Ντράζεν Πέτροβιτς: Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς άφησε τον κόσμο στις 7 Ιουνίου 1993. Τα σπινθηροβόλα μάτια του και το λαμπερό χαμόγελό του, με ένα γέλιο που ακροβατούσε μεταξύ παραδείσιου και σατανικού, αποτυπώθηκαν στη μνήμη.

Πού βρισκόταν ο Βλάντε Ντίβατς όταν έμαθε ότι ο Ντράζεν Πέτροβιτς σκοτώθηκε σε εκείνη την ότομπαν του Μονάχου, στις 7 Ιουνίου 1993; Ο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς; Ο Ζόραν Σάβιτς; Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς; Πού βρίσκονταν οι Σέρβοι συμπαίκτες του ενώ, καταρρέοντες, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Τόνι Κούκοτς και ο Ντίνο Ράτζα κουβαλούσαν το φέρετρό του προς την εκκλησία και έπειτα προς το κοιμητήριο του Ζάγκρεμπ;

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Ο Τζόρνταν επηρέασε τη ζωή μου με κάθε τρόπο»

Για χρόνια, μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ του 1990 και εκείνη τη σημαία της Κροατίας που ο Ντίβατς θυμωμένος πέταξε, έπειτα από την άνετη επικράτηση της Γιουγκοσλαβίας επί της Κοινοπολιτείας, ο Πέτροβιτς δεν μιλούσε σε κάποιον από εκείνους τους πρώην συμπαίκτες του. Ο Ντίβατς έφτασε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον με τους Λέικερς, το χειμώνα του 1990, με σκοπό να τον δει. Στην προπόνηση τον έψαξε. Του είπαν ότι ο Πέτροβιτς ήταν στα αποδυτήρια. Ο «Ντάντε» ήθελε να μάθει αν αυτό που υποπτευόταν ήταν αλήθεια. Και ήταν.

Η «χρυσή» εποχή του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, η κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών, θάφτηκε σχεδόν εξ ανάγκης, χωρίς να πει οποιοσδήποτε αντίο στον άλλον. Ο Πέτροβιτς δεν επέστρεψε ποτέ στην προετοιμασία. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μπόρεσε να καλέσει ξανά τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς στην αποστολή της ομάδας, που ο Ντράζεν είχε βάλει βέτο για τη συμμετοχή του ύστερα από ένα επεισόδιο μεταξύ τους σε παιχνίδι μεταξύ της Παρτίζαν και της Τσιμπόνα, πιθανότατα έναν ημιτελικό πρωταθλήματος τη σεζόν 1986-87, αλλά δίχως τον «πάτερ-φαμίλια» δεν ήταν κάτι το ίδιο. Ο Πέτροβιτς βρέθηκε εκτός εν πλήρει συνειδήσει, άπλωσε τη μαύρη παντιέρα στο πειρατικό καράβι του και δεν επέστρεψε για να προϋπαντήσει τους παλιούς φίλους του.

Ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια

Όλοι γνωρίζουν τα καθέκαστα μετά τα προκριματικά για το Ευρωμπάσκετ στο Βρότσλαβ και τους 30 πόντους, οι τελευταίοι με βολές, που έβαλε στην ήττα με σκορ 94-90 από τη Σλοβενία, την Κυριακή 6 Ιουνίου. Από εδώ και από εκεί, οι πληροφορίες και οι μαρτυρίες για το θάνατό του είναι συγκλονιστικές. Πορευόμενος με το ρητό «you fly, you die» («πετάς, πεθαίνεις») και με παρέα τη φιλενάδα του και μια Τουρκάλα, αποφάσισαν να γυρίσουν οδικώς στο Ζάγκρεμπ, ώστε να συναντήσει εκεί τους συμπαίκτες του στη «Χρβάτσκα» και τον ομοσπονδιακό προπονητή Πέταρ Σκάνσι, πριν φύγουν για τη Γερμανία προκειμένου να λάβουν μέρος στο Ευρωμπάσκετ που, απούσης της Λιθουανίας, η οποία έμεινε εκτός τελικής φάσης ύστερα από το «πραξικόπημα» του Αρβίντας Σαμπόνις στα προκριματικά, ήταν το σημαντικό φαβορί.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: EUROBASKET: Ανέλαβε την Κροατία ο Μουλαομέροβιτς

Είναι γνώριμο στη μνήμη το Α9, το όνομα του αυτοκινητόδρομου που συνέδεε το Ντίσελντορφ με το Μόναχο, στον οποίο ο «Μότσαρτ» έχασε τη ζωή του. Οι λεπτομέρειες, ότι πιθανότατα κουράστηκε και άφησε τη φίλη του να οδηγήσει, ήρθαν έπειτα. Ο ίδιος φαίνεται ότι τη στιγμή του θανάτου του κοιμόταν, κάτι που δικαιώνει και την ελληνική μυθολογία, αφού ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια. Η Ελλάδα, από τη μεριά της, είχε δύο θλιβερές αποκλειστικότητες: ο Ντράζεν ακουγόταν έντονα ότι θα έκλεινε στον Παναθηναϊκό, ενώ έδωσε την τελευταία συνέντευξή του στο «Τρίποντο» και τον Βασίλη Σκουντή, που ταξίδεψε στην Πολωνία απλώς για να κάνει αυτήν τη συνέντευξη. Τη μέρα που δημοσιεύτηκε το περιοδικό, Τρίτη 8 Ιουνίου, ο Ντράζεν ήταν από ώρα πια νεκρός. Αλλά όταν το ραδιόφωνο μετέδωσε την είδηση, ο Νάσος Γαλακτερός διάβαζε τη συνέντευξη.

