Super League: Δώστε μας πίσω το ποδόσφαιρό μας!

Στο γήπεδο συναντάς οπαδούς περισσότερο ή λιγότερο φανατικούς της μιας μόνο ομάδας.

Βωμολοχίες, συνθήματα περισσότερο κατά του αντιπάλου, παρά υπέρ της ομάδας τους, πυρσοί που προκαλούν διακοπές των αγώνων, λέιζερ να τυφλώνουν τους αντιπάλους, τσαμπατζήδες του ντου που κάθονται με τσαμπουκά στη θέση όσων έχουν πληρώσει εισιτήριο ή κάρτα διαρκείας.

Τα τσιγάρα και τα “γάρα” ανάβουν και σβήνουν… αλυσίδα, ντουμάνι. Οι τουαλέτες άθλιες, οι δύσμοιροι σεκιουριτάδες (αν δεν προέρχονται από τις θύρες) τραμπουκίζονται αν κάνουν παρατήρηση σε κάποιον, οι έλεγχοι στην είσοδο γίνονται για τα μάτια του κόσμου.

Οι πιο θρασύδειλοι, κυκλοφορούν με στυλιάρια, με μαχαίρια με δρεπάνια και σκοτώνουν τα παιδιά μας.

Εκτός γηπέδων, πρόεδροι μεγαλοεπιχειρηματίες… ξεκατινιάζονται, όπως στις παλιές γειτονιές. Ανακοινώσεις πριν από τον αγώνα, στο ημίχρονο, στο 20λεπτο.  Διαμαρτυρίες για τους ορισμούς, για τις διαιτησίες, για την εμπλοκή παραγόντων, μεσαζόντων. Για τα δοκάρια, για τις ημερομηνίες.

“Εγώ θα ελέγχω τη διαιτησία”, “όχι εγώ”, ομάδες δορυφόροι με και χωρίς αποδείξεις,

Ομοσπονδία που διέλυσε μια πρωταθλήτρια Ευρώπης, με επαγγελματίες αθλητικούς παράγοντες (κοινώς ανειδίκευτους), με παχυλούς μισθούς, με προκλητικές συμπεριφορές, αχυράνθρωποι ισχυρών προέδρων. Εκλογές-ανέκδοτο. Πρόεδροι τοπικών ενώσεων… τηλεκατευθυνόμενοι.

Διαιτητές που προωθούνται κάνοντας εξυπηρετήσεις, που τρέμουν μπροστά στους παράγοντες της ΕΠΟ και στους προέδρους, ανύπαρκτοι σε διεθνές επίπεδο.

Ομάδες που προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και κάνουν το κομμάτι τους όταν παίζουν μεταξύ τους, αλλά ως επί το πλείστον διασύρονται όταν περνούν τα σύνορα. Με αναιμικές υποδομές (οι περισσότερες) όπου παίζει όποιος πληρώνει ο μπαμπάς του, και ανύπαρκτο σκάουτινγκ.

Παλαίμαχοι, ταγμένοι στρατιώτες, που αποθεώνουν πρόσωπα και καταστάσεις για ένα δωρεάν διαρκείας. Ελάχιστοι λένε τα πράγματα με το όνομά τους, κι αν το πράξουν στιγματίζονται ως γραφικοί και εχθροί της ομαδάρας μας.

Ένα πρωτάθλημα, που κάποτε είχε φτάσει στα 7-8 καλύτερα της Ευρώπης βάσει των αποτελεσμάτων των ομάδων του, τώρα βολοδέρνει στην 20ή θέση.

Αξιοπρεπής ξένος παίκτης έρχεται μόνο… κατά λάθος, Για να αποκτηθεί ή καλύτερα για να επιλέξει καταξιωμένος ποδοσφαιριστής να έρθει στην Ελλάδα, θα πρέπει να είναι άνω των 32-33 ετών.

Οι καλοί νέοι ντόπιοι ποδοσφαιριστές όπου φύγει-φύγει  πριν κλείσουν τα 20 ή ακόμα και τα 18.

Media που ελέγχονται από τους προέδρους, δημοσιογράφοι-ταγμένοι οπαδοί, που όταν μιλούν για τη ομάδα που καλύπτουν ως ρεπόρτερ χρησιμοποιούν τον όρο “η ομάδας μας”. “Αντικειμενικοί” που ξεχνούν την αντικειμενικότητά τους όταν τους προσλάβει-ανταμείψει για τις υπηρεσίες της η ομάδα τους, ξεκατινιάζονται κι αυτοί στον αέρα για τα αφεντικά του.

Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο του 2023, αυτό ήταν τα τελευταία χρόνια,  με ελάχιστες εξαιρέσεις και αναλαμπές.

Όλα αυτά ανεχόμαστε καθημερινά, κάνουμε πως δεν βλέπουμε ή τα διακρίνουμε μόνο όταν η ομάδα μας χάσει το πάνω χέρι. Σε όλα αυτά συμμετέχουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε, λίγο ως πολύ, με αυτό το πολύ όμορφο άθλημα. Αντί να το προστατεύουμε να θέλουμε να το κάνουμε καλύτερο, το αποδομούμε μέρα με τη μέρα.

Το ποδόσφαιρο ήταν είναι και θα παραμείνει το πιο λαοφιλές άθλημα, ένα μέσο εκτόνωσης της κοινωνίας. Δεν θα γίνει και δεν χρειάζεται να γίνει… τένις. Δεν χρειάζεται, όμως, να γίνει… βόθρος.

Όσοι έχουν τη δύναμη, την εξουσία μπορούν εύκολα να ξαναβάλουν στις ράγες το εκτροχιασμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με μια κοινή εμφάνιση, με μια κοινή δήλωση συμφιλίωσης, με ένα “ας τα σβήσουμε όλα κι ας ξεκινήσουμε από το μηδέν”.

Να πρωτοστατήσουν στην επανεκκίνηση του ποδοσφαίρου μας, για να ξαναπάρουμε πίσω τις Κυριακές μας, καθισμένοι με τα παιδιά μας ο ένας δίπλα στον άλλον. Έχοντας πάθος για την ομάδα μας, αλλά χωρίς φόβο και μίσος για τον αντίπαλο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News