Φλαμένγκο: Όταν έχασε τον Ρονάλντο για ένα εισιτήριο λεωφορείου

Ο πρόεδρος της Φλαμένγκο, Κλέμπερ Λέιτε, ήταν πολύ γενναιόδωρος τον Μάιο του 2008: «Οι πόρτες του συλλόγου για τον Ρονάλντο είναι πάντα ανοιχτές». Ήταν μια δήλωση που δεν κρίθηκε παράλογη, υπό την έννοια ότι για τον πρωταθλητή κόσμου του 2002, τον άνθρωπο που ξεπέρασε μερικούς από τους πιο σοβαρούς τραυματισμούς που γίνεται να τύχουν σε ποδοσφαιριστή για να οδηγήσει τη Βραζιλία στην κατάκτηση του τελευταίου Παγκόσμιου Κυπέλλου της, σε Ιαπωνία και Νότιο Κορέα, οι πύλες όλων των μεγάλων ομάδων στη χώρα ήταν ανοιχτές.

Για τη Φλαμένγκο φαίνεται ότι υπήρχε ένας λόγος παραπάνω. Ο Ρονάλντο ήταν, στα μικράτα του, δηλωμένος οπαδός της. Γεννήθηκε στο Ρίο, άλλωστε, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1976 και από τότε που θυμάται τον εαυτό του και ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, ήταν το όνειρό του να παίξει εκεί.

Στη 18χρονη καριέρα του, όμως, δεν φόρεσε τη φανέλα των «Malvadao». Δεν είναι περίεργο αυτό, δεν γίνεται να πηγαίνουν όλοι οι ποδοσφαιριστές στις ομάδες που υποστηρίζουν. Παρ’ όλα αυτά, είναι παράξενο ότι η Φλαμένγκο είχε την ευκαιρία να αποκτήσει τον ποδοσφαιριστή που επρόκειτο να αποκληθεί «Φαινόμενο» και απεμπόλησε την ευκαιρία να τον εντάξει στο ενεργητικό της.

Ο Ρονάλντο, ένα παιδάκι με πεταχτά μπροστινά δόντια στο σημείο που τον φώναζαν «Μόνικα», από την ηρωίδα ενός καρτούν που είχε το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, ήταν γενικώς ντροπαλός οπουδήποτε εκτός του αγωνιστικού χώρου. Μέσα σε αυτόν, παρ’ ότι η ιδιοσυγκρασία του δεν άλλαξε και το χαμόγελό του, ακόμα κι όταν θεωρήθηκε ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, κρατούσε ένα είδος δισταγμού, άλλαζε.

Παίζοντας στην ακαδημία της Σάο Κριστοβάο, αφού ο περίφημος Ζαϊρζίνιο τον είχε ανακαλύψει στο φουτσάλ, ο Ρονάλντο έδειξε από πολύ νωρίς ότι είχε το ποδόσφαιρο στο αίμα του. Δεν ήταν στα παιχνίδια της ομάδας όλα τα πρόσωπα γνωστά, κάποια πήγαιναν στο γήπεδο της ομώνυμης συνοικίας του Ρίο ντε Τζανέιρο απλώς για να τον δουν να παίζει.

Διότι από την αρχή έως το τέλος της καριέρας του ο Ρονάλντο Ναζάριο έπαιζε, ποτέ δεν αγωνιζόταν. Οι μάνατζερ και οι προπονητές ήταν εντυπωσιασμένοι από τις ικανότητές του, ως εκ τούτου κέρδισε το δικαίωμα να δοκιμαστεί στην ομάδα της καρδιάς του. Μία ομάδα που, παρ’ ότι έδρευε στην ίδια πολιτεία με εκείνον, ήταν πολύ μακριά από το σπίτι του. Με το λεωφορείο, μία ώρα απόσταση.

