Εθνική: Μας φτιάξατε την Παρασκευή, μη μας ξενερώσετε τη Δευτέρα…

Το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στην Ιρλανδία είδαμε την πιο «ομαδική» εθνική της εποχής Πογιέτ. Και για να συμβεί αυτό δεν χρειάζεται να παίξει μια ομάδα «διαστημικό» ποδόσφαιρο ή να κερδίσει με μεγάλο σκορ.

Ένα πράγμα χρειάζεται. Να δεις το ματς και μέσα σε λίγα λεπτά να καταλάβεις δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι η ομάδα που παρακολουθείς ένα συγκεκριμένα αγωνιστικά μοτίβα. Το δεύτερο είναι το να διαπιστώσεις πως η ομάδα παίζει γνωρίζοντας το τι θέλει να κάνει και το πώς θα πρέπει να το κάνει.

Στο άκουσμα της αρχικής ενδεκάδας, πολλοί σκεφτήκαμε πως πέσαμε έξω σε σχέση με τις προβλέψεις για τους ποδοσφαιριστές που θα ξεκινούσαν το παιχνίδι. Και το θέμα δεν είναι πως ο Πογιέτ δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι «δοκάρι και μέσα, δικαιώθηκε ο προπονητής, δοκάρι και έξω, τον κρεμάμε στα μανταλάκια».

Η εθνική του πρώτου ημιχρόνου ήξερε τι ήθελε να κάνει και το έκανε. Έβγαλε στο γήπεδο όλα όσα χρειαζόταν για να βάλει τις βάσεις της νίκης πριν πάει στα αποδυτήρια. Είναι κανένα «θεριό» η Ιρλανδία; Όχι, δα.  Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν εύκολα ματς, υπάρχουν ματς που μπορείς να τα κάνεις να φανούν εύκολα.

Και τώρα, φτάνω σε αυτό που έγραψα στον τίτλο. Αυτό το «μας φτιάξατε την Παρασκευή, μη μας ξενερώσετε τη Δευτέρα…» Και το έγραψα διότι ένιωσα ότι η ήττα της εθνικής από την Ολλανδία ήρθε μετά από μια από τις πιο ξενέρωτες εμφανίσεις της εθνικής.

Προσέξτε. Δε μιλάω για κακή εμφάνιση στην Ολλανδία. Μιλάω για ξενέρωτη. Ένιωσα ότι χάσαμε εντελώς τζάμπα. Άκοπα; Σαν αδιάβαστοι; Ξενέρωτα. Δε μου ταιριάζει άλλη λέξη στο μυαλό.

Δε θεωρώ τον εαυτό μου πεσιμιστή λέγοντας πως δε θα με πειράξει αν η εθνική δε νικήσει την Ολλανδία. Θα με πειράξει αν με ξενερώσει η εθνική όπως έκανε στο Άμστερνταμ. Ακούγεται κάπως αυτό το «χάσε, αλλά παίξε και κάτι» και δε θα το είχα αν δεν μου είχε κολλήσει άσχημα ο τρόπος της ήττας στην Ολλανδία.

Για να πάμε στα θετικά, καλύτερη νίκη δε θα μπορούσε να πετύχει η εθνική πριν από την Ολλανδία. Ούτε με ζόρια για να σκεφτείς το «εδώ ιδρώσαμε με τους Ιρλανδούς» ούτε όμως και με κανένα θρίαμβο που θα έλεγες ότι θα πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Αν και είμαι σίγουρος πως ούτε το ένα αλλά ούτε και το άλλο θα συνέβαινε.

Η εθνική μπορεί. Και ξέρει όλα τα λάθη που έκανε στο πρώτο ματς. Αν νιώσει το γήπεδο έδρα, αν δείξει ξανά ότι έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο, μπορεί να νικήσει και μετά, ότι θέλει ας γίνει.

ΥΓ: Κάτι τελευταίο για τον Κωνσταντέλια. Από την πρώτη στιγμή, σε όποιο άλλο βήμα είχα και τοποθετήθηκα για τη μη κλήση του τον Σεπτέμβριο, είχα πει πως «αν είναι να μην τον χρησιμοποιεί, καλύτερα να μην τον καλεί». Και ακούω βερεσέ τα όσα είπε στη συνέντευξη Τύπου. Βέβαια, ο Πογιέτ δεν πρόκειται ποτέ να τα βάλει με το εγώ του, καθώς πιστεύει πως είναι μεγαλύτερο όνομα και από την εθνική, αλλά οκ, τι να κάνουμε;

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News