Euroleague: Από τη Νέα Ζηλανδία στο Βελιγράδι, η πιο τρελή ιστορία αγάπης για τον Ολυμπιακό

Πού ακριβώς τοποθετούνται τα όρια της αγάπης και πού αυτά της… τρέλας, της παράνοιας και του πάθους; Σίγουρα όχι στα 17.697,96 χιλιόμετρα. Τόση είναι η απόσταση του Βελιγραδίου από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, την αφετηρία δηλαδή του Γιώργου Λούρμα για το φετινό Final Four της Euroleague.

Η ζωή είναι στιγμές άλλωστε. Στιγμές που υπερβαίνεις τη λογική για να ζήσεις πράγματα πέραν από αυτήν, στιγμές που θα σου κόψουν την ανάσα. Ο Ολυμπιακός του έβαλε το… μικρόβιο στο μυαλό και το ταξίδι δε θα μπορούσε να μην πραγματοποιηθεί. Έχει ξαναβρεθεί άλλωστε στο τριήμερο των Final Four, όμως τις προηγούμενες φορές τα πάντα ήταν πιο εύκολα αφού ξεκινούσε από την Αθήνα.

«Προσπαθώ να μάθω στους Νεοζηλανδούς τι είναι η Euroleague»

Τώρα πάνε εννέα χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκε στο Λονδίνο σε ένα Final Four, είναι μόνιμος κάτοικος Νέας Ζηλανδίας από το 2015, ενώ έχει αποκτήσει και έναν γιο που στα 6,5 χρόνια του θα δει τους «ερυθρολεύκους» για πρώτη φορά από κοντά.

«Ο γιος μου τώρα είναι 6,5 χρονών και θα πάμε μαζί στο Βελιγράδι, θα είναι το πρώτο του Final Four. Δεν έχει δει τον Ολυμπιακό μπάσκετ ακόμα, ενώ στη Νέα Ζηλανδία βλέπουμε γενικά μπάσκετ, ειδικά τους αγώνες της Euroleague. Είναι καλή ώρα οι αγώνες επειδή είναι πρωινά, περίπου 6:30 είναι ό,τι πρέπει, τότε ξυπνάμε εμείς. Ειδικά τα παιχνίδια που γίνονται Παρασκευή βράδυ, σε εμάς είναι Σάββατο πρωί. Εντάξει εγώ ούτως ή άλλως κανονίζω τις δουλειές μου και βλέπω όλα τα παιχνίδια, λέω πως έχω μία συνάντηση εκείνη την ώρα και τα βολεύω. Από τις 6 έως τις 9 το πρωί είναι κυρίως οι αγώνες οπότε μπορούμε να βλέπουμε κανονικά.

Η ελληνική κοινότητα είναι μικρή γενικά και έτσι δεν παρακολουθούν, ούτε ξέρουν πολύ την Euroleague εδώ. Οι περισσότεροι που είναι από εδώ βλέπουν κυρίως ΝΒΑ το οποίο έχει τεράστια απήχηση. Έχει και λίγο καλύτερες ώρες το ΝΒΑ αφού είναι τα μεσημέρια. Είναι πιο εύκολο να δεις ΝΒΑ στη Νέα Ζηλανδία παρά στην Ελλάδα, εγώ εδώ άρχισα να παρακολουθώ πέραν από τον Τζόρνταν που βλέπαμε όλοι μικροί.

Τους εξηγώ όσα μπορώ για το ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά ως εκεί. Παρόλα αυτά τα παιδιά ασχολούνται πάρα πολύ και παίζουν αρκετά μπάσκετ στο σχολείο».

Το πρόγραμμα για το Βελιγράδι φτιάχτηκε πολύ γρήγορα, σχεδόν ένα δεκαήμερο πριν, αλλά τα εισιτήρια του Final Four είχαν αγοραστεί πολύ νωρίτερα, αφού ο Γιώργος ένιωσε το… κάλεσμα της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα.

«Έχω έρθει Αθήνα εδώ και 10 μέρες και θα καθίσω έως αρχές Ιουνίου. Υπήρχαν διάφορα σενάρια οπότε λέω ας το φτιάξουμε να περιλαμβάνει και το Final Four σε αυτές τις ημερομηνίες μέσα. Για το Final Four είχα αγοράσει εισιτήρια πριν ξεκινήσει καν η σειρά με τη Μονακό, λίγο μετά αφού βγήξαν σε διάθεση online. Όλα τα υπόλοιπα όμως κανονίστηκαν πριν από δέκα ημέρες, λίγο πριν φτάσω στην Ελλάδα.

