Νίκος Σαρίδης: Τον Γκάλη δεν τον ακουμπάς

Μάλλον συμπτωματικό είναι ότι ο νέος ιδιοκτήτης του Ηρακλή, Παναγιώτης Μονεμβασιώτης, διάλεξε πρόεδρο ονόματι Αριστοτέλη (Περράκη) και προπονητή Σωκράτη (Οφρυδόπουλο). Αλλωστε, «Ηρακλής-Φούρνοι Βενέτη» θα λέγεται -όπως ο ίδιος ανακοίνωσε- η ΠΑΕ κι όχι «Ηρακλής… Φιλόσοφοι Αρχαιότητας». Που πάει να πει ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή, περισσότερο κι απ’ ό,τι ίσως νομίζουν οι βασανισμένοι οπαδοί του «Γηραιού», οι οποίοι συνέρρευσαν προχθές τ’ απόγευμα στην πλατεία Αριστοτέλους για να γιορτάσουν την έλευση του μεγαλομετόχου. Που δεν ήρθε ακριβώς επί πώλου όνου, αλλά πάντως έγινε δεκτός σαν μεσσίας.

Ο οποίος Παναγιώτης (για τους φίλους Τάκης) Μονεμβασιώτης δεν είναι φυσικά new entry στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Δεν ξέρουμε αν τελικά ισχύει και στην μπάλα το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» ή αν φταίει ο ίδιος με τις όποιες ιδιοτροπίες του, πάντως απ’ τη Ριζούπολη ο Μονεμβασιώτης έφυγε «σκοτωμένος» με τον Ερασιτέχνη Απόλλωνα Σμύρνης και με αρκετούς απ’ τη μικρή κοινωνία της «ελαφράς ταξιαρχίας».

Στον Ηρακλή, που από πλευράς μεγέθους είναι… κωμόπολη σε σχέση με τον Απόλλωνα, με περισσότερα σπίτια και μεγαλύτερους κινδύνους, τα πράγματα θα είναι πιο απαιτητικά. Αν τα χρόνια και τα χρήματα που ξόδεψε στον Απόλλωνα τον έκαναν σοφότερο (όχι απ’ τους… Αριστοτέλη, Πλάτωνα ή Σωκράτη, αλλά απ’ τον Μονεμβασιώτη των προηγούμενων περιόδων), θα φανεί στην πορεία. Πάντως, η εκκίνησή του στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη.

Ετσι, αντί την επομένη των «αποκαλυπτηρίων» της νέας ιδιοκτησίας όλοι να συγχαίρουν το καινούργιο αφεντικό και να εύχονται ο συμπαθής και ταλαιπωρημένος Ηρακλής να μπει σ’ έναν δρόμο ανασύνταξης, «πυροβολούν» κι όχι αδίκως.

Την αφορμή την έδωσε η αμετροέπειά του, που τον παρέσυρε στο να εκστομίσει απ’ το πόντιουμ ότι «κορυφαίος Ελληνας μπασκετμπολίστας είναι ο Διαμαντίδης που προέρχεται απ’ τον Ηρακλή κι όχι ο Γκάλης που ήρθε απ’ την Αμερική».

Ειλικρινά, πώς του ήρθε; Δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Γκάλης αποτελεί την «ιερή αγελάδα» του ελληνικού αθλητισμού και πως είναι ύβρις η αμφισβήτησή του απ’ όπου κι αν προέρχεται; Οπως ο Βασίλης Χατζηπαναγής είναι ό,τι πιο παραμυθένιο ποδοσφαιρικά έχουμε απολαύσει κι ουδείς διανοείται να τον μειώσει και να τον χαρίσει στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση, έτσι και με τον Νίκο Γκάλη. Κι ακόμη περισσότερο με τον Γκάλη, καθώς στους δικούς του ώμους στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ.

Ειλικρινά, τι δουλειά είχε ο Μονεμβασιώτης ν’ ανακατευτεί με τα πίτουρα; Τι ήθελε κι έμπλεξε το μπάσκετ στην ομιλία του;

Μοιραία, ούρλιαξαν κι οι πέτρες, διότι εδώ δεν είναι όπως κάποτε που ο «Μονέ» ως θεοφιλής και θεοφρούρητος χριστιανός είχε αντικαταστήσει τον θεό Απόλλωνα με την εικόνα του ορθόδοξου Αγίου Απόλλωνα στο σήμα της ομάδας.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγαλύτερο από ένα λογότυπο, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εθνικό τοτέμ. Ακόμη και για λαϊκισμός, αποτυχημένος είναι. Ναι μεν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξεπήδησε απ’ τους «κυανόλευκους», όμως την καριέρα του επί μία δωδεκαετία την έκανε στον Παναθηναϊκό. Ο «3D», μάλιστα, ίσως να βρίσκεται χαμηλότερα στο συναίσθημα των Ηρακληδέων κι απ’ τον Ντέιβιντ Ινγκραμ, το «πιστόλι» της ομάδας κάποτε κι αντίπαλον δέος του Γκάλη στο σκοράρισμα. Επιπλέον, η απαξίωση του Γκάλη συνιστά και τεράστια διπλωματική αστοχία. Δεν είναι δυνατόν απ’ τη μία ως ΠΑΕ Ηρακλής να ζητείς το «Κλεάνθης Βικελίδης» μέχρις ότου γίνουν τα έργα στο Καυτανζόγλειο, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν πληροί τις προδιαγραφές γι’ αγώνες κι απ’ την άλλη να ρίχνεις βέλος στην καρδιά των Αρειανών.

Αυτογκόλ με το… καλημέρα. Να εύχονται οι Ηρακληδείς να είναι το πρώτο και το τελευταίο. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News