ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ – ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ: Fish and chips… με διαφορετική συνταγή!

Υπάρχουν δεκάδες νοστιμότατες και ωραιότατες κουζίνες- η αγγλική, δόξα τω Θεώ, δεν είναι μία από αυτές.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι Αγγλοι το μόνο πιάτο που έχουν κάνει γνωστό είναι το Fish and Chips, ήτοι ψάρι (τηγανητό) με πατάτες (επίσης τηγανητές).

Εκτός νησιού οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εξιτάρονται στην ιδέα να φάνε κάτι τίγκα στο λάδι και την τηγανίλα με μια εσάνς από μελάνι (αφού παραδοσιακά το χωνάκι που προσφέρεται το «έδεσμα» είναι από εφημερίδα), ούτε συγκινούνται από το γεγονός ότι μπορούν να τρώνε και να μαθαίνουν τα νέα παράλληλα.

Το ψάρι που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο συγκεκριμένο φαγητό είναι μπακαλιάρος, ο οποίος κατά βάση ψαρεύεται στα νερά της χώρας του ενός εκ των δύο προπονητών του μεγάλου ντέρμπι.

Το πιο σημαντικό παινχίδι (διαχρονικά) της Πρέμιερ Λιγκ βρίσκει τις δύο ομάδες να κινούνται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Η γηπεδούχος Γιουνάϊτεντ σέρνει το σαρκίο της ψάχνοντας για λίγη αξιοπρέπεια, η φιλοξενούμενη Λίβερπουλ τρέχει με όλους τους κύλινδρους σε λειτουργία.

Για χρόνια αυτό το παιχνίδι θεωρείτο κομβικό στη μάχη του τίτλου, πλέον είναι απλώς ένα ματς γοήτρου.

Η ταλαιπωρημένη από τους τραγικούς ιδιοκτήτες της Γιουνάϊτεντ είναι σκιά του ένδοξου και φωτεινού παρελθόντος της με ένα ρόστερ γεμάτο τρύπες σαν ελβετικό τυρί και έναν προπονητή που δεν μπορεί να εμπνεύσει. Ως οπαδοί της ομάδας τιμούμε και αγαπάμε τον Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ για τα (πολλά) όσα προσέφερε ως παίκτης και θα τον ευχαριστούμε πάντα.

Αλλά ο αγαπημένος super sub δεν είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται η ομάδα στον πάγκο της. Το (ακόμη και τώρα) νεανικό παρουσιαστικό του θυμίζει το καλό παιδί που συμπαθεί όλη η γειτονιά αλλά το ποδόσφαιρο σε αυτό το επίπεδο θέλει άλλα πράγματα. Φαντάζομαι τον Σόλσκιερ να μιλά στους παίκτες στα αποδυτήρια και υποθέτω ότι ο μόνος λόγος που δεν τον παίρνουν με τις πατσαβούρες είναι επειδή σέβονται (θαρρώ) τα πεπραγμένα του ως αθλητής με τη φανέλα του συλλόγου. Εχω πάντες βάσιμες υποψίες πως όταν μιλάει στους παίκτες, εκείνοι πιάνουν (ομαδικά) τον προσαγωγό τους, σα να θέλουν να σταματήσουν την ενόχληση.

Από την άλλη ο Γιούργκεν Κλοπ έφτιαξε μια εξαιρετική ομάδα που είναι φαβορί σε Αγγλία και Ευρώπη κάθε χρόνο. Σε αντίθεση με τους Γκλέϊζερ οι (επίσης Αμερικανοί) ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ προσέλαβαν έναν εξαιρετικό προπονητή και του πήραν ό,τι ήθελε.

Το αποτέλεσμα είναι η μία ομάδα να πηγαίνει επάνω, η άλλη κάτω και το τι θα γίνει στο χορτάρι του «Ολντ Τράφορντ» να μην παίζει κανένα ρόλο στη μάχη του τίτλου.

Οι Γκλέϊζερ έχουν καταφέρει και να μετατρέψουν τον γίγαντα σε νάνο και να τον χρεώσουν τόσο πολύ ώστε ούτε ο Σαουδάραβας πρίγκιπας που πήρε τη Νιουκάστλ να μην μπορεί να καλύψει το χρέος.

Κατόπιν τούτου εμείς οι φίλοι της Γιουνάϊτεντ θα δούμε το ματς χωρίς προσδοκία και (άρα) χωρίς άγχος. Θα πιούμε μετά τις μπύρες της παρηγοριάς, θα φάμε (νορβηγικό) μπακαλιάρο με τηγανητή πατάτα και θα αναπολούμε τις εποχές που αυτό το ντέρμπι έκρινε εν πολλοίς τον πρωταθλητή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News