Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Θα είχαμε ένα υπέροχο πρωτάθλημα, τώρα… ο Θεός να βάλει το χέρι του!

Εδώ και τρεις δεκαετίες που κάνω αυτή τη δουλειά, προσπαθώ πάντα να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στις κρίσεις που κάνω για τη διαιτησία. Γενικότερα επιχειρώ να τις αποφεύγω γιατί σε ένα δηλητηριασμένο περιβάλλον όπως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν αναφέρεσαι στη διαιτησία είναι να… οπλίζεις τα χέρια φανατισμένων παιδιών με απρόβλεπτες συνέπειες.

Πάντα, όμως, καταθέτω δημόσια την άποψή μου για αυτό που βλέπουν τα ματάκια μου. Κι όσο κι αν επιχειρώ να δω όχι πέναλτι, αλλά… υπόνοια παράβασης στο «μαρκάρισμα» του Άβιλα στον Ιωαννίδη, δεν μπορώ να το πράξω…

Ξέρετε, είναι από τις φάσεις που αισθάνομαι απίστευτα αμήχανα. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να πλακωνόμαστε διαρκώς ακόμη και για φάσεις στις οποίες από μόνη της οποιαδήποτε συζήτηση υποτιμά τη νοημοσύνη μας. 

Υπάρχουν φάσεις που είναι στο όριο, φάσεις που για να αξιολογηθούν υπόκεινται και στον παράγοντα της ερμηνείας και της διαφορετικής κρίσης που μπορεί να υπάρξει.

Υπάρχουν όμως και φάσεις που δεν χωρούν αμφισβήτηση. Φάσεις που δεν γίνεται να πλακωνόμαστε κάνοντας το άσπρο – μαύρο για να υπερασπιστεί ο καθένας μας την ομάδα που υποστηρίζει. 

Όποιος θέλει να πλακώνεται δηλαδή για φάσεις που έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως το πέναλτι του Σπανέα στη Νέα Σμύρνη, η περίφημη βουτιά του Μανωλά στη Νέα Φιλαδέλφεια στο παιχνίδι της ΑΕΚ με τη Λάρισα, το χέρι του Μανιάτη στον τελικό Ολυμπιακού – Αστέρα Τρίπολης, το οφσάιντ  του Κατσουράνη, το πέναλτι του Βάτσιου στο Λαμία – ΑΕΚ, το χέρι του Βιεϊρίνια στη Λαμία και τόσες ακόμη, ειλικρινά ας το κάνει.

Εγώ δεν μπορώ να συμμετέχω. Δεν μπορώ να μπω σε διαδικασία οποιασδήποτε μορφής υποτίμησης της νοημοσύνης του συνομιλητή μου. Ούτε φυσικά κάθομαι να ακούσω τι θα εμπνευστούν να πουν «καθηγητές διαιτησίας» που είναι διατεθειμένοι να κάνουν απροκάλυπτα το άσπρο – μαύρο, βρισκόμενοι σε… διατεταγμένη υπηρεσία. Έχω ματάκια και βλέπω.

Όποιος θέλει να δει αγκωνιά ή καρατιά του Άβιλα, ας το κάνει…

Στα δικά μου μάτια, λοιπόν, το πέναλτι που καταλόγισε ο Πέλετ στη Λεωφόρο εμπίπτει στη διαδικασία των «σκανδαλωδών διαιτητικών εφευρέσεων» που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο (σαν αυτές που ανέφερα ενδεικτικά). Όχι απλά δεν υπάρχει πέναλτι στη μονομαχία Άβιλα – Ιωαννίδη, αλλά δεν υπάρχει καν υπόνοια φάουλ.

Θέλει κάποιος να δει χτύπημα, αγκωνιά, καρατιά στο σαγόνι, ειλικρινά ας το δει. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιχειρήσω εγώ να τον μεταπείσω. Ειλικρινά θεωρώ πάντα πολύτιμη και τη μισή αράδα που μου προσφέρει ένα Μέσο στο οποίο εργάζομαι για να χαραμίσω έστω και μία λέξη που απλά υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας. Και τη δική σας και τη δική μου…

Υπάρχει, βέβαια, ένας λόγος για τον οποίο αισθάνομαι οργισμένος και τρομαγμένος από το βράδυ της Κυριακής.

Αφήστε μας, ρε γαμώτο, επιτέλους να ζήσουμε ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα!