Αν δεν περνούσε ο Ολυμπιακός θα τα πουλούσα βέβαια τα εισιτήρια. Δεν έχω πάει σε Final Four που δεν έπαιζε ο Ολυμπιακός, ήμουν στο Βερολίνο (2009), στην Κωνσταντινούπολη (2012) και στο Λονδίνο (2013), ενώ άλλες τρεις φορές τα έχω πουλήσει. Είχα προλάβει να αγοράσω για Αθήνα, Βαρκελώνη και Μιλάνο, αλλά αυτά τα είχα δώσει. Τα δύο πρώτα ειδικά πολύ εύκολα σε Παναθηναϊκούς, αυτά για το Μιλάνο λίγο πιο δύσκολα. Τότε όμως έμενα στην Αθήνα ακόμα, αυτή είναι η πρώτη φορά που κάνω το ταξίδι από Νέα Ζηλανδία».

Το buzzer του Σλούκα με την Εφές και τα αεροπορικά εισιτήρια των 1.800 ευρώ

Πότε σου μπήκε η ιδέα για το ταξίδι αυτό μέσα στη σεζόν;

«Η ιδέα μου μπήκε σιγά σιγά. Είχα ταξιδέψει για Ελλάδα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, τότε που ο Ολυμπιακός είχε διανύσει την καλή του περίοδο, κέρδισε τον Παναθηναϊκό, ακριβώς πριν τον κορωνοϊό. Μετά ήταν το παιχνίδι στο ΣΕΦ με την Εφές και το buzzer beater του Σλούκα. Αυτή ήταν η στιγμή που είπα… ώπα, εδώ κάτι γίνεται. Ξεπεράσαμε τον κορωνοϊό και εδώ κάτι πάει να γίνει. Ακόμα δεν είχε ανακοινωθεί το πού θα γίνει το Final Four, ήταν ακόμα ανάμεσα στο Βερολίνο και να σου πω την αλήθεια το προτιμούσα σαν πόλη γιατί έχει πιο εύκολη πρόσβαση. Στο Βελιγράδι ήταν και λίγο πιο ακριβά τα εισιτήρια, η διαμονή, όμως το θετικό είναι πως θα έχει πολύ περισσότερους Έλληνες.

Τα αεροπορικά Νέα Ζηλανδία – Ελλάδα αυτήν τη στιγμή είναι κοντά σε 1.800 ευρώ πήγαινε-έλα. Είναι δύσκολο γιατί στην ουσία είναι η πρώτη εποχή μετά τον κορωνοϊό, έχει 5-6 πτήσεις την ημέρα από όλη τη χώρα. Τώρα για το Βελιγράδι επειδή το έκλεισα πριν από 10 μέρες έκανε κάπου στα 1.200 ευρώ, λίγο ακόμα δηλαδή και φτάναμε Νέα Ζηλανδία.

Ωστόσο έκλεισα αεροπορικά γιατί όπως είπα θα είναι και ο γιος μου που είναι 6,5 χρονών και δεν μπορούσαμε να πάμε οδικώς».

Για τον γιο σου είναι η πρώτη φορά, η δική σου τελευταία που είχες δει τον Ολυμπιακό από κοντά ποια ήταν;

«Την τελευταία φορά που είχα έρθει να δω λάιβ τον Ολυμπιακό στο γήπεδο ήταν στα playoffs του 2017 με τη Ζαλγκίρις. Έτυχε τότε να είμαι Ελλάδα και είχα καταφέρει να δω και τα δύο παιχνίδια στο ΣΕΦ, αλλά τότε είχαμε χάσει το πρώτο και δεν τα καταφέραμε στη Λιθουανία…»

Για κάθε ταξίδι φυσικά χρειάζεσαι και την κατάλληλη παρέα. Αν μάλιστα καταλάβεις πως αυτή εξελίσσεται ως… γούρι δεν την αλλάζεις με τίποτα, όσα χρόνια και αν μεσολαβήσουν, όσα χιλιόμετρα και αν σας χωρίσουν. Αρκετοί από τους φίλους του Ολυμπιακού θα τηρήσουν τα δικά τους γούρια και ο Γιώργος δε θα κάνει τη διαφορά στο συγκεκριμένο κομμάτι…

