ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ: Κανείς δεν είναι άτρωτος, αρκεί η ΑΕΚ να το πιστέψει

Ας ξεκινήσω από τα βασικά. Η ΑΕΚ βγήκε πολλαπλά κερδισμένη από την Κυριακή. Στο Αγρίνιο πιστοποίησε πως έχει δυνάμεις και ικανότητες δημιουργικά που δεν νομίζω πως είναι εύκολο να εκτιμήσει ακόμα κάποιος. Δεν είναι ακόμα έτοιμη, αλλά κάθε ματς που περνά και κάθε προπονητική μέρα που δίνει κάτι περισσότερο, είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Ειδικά μάλιστα, από τη στιγμή που η ψαλίδα όχι μόνο δεν ανοίγει, αλλά κλείνει. 

Παρένθεση εδώ και μάλιστα μεγάλη. Οσοι κάθε τρεις και λίγο, μιλούν με ειρωνικό τρόπο για την «εξυγίανση» και τις αλλαγές που υπήρξαν στις απαρχαιωμένες δομές του ελληνικού ποδοσφαίρου, ας ρίξουν μια ματιά στη βαθμολογία. Στην κορυφή ΠΑΟΚ που δεν τον πίστευε κανείς και Βόλος που τον πίστευα μόνο…εγώ και ο Μπέος. Αμέσως μετά ο Ολυμπιακός με δύο γκέλες απρόσμενες στην έδρα του. Ακολουθεί η ΑΕΚ, που θα μπορούσε να είναι πρώτη εάν δεν είχε υπάρξει αλλοίωση αποτελέσματος στην Κρήτη. 

Εάν κάποιος συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται, πως αυτό είναι μέρος της ομορφιάς του ποδοσφαίρου και πως ο ανταγωνισμός είναι προς όφελος όλων, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει. Και οφείλω να πω, ότι με προβληματίζει να βλέπω έναν προπονητή που έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των περισσότερων με τη δουλειά του, όπως ο Μαρτίνς, να παρασύρεται σε ένα γαϊτανάκι τρέλας και φτηνών δικαιολογιών.

Ο θετικός οιωνός 

Κλείνει η παρένθεση, επιστρέφουμε στα δικά μας. Ακόμα μια αγωνιστική, που φανέρωσε ξεκάθαρα προς όλους, πως κανείς δεν είναι άτρωτος. Δεν υπάρχει καμία ομάδα στην Ελλάδα που να μη βλέπει τους άλλους και να μπαίνει στα ματς για διαδικαστικούς λόγους. Είτε η ανετοιμότητα της ΑΕΚ, είτε οι περιορισμένες επιλογές του ΠΑΟΚ, είτε οι δοκιμές και οι αλχημείες του Μαρτίνς, οδηγούν σε μια κούρσα που δείχνει πως οι τρεις θα πάνε κοντά για καιρό. 

Καλός οιωνός αυτός για την ΑΕΚ. Διότι, από το 1978 και έπειτα, κάθε πρωτάθλημα της ΑΕΚ κατακτήθηκε μέσα από συνεχείς ανακατατάξεις στη βαθμολογία και δίχως να υπάρχει καμία ομάδα που να ξεχωρίζει πολύ από τις άλλες. Θυμηθείτε, πως στο πρωτάθλημα του ΄18, η ΑΕΚ κοντραριζόταν με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ ως το φινάλε, μέχρι να περάσει με τσαμπουκά από την Τούμπα και να τελειώσει η σεμνή τελετή. Και το ίδιο συνέβη και κατά το παρελθόν, ακόμα και στα χρυσά χρόνια των ΄90ς. 

Βέβαια, το θέμα είναι πρώτιστα πως θα είναι η ΑΕΚ στη διαδικασία. Στο Αγρίνιο μπορεί να έκανε αυτό που χρειαζόταν για να μπει με ηρεμία και καλή ψυχολογία στη διακοπή και να μπορέσει να βελτιώσει τα λάθη της. Ωστόσο, πέραν της νίκης, η Ενωση κέρδισε πολλά ακόμα κατά την επιστροφή της. Στοιχεία που σε βάθος χρόνου, ιδίως εφόσον αναλυθούν σωστά, δουλευτούν και διορθωθούν, μπορούν να την καταστήσουν ακόμα πιο ισχυρή.

