ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Πόσο εύκολο είναι να στηρίξουμε έναν «Έλληνα Ντοναρούμα»;

Πάντα όταν καλούμαι να κρίνω ένα ταλέντο που καλά – καλά δεν έχει ενηλικιωθεί, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κρατά μικρό καλάθι και να παραμένει ιδιαίτερα εγκρατής στις κρίσεις του. Βλέπετε για να μπορέσεις να προσδιορίσεις τις δυνατότητες εξέλιξης ενός αθλητή (όχι μόνο ποδοσφαιριστή), οφείλεις να αξιολογείς δεκάδες παραμέτρους και όχι μόνο αυτή των αγωνιστικών προσόντων του.

Προσθέτεις και αξιολογείς παραμέτρους, όπως η πνευματική ισορροπία, η αποφασιστικότητα, ο δείκτης βελτίωσης που εμφανίζει μήνα με το μήνα, η εργατικότητα, η διαμόρφωση της σωματικής του διάπλασης. Ε, έχοντας πλέον μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον Κωνσταντίνο Τζολάκη από την ηλικία των 16 ετών (όταν και μας συστήθηκε ως ένα μεγάλο ταλέντο στα γκολπόστ του Ολυμπιακού), μπορώ να υπογράψω κατηγορηματικά, ότι το συγκεκριμένο παλικάρι είναι ότι καλύτερο έχουμε παράγει ως ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και πολλά χρόνια στη θέση του τερματοφύλακα.

Να το θέσω λίγο διαφορετικά; Ο Κωνσταντίνος Τζολάκης αποτελεί τον Έλληνα τερματοφύλακα που σε ηλικία 18 ετών, εμφανίζει τις μεγαλύτερες προοπτικές εξέλιξης από οποιονδήποτε άλλο Έλληνα συνάδελφό του, εδώ και δεκαετίες.

Πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού θα σταθούν στη σωτήρια επέμβασή του τρία μόλις λεπτά μετά το γκολ του Μαντί Καμαρά στο παιχνίδι με τη Νέφτσι. Εμένα επιτρέψτε μου να… προσπεράσω τη συγκεκριμένη φάση και να αξιολογήσω την παρουσία του στα υπόλοιπα… 94 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Ποτέ δεν αξιολογείς έναν τερματοφύλακα από την αντίδρασή του σε μία και μόνο φάση, όσο κομβική – για την εξέλιξη μιας αναμέτρησης – κι αν είναι.

Επιπλέον, υπάρχουν φάσεις επαναλαμβανόμενες κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού που σκιαγραφούν πολύ καλύτερα το επίπεδο και τις προοπτικές ενός τερματοφύλακα, από μια απόκρουση σε τετ α τετ. Για παράδειγμα, λίγο μετά την επέμβασή του (και με την περιοχή του Ολυμπιακού να βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας), οι Αζέροι επιχειρούν μια εξαιρετικά επικίνδυνη σέντρα προς το δεύτερο δοκάρι. Μια σέντρα δύσκολη να αναχαιτιστεί από οποιονδήποτε τερματοφύλακα, καθώς δεν ήταν ψηλοκρεμαστή, αλλά κάπως ευθύβολη.

Η αποφασιστικότητα με την οποία ο Τζολάκης άφησε την εστία του και «καθάρισε» τη φάση, παίρνοντας… παραμάζωμα συμπαίκτες και αντιπάλους, η τεχνική της εξόδου του, ο χρόνος αντίδρασης και σκέψης, αλλά και το timing εκτέλεσης μιας σωστής επιλογής αποτελούν στα δικά μου μάτια τον καθρέφτη των δυνατοτήτων του 18χρονου πορτιέρο.

Και μιας και μιλάμε για ένα παλικάρι μόλις 18 ετών, αντιλαμβάνεστε ότι πλέον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπάρχει… μονάδα μέτρησης και αξιολόγησης οποιουδήποτε τερματοφύλακα βρίσκεται στη συγκεκριμένη ηλικία. Όπως ακριβώς μετράμε τον ήχο σε ντεσιμπέλ, το βάρος μας σε κιλά και το ύψος μας σε εκατοστά, έτσι ακριβώς τους νεαρούς σε ηλικία τερματοφύλακες τους «ζυγίζουμε» πλέον με το… δείκτη Ντοναρούμα!

Αντέχουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, ως νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε την αγαπημένη μας ομάδα (όποια κι αν είναι αυτή) να στηρίξουμε ένα project, όπως η εξέλιξη ενός Έλληνα Ντοναρούμα; 

Μπορεί, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Τζολάκης να εξελιχθεί σε έναν «Έλληνα Ντοναρούμα»; Είναι σε θέση ένας τερματοφύλακας να κερδίσει θέση βασικού σε μια τόσο μεγάλη ελληνική ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, πριν καν συμπληρώσει το 20ό έτος της ηλικίας του; Εξαιρετικά δύσκολη ερώτηση, η οποία αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν τη θέσουμε σε μια ακόμη πιο σημαντική διάσταση:

Αντέχουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, ως νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε την αγαπημένη μας ομάδα (όποια κι αν είναι αυτή) να στηρίξουμε ένα project, όπως η εξέλιξη ενός Έλληνα Ντοναρούμα; Και δεν αναφέρομαι στους ποδοσφαιρικούς οργανισμούς, αλλά σε εμάς τους υπόλοιπους… τον περίγυρο κάθε ομάδας: Οπαδούς και δημοσιογράφους.

Προφανώς και ένας τερματοφύλακας με μηδαμινή εμπειρία θα πρέπει να… σπάσει αυγά για να εξελιχθεί, να ωριμάσει, να ανδρωθεί ποδοσφαιρικά. Να θυμηθούμε σε πόσες γκέλες υπέπεσε ο MVP του Euro τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι να εξελιχθεί στον πορτιέρο που… σήκωσε στους ώμους του ολόκληρη εθνική Ιταλίας σε ολόκληρο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα;

Αναπόφευκτα, όσο αυξάνει το κοντέρ των χιλιομέτρων που γράφει ο Κωνσταντίνος Τζολάκης στον Ολυμπιακό, τόσο θα αυξάνονται και τα λάθη του. Δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος για οποιονδήποτε τερματοφύλακα. Τα ίδια σου τα λάθη και η ορθόδοξη διαχείρισή τους σε μεγαλώνουν αγωνιστικά. Σε βραδιές σαν τη χθεσινή, όταν όλα σου πάνε δεξιά, όλα γίνονται πιο εύκολα. Σε στιγμές που πρέπει να διαχειριστείς ένα σοβαρό σου λάθος κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, τότε είναι που ο αγωνιστικός χώρος ενός γηπέδου μετατρέπεται σε… Πανεπιστήμιο ζωής και καριέρας.

Σε κάθε περίπτωση η εξέλιξη του Κωνσταντίνου Τζολάκη αποτελεί τα επόμενα χρόνια ένα τεράστιο στοίχημα για τον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός. Και μέχρι στιγμής οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα σε κάθε μέλος της οικογένειας του Ρέντη για τη διαχείριση που απολαμβάνει ο Χανιώτης πορτιέρο. Από τον Πέδρο Μαρτίνς, που τον εμπιστεύεται με κλειστά μάτια, τον προπονητή τερματοφυλάκων, Παναγιώτη Αγριογιάννη, που για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι μπορεί να μετατρέψει σε… φλέβα χρυσού, όποιον νεαρό σε ηλικία τερματοφύλακα επεξεργάζεται με τις γνώσεις και τις ικανότητές του, τους γυμναστές, όλα τα μέλη του προπονητικού σταφ, αλλά και όλους τους συμπαίκτες του που τον ενισχύουν διαρκώς σε κάθε του εμφάνιση.

Βέβαια, τα περισσότερα μπράβο ανήκουν στον ίδιο. Αν μείνει το ίδιο προσηλωμένος στη σκληρή δουλειά, αν εξακολουθήσει να εμφανίζει και τα επόμενα χρόνια με… γεωμετρική πρόοδο την εξέλιξη που παρουσιάζει εδώ και μια τριετία, κι αν συνεχίσει να βαδίζει στα ίδια σταθερά βήματα της σεμνότητας και της ταπεινότητας που τον χαρακτηρίζουν, μην έχετε καμία αμφιβολία για το μέλλον του! Την υγεία του να έχει και ο δρόμος προς την κορυφή και την καταξίωση θα είναι ταξίδι… χωρίς επιστροφή!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News