ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΑΚΑΛΕΑΣ: Μια μικρογραφία της σεζόν

Η συζήτησή μας ξεκίνησε το απόγευμα της Πέμπτης στις 7:00. «Έχεις κι’ εσύ μια προσμονή που είχες να τη ζήσεις καιρό;» με ρώτησε, και του απάντησα «είμαι σε φάση «δείξτε μου κάτι, ρε μάγκες». Και το γράφω διότι, μπέσα κύριοι, με αυτή τη διάθεση πήγα στο γήπεδο. Λίγο η ιδέα ότι αν επικρατούσε ο ΠΑΟΚ θα ήταν με το 1,5 πόδι στους «16» Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, λίγο η ατάκα του Λουτσέσκου ότι «θέλει σαν τρελός να προχωρήσει στην Ευρώπη», λίγο το κλίμα που έδειχνε ότι θα είναι η πρώτη φορά φέτος που στο γήπεδο θα έχει περίπου 15.000 κόσμο, και με τη θύρα 4 ανοικτή θα είναι «γήπεδο» με παλμό, με κερκίδα, στήθηκε στο μυαλό μου αυτό ακριβώς αυτό το «άντε να σας δω, να το χαρείτε».

Και, στο τέλος της βραδιάς, τι έμεινε; Αυτό το «αδίκησε τον εαυτό του» που πρέπει να είναι μέσα στους δέκα τίτλους κειμένων που αν κάποιος τον googlάρει, θα του βγάλει ότι βρέθηκαν 1,5 δισεκατομμύριο αναζητήσεις. Τώρα, γιατί λέω οτι το ΠΑΟΚ – Κοπεγχάγη είναι «μια μικρογραφία της σεζόν»; Διότι η αναμέτρηση ξεκινά με τον ΠΑΟΚ να έχει στην 11άδα του μόλις ένα από τα μεταγραφικά αποκτήματα του καλοκαιριού. Οι δυο ήταν στον πάγκο και οι τρεις είναι τραυματίες. Αυτό συμβαίνει από το ξεκίνημα της σεζόν, και δεν έχει αλλάξει. Ο Δικέφαλος, τα αφήνει όλα πίσω του και μπαίνει στο ματς με μια ορμή που την έχουμε ξαναδεί φέτος. Μια όρεξη να πετύχει αυτός το πρώτο χτύπημα και να ορίσει τις συνθήκες της αναμέτρησης. Και το κάνει, με πειστικό ποδόσφαιρο. Για ένα 10λεπτο. Και ξανάρχομαι σε αυτό το βιαστικό και… καταραμένο «βρε λες» που θα με κυνηγάει σε όλη τη σεζόν.

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι μοναδικός σε κάτι. Αυτό που νιώθει, από που πιστεύει, έχει την ικανότητα να το περνάει στο γκρουπ του στο 100%. Και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω πως ενώ λέει και ξαναλέει πως από την ομάδα του, λείπει η «εμπιστοσύνη», όλα ξεκινούν από το γεγονός πως και ο ίδιος δεν έχει εμπιστοσύνη στην ομάδα.

Πως όλο αυτό που έγινε στο ματς με την Κοπεγχάγη, το περίμενε, και γι’ αυτό και το πλάνο του στηρίζεται στην αναζήτηση ενός γρήγορου γκολ για να χτιστεί αυτοπεποίθηση και πάνω σε αυτή να πατήσει ο ΠΑΟΚ για να πάρει τα παιχνίδια. Όσο το ματς κυλούσε, η Κοπεγχάγη, μια ομάδα νεανική που και αυτή ψάχνει αυτοπεποίθηση και προσπαθεί να φτιάξει και να χτίσει χαρακτήρα, άρχισε να συνέρχεται, και έφτασε να γυρίσει το ματς και να προηγείται. Και το έκανε διότι έπαιξε με ορμή, με πάθος, με διάθεση. Ποια ήταν η κύρια διαφορά της σε σχέση με το παιχνίδι του ΠΑΟΚ;

