Ολυμπιακός-Ο Μάρκο Πάντελιτς είχε τον Ρήγα Κούπα στην τράπουλα της καρδιάς του

Το «Crazy Marko» δεν είναι απλώς ένα παρατσούκλι. Ο Πάντελιτς δεν έχει το είδος της τρέλας που χαρακτηρίζει τον Σεμπαστιάν Αμπρέου, ο οποίος είναι τόσο γνωστός ως «Loco» που, αν κάποιος δεν είναι Άρης ή βαθύς ρέκτης του ουρουγουανού ποδοσφαίρου, κάνει κάποια δευτερόλεπτα να θυμηθεί ποιο είναι το πραγματικό όνομά του.

Ο Αμπρέου πήρε το προσωνύμιό του, μια υπόθεση εργασίας, επειδή για το ύψος του, τα 193 εκατοστά που χωρίζουν την ψηλότερη τρίχα της κεφαλής του από το έδαφος, έκανε αλλόκοτα πράγματα. Ξέρετε… λατινοαμερικάνικα.

Στον Πάντελιτς, που είναι πιο γνωστός στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από την τετραετή θητεία του στη Χέρτα Βερολίνου, από το 2005 έως το 2009, αλλά και την επόμενη χρονιά με τα 16 γκολ σε 25 παιχνίδια με τον Άγιαξ, δόθηκε το παρατσούκλι, διότι έβγαζε στο γήπεδο ιερό πάθος και φανατισμό, αλλά πιθανότατα αυτή η απονομή δικαιοσύνης λειτούργησε ετεροκίνητα.

Ναι, ο οπαδικός κόσμος του Ερυθρού Αστέρα και του Ολυμπιακού ομνύει στο όνομά του, αλλά αυτό το Crazy δεν στέκει μόνο στο χαβαλέ που θα κάνουν οι φίλαθλοι μεταξύ τους ή στην εκτίμηση που θα αναδείξουν.

Στην πραγματικότητα, είναι… οικονομικός όρος.

Ήταν η Σλόαν Σάμπιθ που εξήγησε στον Γουίλ ΜάκΑβοϊ, στο «Newsroom», τι στ’ αλήθεια είναι ο «Greater Fool». Ήτοι, το «Μεγάλο Κορόιδο». Οι οικονομολόγοι, είπε, θέλουν να γίνουν αυτός ο τύπος. Εξήγησε ότι είναι εκείνος που θεωρεί πως υπάρχουν πιθανότητες να κάνει κάτι που οι άλλοι θεωρούν αδύνατον.

Ο πάλαι ποτέ Σέρβος φορ, που ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα του στον Ηρακλή, δόθηκε δανεικός στον Κιλκισιακό και βρέθηκε, σε πρώτο στάδιο, στην Παρί Σεν Ζερμέν, δεν είναι, βεβαίως, τρελός. Άλλωστε, το προσωνύμιο είναι επαινευτικό. Είναι, όμως, κάποιος που ανά περιπτώσεις πίστεψε, με την άγνοια του παιδιού και στο τέλος της νεότητάς του, ότι μπορεί να καταφέρει κάτι που δύσκολα γίνεται.

Ήταν μόλις εφτά όταν πήρε την πρώτη ασπροκόκκινη μπάλα ποδοσφαίρου, που τον συνέδεσε εσαεί με σχέση πνευματικής καψούρας με τον Ερυθρό Αστέρα. Σε αυτήν δεν υπάρχουν ημίμετρα. Όποιος έχει εκ του σύνεγγυς παρακολουθήσει σημαντικό παιχνίδι μπάσκετ της «Ζβέζντα» στο Βελιγράδι, μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια του λόγου.

