Αντώνης Καρπετόπουλος: Το «αντιολυμπιακός» είναι ένα καλό και προσοδοφόρο επάγγελμα!

Το αποτέλεσμα του ντέρμπι δεν ήταν η ισοπαλία: ήταν ότι από την Κυριακή το βράδυ η δυσφορία του Βαγγέλη Μαρινάκη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δημοσιοποιήθηκε. Το πέναλτι του Κέλετ ήταν μια ωραία αφορμή, αλλά τα τύμπανα του πολέμου ακούγονταν καιρό τώρα. Ο πόλεμος όπως κι ο έρωτας θέλει δυο.

Στις παλιές κόντρες του Μαρινάκη με τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το πρόβλημα της τότε κυβέρνησης ήταν ο Ολυμπιακός. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ έστειλαν στην Α2 μέχρι και την ομάδα μπάσκετ: το «αντιολυμπιακός» είναι ένα καλό και προσοδοφόρο επάγγελμα. Σήμερα ο Μητσοτάκης αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στον Μαρινάκη δηλώνοντας παράλληλα και «Ολυμπιακός». Ελπίζοντας πως ο κόσμος του Ολυμπιακού θα μείνει στην άκρη και θα παρακολουθεί.

Από πολλές φάσεις

Ας πάρουμε το πράγματα από την αρχή. Υπάρχει μια γενική βεβαιότητα ότι ανάμεσα στον Μαρινάκη και στην οικογένεια Μητσοτάκη υπάρχουν οι καλύτερες σχέσεις: δεν είναι ακριβώς έτσι. Με την Ντόρα Μποκογιάννη οι σχέσεις του Μαρινάκη είναι από παλιά εξαιρετικές.

Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχουν περάσει από πολλές φάσεις: θυμίζω ότι όταν ο Μητσοτάκης έβαλε υποψηφιότητα για αρχηγός της ΝΔ δεν υποστηρίχθηκε αρχικά από τα τότε Μέσα με τα οποία ο Μαρινάκης έχει σχέσεις. Φυσικά ο επιχειρηματίας τον υποστήριξε στην προεκλογική περίοδο του 2019, αλλά ήταν μάλλον υποχρεωμένος να το κάνει: απέναντι στον Τσίπρα θα στήριζε τον καθένα.

Μετά την εκλογή του Μητσοτάκη υπήρξε μια μακρά περίοδο σχετικής ησυχίας. Ο Μαρινάκης ζητούσε σταθερά από την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους όποιους μηχανισμούς ελέγχου της για να επιβάλει καθαρότητα στο ποδόσφαιρο, που κατά τη γνώμη του είναι αιχμάλωτο ενός κυκλώματος διαφθοράς: αντίθετα είδε να αλλάζουν σε ένα βράδυ νόμοι στη Βουλή για να μην τιμωρηθούν ιστορικές ομάδες.

Η κυβέρνηση δεν ήθελε ρήξεις με κανένα. Σε αυτό το σημείο της ιστορίας εμφανίζεται ο Γρηγόρης Δημητριάδης, Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης, άνθρωπος της οικογένειας και υποστηρικτής της ιδέας ότι αν είναι κάποιος να γκρινιάζει, καλύτερα να γκρινιάζει αυτός που κερδίζει. Δηλαδή ο Μαρινάκης.

Ένα πέναλτι, πολλές ευκαιρίες

Εχει ενδιαφέρον ότι στην ιστορία οι μόνες εντάσεις του Μαρινάκη με το Μητσοτάκη έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο –ο Μαρινάκης πιστεύει πως ειδικά με όσα (δεν) κάνουν στο ποδόσφαιρο τον κοροϊδεύουν. Ενάμισι χρόνο πριν ο Μαρινάκης επέστρεψε τα χρήματα που έπρεπε να πάρουν τα ΜΜΕ του από τη λίστα Πέτσα. Κάπου εκεί στην κυβέρνηση αρχίζουν να πιστεύουν πως σύντομα θα τον έχουν απέναντι. Εφτασε η ώρα; Θα το δούμε.

Αυτό που πάντως τώρα βλέπουμε είναι ότι ο Μητσοτάκης επιλέγει την ρήξη με το Μαρινάκη. Το πέναλτι του Κέλετ δεν έδωσε μόνο στον Μαρινάκη την ευκαιρία να εκφράσει την δυσφορία του για μια σειρά από πρακτικές (οι τηλεφωνικές υποκλοπές είναι μια από αυτές κι ο ίδιος νομίζω πιστεύει πως είχαν και στόχο αυτόν…), αλλά καθώς φαίνεται δίνει και στο Μητσοτάκη την δυνατότητα να κηρύξει τον πόλεμο στον επιχειρηματία.

Αντίπαλος και όχι φίλος

Δεν έφτασα τυχαία σε αυτό το συμπέρασμα. Μετά τις δηλώσεις του κ. Γιάννη Βρέντζου που έγιναν στο τέλος του ντέρμπι και την τοποθέτηση του προέδρου του Ολυμπιακού που έγινε από το Ρέντη σε άλλους τόνους, είδα τις χθεσινές αναφορές του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Γιάννη Οικονόμου και τις απαντήσεις που έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στον Νίκο Χατζηνικολάου στην συνέντευξη που του παραχώρησε.

Με βάση τη λογική, μετά τα όσα ακούστηκαν το βράδυ της Κυριακής, η κυβέρνηση θα έπρεπε να ρωτήσει τα γιατί αυτής της έκρηξης: το γεγονός ότι ο Βρέντζος έκανε σκληρότερες δηλώσεις από τον Μαρινάκη βοηθούσε για να υπάρξει μια απευθείας επικοινωνία του Μαξίμου με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, ώστε η κατάσταση να εκτονωθεί. Ωστόσο δεν έγινε τίποτα τέτοιο.

