Σταύρος Γεωργακόπουλος: Τι έγινε τελικά ρε παιδιά με τον Ρέτσο;

Διάβασα με πολύ μεγάλη προσοχή τις τελευταίες ημέρες όλα τα αφιερώματα και τις στατιστικές αναλύσεις που αφορούν την άμυνα του Ολυμπιακού με αφορμή την επιστροφή του Παναγιώτη Ρέτσου. Είναι αλήθεια και δεν χωρά αμφισβήτηση ότι ο διεθνής στόπερ δημιουργεί ένας πρώτης τάξεως δίδυμο με τον Νταβίντ Κάρμο κι αυτό αποτυπώθηκε από το «μηδέν παθητικό» των τελευταίων αγώνων, στους οποίους, μάλιστα, οι «ερυθρόλευκοι» δεν δέχθηκαν ιδιαίτερη πίεση.

Είναι δεδομένο ότι για την απόδοση της άμυνας παίζει καταλυτικό ρόλο η συνολική αμυντική λειτουργία, ωστόσο, έχει σημασία ότι σε όλη αυτή τη λειτουργεία ο Ρέτσος αποδεικνύεται καθοριστικός.

Θυμάμαι ότι στη διάρκεια της περσινής περιόδου γινόταν πανηγύρι κάθε φορά που ο 26χρονος πλέον αμυντικός έπαιρνε θέση στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Το τι έλεγε ο καθένας για την απόδοσή του δεν περιγράφεται.

Είναι γεγονός ότι και ο ίδιος φρόντιζε συχνά πυκνά με τα λάθη του να ρίχνει λάδι σε αυτή την κουβέντα, ωστόσο, η ουσία βρίσκεται αλλού. Ολοι μα όλοι οι προπονητές που κάθισαν πέρυσι στο τιμόνι της ομάδας (Μαρτίνεθ, Καρβαλιάλ, Συλαϊδόπουλος, Μεντιλίμπαρ) παρότι έχουν διαφορετική φιλοσοφία και ποδοσφαιρική οπτική, ένα από τα πράγματα που συμφωνούσαν είναι ότι ο Ρέτσος αξίζει να έχει φανέλα βασικού. Γι’ αυτό και τον προτιμούσαν στα περισσότερα παιχνίδια, γι’ αυτό δεν τον έβγαζαν από το γήπεδο ακόμη κι όταν οι γκάφες του προκαλούσαν ζημιά στην ομάδα, από πλευράς απώλειας βαθμών.

Ηξεραν, καλύτερα απ’ όλους μας, ότι ο Παναγιώτης διαθέτει το πιο πλήρες πακέτο από τους κεντρικούς αμυντικούς της ομάδας του Πειραιά και τον στήριζαν με κάθε τρόπο, βλέποντας τη συνολική εικόνα, δηλαδή την μεγάλη του προσπάθεια, χωρίς να σταθούν ιδιαίτερα στα όποια λάθη που δεν ήταν και λίγα…

Δεν θα ξεχάσω ομηρικούς… καυγάδες και ολονύκτιες διαφωνίες με φίλους και γνωστούς με επίκεντρο τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Υποστήριζα από τότε την άποψη πως όσο κι αν στα δικά μου μάτια ο Ρέτσος είναι επιρρεπής στο εύκολο λάθος, δεν μπορεί όλοι οι προπονητές του να μην το… βλέπουν και να τον έχουν βασικό βρέξει-χιονίσει…

Ολη αυτή η στήριξη οδήγησε στο φετινό αποτέλεσμα. Ο Ρέτσος όχι μόνο περιόρισε τα λάθη, όχι μόνο απέκτησε την απαραίτητη ωριμότητα, όχι μόνο βελτιώθηκε σε τομείς που πέρυσι υστερούσε, αλλά έφτασε στο σημείο να φορά και να τιμά το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Πού θέλω να καταλήξω; Οι προπονητές δεν κρίνουν την απόδοση και την αξία ενός ποδοσφαιριστή αποκλειστικά από το τι προσφέρει στη διάρκεια των αγώνων. Κυρίως τους απασχολεί η παρουσία του στις προπονήσεις και αποτελούν τον καλύτερο καθρέφτη για όλους.

Βλέποντας, λοιπόν, τέσσερις προπονητές στη σειρά να τον εμπιστεύονται, προφανώς ο ίδιος τους είχε πείσει μέσα από την τριβή που είχαν στο αθλητικό κέντρο του Ρέντη ότι το αξίζει. Οι κόουτς τον στήριξαν, επειδή εκείνος τους έπεισε γι’ αυτό και μέσα από την εξελικτική διαδικασία της προηγούμενης σεζόν, ο Ρέτσος εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους στόπερ στην Ελλάδα.

Αυτή η μικρή ιστορία, νομίζω, ότι πρέπει να μείνει στο μυαλό όλων μας, κάθε φορά που με ευκολία ή όχι στήνουμε έναν ποδοσφαιριστή στο… απόσπασμα. Αν έχουμε τουλάχιστον τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη στους προπονητές που όλο και κάτι παραπάνω γνωρίζουν απ’ όλους εμάς που είμαστε έξω από τον χορό, έστω κι αν ξέρουμε πολλά τραγούδια.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News