Εθνική Ελλάδας: Ξύλο και των… τέκνων

Χαμηλά το κεφάλι, λοιπόν. Συνειδητοποίηση των σημαντικών αδυναμιών και Γιάννη παρόντος, δουλειά όσο υπάρχει καιρός (και θα υπάρχει, σε ένα βατό όμιλο και με μία βατή διασταύρωση στους «16»), νέες εμπνεύσεις στην κούτρα του κόουτς.

Η Εθνική έχασε 92-77 στο τελευταίο της φιλικό και ο Βασίλης Σπανούλης σωστά επισήμανε ότι οι Γάλλοι έπαιξαν μπασκετικό ξύλο, στο οποίο η ομάδα του δεν ανταποκρίθηκε. Βέβαια, δεν υπάρχει μονάχα έλλειμμα π.χ. αθλητικότητας. Διότι τον «Greek freak», αλλά και τους δύο αδερφούς του, μπορείς να τους πεις σούπερ αθλητικούς. Ολοι μαζί όμως, και οι τρεις, πήραν δύο ριμπάουντ!

Συνολικά η (φειδωλή πάντως και στα προηγούμενα ματς στο ΟΑΚΑ) στατιστική υπηρεσία καταμέτρησε όλα κι όλα 14 ελληνικά, έναντι 27 των φιλοξενούμενων. Το καλάθι τους κρύφτηκε στο δεύτερο ημίχρονο, οι διάδρομοι έκλεισαν για τα καλά στον… καλό Αντετοκούνμπο, η χρήσιμη για συμπεράσματα ήττα μετά από τρία ροζ φύλλα δεν αποφεύχθηκε.

Πίσω στον Φεβρουάριο του 2022, ώρες μόλις αφότου η Ρωσία εισέβαλε σε ουκρανικό έδαφος και ξεκίνησε ο πόλεμος που ακόμα σοβεί, ο Σπανούλης σημείωνε την πρώτη του νίκη ως χεντ κόουτς. Στο NextGen της Ευρωλίγκας, καθοδηγώντας μία ομάδα επιλέκτων με έδρα το Βελιγράδι κόντρα στην U18 της Βιλερμπάν. Το δικό της αστέρι, που είχε βάλει 14 πόντους, ήταν ο Ζακαρί Ριζασέ. Τέλη Αυγούστου του 2025, ως βασικό «τριάρι» των Χοκς πλέον και περσινό Νο 1 του ντραφτ, ο γιος του Στεφάν έβαλε ξανά 14 πόντους. Επικρατώντας τούτη τη φορά του Λαρισαίου.

Μια χαρά, από τους κορυφαίους μάλιστα συμπαίκτες του, ήταν κι ο Σιλβέν Φρανσίσκο. Αφήστε κατά μέρος τα 0/7 σουτ, άλλωστε στην Ευρωλίγκα συνήθως τα βάζει από παντού. Κοιτάξτε τις 4 ασίστ, τα 2 κλεψίματα, την ασφυκτική πίεση στους δικούς μας «άσους» (τους ποιους;) στα 3/4 του γηπέδου. Τη σεζόν 2022-23, ως ρούκι κόουτς σε επαγγελματικό σύλλογο, ο «V-Span» είχε εμπιστευτεί στον νεαρό Γάλλο τα ηνία του Περιστερίου και εκείνος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Απέναντι σε μπασκετικά τέκνα του, ο Σπανούλης αποκόμισε χρησιμότατα συμπεράσματα.

Οι «μπλε» δεν έχουν τους πέντε ποιοτικότερους ψηλούς τους (Γουεμπανιάμα, Γκομπέρ, Λεσόρ, Πουαριέ, Μ. Φαλ), δεν έχουν Φουρνιέ, Ντε Κολό (που αποσύρθηκε από την εθνική), δεν είχαν και τον Στραζέλ. Το αμυντικό μηχανάκι του Σπανούλη στη Μονακό (!) θα ξεκινούσε στο «1», μα μένει έξω την ύστατη στιγμή και επανακαλείται ο τρελοσουτέρ Χιφί. Εχουν, εντούτοις, δεξαμενή πενταπλάσιων παικτών πρώτης γραμμής. Εκεί, στο «1», εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας εν όψει Ευρωμπάσκετ. Πίσω από τον Κώστα Σλούκα, που θεωρητικά σε μια ομάδα που θα είχε στόχο το μετάλλιο θα είχε (αυτός) ειδικό ρόλο περιορισμένων λεπτών, χάσκει μία τεράστια τρύπα.

