ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ: Ασε τα παιδιά ελεύθερα και φτιάξε την άμυνα

Ηταν μια πρεμιέρα όνειρο. Βλέπετε, δεν ήταν μόνο όσα έκανε η ΑΕΚ, αλλά όσα (δεν) έκαναν οι αντίπαλοι της. Μεγάλη υπόθεση για την ΑΕΚ να ξεκινά τη χρονιά και να βρίσκεται εκείνη στην κορυφή, να βουλιάζουν στην εσωστρέφεια και στη μίρλα οι ανταγωνιστές της. Είναι δεδομένο, πως όσα καλά και όσα προβληματικά (που είχε αρκετά τέτοια) εμφάνισε η Ενωση στην πρεμιέρα της, συζητιούνται και αναλύονται πιο εύκολα με την άνεση της κορυφής. 

Συμπέρασμα πρώτο από την πρεμιέρα και θα είναι μεγάλη υπόθεση εάν αποτελέσει δεδομένο για τη σεζόν. Φάνηκε πως το πράγμα άλλαξε σε επίπεδο τύχης και κλίματος για την ΑΕΚ. Θαρρείς και η θετική αύρα που έφεραν τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα, γύρισε το χαρτί. Η ομάδα που όλα της πήγαιναν στραβά – γιατί είχε και μεγάλη γκαντεμιά το κάζο από τη Βελέζ – είδε όλες τις συγκυρίες στην πρεμιέρα να είναι με το μέρος της. 

Ωστόσο, με την τύχη μόνο δεν μπορείς να πας μακριά. Είναι εξαιρετική συνθήκη για μια ομάδα που τελούσε υπό αμφισβήτηση, μέχρι και τη σέντρα του ματς με τον Ιωνικό. Από την ώρα που σφύριξε ο Τζοβάρας, όλα έδειξαν να αλλάζουν. Η ΑΕΚ έκανε το εξαιρετικό ξεκίνημα που χρειαζόταν, είναι στην κορυφή και θέλει να μείνει εκεί ως το φινάλε της σεζόν. Οπως έδειξε, μπορεί. Εχει τουλάχιστον το υλικό για να το πράξει.

Ποιότητα που ξεχειλίζει 

Αυτό που φαίνεται με κλειστά μάτια – από εκείνα που κλείνει ο Τσούμπερ πανηγυρίζοντας – είναι πως η ΑΕΚ έχει ποιότητα δημιουργικά που ξεχειλίζει. Παίκτες με φοβερή ατομική ικανότητα, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά με μια και μόνο κίνηση. Τεράστιο βάθος και δυναμική. Αρκεί να κατανοήσει κανείς, πως χθες βρίσκονταν στον πάγκο Τσούμπερ, Λιβάι, Γέβτιτς, Ανσαριφάρντ, Σάκχοφ, Σιμάνσκι και θα καταλάβει τα πάντα. 

Η ΑΕΚ νίκησε και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Στο τέλος της ημέρας, μένει το χαμόγελο του κόσμου, τα τραγούδια που έλεγαν πως η ΑΕΚ πάει ξανά για πρωτάθλημα. Βήμα με βήμα, έχοντας επόμενο σταθμό το δύσκολο κρας τεστ με τον ΟΦΗ στην Κρήτη την Κυριακή. Αλλά η ΑΕΚ έχει πλέον αυτή τη θετική αύρα, που δείχνει πως θα βρει τη λύση για να περάσει από κάθε έδρα. Εχει αυτοπεποίθηση και εξαιρετικές επιλογές, που αλλάζουν τα δεδομένα. 

Εμπαζε η άμυνα 

Εντός της ομάδας πάντως, πέραν του προορισμού, πρέπει να προσμετρηθεί και το ταξίδι. Να αναλυθεί πως έφτασε η ΑΕΚ σε αυτήν τη νίκη, ποια ήταν τα λάθη που υπήρξαν. Διότι, ένας σύγχρονος ποδοσφαιρικός οργανισμός δεν μπορεί να στέκεται μόνο στο τελικό – καλό ή κακό δεν έχει σημασία – αποτέλεσμα. Η πρεμιέρα της Ενωσης είχε και στοιχεία προβληματισμού, που δείχνουν πως χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά σε επίπεδο ομοιογένειας για να γίνει ομάδα. 