Υπήρξε αρκετά τυχερός ο υπογράφων ώστε να παρακολουθήσει τον Απρίλιο του 2015, μέσα στη «Χάλα Πιονίρ», το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό για την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου στη Euroleague (69-68) και με τόση ευαισθησία όση απαιτείται για να θυμάται έναν Σέρβο με πατερίτσες να κλαίει με συνθήματα, πριν καν αρχίσει το παιχνίδι.

Ο Πάντελιτς υπήρξε αυτός ο τύπος, που ήθελε μόλις στα 7 να μπει στις ακαδημίες, τον έκοψαν, και στα 8 του επέστρεψε δριμύτατος, προκειμένου να διαψεύσει τον κανόνα που ήθελε την ομάδα να κάνει τις πρώτες επιλογές της για παιδιά από 11 χρόνια και πάνω.

Τότε ήταν που είπε, για πρώτη φορά, ότι «κάποτε θα παίξω στον Ερυθρό Αστέρα», ενώ όταν έφτασε στον Ηρακλή στα 15,5, το 1993, και έγινε επαγγελματίας το 1995, είχε δηλώσει ότι «θα παίξω στον Ολυμπιακό». Στον Αστέρα έπαιξε, σύμφωνα με τη Wikipedia, 44 παιχνίδια σημειώνοντας 26 γκολ, τη σεζόν 2004-05. Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε για τρία χρόνια, από το 2010 έως το 2013, σημειώνοντας 27 γκολ σε 51 παιχνίδια, όλα εντός συνόρων.

Η αποχή με υπαίτιο τον Ερυθρό Αστέρα

Ως παιδί του πολέμου, ο Πάντελιτς είναι από εκείνους τους Σέρβους που είναι λίγο πιο… Σέρβοι από τους άλλους. Το «Cafe Marko» εξ ονόματος αναδεικνύει πτυχές της Λαϊκής Δημοκρατίας. Έχει κάτι παλαιϊκό, αλλά όχι πολύ. Ο Πάντελιτς ήταν 13 χρόνων όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία εις τα εξ ων συνετέθη.

Έπαιζε ποδόσφαιρο, αλλά δεν θα το χωρούσε το μυαλό του ότι ύστερα από οκτώ χρόνια θα σταματούσε.

Παρ’ ότι οι αριθμοί δεν βγάζουν το αποτέλεσμα, μια και από το 1991 έως το 2013 τα χρόνια είναι 22, ο Σέρβος είχε όντως κόψει την μπάλα στα 21 του. Αυτή η απόφαση ήταν αποτέλεσμα οργής για τους μάνατζερ που τον έστειλαν στη Θέλτα του Βίγκο, αλλά στην πραγματικότητα δόθηκαν ακόμα περισσότερες αφορμές.

Ο Πάντελιτς έφτασε στη Θέλτα και αναγνώρισε ότι υπήρχε πρόβλημα όταν μέτρησε, εκείνου περιλαμβανομένου, 13 ξένους στην ομάδα. Δεν θα ήταν μεγάλος μπελάς, αν δεν επιτρέπονταν μόνο έξι. Δεν ήταν μόνο θέμα χαρακτήρα, αλλά και νιάτων το γεγονός ότι δεν ήθελε να πατήσει στο συμβόλαιό του και να κάθεται χωρίς να παίζει.

Δόθηκε δανεικός στη Στουρμ Γκρατς, όπου συνάντησε τον Ίβιτσα Όσιμ. Για το μακαρίτη προπονητή του γιουγκοσλαβικού ποδοσφαίρου, ο «Crazy Marko» στάζει μέλι, αλλά εκείνη την εποχή στην Αυστρία δεν είχε την… όρεξή τους, ώστε να υπακούει σε όλους τους κανόνες που ήθελαν τους ποδοσφαιριστές ρομπότ.

