Νίκος Σαρίδης: Η Μίλαν, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και η αγκαλιά με τους δεσμοφύλακες

Χθες, Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2023, δεν μας άφησε χρόνους μόνον ο σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, σε ηλικία 85 ετών, αλλά κι ο Τόνι Νέγκρι, που «έφυγε» πλήρης ημερών, στα 90.

Μπορεί να καταδικάστηκε για συνεργασία με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στα λεγόμενα «Μολυβένια Χρόνια» της Ιταλίας και να έκατσε και κάποια χρόνια στη φυλακή, αλλά παρ’ όλα αυτά θεωρήθηκε σημαντικός διανοούμενος -καθηγητής Φιλοσοφίας, γαρ, με ακαδημαϊκή παρουσία και στη Γαλλία. Ο οποίος Νέγκρι δεν έκρυψε ποτέ και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, αν και μάλλον είναι περίεργο το γεγονός ότι η «Gazzetta dello Sport», στην ηλεκτρονική της έκδοση, δημοσιεύοντας την είδηση του θανάτου του, δεν αναφέρθηκε σε αυτή την πτυχή του εκλιπόντος. Ναι, το σάι της μεγαλύτερης αθλητικής εφημερίδας της γειτονικής χώρας τίμησε, χωρίς ταμπού, με καμιά πεντακοσαριά λέξεις, τη μνήμη του Νέγκρι, παραθέτοντας ένα γενικό πορτρέτο του.

Για να πάρετε μια γεύση κι όσοι δεν έτυχε ποτέ ν’ ακούσετε για τον Νέγκρι, αξίζει να βγάλουμε απ’ το χρονοντούλαπο μια συνέντευξη που είχε δώσει ο μακαρίτης τον Ιούνιο του 2006 σε δύο συντάκτες της γαλλικής «Libération». Η κουβέντα μαζί τους έφτασε και στην αγαπημένη του Μίλαν κι ευρύτερα στο ποδόσφαιρο.

Ευλόγησε το… διαζύγιο

«Αγαπώ την Μίλαν γιατί είναι η ομάδα του πατέρα μου και των παιδιών μου. Συμμετείχα στη δημιουργία των ”Brigate Rossonere” (”Κοκκινόμαυρες Ταξιαρχίες”), οι οποίες δεν είχαν να κάνουν με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ήταν παλιότερα, στα χρόνια του ’60. Ήμασταν αριστεροί και συγκεντρωνόμαστε στη νότια άκρη του γηπέδου. Έχω τρία παιδιά και όλα είναι οπαδοί της Μίλαν. Η κόρη μου είχε παντρευτεί οπαδό της Ιντερ και χάρηκα όταν χώρισε!» ανέφερε ο Νέγκρι, για να προσθέσει: «Είμαι σκλάβος του πάθους μου. Είναι όπως όταν έχεις μια φίλη που είναι πόρνη: την αγαπάς ανεξάρτητα απ’ αυτό. Παλιότερα, οι άνθρωποι στα δεξιά ή στα αριστερά, θα υποστήριζαν Ίντερ και Μίλαν, αντίστοιχα. Αυτό πήγαινε παράλληλα, με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Είναι πιο μπερδεμένα, σήμερα».

«Όπως η όπερα»

Συνεχίζοντας, δε, ο Νέγκρι είπε: «Το μεγάλο πλεονέκτημα (του ποδοσφαίρου) έγκειται στην ικανότητά του να κάνει τους ανθρώπους να μιλούν ο ένας με τον άλλο, παρόλο που σαν άθλημα είναι βαρετό. Όπως το σινεμά, το θέατρο, ή η όπερα. Από την άλλη, έχει το ίδιο μελοδραματικό συναίσθημα όπως η όπερα. Μ’ έναν χαρακτήρα τον προπονητή, ο οποίος έχει έναν θεμελιώδη ρόλο. Από τον χαρακτήρα αυτόν ήταν που γεννήθηκε η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Είχα μια μεγάλη εμπειρία. Ήταν από τον Νερέο Ρόκκο, τον εμπνευστή του ιταλικού κατενάτσιο. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄50, κοουτσάριζε την Τεργάστη και μετά την Πάντοβα. Στην Πάντοβα, με μια μέτρια ομάδα, ανέπτυξε ένα αμυντικό παιχνίδι αλά Ιταλικά, το ιταλικό παιχνίδι που ήταν βαρετό, σκληρό και βίαιο. Αργότερα, πήρε το ίδιο στυλ παιχνιδιού στην Μίλαν και ο Τζιάνι Μπρέρα, σοσιαλιστής και προοδευτικός δημοσιογράφος της ”Il Giorno”, στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄60, το θεωρητικοποίησε και είδε σ’ αυτό ένα συγκεκριμένο εθνικό χαρακτηριστικό. Ο Τζιάνι Μπρέρα συνήθιζε να λέει ότι το κατενάτσιο σχετίζεται με τον χαρακτήρα των Ιταλών, ένα σκληρό/άγριο χαρακτήρα, του χωριάτη, από το χώμα, το έδαφος. Το κατενάτσιο εγκατέστησε την αναλογία του ράγκμπι στο ποδόσφαιρο. Ήταν η ταξική πάλη. Ο ένας είναι αδύναμος και πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που έλεγε ο Σεγκίν. Το κατενάτσιο γεννήθηκε στην Βενετία, τη δεκαετία του ΄50, όταν οι άνθρωποι αναγκάζονταν να ξενιτευτούν, επειδή δεν είχαν τίποτα να φάνε. Ήταν η μεγάλη μετανάστευση των οικοδόμων ή των παγωτατζήδων στο Βέλγιο, την Ελβετία, στη συνοριακή γραμμή του Ρήνου. Το κατενάτσιο αντιστοιχεί στη φύση εκείνων των βόρειων περιοχών, δυνατοί μετανάστες, σκληροί, άγριοι γιατί ήταν πεινασμένοι».