Ο Οικονόμου ζήτησε από τον Μαρινάκη να πιέσει τον Βρέντζο να ανακαλέσει τις δηλώσεις περί «παρακράτους» – με ένα απίθανο επιχείρημα ότι επειδή είναι ποδοσφαιρικός παράγοντας δεν πρέπει να έχει γνώμη για τα πολιτικά πράγματα. Ο δε Μητσοτάκης έδειξε ότι θέλει τον Μαρινάκη αντίπαλο κι όχι φίλο του. Προσεχώς θα δούμε αν κάποιος έχει κάνει λάθος στο λογαριασμό.

Απαντήσεις και τοποθετήσεις

Ο Μητσοτάκης έδωσε δυο απαντήσεις στο Μαρινάκη μέσω της συνέντευξης στο Νίκο Χατζηνικολάου. Στην πρώτη επεσήμανε ότι είναι Ολυμπιακός και ότι δεν δέχεται τις κατηγορίες περί εγκληματικής οργάνωσης διότι ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα εύκολα. Αφησε επίτηδες ασαφές το σε ποια οργάνωση αναφέρεται – ο Βρέντζος όταν μίλησε για «οργανώσεις» αναφέρθηκε και στου Μαξίμου και στην ΕΠΟ.

Η απάντηση αυτή είναι στα όρια της κουτοπονηριάς: ο Μητσοτάκης λέγοντας ότι ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να φωνάζει γιατί κέρδισε τρία πρωταθλήματα, ακούστηκε μάλλον σαν ακροατής βραδινής εκπομπής που βγαίνει στον Αντύπα και στον Δεσσύλα κι όχι ως πρωθυπουργός. Η καθαρότητα και η αθωότητα δεν προσδιορίζονται από τα προηγούμενα: είναι σαν ο Λιγνάδης πχ να λέει ότι δεν είναι βιαστής γιατί έκανε επιτυχίες στο θέατρο.

Η δεύτερη ωστόσο απάντηση του Μητσοτάκη είναι ακόμα πιο ενδεικτική του τι ακολουθεί. Ο Μητσοτάκης είπε ότι όποιος έχει μια ομάδα και ένα όμιλο Μέσων Ενημέρωσης δεν μπορεί να πιστεύει πως θα έχει και προνομιακή σχέση με την κυβέρνηση και ότι ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τίποτα από τη δύναμη των επιχειρηματιών, δεν εκβιάζεται κτλ.

Δημόσια κόντρα

Ο Μητσοτάκης δεν έκανε καμία προσπάθεια να μπει τέλος στη δημόσια κόντρα. Και το κυριότερο δεν μίλησε για πρόβλημα στο ποδόσφαιρο και δεν πήρε αποστάσεις από τον Γρηγόρη Δημητριάδη: το επιχείρημα «κερδίζεις το πρωτάθλημα άρα δεν πρέπει να μιλάς» ήταν η μόνιμη απάντηση του πρώην Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης σε κάθε γκρίνια του Ολυμπιακού.

Ο Μαρινάκης το βράδυ με μια νέα δήλωση έριξε τους τόνους λέγοντας πως ζητά άπλετο φως στην υπόθεση των υποκλοπών. Αλλά η ρήξη μοιάζει αναπόφευκτη. Και γιατί η απάντηση του Μητσοτάκη «κερδίζεις το πρωτάθλημα άρα δεν πρέπει να μιλάς», αφήνει να πιστεύει ο καθένας πως ο Πρωθυπουργός θα ήθελε να κερδίσει και κανένας άλλος, ώστε να μην μιλάει κι αυτός. Γενικά πιστεύω πως αντίθετα από αυτό που πιστεύει ο κόσμος τον Μητσοτάκη δεν τον ενδιαφέρει να ακούει τι λένε οι άλλοι, αλλά να μην μιλάει κανένας.

Το μόνο που ζητάει

Να μην χαθούμε όμως. Γιατί η ρήξη μοιάζει αναπόφευκτη; Νομίζω ότι το πράγμα είναι απλό: ο Μαρινάκης δεν περιμένει τίποτα από την κυβέρνηση και δεν είναι κάπου «ανοιχτός» ώστε να έχει κάτι να φοβάται. Οι επιθέσεις του αφορούν την απόλυτη έλλειψη ελέγχων στο ποδόσφαιρο: ούτε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης θέλει, ούτε περιμένει να πάρει δημόσια έργα.

Από την άλλη η εντύπωση που εγώ έχω είναι ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε να έχει τον Μαρινάκη απέναντι: τον θεωρεί βολικό διότι μια πιθανή δημόσια κόντρα τους τον βοηθά να αποδομήσει κάθε καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για στήριξη από την ελληνική επιχειρηματική σκηνή. Υποπτεύομαι πως το Μαξίμου με την στάση του όλο αυτό τον καιρό επεξεργάζεται ένα σχέδιο εκμετάλλευσης μιας πιθανής ρήξης για να στήσει πάνω σε αυτή την προεκλογική καμπάνια της ΝΔ.

Θα έχουμε ένα χειμώνα ακρίβειας, το σκάνδαλο των υποκλοπών παραμένει στην επικαιρότητα κι αύριο υπάρχει και γενική απεργία: μου μοιάζει βολικό για την κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα μπαμπούλα Μαρινάκη που θέλει να την ρίξει. Ενώ αυτός το μόνο που της ζητάει είναι να βάλει τάξη στο ποδόσφαιρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