Εθνική Ελλάδας: Φαντάσματα, ξόρκια και… Σουπερή-ρωες

Ας υποκλιθούμε πρώτα στην τρομερή ισπανική σχολή, ας βγάλουμε το καπέλο στους 19χρονους που θα μας… βγάζουν την πίστη τα επόμενη χρόνια, και ας ξεφυσήξουμε. Ουφφφ. Αντίο Λεμεσέ (sic), καλώς σε βρίσκουμε Ρίγα.

Αντίο (υπό την έννοια ότι δεν θα τους πετύχουμε, όχι τουλάχιστον κατά τη συγκεκριμένη σειρά, όπως θα χρειαζόταν για να φτάσουμε μέχρι το τέλος του δρόμου σε περίπτωση ήττας) Γάλλοι, Σέρβοι και Γερμανοί, καλώς σας βρίσκουμε, Ισραηλινοί! Χμμ…, εντάξει, ακούγεται κάπως αυτό εν έτει 2025. Το θέμα είναι ότι ο δρόμος για διάκριση στο Ευρωμπάσκετ άνοιξε διάπλατα, μετά το 90-86 επί της Ισπανίας.

Αν καταβληθεί η παρέα του εκπληκτικού Ντένι Αβντια και των ελάχιστων υποστηρικτών του, ακολουθεί ο νικητής του Λιθουανία-Λετονία. Οι μεν δίχως τον καλύτερο παίκτη τους και κινητήριο μοχλό, Ρόκας Γιοκουμπάιτις, οι δε έχοντας απογοητεύσει (και) στις επίσημες υποχρεώσεις τους, εντός των τειχών τους. Και δίχως Αντρέις Γκραζούλις, παρεμπιπτόντως, μια και στους Λετονούς έχει τεθεί νοκ άουτ για το υπόλοιπο του τουρνουά ο βασικός σμολ φόργουορντ.

Ποιος Γκραζούλις, όμως; Ο Σπανούλης! Δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία νίκη μας επί των Ισπανών, με 20άρα του «Kill Bill», επιτέλους κερδίσαμε ξανά στο συγκεκριμένο ζευγάρι. Τότε, μάλιστα, η Ελλάδα είχε αποκλειστεί από τον όμιλο της β’ φάσης και φυσικά οι Ιβηρες είχαν προχωρήσει. Τώρα, εκείνοι καίγονταν για το ροζ φύλλο. Και κάηκαν…

Η Εθνική ρίχτηκε στο ματς με χαμηλό σχήμα: Κατσίβελης αντί Μήτογλου, αφενός για περισσότερη πίεση στο σχήμα με τους τρεις γκαρντ, αφετέρου (και κυριότερο) για να γίνει ο Παπανικολάου, ως «τεσσάρι», σκιά του Αλντάμα. Για να μην αφεθεί ο καλύτερος Ισπανός σκόρερ (12,5 π. στο Μέμφις) και συνάμα περσινός εκτελεστής μας στη Λιλ, ελεύθερος ούτε μία στιγμή να σουτάρει από την περίμετρο. Οπερ και εγένετο. Αλλωστε το μοναδικό τρίποντο, η πολύτιμη μονάδα των Γκρίζλις το σημείωσε με αντίπαλο τον Μήτογλου κάποια στιγμή.

Το ιδανικό ξεκίνημα αποτυπώθηκε στη… συναστρία των τεσσαριών: 4/4 τρίποντα μετά από τέσσερα λεπτά αγώνα, από τέσσερις διαφορετικούς παίκτες! Καθόλου τυχαία, από όλους εκτός από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Εκείνος μάζευε κόσμο γύρω του και μοίραζε, ο Ντόρσεϊ των 4/4 (μονάχος του) στιγμές αργότερα εκτελούσε. Στο 30-14, προτού συμπληρωθεί οκτάλεπτο, τα ελληνικά σουτ τριών πόντων ήταν 8/10.

Το μυστικό για την απόλυτη επικράτηση βρισκόταν και στο κομμάτι που μας πλήγωσε στα προηγούμενα παιχνίδια – και που μας πλήγωσε και εν συνεχεία, στο συγκεκριμένο. Επιθετικά ριμπάουντ αντιπάλων. Το πρώτο, οι Ισπανοί το πήραν 5 δευτερόλεπτα προτού ολοκληρωθεί η πρώτη περίοδος.

Οι ζώνες του Σέρτζιο Σκαριόλο και τα νταμπλ και τριπλ τιμ στον «Greek freak» εξακολούθησαν να τιμωρούνται, στο δε come back των τύπων που έπαιζαν την επιβίωσή τους απαντήσαμε επιτέλους με άμυνα. Ολο κι όλο ένα καλάθι, δύο ποντάκια παθητικό στο τελευταίο εξάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου.

