Αντώνης Καρπετόπουλος: Και δύο δεκάρια στον Ολυμπιακό... πολλά είναι!

Θα συνεχίσει ο Μίτσελ να παρουσιάζει στην ίδια ενδεκάδα τρία «δεκάρια»; Νομίζω ναι. Γίνεται να είναι λειτουργική μια ομάδα με τρία «δεκάρια»; Νομίζω όχι. Γίνεται στην Ελλάδα να παίζει μια ομάδα με τρία «δεκάρια» και να βάζει ένα σωρό γκολ; Βεβαίως. Γιατί καμία ομάδα στον κόσμο δεν παίζει με τρία «δεκάρια»; Γιατί δεν υπάρχει πουθενά ένα πρωτάθλημα σαν το δικό μας.

Μπορεί να έχει κάποιο κέρδος ο Ολυμπιακός παίζοντας με τρία «δεκάρια»; Φυσικά: μπορεί πχ να έχει πολύ κόσμο στο γήπεδο του. Μπορεί παίζοντας έτσι να πάρει το πρωτάθλημα, ή πάει γυρεύοντας μπελάδες; Μάλλον το δεύτερο. Επειδή σας μπέρδεψα, ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Το ποδόσφαιρο αλλάζει

Γιατί καμία ομάδα στον κόσμο δεν παίζει με τρία δεκάρια από τον καιρό που ο Κάρλο Αντσελότι έβαζε στην ίδια ενδεκάδα τους Κακά, Πίρλο, Ρουι Κόστα και για όλους έπρεπε να τρέχει ο Ζέντορφ; Γιατί το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει – αλλάζει αργά, τόσο αργά που συχνά δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά αλλάζει. Σήμερα το βασικό είναι η ταχυδύναμη, η πίεση στη μπάλα, η κίνηση στο χώρο, οι συνεργασίες. Πάντα χρειάζονται και ατομικές ενέργειες. Αλλά όχι μόνο τέτοιες.

Τι είναι το «δεκάρι»; Είναι ένας παίκτης που θέλει τη μπάλα στα πόδια του στα τελευταία τριάντα μέτρα του γηπέδου. Θέλει οι υπόλοιποι να παρακολουθούν τις εμπνεύσεις του. Θέλει να κινείται στον κεντρικό διάδρομο και να διαλέγει πλευρά, μόνο αν χρειάζεται να δημιουργηθεί υπεραρυθμία: ο υπέροχος Τσόρι το κανε κάποτε αυτό τέλεια, όπως κι ο Μπίσεσβαρ στα καλά του. Θέλει επίσης να φτάνει σε θέση βολής και θέλει υποτακτικούς, δηλαδή παίκτες να κινούνται στην πλάτη του και να τρέχουν για αυτόν.

Πόσους τέτοιους παίκτες μπορεί να σηκώσει μια ομάδα; Δυο είναι πολλοί – τρεις είναι αδύνατον. Ο βασικός λόγος είναι ότι η μπάλα είναι μόνο μία και το «δεκάρι» υπάρχει για να παίζει με τη μπάλα πολύ: «δεκάρι» που δεν θέλει τη μπάλα δεν υπάρχει και παρόλο που τα μάτια μου έχουν δει τα πάντα, δεν πρόκειται να υπάρξει.

Ακούω πχ ότι μπορεί λέει ο Μπιέλ να παίξει ψευτοφόρ (ώστε να προστεθεί στην ενδεκάδα ένα εξτρέμ ή ένα χαφ) ή ότι ο Φορτούνης ή Χάμες μπορεί να παίξουν σαν εξτρέμ. Και ψευτοφόρ να τον βάλεις τον Ισπανό θα βγαίνει από την περιοχή να πάρει τη μπάλα. Κι όσο για την μετατροπή των άλλων σε εξτρέμ, είναι μεγάλα παιδιά για να αλλάξουν συνήθειες: κι αν ακόμα δεχόντουσαν να πάνε λίγο στο πλάι να δώσουν πλάτος δεν θα γυρνούσαν ποτέ να καλύψουν ακραίο μπακ και δεν θα κυνηγούσαν ποτέ το αντίπαλο εξτρέμ – αυτά είναι για τους πληβείους.

Ποταπά ζητήματα

Τι άλλο δεν κάνει το «δεκάρι»; Δεν συνεργάζεται με τους υπόλοιπους για πράγματα που δεν το ενδιαφέρουν, όπως είναι πχ το οργανωμένο πρέσινγκ.

