Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Ολυμπιακός, η Φράιμπουργκ και ένα αποτέλεσμα... στα όρια της φαντασίας!

Παρακολουθώντας την περιπέτεια του Ολυμπιακού στο εφετινό Γιουρόπα λιγκ έχω βαρεθεί να γράφω για δύσκολα για τον πρωταθλητή παιγνίδια. Αν αυτό συμβαίνει, δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι αντίπαλοί του είναι αξιοσέβαστες ομάδες: οφείλεται κυρίως στα δικά του προβλήματα.

Ωστόσο και προβλήματα να μην είχε ο Ολυμπιακός, το αποψινό ματς με την Φράιμπουργκ ανήκει σε αυτά που πριν αρχίσουν ψάχνεις να βρεις ποια μπορεί να είναι η ελπίδα του να κάνει αποτέλεσμα. Διότι η Φράιμπουργκ είναι μια εξαιρετική ομάδα. Και είναι σε σπουδαία φόρμα.

Μεγάλος μπελάς ομάδες σαν τη Φράιμπουργκ

Υπάρχουν δυο λογιών δύσκολες ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο χειρότερος μπελάς είναι αυτές που αγωνίζονται διαρκώς σε αυτές, βασίζονται σε παίκτες που ξέρουν τα μυστικά τους, είναι εξοικειωμένες με τη δυσκολία της προετοιμασίας των παιγνιδιών και έχουν στόχο πραγματικό και όχι ονειρικό να διακριθούν – συχνά «διάκριση» σημαίνει παρουσία σε ένα τελικό.

Αλλά εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι και κάποιες άλλες ομάδες που φτάνουν να πάρουν ευρωπαϊκό εισιτήριο γιατί αγωνιστικά έχουν ωριμάσει, που δεν έχουν μονάδες, αλλά σύνολο, που χαίρονται τη συμμετοχή γιατί γράφουν με αυτή την ιστορία τους, που τους αρέσει να πατάνε το γκάζι και βλέπουν κάθε ματς ως ευκαιρία για μια σπάνια γιορτή: η Φράιμπουργκ ανήκει στις δεύτερες και οι δύσπιστοι το είδανε στο Καραϊσκάκη.

Η γερμανική ομάδα προηγήθηκε στο πεντάλεπτο με τον Χέφλερ, έδειχνε μέχρι το μισάωρο ικανή να πετύχει στον Ολυμπιακό τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο, έφτασε στο 0-3 με το δεύτερο γκολ του Γκρεγκόριτς στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου και μετά κατέβασε ταχύτητα. Το κανε και στο ματς με την Καραμπάκ. Οχι όμως και με την Νάντ, που πέτυχε δυο γκολ μετά το 80’.

Καμία σχέση με την Καραμπάκ

Οι αισιόδοξοι θα πουν ότι ο Ολυμπιακός κι από την Καραμπάκ εδω έχασε με 0-3, αλλά στο Μπακού την μπλόκαρε. Αυτό το τελευταίο ματς με την Καραμπάκ μπορεί να είναι χρήσιμο απόψε, αρκεί να μην γίνει λάθος στην ανάγνωσή του: δεν ήταν ένα ματς στρατηγικής, αλλά ένα ματς καλής απόδοσης παικτών πρώτα από όλα.

Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε στο Μπακού και γιατί είχε και το καλύτερο δυνατό σχήμα (μια ενδεκάδα που επέτρεψε στον Μίτσελ και τακτικές προσαρμογές στη διάρκεια του ματς…), αλλά αν δεν έχασε αυτό οφείλεται στο ότι οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν διακρίθηκαν πραγματικά – ίσως για πρώτη φορά φέτος σε ευρωπαϊκό ματς – σχεδόν στο σύνολό τους όλοι του οι μέσοι και οι αμυντικοί.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε δυο πράγματα: η Καραμπάκ στο Καραϊσκάκη κέρδισε με 0-3 γιατί στο δεύτερο ημίχρονο ο Μίτσελ πήρε τα λάθος ρίσκα – η νίκη της Φράιμπουργκ με τον Ολυμπιακό ήταν με το ίδιο σκορ, αλλά εντελώς διαφορετική – οι Γερμανοί κυριάρχησαν. Και η ίδια η Φράιμπουργκ είναι λιγότερο προβλέψιμη από την Καραμπάκ που επιθετικά τουλάχιστον βασίζεται σε τρεις παίκτες.

