ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΣ: Primus inter Pares

Είναι δίκαια η Ιταλία η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης; Χωρίς συζήτηση. Θα ήταν εξίσου δίκαιο να το έπαιρνε η Αγγλία; Ασυζητητί. Θα μπορούσε κάλιστα να έχει κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο η Ισπανία ή η Δανία; Σαφέστατα.

Η πρώτη διευρυμένη μορφή της τελικής φάσης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν μεν κατά τι κουραστική αλλά υπήρξε και εξόχως συναρπαστική. Είδαμε ωραία παιχνίδια, ανακαλύψαμε κρυμένα διαμάντια, εν ολίγοις χορτάσαμε ποδόσφαιρο.

Το πλέον βασικό ήταν ότι χάρη στην τεχνολογία τα διαιτητικά λάθη που τόσα ματς (και τουρνουά) έχουν κρίνει στο παρελθόν ελαχιστοποιήθηκαν και οι γκρίνιες έλειψαν.

Είδαμε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη με τις πιο συμπαγείς, σταθερές και σοβαρές ομάδες να φτάνουν μακριά και η ψύχραιμη διαπίστωση είναι πως όποια από τις τέσσερις που έφτασαν στα ημιτελικά και να έπαιρνε το τρόπαιο, θα το άξιζε.

Oι δύο του τελικού ήταν ισοδύναμες και οι καλύτερες συνολικά του τουρνουά. Η Ιταλία ήταν η δικαιότατη νικήτρια αλλά κάλιστα στη θέση της θα μπορούσε να είναι η Αγγλία. Στη «ρώσικη ρουλέτα», όπως αποκαλούσαν παλιά την διαδικασία των πέναλτι, οι «Ατζούρι» δοκιμάστηκαν και στον ημιτελικό και στον μεγάλο τελικό. Θα μπορούσαν, εύκολα, να έχουν πάει σπίτι τους από τα μέσα της εβδομάδας -και θα ήταν δίκαιο.

Θέλω να πω ότι εν τέλει όλα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Δεν υπήρξε κάποια ομάδα που να ξεχώριζε εμφανώς, όπως ας πούμε η Ισπανία το 2012 και το 2008. Αντίθετα υπήρξε, εν πολλοίς, ισότητα. Και η Ιταλία αποδείχθηκε πρώτη μεταξύ ίσων.

Ηταν 13 Νοεμβρίου του 2017 όταν το πρωτοσέλιδο της φημισμένης Γκαtζέτα ντελο Σπορ έγραφε απλά «The end». Οι «Ατζούρι» του Τζιαμπιέρο Βεντούρα αποτύγχαναν να βάλουν ένα γκολ κόντρα στη Σουηδία και αποκλείονταν από το Μουντιάλ του 2018.

Κανείς στη γειτονική χώρα, όπου το calcio είναι λίγο πιο κάτω από τη θρησκεία, φανταζόταν τότε ότι μετά από τέσσερα χρόνια θα πανηγύριζε την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι υπήρξε μια πολωτική φιγούρα ως παίκτης και ως προπονητής. Όντας επιτυχημένος και εκτός του πάτριου εδάφους είχε δώσει δείγματα γραφής, αλλά λίγοι τον πίστεψαν. Ο πρώην άσος της Σαμπντόρια είχε πάρει τίτλους με τη Σίτι στο νησί, αλλά δεν ενέπνεε τους συμπατριώτες του. Ενέπνευσε όμως τους παίκτες του.

Oι «Δολομίτες» και το «πρέπει»

Μάζεψε μια παρέα από νέα και διψασμένα κατά βάση παιδιά, χωρίς να νοιάζεται σε ποιά ομάδα παίζουν. Στους 26 του EURO είχε 3 από τη Σασουόλο, άλλους τόσους από τη Νάπολι, δύο από την Αταλάντα και την Τορίνο, μόλις δύο από την πρωταθλήτρια Ιντερ και 4 από τη Γιουβέντους. Οι δύο εξ αυτών, το ασυναγώνιστο δίδυμο Μπονούτσι – Κιελίνι ήταν σαν δύο κορυφές των Δολομιτικών Αλπεων: δέσποζαν πελώριοι φρουροί, εγγυητές της άμυνας και της ενότητας.

Η Ιταλία δεν έπαιξε σύμφωνα με το παρελθόν της αλλά ήταν ασορτί με τις επιταγές της εποχής. Καλή (αυτό έλειπε δα) στην άμυνα, αλλά εξίσου άξια και στο δημιουργικό κομμάτι. Είχαμε χρόνια να δούμε τη «Σκουάντρα Ατζούρα» να παίζει καλό ποδόσφαιρο και να κυριαρχεί απέναντι σε ομάδες όπως το έξτρα ταλαντούχο Βέλγιο. Στα ματς που δεν μπόρεσε να κερδίσει μετά από 120 λεπτά ιδρώτα, αφωνίας και αδιάκοπου τρεξίματος, άφησε τις τύχες της στα χέρια του ακριβότερου τερματοφύλακα στην ιστορία και ο Τζίτζι Ντοναρούμα αποδείχθηκε λίρα εκατό.

Συν βέβαια το ότι όλη την εβδομάδα του τελικού φρόντισαν να ρίξουν το βάρος του φαβορί στην αντίπαλο τονίζοντας ότι ο τελικός γινόταν στο μυθικό «Ουέμπλεϊ» και κάνοντας αναφορές στο πέναλτι που πήραν οι Αγγλοι κόντρα στους Δανούς.

Η Αγγλία από τη μεριά της, μάλλον λύγισε από την πίεση του «πρέπει». Το αβαντάζ της έδρας και οι πραγματικά καλές εμφανίσεις φούντωσαν τις βλακείες περί «it’ s coming home» και έφεραν έξτρα βάρος στα πόδια των παικτών της. Τα «λιοντάρια» έχουν κάκιστη σχέση με τα πέναλτι- κάθε λίγο και λιγάκι αποκλείονται στην άχαρη διαδικασία. Πολλοί τα βάζουν με τον Σάουθγκεϊτ για την επιλογή των εκτελεστών, άλλοι τα βάζουν με συγκεκριμένους παίκτες, και ηλίθιοι ρατσιστές απειλούν τους μαύρους παίκτες για τα χαμένα πέναλτι λες και τόσα χρόνια οι λευκοί τα έβαζαν όλα και η Αγγλία σάρωνε τα τρόπαια.

Εχει λαμπρό μέλλον όμως αυτή η ομάδα: το ρόστερ είναι νεανικό και ταλαντούχο. Με λίγη τύχη και περισσότερη προσήλωση θα έρθει η ώρα που θα φέρουν στο νησί ένα μεγάλο τρόπαιο. Σημειώστε κάτι: όταν ο τωρινός προπονητής ανέλαβε τις τύχες της ομάδας τέθηκαν τρεις στόχοι: ημιτελικά στο Μουντιάλ του 2018, τελικός στο EURO του 2020 και κατάκτηση του Μουντιάλ του 2022. Τα δύο πρώτα κουτάκια τα τσέκαραν και δεν είναι τόσο μακριά από το τρίτο και μεγαλύτερο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News