Οι 6+4 τελικές πάσες του Γιάννη και του Κώστα Σλούκα, ο οποίος δεν είχε χρειαστεί παρά να πάρει μία προσπάθεια (και να τη βάλει, για τρεις), έλεγαν πολλά απέναντι στην καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης (66 π. παθητικό, 67 η Ελλάδα). Ομως όχι. Εθνική Ισπανίας στο μπάσκετ και παραίτηση είναι έννοιες ασύμβατες. Κι ας διανύει μία μεταβατική εποχή, κι ας έχει στα ηνία μέσα στις τέσσερις γραμμές δύο αμούστακα παιδιά.

Ειδικά ο Μάριο Σεντ Σουπέρι, που πήγε να γίνει… σουπερή-ρωας με τις καλαθάρες του, συνήθως αφήνοντας μέτρα πίσω σε κάθετες εφορμήσεις τα αργά ποδάρια των Σλούκα και Τολιόπουλου, έκανε χοντρή ζημιά. Η παρέα του τινέιτζερ (ο οποίος τώρα θα πάει κολέγιο, στο Γκονζάγκα) επέστρεψε στο σκορ, πέρασε και μπροστά. Επέστρεψαν δηλαδή και τα φαντάσματα του (σχολιαστή πλέον των αγώνων) Ρούντι Φερνάντεθ, του Σέρχιο Γιουλ (κάποιοι λένε ότι το είδαν και το περασμένο καλοκαίρι στη Λιλ, αυτός το είχε γυρίσει…), των αδερφών Γκασόλ.

Ευτυχώς, οι αδερφοί Ερνανγκόμεθ δεν έφτασαν ποτέ στην Κύπρο. Ο Μπίλι, MVP στο προηγούμενο Ευρωπαϊκό (ναι, τους πρωταθλητές Ευρώπης εκθρονίσαμε), προερχόταν από 0/4 δίποντα στην ήττα από την Ιταλία και είχε 2/5, συν 2/6 βολές. Ο Χουάντσο, σκέτη τραγωδία. Προερχόμενος από 0/4 τρίποντα, δίχως να έχει σταυρώσει κι αυτός καλάθι δύο βράδια νωρίτερα, είχε ευκαιρίες εξιλέωσης στο τέλος. Ελεύθερο τρίποντο, μετά βίας η μπάλα στη στεφάνη και απευθείας έξω. Κλέψιμο, τρεις βολές, όλες στο σίδερο!
Οι 16 χαμένες ισπανικές ήταν ενδεικτικές του άγχους που είχε καταβάλει τα παιδιά του Σκαριόλο. Τα 2/11 σουτ του Αλντάμα, πάλι, ήταν ενδεικτικά της αμυνάρας του αρχηγού. Ο «Παπ» πήρε και το σκαλπ του πιο επικίνδυνου Ισπανού σκόρερ, μετά από εκείνο του Σιμόνε Φοντέκιο. Ο Ιταλός έβαλε 39 λίγες ημέρες αργότερα…

Οχι στην καλύτερη μέρα του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εμφάνισε στατιστική Ντόντσιτς. Ητοι 25 πόντοι, 14 ριμπάουντ, 9 ασίστ. Οπως και ο Λούκα Ντόντσιτς λίγες ώρες νωρίτερα, έχασε το τριπλ νταμπλ για μία τελική πάσα. Προφανώς αυτός ήταν ο κορυφαίος, πάνω και από τον Ντόρσεϊ των 22 πόντων με 6/9 εν τέλει τρίποντα.

Το καλύτερο ομαδικό +/- πάντως, για μία ακόμα φορά, το κατέγραψε με +13 ο Παπανικολάου. Το 12-6 του Σλούκα (σε πόντους και ασίστ) βοήθησε πολύ, όπως και η μπούκα του όταν η μπάλα έκαιγε. Αφανής ήρωας, α λα «Παπ», και ο Καλαϊτζάκης. Και κλέψιμο, και άμυνα deny στον Αλντάμα στις αλλαγές των μαρκαρισμάτων, ενόσω στο τελευταίο δίλεπτο όλα κρέμονταν σε μία κλωστή.

Το μέλλον για την Εθνική μας δεν είναι ευοίωνο. Σίγουρα η νέα φουρνιά των Ισπανών που έρχεται με τα χίλια θα τους διατηρήσει στον αφρό. Ακριβώς γι’ αυτό, συνεπώς, δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία διάκρισης στη Ρίγα. Τώρα, που μπορούμε.

Περισσότερη διάρκεια θέλει, λιγότερα ανόητα λάθη και φάουλ σαν εκείνα των τελευταίων δευτερολέπτων. Ο δρόμος άνοιξε, η αποστολή πετάει στη Λετονία με στόχο να τον διανύσει μέχρι το τέλος του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News