Παναθηναϊκός: Ο Σπόραρ έχασε το άχαστο και η άμυνα χάνει τη σιγουριά της

Τρίτο παιχνίδι, από τα πέντε που έχει δώσει έως τώρα, που η αμυντική γραμμή προβληματίζει. Βγαίνουν εκτός συζήτησης τα παιχνίδια με Ντνίπρο εκτός και Μαρσέιγ εντός. Στα υπόλοιπα ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει κενά διαστήματα στην οπισθοφυλακή, κάνει λάθη που δεν επιτρέπονται για επίπεδο Champions League (ούτε για Europa League εδώ που τα λέμε) και γενικότερα βγάζει μία ανασφάλεια που δεν την είχε πέρυσι.

Φταίει ότι ο Βιλένα δεν δίνει τις ανάλογες βοήθειες, στον Ρούμπεν, που έδινε ο Τσέριν; Φταίει το δίδυμο των στόπερ; Φταίει συνολικά η λειτουργία των «πράσινων» σε φάση άμυνας;

Άλλο είναι το πρόβλημα και όχι (μόνο) ο Σπόραρ

Ναι, να μιλήσουμε για την χαμένη ευκαιρία του Σπόραρ, να γίνει η κριτική, ακόμα κι αν είναι υπερβολική πάνω στην ένταση της στιγμής, αλλά αν ο Παναθηναϊκός περάσει στους ομίλους του Champions League αυτό που πρέπει, πρωτίστως, να διορθώσει είναι η άμυνά του. Θα πείτε “σε αγώνες επιπέδου Champions League πρέπει να τελειώνεις τις φάσεις που παρουσιάζονται” και δίκιο θα έχετε, αλλά σε αυτό το επίπεδο και για μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό σημασία έχει το χτίσιμο και η σιγουριά της άμυνας για να μην επαναληφθούν εικόνες όπως αυτές με τη Μπράγκα.

Το 2-0 θα ήταν ένα άδικο σκορ αν το δούμε συνολικά. Αν το ποδόσφαιρο παιζόταν 45 λεπτά, πάμε σε άλλη κουβέντα. Στο δεύτερο μέρος ο Παναθηναϊκός δέχεται το 1-0 και στη συνέχεια χάνει τα αυγά και τα πασχάλια μέχρι να συνέλθει. Μία εικόνα σαν και αυτή των πρώτων λεπτών της ρεβάνς με τη Μαρσέιγ. Το 2-0 έρχεται γιατί οι «πράσινοι» πιάστηκαν στον ύπνο. Και εκεί που είχαν στα μέτρα τους το παιχνίδι βάσει εμφάνισης πρώτου μέρους, κινδυνεύουν και με τρίτο γκολ και με αποκλεισμό από το πρώτο ματς. Ας είναι καλά η κάθετη του Ιωαννίδη και το τελείωμα του Μαντσίνι, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και δικαίως παίζει, αλλά πρέπει να γίνει πιο ενεργός στην επίθεση και να παίρνει προσπάθειες. Να γίνει, δηλαδή, ο Μαντσίνι του Άρη.

Όλα χάνονται ανάλογα με το ποιος είσαι

Οσον αφορά στον Σπόραρ, ας συμφωνήσουμε ότι όλα χάνονται, αλλά μόνος αν είσαι ο Γεντβάι ή ο Μάγκνουσον. Αν είσαι ο Σπόραρ, σε φάση που η μπάλα σου έρχεται καλά, δεν κάνει δηλαδή κάποιο γκελ, οφείλεις να τελειώσεις τη φάση. Οχι με πλασέ, αλλά με ένα «φου» τη στέλνεις στα δίχτυα. Δεν το έκανε, ας υποστεί το ανάθεμα, προφανώς και δεν είναι άχρηστος, αλλά πλέον προσθέτει έξτρα βάρος στην πλάτη του για να πετάξει από πάνω του αυτή την ευκαιρία, αλλά και για να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου. Σιγά-σιγά θα χάσει αυτή του Γιοβάνοβιτς, στον οποίο ουδείς θα πει ο οτιδήποτε αν αρχίσει να βάζει βασικό τον Ιωαννίδη. Βέβαια, είναι μία κατάσταση που θέλει σωστό χειρισμό, γιατί αν σε έναν επιθετικό, την ώρα που είναι στα… πατώματα, του συμπεριφερθείς τιμωρητικά, τον τελειώνεις.

Στη ρεβάνς πρέπει να τα κάνει όλα σωστά

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είναι ζωντανός για τη ρεβάνς του ΟΑΚΑ, το χθεσινό 2-1 είναι πολύ πιο δίκαιο από αυτό με τη Μαρσέιγ (στη σύγκριση των δύο αγώνων) και οι «πράσινοι» πρέπει να επαναλάβουν, στον επαναληπτικό, την εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου και να πάρουν περισσότερα από τους μεσοεπιθετικούς στο κομμάτι της τελικής φάσης. Και φυσικά, άμεση βελτίωση στην άμυνα, ειδικά σε αυτό το παιχνίδι που η Μπράγκα θα ψάξει και το παραμικρό λάθος για να «σκοτώσει» τον αντίπαλο.

Το βασικό είναι πως ένα εφιαλτικό βράδυ που θα είχε ως θέμα συζήτησης μόνο τη χαμένη ευκαιρία του Σπόραρ, έγινε ένα βράδυ… υπομονής και προσμονής. Υπάρχει η ρεβάνς, χρειάζεται στήριξη, ουχί αποδόμηση. Ο Παναθηναϊκός κρατάει ακόμα το… σεντόνι στα χέρια του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News