Παναθηναϊκός: Ο ΜVP του τελικού είναι ο «καθρέπτης» της φετινής σεζόν

Δεν υπήρχε φίλος του Παναθηναϊκού που να μην ήταν βέβαιος ότι το βράδυ του Σαββάτου, η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδας.

Όχι φυσικά από έλλειψη σεβασμού στον αντίπαλο ή του μεγέθους του ΠΑΟΚ, αλλά από την σιγουριά που ενέπνεαν οι «πράσινοι» στο παιχνίδι τους, το τελευταίο διάστημα. Ενίοτε πρέπει να επικρατεί η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Έτσι δεν είναι;

Μία ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, φέροντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Σέρβου τεχνικού, που βρήκε τη συνταγή την οποία μάταια αναζητούσαν οι προκάτοχοί του όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα στον πρώτο του χρόνο στην ομάδα. Όπως δήλωσε και ο εμβληματικός και συνήθως φειδωλός, Δημήτρης Σαραβάκος, έγινε «επανεκκίνηση».

Ο MVP του τελικού είναι ο «καθρέπτης» των αποδυτηρίων

Η ανάδειξη του σκόρερ Αϊτόρ ως MVP του αγώνα, αντικατοπτρίζει πλήρως το έργο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η μεταμόρφωσή του, όπως και άλλων συμπαικτών του, δεν θα μπορούσε να μην επιβραβευτεί με κάποιο τρόπο. Ο εξτρέμ του «τριφυλλιού» ήταν εκ των κορυφαίων της σεζόν που ολοκληρώθηκε. Ένας παίκτης που το καλοκαίρι ήθελε να αποχωρήσει για προσωπικούς λόγους και τώρα, δεν το… κουνάει από τους «πράσινους». Σε ό,τι αφορά την… αφελή κατά πολλούς (τηρουμένων των συνθηκών εννοείται, δεν θα πούμε στους παίκτες και πώς να πανηγυρίσουν, εφόσον δεν προσβάλλουν κανέναν) αντίδρασή του όταν πέτυχε το γκολ, όσοι έχουν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, γνωρίζουν την ψυχολογία ενός παίκτη που μόλις έχει αναλάβει την εκτέλεση ενός πέναλτι σε τελικό. Του παλμούς της στιγμής. Αντίστοιχα, η στάση του Ρούμπεν Πέρεθ, απέδειξε για μία ακόμα φορά τον ηγετικό του ρόλο και την προσωπικότητα ενός παίκτη, που κάθε ομάδα θα ήθελε να διαθέτει στις τάξεις της.

Η δικαίωση του αγώνα του Κουρμπέλη και η διπλή «κατάκτηση»

Ο υπέρμετρος σεβασμός του Ιβάνοβιτς για το σύλλογο που υπηρετεί, αλλά και για τη χώρα μας, όπου έχει διαπρέψει ως ποδοσφαιριστής, μεταφέρθηκε τεχνηέντως σε ολόκληρη την ομάδα, αλλά και στους αντιπάλους της. Ο Δημήτρης Κουρμπέλης, που πέρασε τόσα πολλά, επέστρεψε σηκώνοντας το πολυπόθητο τρόπαιο στον ουρανό του ΟΑΚΑ και αυτός ο τίτλος, επιστέγασε μία απόλυτα πετυχημένη χρονιά για το «τριφύλλι». Όχι φυσικά με βάση με την ιστορία του, αλλά ως καρπός των κόπων ενός συνόλου, που κατά γενική ομολογία αποτέλεσε την ομάδα που εξελίχθηκε περισσότερο από όλες στην πορεία του πρωταθλήματος και έπαιξε για μεγαλύτερο διάστημα καλό ποδόσφαιρο. Ουσιαστικά, αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε τις απώλειες εκτός έδρας των πρώτων αγωνιστικών, θα μπορούσε να είχε ακόμα καλύτερη πορεία. Ωστόσο, η επιστροφή στην Ευρώπη, που η κατάκτηση του κυπέλλου θα τη διευκολύνει, καθώς θα γλιτώσει έναν προκριματικό γύρο στο Europa Conference League το καλοκαίρι και συνάμα η επιστροφή στους τίτλους μετά το 2014, είναι το καλύτερο δυνατό φινάλε της σεζόν. Όσο… ανέκδοτο κι αν ακούγεται αυτό για την μοναδική ελληνική ομάδα που έχει φτάσει ως τον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Τουλάχιστον, μία ομάδα πήγε… σπίτι της με το τρόπαιο

