Βραζιλία: Τι θέλουν να κάνουν με τον Ζοσέ Μουρίνιο

Ενώ το όνομα του Ζοσέ Μουρίνιο για τη Βραζιλία έπεσε στο τραπέζι πριν καν τελειώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ, φαίνεται ότι η ισχύς των δημοσιευμάτων που αφορούσαν σε επικίνδυνη συμφωνία δεν υπάγονταν στη νομοτέλεια των καταστάσεων πανικού που είχε περιέλθει η Ομοσπονδία της χώρας μετά την πρώιμη έξοδο, στα προημιτελικά του θεσμού από την Κροατία.

Ο Μουρίνιο μοιάζει να είναι πάρα πολύ κοντά σε συμφωνία με τη «σελεσάο» για να την αναλάβει και να την οδηγήσει αρχικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού, το καλοκαίρι του 2026, και κατά δεύτερον στην κατάκτησή του, 24 χρόνια μετά την προηγούμενη.

Ακριβώς τόσα χώρισαν τη Βραζιλία από το 1970, όταν νίκησε στο Μεξικό, ως το 1994, όταν το πήρε στις ΗΠΑ.

Για τον Πορτογάλο, η Βραζιλία μοιάζει με dream job. Σε λίγες μέρες, στις 23 Ιανουαρίου, θα γιορτάσει τα εξηκοστά γενέθλιά του. Μπορεί να μη γίνεται, λόγω της άνω των 20 χρόνων τριβής με συλλόγους, να τον φαντάζεται κάποιος στον πάγκο μίας εθνικής ομάδας, αλλά ενδεχομένως να είναι η ώρα να ρίξει ρυθμούςή να δοκιμάσει και κάτι άλλο.

Το brand είναι πελώριο -και διατηρεί μια αίγλη στα όρια της μυθολογίας εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Ο Μουρίνιο έχει κοουτσάρει την enfant gate του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου από τις αρχές του μιλένιουμ: από την Πόρτο στην Τσέλσι, από εκεί στην Ίντερ και τη Ρεάλ Μαδρίτης,ξανά την Τσέλσι, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τότεναμ και τη Ρόμα, η καριέρα του στους πάγκους είναι ζηλευτή.

Μπορεί, στη διαδρομή, οι αξιώσεις να ήταν πολλές και να κρίθηκε ακόμα και παρωχημένος, ότι το ποδόσφαιρό του δεν μετράει πια, αλλά αν εξαιρεθεί η Τότεναμ, με όλες τις ομάδες του έχει κερδίσει κάτι. Ακόμα και με τη Ρόμα πήρε έναν ευρωπαϊκό τίτλο, το Europa Conference League, που μπορεί ο μέσος αναγνώστης να μην ασχοληθεί πάνω από δύο λεπτά, αλλά σίγουρα περιποιεί τιμή στους Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν μόνο ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο Εκθέσεων το 1961.

Ούτως ειπείν, η Βραζιλία για εκείνον μοιάζει με μοναδική ευκαιρία προκειμένου να μπει στον πλανήτη των εθνικών ομάδων. Το πρεστίζ που θα αποκτήσει, θα είναι τεράστιο. Ως κάποιος που δεν χάνει εύκολα σε τελικούς, αφού τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο οι ομάδες του νικούν πάντα όποτε φτάνουν στο τελευταίο παιχνίδι τους, στο Ρίο μάλλον θεωρείται εξπέρ των νοκ άουτ παιχνιδιών.

Περιττό να ειπωθεί ότι, από το 2004, όταν, δηλαδή, κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο της Πόρτο για το θριαμβευτικό, για εκείνη, τελικό του Champions League με τη Μονακό, το 3-0 της 26ης Μαΐου στο Γκελζενκίρχεν, δεν έχει χρησιμοποιήσει τη μητρική γλώσσα του παρά ελάχιστα και αυτό δεν γίνεται παρά να αποτελεί πλεονέκτημα και κερδισμένο χρόνο.