Οποιος παρακολουθεί τη Φράιμπουργκ την έχει δει στα τέσσερα τελευταία ματς (με την Μπάγερν, την Βέρντερ στη Μπουντεσλίγκα, την Ναντ στο Γιουρόπα λιγκ και την Σανκτ Πάουλι στο κύπελλο Γερμανίας) να αγωνίζεται με τέσσερις διαφορετικές διατάξεις δείχνοντας μια εξαιρετική προσαρμογή κάθε φορά στα δεδομένα του αγώνα. Απόψε η μόνη της απουσία θα είναι ο καλός Σαλάι, αλλά δεν είναι ομάδα μονάδων.

Παίζει για τον φορ της (γιατί ο Γκέγκοριτς είναι καλός σκόρερ), αλλά παίρνει γκολ και από τον δεξί μπακ της (δεν είναι σχήμα λόγου, ο Κίπλερ είναι εξαιρετικός). Νομίζεις ότι έχει ως κινητήριο μοχλό τον Χέφλερ, αλλά μπορεί άνετα να την πάρουν από το χέρι ο Γκριφό και ο Κιερέ.

Δεν είναι ομάδα μονάδων (πόσο μάλλον ονομάτων…), αλλά είναι ομάδα προπονητή: ο Κρίστιαν Στράιχ, που είναι πάνω από δέκα χρόνια εκεί, κοουτσάρει σαν να έχει στα χέρια του μια ομάδα μπάσκετ!

Ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο να την μπλοκάρει: πρέπει να αποδειχτεί αντάξιός της. Αν το κάνει, δεν θα έχει κάνει απλά το καλύτερό του ματς, αλλά ένα από τα καλύτερα παιγνίδια του στην Ευρώπη τα τρία τελευταία χρόνια. Το κακό είναι ότι τέτοια παιγνίδια δεν γίνονται κατά παραγγελία. Ούτε καν μπορεί κάποιος προπονητής να τα προετοιμάσει σε χρονιές όπως η εφετινή. Προκύπτουν μόνο αν μια ομάδα παίζει από παιγνίδι σε παιγνίδι πολύ καλύτερα.

Εκτός έδρας λίγο καλύτερα ο Ολυμπιακός, αλλά απόψε αυτό δεν φτάνει…

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει παίξει καλύτερα εκτός έδρας από όσο στο γήπεδό του και συγκυριακά, αλλά και γιατί η έλλειψη ομοιογένειας τον οδηγεί να δείχνει περισσότερη προσοχή στην άμυνα του μακριά από την έδρα του: λειτουργεί με μεγαλύτερη αυτογνωσία. Ωστόσο και στα εκτός έδρας ευρωπαϊκά παιγνίδια του οι μεταπτώσεις του είναι μεγάλες. Με τη Μπακάμπι υπήρχε ακόμα ο Μαρτίνς και ο πραγματισμός του: το τελικό 1-1 ήρθε γιατί ο Ολυμπιακός υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια ένα αβαντάζ που απέκτησε νωρίς.

Στην Μπρατισλάβα ο Ολυμπιακός πήγε για να πάρει μια πρόκριση: ήταν υποχρεωμένος να είναι προσεχτικός μετά το 1-1 στο Καραϊσκάκη – δεν ήταν και τόσο. Στην Κύπρο ήταν η καλή απόδοση του άγνωστου στους γηπεδούχους Χουανκ αυτό που τον μεταμόρφωσε. Στη Ναντ υπήρξε πρόνοια: ο Ολυμπιακός δεν ανοίχτηκε, προσπάθησε να κάνει ένα κλειστό ματς – χρησιμοποιήθηκε βασικός ακόμα κι ο Ρέτσος ως πλάγιο μπακ. Στο Μπακού ο Μίτσελ έδειξε ότι κατάλαβε το μάθημα που οι Αζέροι του έδωσαν στο Καραϊσκάκη. Αλλά το αποψινό ματς δεν μοιάζει με κανένα από αυτά. Η γνώση της δυσκολίας πχ δεν αρκεί απόψε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News