Η κατάκτηση του Μουντιάλ

Μιλώντας για τη εθνική ομάδα της Ιταλίας, ο Νέγκρι αποκάλυψε ότι «ήμουν οπαδός της όταν κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982. Ήταν την περίοδο που ήμουν στη φυλακή. Ήταν η μόνη φορά που αγκαλιαστήκαμε με τους δεσμοφύλακες. Μας επέτρεπαν να έχουμε σχεδόν τους μισούς φυλακισμένους στο ίδιο κελί για να παρακολουθήσουμε το ματς. Και όταν το παιχνίδι τελείωσε, άνοιξαν τις πόρτες και αγκαλιαστήκαμε. Ήταν λιγάκι διφορούμενη στιγμή (γέλια)».

Στην ερώτηση γιατί η ιστορία του αθλητισμού στην Ιταλία είναι γεμάτη αντιπαλότητες, Μίλαν εναντίον Ίντερ, Ρόμα εναντίον Λάτσιο, Κόπι εναντίον Μπαρτάλι (ποδηλάτες) και πάει λέγοντας, ο συνεντευξιαζόμενος απάντησε: «Η ιταλική ενότητα χρονολογείται μόλις από το 1870. Η ιστορία της Ιταλίας είναι μια ιστορία πόλεων-κρατών: Φλωρεντία ενατίον Πίζας, Βενετία εναντίον Μιλάνου, Ρώμη εναντίον Νάπολης κ.λπ. Η ιταλική γλώσσα συγκροτήθηκε μόλις τη δεκαετία του ’30, επί Φασισμού και διαδόθηκε από το ραδιόφωνο. Μέχρι τότε δεν μπορούσες να βάλεις στο ίδιο σύνταγμα ανθρώπους από τη Βάλε ντ’ Αόστα και τη Σικελία. Η ιστορία της χώρας είναι πολύ πρόσφατη, η ιστορία των πόλεων είναι πολύ παλιά και είναι ιστορία τάξεων».

Το γαλλικό ποδόσφαιρο

Τέλος, στην παρατήρηση των δημοσιογράφων ότι αν και κάτοικος Παρισιού δεν μιλάει ποτέ για το γαλλικό ποδόσφαιρο, ο Νέγκρι αποκρίθηκε: «Το 1954-55 όταν πέρασα έναν χρόνο στη Γαλλία, δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε γαλλικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή. Εδώ το ποδόσφαιρο είναι προϊόν της αποικιοκρατίας. Προσέξτε, δεν θέλω να με βλέπουν ή να με θεωρούν οπαδό της Λεπέν που το λέει αυτό. Δεν θέλω να διώξω έγχρωμους παίκτες από τη Γαλλία, αλλά στη Γαλλία το ποδόσφαιρο γεννήθηκε από τη μετανάστευση. Η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα στη Δυτική Ευρώπη στην οποία έχουν παίξει στην εθνική ομάδα ουσιαστικά όλα τα επίπεδα μετανάστευσης, ενώ ο πρώτος μαύρος διεθνής της Αγγλίας έγινε μολις το 1978 (προφανώς εννοεί τον Ββιβ Άντερσον). Ζήτω, λοιπόν, η ενσωμάτωση α λα γαλλικά!».

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News