφορά ώρας που θα γίνονταν τα δύο ταξίδια, αφού το καράβι με τους «ερυθρόλευκους» θα έφευγε πέντε ώρες αργότερα, δεν αποφεύχθηκε και το πρώτο… ξυλίκι, η… χάρη του οποίου έφτασε μέχρι τους Αγίους Τόπους. Η αποστολή του Ολυμπιακού, με πρώτιστο τον «πάτερ φαμίλια», Γιάννη Ιωαννίδη, είχε ήδη βρεθεί στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων και προφανώς τα μέλη της κρυφογέλασαν όταν άκουσαν τον Διόδωρο να αναφωνεί «κατατρόπωσον τους βαρβάρους», μη γνωρίζοντας ότι αντίπαλός του ήταν ο επίσης… ελληνικότατος Παναθηναϊκός.

Κατατρόπωσον, εντάξει, αλλά… πας Έλλην βάρβαρος εκείνο το πενθήμερο, αφού κάποιοι οπαδοί του Ολυμπιακού έφτασαν πολύ νωρίτερα στο λιμάνι και συνέπεσαν με οπαδούς του Παναθηναϊκού, με τις… αβρότητες να δίνουν και να παίρνουν, πράξις πρώτη. Παράδοξο ήταν ότι το καράβι με τους «ερυθρόλευκους» εν δυνάμει και επίδοξους ταραξίες έφτασε το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας στη Χάιφα, ενώ το πρωί της Μεγάλης Τρίτης έφτασαν και εκείνοι του Παναθηναϊκού, σε μια αλληλουχία γεγονότων που, εκτός των άλλων, θα δημιουργούσε και το… κληροδότημα των… βαφτίσεων από είδη ζωικού βασιλείου, με θαυμαστή, μάλιστα, έκταση: είτε επρόκειτο για κότες, για αρουραίους, είτε για λαγούς και κουνέλια, είναι πασίδηλο ότι η αρχή έγινε στο Ισραήλ. Τα πλοία, ας σημειωθεί, ήταν και το μέρος που έμεναν όσοι επέλεξαν αυτόν τον τρόπο μετακίνησης.

Η Μοσάντ είχε… δουλίτσα, αν και δεν ήταν απαραίτητο. Στη Χάιφα 20 γαύροι την… έπεσαν σε τέσσερις βαζέλες και το ανεπιθύμητο πάρτι άρχισε. Η απειλητική κίνηση των δεύτερων προς τους πρώτους κατελύθη, όμως οι κάμερες κατέγραφαν τα επεισόδια, ενώ πολύ γρήγορα το καράβι των Παναθηναϊκών τους καλοδέχθηκε, για να τους μεταφέρει σε ναυπηγεία, 10 χιλιόμετρα μακριά. Οι πιο φιλόδοξοι, πάντως, δεν μάσησαν: και από τη μία και από την άλλη πλευρά εκκίνησαν εν είδει πολεμικής πορείας για να… ξεπιαστούν, αλλά οι Αρχές δεν άφησαν περιθώριο επιτυχίας.

Στο «Γιαντ Ελιάου», βεβαίως, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον ημιτελικό, δεν συνέβη κάτι. Μόνο ο Ιωαννίδης δικαιώθηκε, με το μυθικό «όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού, η δασκάλα μάς έβαλε μια έκθεση με θέμα “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι”. Και ο νοών νοείτο», στην «εμπρηστική» δήλωση του συγχωρεμένου προπονητή του Παναθηναϊκού, Κώστα Πολίτη, «επειδή στο μπάσκετ συνηθίζεται αυτός που χάνει να δίνει το χέρι στον νικητή, πιστεύω ότι αύριο ο Γιάννης θα έρθει να με χαιρετήσει πρώτος…»

 

Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο

Τα χειρότερα δεν είχαν αποφευχθεί. Το επόμενο πρωί, της Μεγάλης Τετάρτης, η παρουσία οπαδών και από τις δύο ομάδες στους Αγίους Τόπους, έφερνε έντονη τη μυρωδιά του… αγιοκλήματος. Ο σεβασμός για το μέρος και τη στιγμή κράτησε όσο να πεις ένα βλέμμα μίσους, που δεν παίρνει πολύ. Οι αρχικά 50 συγκρουόμενοι έγιναν γρήγορα 200, εξ αυτών 20 τραυματίστηκαν και γαρνιτούρα στην τούρτα των χουλιγκάνων ήταν αυτοκίνητα κατεστραμμένα τέσσερα, αλλά και ένας φούρνος που δεν… ψηνόταν για ζημιές. Οι αστυνομικοί τούς διέλυσαν αρχικά με χημικά, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα στενά: ξύλο και των γονέων σε χώρους μικρούς, τουλάχιστον μέχρι η Μοσάντ να επιδοθεί σε συλλήψεις, αριθμός 70. Οι 53 έμειναν έξω, αλλά οι 17, εφτά του Ολυμπιακού και 10 του Παναθηναϊκού, πέρασαν στις ισραηλινές φυλακές δύο μέρες και δεν παρακολούθησαν τον τελικό.

Η γρονθοπατινάδα, πάντως, συνεχίστηκε και Μεγάλη Πέμπτη. Οι «ερυθρόλευκοι» σε αυτήν την περίπτωση είχαν την… υπεροπλία, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η ομάδα τους έπαιζε στον τελικό. Τα επεισόδια με 200 κάφρους με κόκκινα και 100 με πράσινα είχαν ως αποτέλεσμα απροσμέτρητες ζημιές σε περιοχή του Τελ Αβίβ. Αφού επέστρεψαν για λίγο στα πλοία, πήγαν στο «Γιαντ Ελιάου». Στο μικρό τελικό, απέναντι στην Μπαρτσελόνα, οι Ολυμπιακοί έκαναν… pr με τους «μπλαουγκράνα», ενώ στον τελικό οι Παναθηναϊκοί πανηγύριζαν πιο έντονα από τους φιλάθλους της Μπανταλόνα κάθε πόντο, που οδήγησε στην εκκωφαντική έκπληξη, με σκορ 59-57, και την κατάκτηση του δεύτερου Κυπέλλου Πρωταθλητριών για τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Ο Ιωαννίδης, που ένιωσε έναν… κόμπο στην κοιλιά όταν είδε παπάδες με σημαιάκια του Ολυμπιακού να παίρνουν τις θέσεις τους στην εξέδρα για τον τελικό, έχασε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το οποίο δεν του έμελλε να κατακτήσει, στο τέταρτο Final 4, αλλά η νίκη επί του Παναθηναϊκού έδωσε στους οπαδούς της ομάδας του την απάντηση, όταν οι «πράσινοι» αποθέωναν τον Αμερικανό πάουερ φόργουορντ Κορνίλιους Τόμπσον που με το τρίποντό του, το οποίο αστικός μύθος αναφέρει ότι ήταν το μοναδικό της καριέρας του, χάρισε το τρόπαιο στους Καταλανούς…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News