Ο Ρονάλντο έφυγε από το σπίτι του με τη μητέρα του να είναι στη δουλειά της και έφτασε στο προπονητικό κέντρο της Φλαμένγκο, η οποία σε εκείνον έμοιαζε μεγαλύτερη από τη ζωή.

Έπαιζε στο θρυλικό «Μαρακανά» και μέχρι το 1990, όταν ο ίδιος δοκιμάστηκε, είχε κατακτήσει 22 φορές το πρωτάθλημα Καριόκα, είχε πάρει τρία πρωταθλήματα Βραζιλίας και το Copa Libertadores το 1981, μαζί με το Διηπειρωτικό Κύπελλο Συλλόγων εκείνη τη χρονιά, όταν η παρέα του Ζίκο συνέτριψε 3-0 τη Λίβερπουλ στις 13 Δεκεμβρίου στο Τόκιο.

Ο πιτσιρικάς μπήκε στο προπονητικό και έκανε ό,τι του ζήτησαν. Στο τέλος, ένας προπονητής τον πλησίασε και του είπε ότι «τα πήγες καλά, είναι φανερό ότι έχεις ταλέντο, αλλά δεν είμαστε σίγουροι αν θα σε πάρουμε. Θα πρέπει να έρθεις και αύριο, στο δεύτερο δοκιμαστικό».

Αν αυτό το δεύτερο δοκιμαστικό ήταν αληθινή διαδικασία ή σκαρίφημα των προπονητών προκειμένου να πειστούν για τον ίδιο, δεν είναι γνωστό, πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Ρονάλντο δεν είχε ιδέα πως επρόκειτο να γίνει δεύτερο δοκιμαστικό.

Αυτό του δημιουργούσε σημαντικό πρόβλημα: όχι χρόνο, προφανώς, αλλά οικονομικό. Ο πιτσιρικάς δεν είχε τα λεφτά που απαιτούνταν για να μπει ξανά στο λεωφορείο και να επιστρέψει στο σπίτι του την επόμενη μέρα.

Έτσι, παρά τη συστολή του, είπε στον προπονητή ότι δεν είχε λεφτά για να πάρει ξανά το λεωφορείο και να εμφανιστεί στο γήπεδο και, μαζεύοντας όσο θάρρος είχε διαθέσιμο, του ζήτησε να του δανείσει.

Το ποσό, που για τον ίδιο ήταν τεράστιο, για τον προπονητή ήταν γελοίο. Το εισιτήριο έκανε κάτω από 30 σεντάβος, που ήταν τότε το ένα δολάριο. Όμως, του είπαν ότι δεν επρόκειτο να του δανείσουν αυτό το ποσό.

Ο Ρονάλντο έφυγε απελπισμένος για να επιστρέψει στο σπίτι και στο δρόμο έπεσε θύμα κλοπής. Δύο άντρες του την έπεσαν και του πήραν ένα φτηνό ρολόι που είχε στην κατοχή του και ήταν το μόνο περιουσιακό στοιχείο του.

Την επόμενη μέρα, όπως προβλεπόταν, δεν μπόρεσε να πάει στο δοκιμαστικό της Φλαμένγκο. Να φορέσει τη φανέλα της έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο, αν και πρέπει να υποτεθεί ότι περισσότερο για το σύλλογο από τη Βραζιλία ισχύει αυτό παρά για τον ποδοσφαιριστή που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στράικερ όλων των εποχών.

Τρία χρόνια αργότερα και αφού σκόραρε αφειδώς, ο Ζαϊρζίνιο μπόρεσε και έγινε η γέφυρα που τον ένωσε με την Κρουζέιρο, όπου τον φώναζαν Ροναλντίνιο, δηλαδή μικρό Ρονάλντο, επειδή υπήρχε διεθνής με την εθνική Βραζιλίας με το όνομα Ρονάλντο. Το ταξίδι του παιδιού με τα πεταχτά δόντια προς την παγκόσμια καταξίωση είχε μόλις αρχίσει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News