Ντράζεν Πέτροβιτς, ο γιος του διαβόλου

Για έναν από τους σπουδαιότερους σκόρερ που είδαν ποτέ τα μάτια του κόσμου, έναν τετραπέρατο προβοκάτορα -μέχρι και για βιασμό Ισπανίδας καμαριέρας κατηγορήθηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ του 1986, στη Μαδρίτη- που δημιουργούσε συνεχώς πηγές έντασης και έριδες και που από το 1983, όταν παρουσιάστηκε με όλο το μεγαλείο του στη διεθνή σκηνή, βάζοντας τον Φίλιππο Συρίγο, στην περίφημη γρονθοπατινάδα της Γιουγκοσλαβίας με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ της Ναντ, όταν ο Γκόραν Γκρμπόβιτς βρέθηκε να απειλεί τον Ντίνο Μενεγκίν με ένα ψαλίδι, να τον αποκαλέσει «γιο του διαβόλου» -άλλωστε ήταν ο έφηβος Ντράζεν που «έφτιαξε» τον καβγά, εξοργίζοντας τον Ενρίκο Τζιλάρντι- η λεωφόρος του θανάτου στη Γερμανία τού έκοψε τα όνειρα και ενδεχομένως (για να πειραχτεί και λίγο το θυμικό όσων θυμούνται τους ερεβώδεις ατμούς εκείνης της αποφράδας μέρας) την ευκαιρία του Νίκου Γκάλη να κατακτήσει ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών. Άλλωστε ήταν δήλωσή του και όχι φήμη η επιθυμία του να παίξει με τον Γκάλη για «να του πασάρω ώστε να τον βλέπω να σκοράρει».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ο τελευταίος πατριάρχης του μπάσκετ

Ο Πέτροβιτς, άλλωστε, υποκλίθηκε στην ελληνική μηχανή παραγωγής πόντων και το 1987 και το 1989, όταν ο ίδιος ήταν στα ντουζένια του. Ωστόσο ήταν αυτός που έδωσε την πιο σπουδαία παράσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, το τελευταίο διεθνές διασυλλογικό παιχνίδι της ζωής του, στο 117-113 με την Καζέρτα του Οσκάρ Σμιντ στο ΣΕΦ, όταν έβαλε 62 πόντους. Ήταν εκείνος που έκανε δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης την Τσιμπόνα, μία φορά στο ΣΕΦ με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, το 1985, και μία στη Βουδαπέστη κόντρα στη Ζάλγκιρις Κάουνας, ένα χρόνο μετά, στο παιχνίδι που ο Αρβίντας Σαμπόνις γρονθοκόπησε τον Ίβο Νάκιτς και ο ίδιος ο Ντράζεν περιγέλασε τους Λιθουανούς με μία πάσα κάτω από τα πόδια τα τελευταία δευτερόλεπτα. Ήταν αυτός που αρνήθηκε να πάρει μέρος στο διαγωνισμό τριπόντων του All Star Game επειδή δεν επελέγη στις ομάδες, αν και με τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς έβαλε την τελευταία χρονιά του 22,3 πόντους ανά μέσο όρο. Ήταν ο αρχηγός της Γιουγκοσλαβίας που κατέκτησε το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο στη Σεούλ το 1988 και τα χρυσά στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ και το Παγκόσμιο του Μπουένος Άιρες το 1989 και το 1990 αντιστοίχως. Ήταν αυτός που κουβάλησε τη σημαία της νεοσύστατης Κροατίας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992, στη Βαρκελώνη, το σύμβολο, μαζί με τον Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, της χώρας. Εκείνος που φόρεσε το ασημένιο μετάλλιο.

Ο θάνατός του, ως σημειολογικό δρώμενο, υπήρξε γροθιά στο στομάχι. Οι φίλοι του ήταν μαύρα πουλιά και η απαγόρευση δεν τους επέτρεψε να βρεθούν στο τελευταίο αντίο. Ο πόλεμος δεν σταμάτησε ούτε για αυτόν το θάνατο, δεν προσδιορίστηκε ως μια καρμική ατασθαλία παρά ως δυστύχημα. Ακόμα και 17 χρόνια μετά, όταν ο Ντίβατς ξεκίνησε από το Λος Άντζελες για το Ζάγκρεμπ, με σκοπό να δώσει τα αργοπορημένα συλλυπητήριά του στην Μπιζέρκα Πέτροβιτς, όταν έφτασε στην πρωτεύουσα της Κροατίας πέρασε από ανθρώπους που τον σχολίασαν ψιθυριστά, όπως μπορεί ο θεατής να διακρίνει παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ «Once Brothers» του ESPN. Φτάνοντας στο σπίτι της Μπιζέρκα, αγκαλιάζοντας τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς, ο Ντίβατς βρισκόταν ξεκάθαρα εκτός έδρας. Ο Ντράζεν έβαλε τους όρους και τις προϋποθέσεις και θέλοντας και μη, όλοι ακολούθησαν. Ως τις 7 Ιουνίου 1993 και τον αυτοκινητόδρομο Α9. Έπειτα άφησε απαξάπαντες γυμνούς.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News