Ο ούτως ή άλλως ανέτοιμος από τον δικό του τραυματισμό Βασίλης Τολιόπουλος είναι περισσότερο σουτέρ και δυσκολεύεται να κατεβάσει την μπάλα, ο Δημήτρης Κατσίβελης έκανε στα γεράματα χρονιά καριέρας στον ΠΑΟΚ παίζοντας συνήθως δίπλα στον χειριστή Σαβάρ Ρέινολντς, πειράματα τύπου Γιαννούλη Λαρεντζάκη σε αυτή τη θέση δύσκολα φτουράνε όταν η μπάλα καίει. Οταν ο Χ αντίπαλος πιέζει, πιέζει, πιέζει.

Περιέργως, στο 16ο λεπτό η Εθνική μας είχε βάλει έντεκα καλάθια εντός παιδιάς (μια χαρά αριθμός, βάσει χρόνου) και όλα ανεξαιρέτως ήταν assisted! Ο Σλούκας, μάλιστα, είχε δώσει όλη κι όλη μία τελική πάσα. Πόσο όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί όλο αυτό; Ελάχιστα, όπως αποδείχθηκε.

Μην ξεχνάμε κι ότι στο υπέρ μας 49-43 της ανάπαυλας, οι εκτελεσμένες βολές της Ελλάδας ήταν τριπλάσιες. Είκοσι, έναντι επτά. Εδώ το -κάθε άλλο παρά ρητορικό- ερώτημα είναι «γιατί οι Ελληνες διαιτητές ευνοούν στα φιλικά την Εθνική, αντί να την σκληραγωγούν;».

Στο τέλος του αγώνα ο Giannis είχε ρίξει 20άρα, αλλά οι 12 πόντοι του σημειώθηκαν από τη γραμμή. Εκεί απ’ όπου σημείωσε και τους 7 από τους δικούς του 12 ο Σλούκας. Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός Φρεντερίκ Φοτού, ένας παλιός πλέι μέικερ της Ορτέζ, που θα μπορούσε να καρφώνει περνώντας από πάνω του ο Αντετοκούνμπο έτσι και συνέπιπταν χρονικά σε κανά γήπεδο, έστειλε ουκ ολίγες φορές τρεις παίκτες του να στηθούν μπροστά από τον Γιάννη. Ανέβασε ψηλά τη γραμμή πίεσης, έκανε παγίδες στον εκάστοτε χειριστή της μπάλας, πήγε το ματσάκι εκεί όπου ήθελε.

Δεν είναι περίεργο σε τελική ανάλυση μια ομάδα με την ευχέρεια να φέρνει από τα δευτερότριτά της παίκτες -μόλις την τελευταία χρονιά- των 12,3 πόντων στο ΝΒΑ (Μπιλάλ Κουλιμπαλί στην Ουάσινγκτον) και φιναλίστ της Ευρωλίγκας (Μαμ Ζαϊτέ με Μονακό του Σπανούλη) να καταβάλει μία άλλη που κάνει αλχημείες για να καλύψει δυο-τρεις μεν, σημαντικότατες δε απουσίες. Κρατάμε το δικό μας σούπερ αμυντικό πεντάλεπτο (3’-8’ στην πρώτη περίοδο) με το σερί 10-0, πετάμε το εφιαλτικό οκτάλεπτο (25’-33’) με το ένα καλάθι εντός παιδιάς και πάμε Κύπρο.

Ο Κατσίβελης ορθώς συμπεριλήφθηκε στη δωδεκάδα ως έξτρα λύση στην περιφέρεια, ο Βαγγέλης Ζούγρης από την άλλη («παιδί» Σπανούλη στο Περιστέρι και δαύτο) έδειξε, όποτε χρησιμοποιήθηκε, ότι θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα από τον Θανάση Αντετοκούνμπο της σχεδόν διετούς απραξίας. Ωρα Λεμεσού τώρα, εκεί όπου οι αντίπαλοι επιτρέπουν εκτός απροόπτου να κοιτάζουμε μία άνετη πρόκριση – και πάντως όχι ως τέταρτοι στον όμιλο, ώστε να μην πέσουμε γρήγορα-γρήγορα στην τελική φάση της Ρίγα πάνω στους… Γάλλους.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News