ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΙΔΗΣ: Γιαπωνέζικο σεξ με περιβραχιόνιο!…

Ο ορισμός της ανοησίας είναι, λένε, να κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα και να προσδοκάς διαφορετικό αποτέλεσμα. Εφόσον δεχτούμε ότι το προαναφερθέν θεώρημα είναι σωστό, τότε μάλλον δεν είμαστε τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε. Ή, οι ξένοι, δεν είναι τόσο χαζοί όσο πιστεύουμε.

Εδώ και χρόνια ζούμε κάθε καλοκαίρι τη δική μας μέρα της μαρμότας: Οι ομάδες μας που πασχίζουν όλη τη σεζόν ώστε να πάρουν ένα εισιτήριο για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αντιμετωπίζουν τα ματς αυτά (λίγο έως πολύ) ως προετοιμασία για την ερχόμενη σεζόν εν Ελλάδι, στην οποία έχουν στόχο πάλι… καλά το μαντέψατε, να βγουν στην Ευρώπη.

Κι αν σε κάποιους πέφτει βαρύς ο χαρακτηρισμός περί ανοησίας, ας δεχθούν ότι οι ομάδες μας είναι η ενσάρκωση του οξύμωρου.

Δεν το χωράει ο (λογικός) νους αυτό που βιώνουμε κάθε Ιούλιο και Αύγουστο στα προκριματικά των διεθνών διοργανώσεων όπου σε μεγάλο βαθμό φτύνομε εκεί που γλείφαμε. Το αποτέλεσμα της αλλοπρόσαλλης και απαράδεκτης νοοτροπίας είναι να έχουμε πέσει ως χώρα στην 20η θέση της βαθμολογίας της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας και να κινδυνεύουμε να γίνουμε μια υποσημείωση στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου της «γηραιάς ηπείρου».

Δεν υπήρξαμε ποτέ μεγάλη δύναμη στο άθλημα εκτός συνόρων – οι (όποιες) επιτυχίες μας δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου πλάνου ή προγραμματισμού αλλά περισσότερο θέμα συγκυρίας και καλού φεγγαριού.

Ο άλλοτε «πρέσβης» αυτοκαταστράφηκε

Για πολλά χρόνια, η μόνη ομάδα που προσέφερε σταθερά βαθμούς και διακρίσεις ήταν ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» κατάφεραν να αυτοκαταστραφούν με την πομπώδη (και δηλητηριώδη) πολυμετοχικότητα και οι σαχλαμάρες που ακολούθησαν έκαναν τον άλλοτε πρέσβη να μοιάζει με άνθρωπο που δεν έχει περάσει ποτέ τα σύνορα και δεν ενδιαφέρεται κιόλας να το πράξει.

Η κορυφαία σε επιτυχίες ελληνική ομάδα έχει γίνει περίγελος πλέον στη χώρα και είναι καλό για την υστεροφημία της ότι δεν συμμετέχει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις ώστε να γίνει και διεθνώς ρεζίλι.

Τη σκυτάλη πήρε την τελευταία δεκαετία ο αιώνιος αντίπαλος. Ο Ολυμπιακός παλεύει εδώ και χρόνια μόνος του και δίνει βαθμούς στον εθνικό συντελεστή αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ που είναι μεγάλες ομάδες εντός συνόρων έχουν μόνο σποραδικές καλές στιγμές στις διεθνείς τους υποχρεώσεις ενώ τα πράγματα γίνονται χειρότερα από εκεί και κάτω. Αρης, Ατρόμητος και Αστέρας έχουν τις πιο πολλές συμμετοχές αλλά και τις πιο πολλές αποτυχίες.

Είμαστε ουραγοί αλλά… δεν το βλέπουμε

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο οι ελληνικοί σύλλογοι δεν δίνουν την πρέπουσα βαρύτητα στις διεθνείς τους υποχρεώσεις, άσχετα αν στο ξεκίνημα της κάθε σεζόν θέτουν ως στόχο να κερδίσουν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Με αυτή την ερασιτεχνική, ανόητη και παράλογη νοοτροπία κοντεύομε να βρεθούμε εκτός της πρώτης εικοσάδας στην ευρωπαϊκή κατάταξη, πίσω από χώρες που τις θεωρούμε υποδεέστερες ποδοσφαιρικά αλλά δεν είναι. Η πικρή αλήθεια είναι πως εμείς είμαστε ουραγοί σε συνολικό συλλογικό επίπεδο και αν δεν ξυπνήσουμε σύντομα θα γυρίσουμε ακόμη περισσότερα χρόνια πίσω.

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News