Οργισμένος γιατί με τη συγκεκριμένη απόφαση ένας διαιτητής που ενήργησε με δόλο (γιατί, όπως έχω ξαναγράψει δεκάδες φορές η ευλογία του VAR είναι ότι διαχωρίζει τους διαιτητές που υποπίπτουν σε ανθρώπινα λάθη από εκείνους που ενεργούν εσκεμμένα για να καθορίσουν το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης, γιατί πολύ απλά τους δίνει τη δυνατότητα να διορθώσουν μια εσφαλμένη απόφαση) στερεί απ’ όλους τους υγιείς Έλληνες φιλάθλους τη δυνατότητα να απολαύσουν το κορυφαίο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών.

Ένα πρωτάθλημα στο οποίο μια σειρά από παικταράδες που -παραδόξως πως – έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο (όπως ο Χάμες, ο Πινέδα, ο Μπερνάρ, ο Αραούχο, ο Μπιέλ, ο Σπόραρ, ο Χουάνγκ κλπ) θα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια σε μια συγκλονιστική μονομαχία για την κατάκτηση του τίτλου.

«Θέλει κάποιος να δει χτύπημα, αγκωνιά ή καρατιά στο σαγόνι, στη φάση του Άβιλα με τον Ιωαννίδη, ειλικρινά ας το δει. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιχειρήσω εγώ να τον μεταπείσω και να χαραμίσω έστω και μία λέξη που απλά υποτιμά τη νοημοσύνη όλων μας. Και τη δική σας και τη δική μου…»

Ένα πρωτάθλημα στο οποίο μετά από σειρά ετών θα απολαμβάναμε μια συγκλονιστική μονομαχία των τριών μελών του παραδοσιακού ΠΟΚ (ΑΕΚ, Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού) μέχρι τελικής πτώσης στο χορτάρι και με κάθε αγωνιστική του πρωταθλήματος να κόβει την ανάσα.

Μετά από την απόφαση του Κέλετ θα βλέπουμε τα παιχνίδια και θα τρέμουμε ποιος θα είναι ο επόμενος Άλκης που θα θρηνήσουμε σε κάποιο σκοτεινό στενό. Γιατί, δυστυχώς, είναι τέτοιο το δηλητήριο που ρέει στην ποδοσφαιρική μας κοινωνία που απλά δεν αντέχουμε τέτοιες διαιτητικές αποφάσεις να ρίχνουν περισσότερο νερό στο μύλο του τυφλού φανατισμού. Δυστυχώς, δεν το αντέχουμε… 

Ένα μεγάλο συγνώμη από Μίτσελ, Χάμες, Ντόι, Μπρινιόλι…

Ειλικρινά έχω τόσα πολλά να γράψω για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του ντέρμπι της Λεωφόρου. Τον Μίτσελ που ανεξαρτήτως τι θα συμβεί στη συνέχεια της σεζόν πιστώνεται το μεγαλύτερο θαύμα της προπονητικής του καριέρας (γιατί το να μετατρέψει μέσα σε ενάμιση μήνα το συνονθύλευμα που παρέλαβε σε ομάδα που θα κυριαρχεί μέσα στη Λεωφόρο απέναντι στον φετινό εξαιρετικό Παναθηναϊκό, μόνο με θαύμα ισοδυναμεί), τον συναρπαστικό Χάμες Ροντρίγκες, τον χαρισματικό Πεπ Μπιέλ, το «φαινόμενο» Ανδρέα Ντόι, τον ασύλληπτο Ίνμπομ Χουάνγκ, τον «αίλουρο» Αλμπέρτο Μπρινιόλι.

Τους ζητώ, ειλικρινά, συγνώμη που δεν μπορώ να το κάνω σήμερα και επιφυλάσσομαι για τις επόμενες μέρες. Δυστυχώς, όμως, τρέμω για το πως θα εξελιχθεί η συνέχεια της φετινής σεζόν. Και είναι κρίμα, ντροπή (βάλτε όποια λέξη προτιμάτε) να υπάρχουν πάντα σε αυτή τη χώρα Μπαλτάκοι, Μπένετ, Κέλετ (προσθέσετε εσείς όποια ονόματα θέλετε ανάλογα με τις οπαδικές σας εμπειρίες) που αφενός θα αφήνουν σε δεύτερο ρόλο τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και αφετέρου δεν θα λογαριάζουν τους κινδύνους που συνοδεύουν τη «διατεταγμένη υπηρεσία» που καλούνται να φέρουν εις πέρας.

Ειλικρινά, ο Θεός να βάλει το χέρι του… αν βέβαια έχει τη διάθεση να ασχολείται ακόμη με τη δική μας ποδοσφαιρική Μπανανία και δεν μας έχει σιχαθεί κι Εκείνος!  

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News