Ο ρόλος του Μιλόγεβιτς 

Πρώτο και σημαντικότερο, η επιδραστικότητα του Μιλόγεβιτς πάνω στη λειτουργία της ομάδας. Επειτα από το ματς της Τούμπας, όπου φάνηκε να χάνει στην προπονητική σκακιέρα από τον Λουτσέσκου, ο Σέρβος δείχνει ξανά πως μπορεί να γίνει ο αναμορφωτής της ΑΕΚ. Μαθαίνει την ομάδα του, έχει περισσότερες επιλογές σε κομβικές θέσεις και μπορεί να κάνει καλύτερο κοουτσάρισμα, φαίνεται πως διαβάζει πολύ καλύτερα τα παιχνίδια. 

Ηταν σημαντικό το διάβασμα του ματς. Είναι σημαντικό, πως η ΑΕΚ έχει πάψει να μπαίνει νωχελικά, σαν υπνωτισμένη μέσα στο γήπεδο, αλλά δείχνει πως ξέρει τι θέλει και επιβάλει το δικό της ρυθμό. Ενα θέμα είναι πόσο μπορεί να διατηρεί αυτόν το ρυθμό. Στο Αγρίνιο το έκανε για 30’. Ο στόχος προφανώς είναι αυτό να μεγιστοποιηθεί και παιχνίδι με το παιχνίδι, να αυξάνεται γεωμετρικά. Φαντάζει ως λογική εξέλιξη, ειδικά εφόσον μπορέσουν να πάρουν ρυθμό και δυνάμεις παίκτες όπως οι Σιμόες, Μάνταλος, Λε Ταλέκ. 

Οι τρεις του άξονα. Τίποτε δεν είναι τυχαίο στο ποδόσφαιρο. Οσο είχαν δυνάμεις, τόσο τα πράγματα είχαν ουσία στη διαδικασία. Με τους τρεις να κυνηγούν, να έχουν ένταση και νεύρο, η ΑΕΚ κυριάρχησε. Οταν κουράστηκαν, η ΑΕΚ έχασε τη συνοχή της, οι αποστάσεις στις γραμμές μεγάλωσαν. Αυτήν τη φορά, ο Μιλόγεβιτς είχε στον πάγκο έναν παίκτη όπως ο Σιμάνσκι, που μπήκε και εκεί τελείωσε το ματς. Ειδικά όταν μεταφέρθηκε και ο Τσούμπερ στον άξονα, όλα έγιναν απλά.

Λείπει το «αφεντικό» 

Βέβαια, για να είμαι ακριβώς, δεν λείπει μόνο φυσική κατάσταση από την ΑΕΚ. Λείπει και εκείνος ο παίκτης που θα «φάει» την μπάλα στη στιγμή της πίεσης. Που θα αλλάξει το ρυθμό, θα κάνει 1-2 κλεψίματα, που θα δείξει στον αντίπαλο, πως δεν μπορεί να απειλήσει. Προφανώς, η ΑΕΚ πόνταρε πως αυτός ο παίκτης θα είναι ο Λε Ταλέκ. Ο Γάλλος ακόμα δεν πείθει. Δεν τον «καίω», αλλά δεν είναι αυτός που θα γίνει αφεντικό στη μεσαία γραμμή. 

Το σημαντικό είναι πως η ΑΕΚ βγαίνει πολλαπλά ωφελημένη στη διακοπή. Η γκρίνια και η εσωστρέφεια, ο υπερβολικός ενθουσιασμός, βρίσκονται σε άλλες πολιτείες. Το θέμα είναι πως θα εκμεταλλευθεί αυτήν τη συγκυρία, για να είναι ακόμα πιο έτοιμη στη συνέχεια. Ακολουθεί πρόγραμμα που δεν είναι εύκολο, αλλά δεν μπορείς να πάρεις εύκολα τον τίτλο. Πρώτα ο Ατρόμητος και έπειτα ο κόμβος του Βόλου, σε ματς που εκτιμώ πως θα κρίνει πολλά. Αλλά ως τότε, έχουμε να πούμε ακόμα περισσότερα…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News