ΑΕΚ: 2022, ένα σωτήριο έτος μέσα από την πιο δύσκολη συγκυρία με ορίζοντα το λαμπερό 2023

Ήταν 14 Μαΐου 2022, μία ημέρα μαύρης σελίδας για την ΑΕΚ. Γράφτηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης», όταν ο Άρης με μια αναπάντεχη ανατροπή, μετέτρεψε το εις βάρος του 0-2 σε 3-2 στα τελευταία 17 λεπτά του αγώνα, αφήνοντας επί της ουσίας την Ένωση εκτός Ευρώπης.

Ήταν η απόδειξη ότι υπήρχε και πιο κάτω από τον πάτο του βαρελιού, που σε αγωνιστικό επίπεδο, η ΑΕΚ είχε ήδη οδηγηθεί κατά την τελευταία τετραετία. Και κάπου εκεί, άρχισε να βλέπει ξανά το φως.

Όπως και τότε, το 2013, όταν πάρθηκε η απόφαση της «επανεκκίνησης» από τα χαμηλότερα στρώματα των τότε υπαρχουσών κατηγοριών και η πολύπαθη ΑΕΚ θα έπρεπε να πιει μέχρι την τελευταία σταγόνα το ποτήρι της Γ’ και της Β’ Εθνικής.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, βρέθηκε ο δρόμος της ανασυγκρότησης, της αναγέννησης, της αντεπίθεσης. Και βήμα-βήμα, μέσα από μνημειώδεις επιτυχίες όπως η κατάκτηση του πρωταθλήματος ύστερα από 24 χρόνια ανομβρίας το 2018 αλλά και παταγώδεις αποτυχίες όπως η προαναφερθείσα του ευρωπαϊκού κάζου, πάτησε ξανά γερά στα πόδια της για να σηκώσει τα δύο κεφάλια της και να φτερουγίσει με ασφάλεια.

Ένα μαύρο βράδυ που άλλαξε τα πάντα…

Εκείνο το μαύρο βράδυ στη Θεσσαλονίκη, ήταν και το σημείο-κλειδί ώστε το club να ανασυνταχθεί, να γνέψει συγκαταβατικά απέναντι στα πραγματικά προβλήματά του και να δημιουργήσει εκ του μηδενός τις βάσεις για να μεταμορφωθεί στην πολύ όμορφη ομάδα που βλέπουμε σήμερα. Έπρεπε, ασφαλώς, να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος, γύρω από τον οποίο θα μπορούσε να οικοδομηθεί η αντεπίθεση.

Κι αν στην αρχή όλοι μιλούσαν για το ρίσκο της επιλογής του Ματίας Αλμέιδα, με τη λογική εξήγηση ότι παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στην Ευρώπη ως προπονητής, σήμερα όλοι αναγνωρίζουν την καθοριστική συμβολή του στην επιστροφή της ΑΕΚ στις διεκδικήσεις των τίτλων. Διότι πλέον, ναι, το κάνει με έργα και όχι στα λόγια.

Προφανώς, ούτε ο Αργεντινός κόουτς θα αναγνωριζόταν τόσο γρήγορα ως επιτυχημένος -σε βαθμό που να συζητιέται ήδη στο club η προοπτική νέου συμβολαίου, παρόλο που το υπάρχον εκπνέει το καλοκαίρι του 2024- αν η ΑΕΚ εξακολουθούσε να κυνηγά την ουρά της και να ταλαιπωρεί την ύπαρξή της, παίζοντας στο ΟΑΚΑ, σε αυτόν τον χώρο που ουδέποτε την έκανε να νιώσει κυρίαρχη και σταθερή, πέραν κάποιων εξαιρέσεων που όμως απλά υπήρχαν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα: δεν υφίσταται μεγάλη ομάδα, δίχως το δικό της γήπεδο.

Φρόντισε να υπάρξει ξανά, ο άνθρωπος που είχε εγγυηθεί γι αυτό κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες, το μακρινό πια 2013: ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Η Αγιά Σοφιά και η… απογείωση του αετού που νιώθει πλέον ασφαλής!

Από την ημέρα που η ΑΕΚ πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της στην Opap Arena, συγκεκριμένα στις 3 Οκτωβρίου 2010 κόντρα στον Ιωνικό, ξεκίνησε και η αγωνιστική απογείωσή της. Έκτοτε, παρά τις πολλές αναποδιές με τραυματισμούς και απώλειες, η ομάδα πορεύεται με έναν τρόπου που προκαλεί τον θαυμασμό και πιστοποιεί τη δυναμική της ξανά. Είναι εκ νέου ένα σύνολο που κάνει πρωταθλητισμό, το οποίο θα πολεμήσει έως το τέλος για να το καταφέρει.

Μπαίνοντας στο 2023, δικαιούται πλέον να νιώθει ασφαλής. Έχει μια τρομερή έδρα, έναν πολύ εύστροφο και ικανό προπονητή, ασφαλώς κι έναν διοικητικό ηγέτη που, πλέον, απαλλαγμένος από το άγχος και το βάρος να κάνει πράξη το μεγαλύτερο όραμα της ζωής του, έχει βάλει πλώρη για να την εκτοξεύσει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη που η Ένωση θα εμφανιστεί ξανά. Το μέλλον είναι δικό της διότι φρόντισε να φτιάξει ξανά το παρόν της για να πατήσει πάνω του και να εκτοξευτεί.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News