Σε ό,τι αφορά τη διεξαγωγή του τελικού, η αλήθεια είναι ότι τόσο ο τρόπος που την είχε… προμοτάρει η ΕΠΟ, όσο και η εικόνα της ισχυρής αστυνόμευσης που αντίκριζε κάποιος φτάνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο, δεν προμήνυε αυτό που ακολούθησε. Δεν συζητάμε για τις υποσχέσεις που είχαμε ακούσει μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη. Πράγματι, είχαν οργανωθεί ωραία πράγματα, όπως η συγκινητική εικόνα του Μίμη Δομάζου και του Σταύρου Σαράφη να εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο με το τρόπαιο. Ή η πρόσκληση της εθνικής ομάδας τυφλών στις εξέδρες. Ακόμα και η Ζόζεφιν ήταν κάτι ξεχωριστό. Αλλά… Έχουμε ζήσει τα πάντα σε τελικούς Kυπέλλου στην Ελλάδα, δεν είναι η πρώτη φορά αυτή και δυστυχώς ούτε η τελευταία. Από αιματηρά επεισόδια εκτός γηπέδων, μέχρι αξιομνημόνευτες διαιτητικές αποφάσεις που έμειναν στην ιστορία και οι τελικοί… βαφτίστηκαν με ονόματα διαιτητών, παικτών, φάσεων κλπ. Τουλάχιστον το παιχνίδι ολοκληρώθηκε, ο Αντόνιο Ματέου Λαόθ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ορθώς διέκοψε το ματς δύο φορές και η προσωπικότητά του για την οποία φημίζεται, έμελλε να στείλει τελικά τη μία ομάδα στο σπίτι της παρέα με το τρόπαιο, έστω και αρκετές ώρες μετά από το προβλεπόμενο. Ποιος ξέρει σε τι περιπέτειες θα είχαμε μπει με κάποιον άλλο διαιτητή.

Η ετυμολογία της λέξης ομάδα και τα λευκά μαλλιά του Γιοβάνοβιτς

Ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε αυτό το τρόπαιο σαν οικογένειά. Η… υγεία εμφανίστηκε ξανά στο ΟΑΚΑ, μετά τη λήξη της… μαραθώνιας αναμέτρησης και είδαμε πολύ όμορφες εικόνες. Ο συγκινημένος προπονητής του «τριφυλλιού», επιτέλους μπόρεσε να απολαύσει το αποτέλεσμα των κόπων μίας σεζόν, που ίσως κατά τη διάρκειά της, τα λευκά του μαλλιά να άσπρισαν κι άλλο. Και αν μετά το παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννινα, πήρε βαθιά ανάσα όπως δήλωσε, από το βράδυ του Σαββάτου έχει κάθε δικαίωμα να ηρεμήσει επιτέλους και να γευτεί την επιτυχία του, χωρίς «ενοχές». Το αξίζει. Δεν είναι «κακό» πλέον.

Ο τρόπος που πανηγύρισαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στα αποδυτήρια, είναι ενδεικτικός της «οικογένειας» που έχει στήσει ο ίδιος στο ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου. Όλοι μαζί, σαν μία γροθιά, τραγουδώντας διαδοχικά το όνομα του καθένα ξεχωριστά. Και μετά μαζί με τις οικογένειες και τα παιδάκια τους.

Το βόλεϊ έδειξε το δρόμο

Επιπλέον, βλέποντας τις τελευταίες εβδομάδες την υπόκλιση των φίλων του συλλόγου στα τμήματα του βόλεϊ, που γέμιζαν τον «Τάφο του Ινδού» κι έκλειναν τους δρόμους για να τα αποθεώσουν για τις χαρές που τους χάρισαν, ίσως και να… ζήλεψαν. Ή να ένιωσαν ότι όφειλαν κι εκείνοι, που ως προνομιούχοι εκπροσωπούν την κορωνίδα των αθλημάτων, να μην τους απογοητεύσουν. Και όταν έρχεται και η επιβράβευση της παλιάς δόξας της ομάδας, Γιαν Μικάελσεν, αντιλαμβάνονται ότι κάτι καλό έχουν πετύχει.

@paofc_ ?????❤️2004
Congratulations??? for tonight pic.twitter.com/Vnf5kVQHRT

— Jan Michaelsen (@janmunkmichele) May 21, 2022

Το «κλικ» της βραδιάς

Το κλάμα του 30χρονου ακρογωνιαίου λίθου της άμυνας, Φραν Βέλεθ (μαζί με τον Σένκεφελντ), ήταν από τις πιο αισθαντικές στιγμές της χθεσινής βραδιάς.