Το ξενύχτι της Κωνσταντινούπολης και η… μαχαιριά του Βερολίνου

Όπως είπες έχεις ξαναπάει σε Final Four, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που κάνεις το ταξίδι από τη Νέα Ζηλανδία. Είναι αυτή η μεγαλύτερή σου «τρέλα» για τον Ολυμπιακό;

«Είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη μου… τρέλα για τον Ολυμπιακό, ναι. Και στα προηγούμενα Final Four κλείσαμε οριακά την τελευταία στιγμή. Στο Βερολίνο είχα αγοράσει με τον φίλο μου εισιτήρια από την ομάδα γιατί αυτός είχε διαρκείας. Ψάξαμε ξαφνικά να βρούμε εισιτήρια και πτήση μέσω ανταπόκρισης αλλά ήταν πιο εύκολα προσβάσιμο το μέρος. Υπήρχε η δίψα τότε αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ δυνατός…

Στην Κωνσταντινούπολη πήγα οδικώς και οδήγησα στον γυρισμό χωρίς σταματημό, δε μας ένοιαζε κιόλας παρότι ξενύχτηδες με αυτό που είχαμε ζήσει. Σε αυτό και στο Λονδίνο έναν χρόνο αργότερα είχαμε πάει παρέα ζευγάρια, ο άλλος άντρας που ήταν στο γήπεδο είναι Παναθηναϊκός, είναι το γούρι μου και ταξιδεύει και αυτός για Βελιγράδι. Είναι μπασκετικός και αυτός, οπότε το γούρι κρατιέται».

Ποιο είναι το προαίσθημά σου για φέτος, μιας και έχεις και το γούρι σου μαζί;

«Έχω καλό προαίσθημα για φέτος, ναι. Η ομάδα ανεβαίνει, παρότι δεν το περιμέναμε, ξεκινήσαμε και θέλαμε να δούμε τον Ολυμπιακό στα playoffs, στην πρώτη χρονιά μετά τον Σπανούλη μετά και την περσινή αποτυχία, χτίστηκε σιγά σιγά. Εγώ πιστεύω ότι μαζί με την Μπαρτσελόνα ήμασταν οι πιο σταθερές ομάδες της Euroleague.

Επίσης μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά τα βίντεο στη φυσούνα, με τον Πρίντεζη, το τελετουργικό πριν βγουν στο παρκέ. Το βλέπεις και λες “αυτή είναι ωραία παρέα” ρε παιδί μου. Έχω και ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον Μπαρτζώκα, τον θεωρώ σαν έναν από εμάς, το λέει και ο ίδιος άλλωστε. Είναι το αντίθετο με τον Σφαιρόπουλο που ήταν έτσι πιο σφιχτός και συγκρατημένος, ο Μπαρτζώκας είναι πιο έξω καρδιά».

Τι σου έχει μείνει από τα προηγούμενα ταξίδια σου;

«Συνήθως σου μένουν τα άσχημα από τα ταξίδια. Στο Βερολίνο είναι σα να βλέπω τη φάση, στην αρχή αργεί ο Γκριρ με την μπάλα να τη δώσει στον Μπουρούση, ο δεύτερος αστοχεί, ανάβει το ταμπλό και ταυτόχρονα πηδάει ο Τσίλντρες 2-3 φορές να κάνει κάποιο φόλοου που δε θα μετρούσε γιατί είχε λήξει φυσικά. Στο παρασκήνιο είναι ο κόσμος του Παναθηναϊκού που χοροπηδάει και πανηγυρίζει. Αυτό ήταν σα… μαχαιριά.

Εντάξει μετά της Κωνσταντινούπολης το πεταχτάρι, θυμάμαι ιστορίες που έστελνα σε φίλους στην Ελλάδα χάσαμε δεν πειράζει, το είχαμε αποδεχτεί. Το Λονδίνο ήταν πολύ ήσυχο και εύκολο, καμία σχέση με τα υπόλοιπα, στην Πόλη ήταν το τέλος των πέτρινων χρόνων. Αλλά τα άσχημα μένουν, στο Τελ Αβίβ ήμουν Λύκειο και το θυμάμαι ακόμα…»

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News