Είναι φανερό, πως όταν δέχεσαι από το νεοφώτιστο τέσσερις καθαρές φάσεις (οι τρεις μάλιστα με διαφορετικό τρόπο) στο ημίωρο, κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Κυρίαρχο κατά τη γνώμη μου, ήταν η έλλειψη ρυθμού. Δεν είναι τυχαίο, πως όσο περνούσε ο χρόνος – έστω και με αντίπαλο που έπαιζε με αριθμητικό μειονέκτημα – παίκτες όπως ο Λε Ταλέκ και ο Μισελέν, φαίνονταν καλύτεροι μέσα στο γήπεδο. Αλλά φάνηκε μεγάλο κενό στην αναχαίτιση επιθέσεων πριν την κάθετη πάσα.

Σωστές κινήσεις του Μιλόγεβιτς 

Συν τοις άλλοις, στο ίδιο διάστημα η ΑΕΚ είχε μεγάλο θέμα στο να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Περιορίστηκε σε ανούσια και πλήρως ακίνδυνη κατοχή της μπάλας (72-28% έδειχνε κάποια στιγμή η μέτρηση), δίχως να μπορεί να εκδηλώσει επίθεση. Αναλογιστείτε δε, πως σε όλο το πρώτο ημίχρονο, σε σετ παιχνίδι η ΑΕΚ είχε μόνο τη φάση που ξεκίνησε και τελείωσε ο Αμραμπατ στο 42’. Πρόβλημα που ζητά λύση από τον Μιλόγεβιτς. 

Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, δεν θα άλλαζα τίποτα από τις επιλογές του Σέρβου στην αρχική 11άδα, έστω και αν δεν βγήκαν οι Γαλανόπουλος και Τάνκοβιτς. Επέλεξε εκείνους που ήταν πιο φρέσκοι, εκείνους που έχουν περισσότερο χρόνο με την υπόλοιπη ομάδα και διατήρησε κάποιες σταθερές. Οι δύο τους, συν τον Μάνταλο, ήταν οι τρεις παλιοί της αρχικής 11άδα της ΑΕΚ. Ενα κακό ματς, δεν σημαίνει τίποτε για κανέναν παίκτη. Απλά, να κατανοήσουν άπαντες, πως ουδείς έχει εξασφαλισμένη θέση στο αρχικό σχήμα. 

Στα χάι λάιτς του ματς, δύο φάσεις που πολλοί τις άφησαν σε δεύτερο πλάνο: 1) η φοβερή έξοδος του Στάνκοβιτς που ανέκοψε την εφόρμηση του Τουράμ και τον έστειλε στα πλάγια, δείχνοντας πως ο Αυστριακός διαβάζει σωστά το παιχνίδι και ξέρει να λειτουργεί ως λίμπερο, όπως χρειάζεται δηλαδή μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και 2) η φοβερή προσωπικότητα του Αμραμπατ, που πήρε την μπάλα από τα χέρια του Μάνταλου στο πέναλτι και έτρεξε ο ίδιος πάνω στον αρχηγό μόλις ευστόχησε. 

ΥΓ: Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα υπομνήματα και οι αφιερώσεις, αλλά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην απώλεια ενός ανθρώπου που αποτέλεσε μυθική μορφή για τη δική μου γενιά. Ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο περίφημος «Εθνικάρας», ήταν υπόδειγμα φιλάθλου. Γι’ αυτό και γινόταν αποδεκτός σε όλες τις έδρες, με τον κόσμο να αποδέχεται την παρουσία του και την ξεκάθαρη υποστήριξη σε μια ομάδα που κινδυνεύει με αφανισμό. Ο Μαντζουράνης ήταν ο απόλυτος εκφραστής μιας ρομαντικής εποχής του ποδοσφαίρου μας, που δείχνει πλέον να εξαλείφεται ολοκληρωτικά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News