Ο γενικός κουμανταδόρος

Όταν ο Κάρλος Αλμπέρτο, εκείνος ο ακραίος μεσοεπιθετικός της Πόρτο που συνεργάστηκε με τον Μουρίνιο για τις ομάδες οι οποίες κατέκτησαν τα πάντα το 2003 και το 2004, είπε ότι ο Πορτογάλος τεχνικός τού πρότεινε να γίνει συνεργάτης του στην εθνική Βραζιλίας, έγινε κατανοητό ότι το ρεπορτάζ δεν ήταν ευσεβής πόθος ή μαντεψιά.

Αυτό που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό, είναι αν η Ομοσπονδία της Πορτογαλίας τού έκανε πρόταση πριν πάει στον Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, ο οποίος είναι πια το φαβορί για να την αναλάβει, ή προτίμησε τον Ισπανό που δεν κατάφερε να φτάσει τους στόχους του με την εθνική Βελγίου.

Αυτό που θέλει η Βραζιλία, πάντως, μοιάζει να είναι ένας συντηρητικός προπονητής, που θα γίνει ο γενικός κουμανταδόρος. Η φήμη του Μουρίνιο ως τέτοιου, αν μη τι άλλο, προηγείται της ίδιας της παρουσίας του και μάλιστα πρόκειται να είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιαστεί από μία ομάδα, πιθανολογείται το καλοκαίρι του 2023, και δεν θα ζητήσει μεταγραφές.

Αυτό που κόστισε περισσότερο στη «Σελεσάο», από τον αποκλεισμό με την Κροατία, είναι η αφέλεια. Μετά το γκολ του Νεϊμάρ στην παράταση και αντί να παίξουν με συντηρητισμό και να στρωθούν πίσω από την μπάλα, προστατεύοντας την εστία τους με την αμυντική συνοχή για την οποία φημίστηκαν κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου, δέχθηκαν ένα γκολ από τον Μπρούνο Πέτκοβιτς στο 117’ με εννιά παίκτες του Τιτέ να έχουν το μυαλό τους στην επίθεση.

Είναι υπερβολή, αλλά δεν είναι κιόλας: ο Μουρίνιο θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να δεχθεί τέτοιο γκολ. Η Βραζιλία έχει υλικό για να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο, προφανώς, αλλά δεν έχει την πνευματική διαύγεια για να παίξει αμυντικό ποδόσφαιρο σε κάθε συνθήκη και να κάνει τις σωστές μεταβάσεις από την άμυνα στην επίθεση.

Οι περισσότεροι προπονητές της από το 1982 και ύστερα βρίσκονται συνεχώς σε ένα μπέρδεμα για το πώς πρέπει να παίζει η ομάδα. Το διαχωρισμό στις δύο κατακτήσεις Παγκόσμιων Κυπέλλων έκαναν οι οντότητες. Ο Μουρίνιο είναι κάποιος που έχει κυνηγήσει λυσσαλέα μία από τις κορυφαίες ομάδες που έπαιξαν ποτέ, την Μπαρτσελόνα της τετραετίας 2010-12. Χρησιμοποίησε ό,τι μέσο διέθετε για να την αναχαιτίσει, χωρίς αναστολές.

Κι αν δεν είναι ακριβώς προπονητής-ρέκτης της άμυνας, στην περίπτωση που έχει ποδοσφαιριστές με δημιουργικές ικανότητες στο ρόστερ του, είναι εξαιρετικά προσαρμοστικός ακόμα και όταν το ταλέντο δεν βρίθει και παραμένει μάστορας στο τρανζίσιον. Έχει, επίσης, εκπληκτική αντίληψη στο συμπεριφορισιακό κομμάτι απέναντι στις ομάδες που τον προσλαμβάνουν επειδή έχουν άμεση ανάγκη.

Ούτως ειπείν, μπορεί να μοιάζει με λύση ανάγκης, ένας κόουτς που μιλάει πορτογαλικά, διαθέσιμος για μία εθνική ομάδα η οποία μόνο σε δύο περιπτώσεις στην Ιστορία της εμπιστεύθηκε ξένους προπονητές, τον Ουρουγουανό Ραμόν Πλατέρο το 1925 και τον Πορτογάλο Χορέκα το 1944, δύο θητείες που δεν ευοδόθηκαν, πάντως υπάρχουν οι προοπτικές οι δύο πλευρές να ταιριάξουν απολύτως.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News