Αυτή η απειθαρχία, ή απλώς ανθρώπινη διαδικασία κατά την οποία ένα ατελές είδος δεν γίνεται να υπακούει ολοκληρωτικά στους αριθμούς, έφερε απαξίωση από την πλευρά των Αυστριακών. Ο Πάντελιτς ζήτησε την άδεια να φύγει από τον ίδιο τον Όσιμ και όταν του επιβεβαίωσε την επιθυμία, δέχθηκε μήνυμα από τους ιθύνοντες του κλαμπ από το Γκρατς για την αποδέσμευσή του.

Ήταν εκείνη η στιγμή που ο φίλος του, Ντέγιαν Στάνκοβιτς, του διεμήνυσε ότι φεύγει από τον Ερυθρό Αστέρα και πως έμαθε ότι από την ομάδα τον ήθελαν. Ο Πάντελιτς μετέβη στο Βελιγράδι, απλώς και μόνο για να του πουν ότι «θα σου βρούμε ομάδα». Ο ίδιος εξοργίστηκε και έτσι έκοψε το ποδόσφαιρο.

Το κίνητρο από μία κουβέντα

Το πλήρωμα του χρόνου για να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο ήρθε όταν τον ρώτησαν για έναν παίκτη που έπρεπε να πωληθεί. Σχολίασαν ότι εκτιμούσαν την αξία του στα 5 εκατομμύρια ευρώ και ο Πάντελιτς απάντησε, «πάρτε 3 και μην το πείτε ούτε του παπά». Η αντίδραση ήταν αμιγώς βαλκανική: «Έλα, μωρέ, τι ξέρεις εσύ από ποδόσφαιρο;»

Όταν ο Σέρβος φορ επέστρεψε στο σπίτι του, κάλεσε ένα φίλο του και του ανακοίνωσε ότι επιστρέφει στη δράση. Ο δικός του του απάντησε «άσ’ το». Ο Πάντεβλίτς πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Ύστερα από μια διετία ήταν έτοιμος, αφού μεταγράφηκε στην Όμπιλιτς -στην οποία έκανε κουμάντο ο διαβόητος Αρκάν, κατά κόσμον Ζέλικο Ραζνάτοβιτς- στην αρχή της σεζόν 2002-03.

Ήταν μια νέα αρχή, αν και δεν έπαιξε όσο και όπως θα ήθελε. Ύστερα από πέντε παιχνίδια και παρά τα παρακαλετά της συζύγου του Ραζνάτοβιτς, Τσέτσα, πήρε το δελτίο του. Η Σάρτιντ Σμεντέροβο ήταν ο επόμενος προορισμός του. Σε ένα χωριό 60 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι, ο Πάντελιτς έφτασε για να τους βοηθήσει να μην πέσουν κατηγορία. Βρέθηκε, το 2003, να πανηγυρίζει ένα Κύπελλο.

Ήταν το τελευταίο που ονομαζόταν Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας. Ήταν, μάλιστα, το τελευταίο στο οποίο ίσχυσε ο «ξαφνικός θάνατος» ή αλλιώς «χρυσό γκολ». Ο Σέρβος φορ ήταν εκείνος που το σημείωσε, στο 110’ της αναμέτρησης. Πανηγύριζε και ταυτοχρόνως έκλαιγε. Πανηγύριζε επειδή ο Αστέρας ουσιαστικά τον ανάγκαζε να σταματήσει το ποδόσφαιρο και έκλαιγε διότι το αίμα νερό δεν γίνεται.

Με τη θητεία του στον Ερυθρό Αστέρα και αργότερα στον Ολυμπιακό, ο νυν αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Σερβίας, ο οποίος κάποτε άφησε τα μαλλιά του μακριά για να συμπαρασταθεί στην εγκυμονούσα σύζυγό του, η οποία ένιωθε χοντρή κατά τη διάρκεια της κύησης, έκανε τρομερά λάθη, αλλά ούτε ένα επειδή δεν αναγκάστηκε.

Κάπως έτσι κερδίζονται τα παρατσούκλια, που είναι σαν τα αγάλματα και γίνονται αναφορά για εκείνους που τους δίνονται.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News