Η ταχύτητα. Ο ΠΑΟΚ έχει ποδοσφαιριστές που αγωνιστικά το μυαλό τους «τρέχει». Τη σκέψη του Μπίσεσβαρ, δύσκολα την πιάνεις. Όπως και την αντίληψη του Σβαμπμ και του Κούρτιτς. Το σώμα τους όμως δεν τρέχει όσο αυτό των Δανών. Ο Μπέβινγκ είναι 18, ο Βιντ είναι 22, ο Στάγκε είναι 24, ο Ντικς και ο Μπίελ είναι 25, ο Λεράγκερ είναι 28. Και, κάπως έτσι, για μια ακόμα φορά, ο ΠΑΟΚ αναγκάστηκε να κυνηγήσει το σκορ. Όπως και στο «Καραϊσκάκης» με τον Ολυμπιακό, έτσι και στην Τούμπα με τη Κοπεγχάγη, τον καλύτερο ΠΑΟΚ τον είδαμε στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, αφού πρώτα βρέθηκε να χάνει από δικά του λάθη, ομαδικά ή ατομικά, τα οποία έχουν γίνει, ξανάγιναν, και δύσκολα δεν θα ξαναγίνουν.

Και επειδή η Κοπεγχάγη δεν είναι Ολυμπιακός, και το ματς ήταν και εντός έδρας, ο ΠΑΟΚ έκανε φάσεις, έκανε ευκαιρίες αλλά έμεινε με άδεια χέρια. Και στο τέλος, τι έμεινε; Να αρχίσει πάλι η συζήτηση το γιατί ο Λουτσέσκου φρέναρε την απόκτηση τερματοφύλακα που ο ΠΑΟΚ ήταν έτοιμος να κάνει από τις αρχές Ιουνίου; Γιατί δεν αποκτήθηκε άλλος μέσος, γιατί δεν ήρθε 10άρι, γιατί δεν ήρθε εξτρέμ ή το πόσο λείπει ο άτυχος Ολιβέιρα; Από μένα όχι. Το λέω κάθε φορά, σε βαθμό που όταν το γράφω στα τσατ που έχουν με φίλους μου, μου λένε «έλα πες, θα σκάσεις αν δεν το πεις». Κύριοι, την ιστορία, τη γράφουν οι παρόντες. Με τα «αν» και τα «ίσως» και τα έπρεπε, σενάρια γίνονται, όχι δουλίτσα…

Όλα αυτά με οδήγησαν στη σκέψη ότι η εικόνα της αναμέτρησης του ΠΑΟΚ με την Κοπεγχάγη ήταν μια μικρογραφία της σεζόν. Και, το μεγάλο ερώτημα είναι ένα. Πόσο μπορεί να αλλάξει αυτό; Ο Ραζβάν Λουτσέσκου βάζει συνεχώς ασπίδα στους ποδοσφαιριστές. Δεν θέλει να «κρεμάσει» κανέναν στα μανταλάκια. Αυτό έλειπε ρε παιδιά. Και δεν το κάνει για να προστατεύσει τους ποδοσφαιριστές. Το κάνει για να προστατεύει τον εαυτό του. Τι θέλατε δηλαδή; Να βγει και να πει, 4 Νοεμβρίου οτι «Ξέρετε κάτι; Με «κρέμασε» πάλι ο τερματοφύλακας, τα ακραία μου μπακ είναι ξεζουμισμένα, το κέντρο άμυνας είναι νεανικό διότι οι δυο μεγάλοι… δεν»; Και, μετά, τι θα κάνει με δαύτους; Ο ΠΑΟΚ «λούζεται» την αδυναμία του να απογαλακτιστεί από τη φουρνιά των τίτλων, και είναι κρίμα και άδικο για τον Πασχαλάκη, τον Βιεϊρίνια και τον Βαρέλα να τελειώσουν την καριέρα τους στον ΠΑΟΚ με αυτό τον τρόπο, εισπράττοντας την δυσθυμία της κερκίδας. Μεγάλο κρίμα και μεγάλο άδικο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News