Σταύρος Γεωργακόπουλος: Οποιος νιώθει αδύναμος είναι αυτός που… φωνάζει

Δεν ξέρω αν ανήκετε στην κατηγορία όσων πιστεύουν ότι το… κούρασε η πλευρά της ΑΕΚ με τη διαιτησία και τον Λανουά ή βρίσκεστε στην αντίπερα όχθη. Η πείρα, ωστόσο, έχει διδάξει ότι συνήθως φωνάζει και τις περισσότερες φορές χωρίς σοβαρό λόγο κι αφορμή, εκείνος που νιώθει πως είναι αδύναμος.

Η διοίκηση της «Ενωσης» έχει ξεκινήσει πολεμική εδώ κι αρκετό καιρό με την ΚΕΔ, ενώ τα σκάγια φτάνουν έως την ΕΠΟ. Αν καθίσει κάποιος να μετρήσει τις φάσεις που οι «κιτρινόμαυροι» υποστηρίζουν ότι αδικήθηκαν, θα διαπιστώσει εύκολα ότι έχει γίνει η «τρίχα τριχιά» που λένε και στο χωριό μου. Το ότι η ΠΑΕ ΑΕΚ δεν τιμωρήθηκε από τα αρμόδια όργανα για τη φραστική επίθεση που δέχθηκε ο Γάλλος επικεφαλής της επιτροπής διαιτησίας, δεν σημαίνει πως ό,τι συνέβη το φαντάστηκε. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ο απεσταλμένος της UEFA για να κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά έχει προηγούμενα με τη συγκεκριμένη ομάδα.

Δεν μπορώ να κατανοήσω, ειλικρινά, τα κίνητρα που οδήγησαν τον πρόεδρο της ΠΑΕ Μάριο Ηλιόπουλο και το υψηλόβαθμο στέλεχος Μηνά Λυσάνδρου στο να ταξιδέψουν μέχρι τα κεντρική της ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, προκειμένου να εκφράσουν τα παράπονά τους. Αυτές, συμπαθάτε με, αλλά είναι πρακτικές προηγούμενων χρόνων, κάτι που φάνηκε και από την επίσημη αντίδραση της UEFA, μερικές ώρες αργότερα, με τα στελέχη της να εκφράζουν την πλήρη στήριξή τους στον Γάλλο αρχιδιαιτητή και τους συνεργάτες του.

Κατά την ταπεινή του άποψη, θα ήταν καλύτερα για την ομάδα της ΑΕΚ, όλοι όσοι εργάζονται για το καλό της από τον πρόεδρο έως τον τελευταίο υπάλληλο, να ασχολούνται περισσότερο με το πως θα την κάνουν καλύτερη σε όλα τα επίπεδα παρά να ψάχνουν για φθηνές δικαιολογίες και να ζητούν από την ΕΠΟ συγνώμη που τόλμησε να υπερασπιστεί τον Λανουά και να εκδώσει ανακοίνωση, με την οποία κατήγγειλε την φραστική επίθεση.

Κάθε σύλλογος, μικρός ή μεγάλος επενδύει ασφαλώς και στο επικοινωνιακό κομμάτι. Οσοι βλέπουν ποδόσφαιρο, ωστόσο, κατανοούν ότι το σοβαρότερο πρόβλημα της «Ενωσης» δεν είναι ο Γάλλος πρώην διεθνής διαιτητής, αλλά οι αγωνιστικές αρρυθμίες της ομάδας του Νίκολιτς εντός αγωνιστικού χώρου. Το να διαμαρτύρεσαι συνεχώς και για τα πάντα, ενώ δεν αποδίδεις ούτε κατά προσέγγιση αυτό που θέλεις πάνω στο χορτάρι, μοιάζει περισσότερο με ανέκδοτο παρά με ρεαλιστική πραγματικότητα. Οταν η απόδοση από αγώνα σε αγώνα μοιάζει με ασανσέρ που δεν ξέρει αν θα βρεθεί στο ρετιρέ ή στο… υπόγειο, το μυστικό δεν βρίσκεται στον διαιτητή, τον VAR, ή τον 4ο ρέφερι, αλλά εντός των αποδυτηρίων.

Η ΑΕΚ με τον Νίκολιτς στον πάγκο κατάφερε να πετύχει τον πρώτο και ίσως πιο μεγάλο στόχο της φετινής σεζόν που δεν ήταν άλλος από την επιστροφή της σε όμιλο διεθνούς διοργάνωσης, μέσα από τρία στάδια προκριματικών. Ό,τι άλλο πετύχει από εκεί και πέρα θα είναι επιτυχία, αν αναλογιστούμε ότι έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες ένα τσουβάλι αλλαγές κι έχει να ανταγωνιστεί δύο αντιπάλους καλά δομημένους και με τους ίδιους προπονητές εδώ και χρόνια (Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ) κι έναν ακόμη (Παναθηναϊκός) που έχει… λυσσάξει και επενδύει ασταμάτητα προκειμένου να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια.

Οποιος έχει μάτια, λοιπόν, και βλέπει καταλαβαίνει ότι το να κυνηγούν συνεχώς… φαντάσματα στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από… δικαιολογίες για όσα έρθουν και δεν είναι ανάλογα με τις υποσχέσεις. Και όχι δεν ήρθε ακόμη η ώρα να… δέσουμε τις ζώνες μας…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News