ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΩΤΗΣ: «Ποιος δεν ξέρει τον Σπανούλη;»

Αγαπάς δεν αγαπάς το μπάσκετ, παρακολουθείς δεν παρακολουθείς τους μάγους της πορτοκαλί μπάλας, είσαι δεν είσαι Ολυμπιακός, μπροστά στο μεγαλείο του αθλητή Βασίλη Σπανούλη είσαι υποχρεωμένος να υποκλιθείς.

Μπασκετικές καταβολές δεν είχε, ιδιαίτερα ψηλός δεν ήταν ούτε όμορφος μήτε είχε αυτόν τον αέρα του σταρ. Κι όμως έβαλε από κάτω γίγαντες, μοντέλα και celeb χάρη στην μπασκετική του ευφυΐα, τη σκληρή δουλειά και το clutch παιχνίδι του, την τόλμη, τη δύναμη ψυχής και το φυσικό ένστικτο να βγει μπροστά και να πυροβολήσει όταν δίπλα του έβλεπε πρόσωπα τρεμάμενα, απορημένα, φοβισμένα. Ηγέτης με τα όλα του!

Δεν είναι ζήτημα ξενομανίας, όμως θεωρώ ότι η άποψη που έχουν οι άνθρωποι για κάποια προσωπικότητα, πέρα από τα στενά σύνορα της χώρας του, είναι αυτό το καίριο συστατικό που προσθέτει τη λέξη σούπερ μπροστά από τον σταρ. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι, λοιπόν, σούπερ σταρ γιατί πολύ απλά όλος ο μπασκετικός πλανήτης υποκλίνεται στο μεγαλείο του. Όλος είπα; ΟΚ, βγάζουμε έξω το ΝΒΑ, εκεί όπου ο Βασίλης, δεν ήθελε, δεν μπόρεσε, δείλιασε, δεν τον πίστεψαν – διαλέξτε όποιο ρήμα θέλετε. Σούπερ σταρ είπαμε ό,τι είναι άλλωστε, όχι θεός.

Για την αναγνώριση που τυγχάνει διεθνώς ο Βασίλης Σπανούλης δεν χρειάζονται πολλά-πολλά. Αρκεί μια ματιά στο διαδίκτυο, στα social media για να καταλάβετε το πόσο μεγάλο κεφάλαιο ήταν για το μπάσκετ. Από την πλευρά μου θα προσθέσω ένα προσωπικό βίωμα, που θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον και πατά με δύναμη τη σφραγίδα με το βουλοκέρι στο φάκελο «Βασίλης Σπανούλης».

Μια βόλτα στο Βελιγράδι, η απορία «ποιος είναι ο Αντετοκούνμπο» και η θρυλική μορφή του Βασίλη που αναγνωρίζεται σε όλη την Ευρώπη

Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκα στο Βελιγράδι για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Ήταν παραμονές της παρθενικής συμμετοχής του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε All-Star Game. Σε ένα μικρό διάλειμμα μεταξύ πρωινού και απογευματινού προγράμματος, βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω έναν καφέ στις όχθες του Δούναβη παρέα με έναν φίλο Σέρβο συνάδελφο, ειδήμονα στο τόσο δημοφιλές στην πρώην Γιουγκοσλαβία, άθλημα του χάντμπολ. Η κουβέντα ξεκινάει από τον στίβο και ο Zika έξυνα την κατευθύνει στο πεδίο του, αφού δεν είχε παρά μόνο μια Σπάνοβιτς να αντιπαρατάξει στη φλυαρία μου για τη Στεφανίδη, τον Φιλιππίδη, την Παπαχρήστου, τον Μπανιώτη. Χάνω με 100-0, αφού μπροστά στα ιερά τέρατα του σερβικού χάντμπολ δεν έχω απάντηση, πλην της τιμημένης, για την ελληνική χειροσφαίριση, διετίας 2004-2005.

Η ήττα στο διάλογο είναι κοντά και μπροστά στο φάσμα της ταπείνωσης στρέφω την κουβέντα στο μπάσκετ. «Μπράτε, τον ξέρεις τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Όλο το ΝΒΑ ασχολείται μαζί του!». «Ποιος είναι αυτός;» απαντά και με αποτελειώνει. «Ξέρεις δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ» συμπληρώνει κοφτά. Για τα επόμενα πέντε δεύτερα δεν αρθρώνω λέξη, αιφνιδιασμένος από την απάντηση, πριν σπάσει η σιωπή με μια κίνηση του Ζίκα. Πλησιάζει προς το μέρος μου και μου δείχνει στο κινητό του ένα βίντεο με τον Νικόλα Γιόκιτς να περνά με ντρίμπλα την μπάλα κάτω από τα πόδια του Γιάννη!. «Αυτόν λες;». Σερβία – Ελλάδα 1000-0 και η ελληνοσερβική φιλία πάει περίπατο.

Το ήξερα ότι από τότε που σηκώσαμε κεφάλι στο μπάσκετ, με αρχή το διπλό χτύπημα το 1979 και το δυνατό ζευγάρι νικών το 1987, που άλλαξε τις ισορροπίες, ένα ηφαίστειο στις σχέσεις μας σιγοβράζει. Ένα ηφαίστειο που έστειλε μια προειδοποιητική, γερή έκρηξη με τις καρεκλιές στο Ακρόπολις του 2010.

Ταπεινωμένος, πίνω τον καφέ στα γρήγορα και προφασίζομαι ότι πλησιάζει η ώρα έναρξης του απογευματινού προγράμματος. Ο Σέρβος «αδερφός», που προφανώς ήξερε το πρόγραμα των αγώνων, μου προτείνει να πάμε ένα περίπατο στο παραποτάμιο μονοπάτι πριν αποχαιρετιστούμε. Αποδέχομαι την ευγενική πρόσκληση, άλλωστε αυτές οι μικρές βόλτες στη φύση πάντα ξεκουράζουν το μυαλό και το μάτι, ιδιαίτερα σε μέρες πίεσης και άγχους.

Δεν έχουμε απομακρυνθεί παρά λίγες εκατοντάδες μέτρα από το καφέ, όταν εμφανίζεται μπροστά μας ένα υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ 3Χ3. Ψηλά στην αψίδα δεσπόζει μια πινακίδα με πορτοκαλί γράμματα που γράφει «Spanoulis». Πιο πέρα μια πλακέτα με τα αποτυπώματα από τις παλάμες του Βασίλη. «Spanoulis Basketball Court*».

«Τι είναι αυτό;» ρωτάω το φίλο μου. «Αυτό είναι για τον Σπανούλη» απαντά και χαμογελά πονηρά. «Α, ώστε ξέρεις μπάσκετ;» επανέρχομαι. Ο Ζίκα με κοιτά στα μάτια, και με σοβαρό ύφος πια, μου λέει: «Κοίτα με το μπάσκετ γενικά δεν ασχολούμαι, αλλά ποιος δεν ξέρει τον Σπανούλη;».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News