Εχουν υπάρξει «δεκάρια» που πρέσαραν, αλλά το έκαναν με τον δικό τους τρόπο – δηλαδή κυνηγούσαν τον εκάστοτε αντίπαλο μόνοι τους για να του δυσκολέψουν την κίνηση ή να του πάρουν τη μπάλα: το κανε στα νιάτα του ο Μέσι, το κάνει ο Ντε Μπρόιν, το κάνει καμιά φορά ο Νεϊμάρ ή ο Μπρούνο Φερνάντεζ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το κάνανε κάπως και στο μουντιάλ οι Πορτογάλοι για να πείσουν τον Σάντος ότι χωράνε όλοι. Αλλά μην μπερδεύετε την όποια διάθεση για τρέξιμο με το πρέσινγκ: πρέσινγκ για να κάνεις, πρέπει να γυρνάς και πιο πίσω για να βρεις συμπαίκτες να πάτε στην ανάκτηση της μπάλας μαζί.

Το «δεκάρι» πιστεύει πως πίσω από τη μεσαία γραμμή υπάρχει ναρκοπέδιο – οτιδήποτε γίνεται στα 70 μέτρα που υπάρχουν στην πλάτη του σπανίως το αφορά. Επίσης δεν το αφορά να καλύψει ακραίο μπακ πχ: αν αυτά τα ποταπά ζητήματα απασχολούν ένα «δεκάρι», δεν είναι «δεκάρι».

Ο ένας κοιτάζει τον άλλο

Στην πραγματικότητα όσα πιο πολλά «δεκάρια» χρησιμοποιούνται τόσο πιο δύσκολη γίνεται η δουλειά των υπόλοιπων. Δείτε τον Ολυμπιακό. Οι ακραίοι μπακ μένουν εντελώς ακάλυπτοι: είναι θέμα χρόνου μετά τον Ρέπατσουκ, τον Ανδρούτσο, τον Βρουσάι να γκρινιάζουν κάποιοι και για τον Ροντινέι, που επίσης παίζει μόνος στην πλευρά.

Δεν υπάρχουν επίσης overlap, δεν υπάρχει πλάτος στην επίθεση και δεν υπάρχει και τρόπος να πλαισιωθεί σταθερά ο φορ από κάποιον που κάνει κίνηση χωρίς τη μπάλα για να βγει δίπλα του, όπως κάνει ο Μασούρας πχ. Το «δεκάρι» δεν ασχολείται με αυτά: ασχολείται με το πώς θα βγει να πάρει τη μπάλα. «Ταϊζει» το φορ; Αν υπάρχει ένα μόνο «δεκάρι» μπορεί να το δεις. Αν υπάρχουν περισσότερα καταλήγει ο ένας να δίνει τη μπάλα στον άλλο, γιατί αυτόν βλέπει κοντά του: όποιον την παίρνει κάνει αυτοσχεδιασμούς – ωραίο είναι, αλλά για τζαζ συγκρότημα.

Αν μιλάμε για ποδόσφαιρο όλο αυτό έχει ως συνέπεια ο σέντερ φορ, να μην παίζει σχεδόν ποτέ κοιτάζοντας την αντίπαλη εστία, αλλά να παίζει με πλάτη σε αυτή, γιατί κοιτάζει τι θα κάνουν τα «δεκάρια»: η μπάλα είναι πάντα πίσω του. Αφήνω στην άκρη ότι ο Εμβιλά κι ο Χουάνκ πρέπει να γίνουν χαμάληδες – είναι λεπτομέρεια. Που δεν αφορά τα «δεκάρια».

Στην Ελλάδα κάνεις τα πάντα

Δεν τα ξέρει αυτά ο Μίτσελ; Φυσικά και τα ξέρει. Πως γίνεται παρόλα αυτά στον Ολυμπιακό να υπάρχουν στη βασική ενδεκάδα τρία «δεκάρια»; Οι λόγος είναι απλοί και είναι δυο. Πρώτον οι τρεις αυτοί παίκτες είναι σίγουρα μεταξύ των έντεκα καλύτερων της ομάδας κι ο κόουτς θέλει στο γήπεδο τους καλύτερους. Δεύτερον στο ελληνικό πρωτάθλημα επιτρέπονται όλα: τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία των παιγνιδιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News