Αντώνης Καρπετόπουλος: «Θα είναι το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό το τελευταίο του Μίτσελ;»

Θα είναι το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό το τελευταίο παιχνίδι του Μίτσελ; Την Πέμπτη το βράδυ μετά την ήττα από την ΑΕΚ και την ανακοίνωση της Θύρας 7, που ποτέ δεν κάνει τυχαίες παρεμβάσεις, είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Ισπανός δεν θα πάει ούτε στου Ρέντη την επόμενη. Αλλά κατά τη γνώμη μου το ζήτημα στον Ολυμπιακό δεν είναι ποιο θα είναι το μέλλον του Μίτσελ, αλλά το πως θα καταφέρει η διοίκηση να αποκαταστήσει εντός του οργανογράμματος το ρόλο του προπονητή.

Ο Ολυμπιακός μοιάζει από το καλοκαίρι να μην έχει προπονητή. Όχι γιατί όποιος έχει καθίσει στον πάγκο του είναι κακός, αλλά γιατί μοιάζει να μην έχει μια κάποια εξουσία εντός της ομάδας. Τρέχει για να εξυπηρετεί ένα σχέδιο ασθμαίνοντας. Αυτό έχει συμβεί με τον Κορμπεράν, αυτό συμβαίνει τώρα και με τον Μίτσελ. Νομίζεις πως οι προτεραιότητες που τρέχουν να εξυπηρετήσουν δεν είναι ακριβώς δικές τους. Διαχειρίζονται. Δεν δημιουργούν.

Φωνή λαού, οργή Θεού

Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι αποφάσισε να διώξει τον Πέδρο Μάρτινς μετά τον αποκλεισμό της ομάδας από την Μακάμπι Χάιφα. Επικράτησε αυτό που λέμε «φωνή λαού οργή θεού». Ο Πορτογάλος είχε κάνει καταπληκτικά πράγματα στον Ολυμπιακό στα τέσσερα χρόνια της παρουσίας του. Είναι αλήθεια πως η περσινή χρονιά, παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήταν η μετριότερη. Όταν, όμως, ένας προπονητής που έχει πετύχει όσα ο Μάρτινς φεύγει, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι ο ρόλος του προπονητή να μοιάζει στα μάτια των παικτών ελάχιστα σημαντικός.

Όταν σε κάποιον δεν πιστώνονται οι επιτυχίες κι όταν κι αυτές ακόμα δεν λειτουργούν ως ένα είδος προστασίας, πως είναι δυνατόν να αντέξει στη θέση του οποιοσδήποτε αντικαταστάτης που επιτυχίες δεν έχει; Η μόνη του ελπίδα είναι να κερδίζει συνέχεια. Αλλά αυτό φυσικά δεν γίνεται. Κι από τη στιγμή που δεν γίνεται είναι κι αδύνατον να αντέξει προπονητής. Κανείς δεν μπορεί να πετύχει το παραμικρό σε μια ομάδα χωρίς τον απαραίτητο χρόνο.

Όταν οι νέοι παίκτες είναι εντός της ομάδας πολλοί και βλέπουν σε χρόνο ρεκόρ να απολύεται και ο αντικαταστάτης του Μάρτινς ( ο Κορμπεραν που παρεμπιπτόντως μια χαρά τα πάει στην Αγγλία) η υποψία των ποδοσφαιριστών ότι στην ομάδα οι προπονητές δε μετράνε γίνεται βεβαιότητα. Πολύ φοβάμαι πως οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού πιστεύουν πως για κάθε στραβό αποτέλεσμα ο μοναδικός υπεύθυνος θα είναι ο προπονητής κι όταν αυτό υπάρχει ως νοοτροπία σε μια ομάδα είναι δύσκολο να προκύψει κάποιου είδους πρόοδο.

Δεν υπάρχει διαφορά με αυτό που συμβαίνει στον εφετινό Ολυμπιακό από αυτό που συνέβη στον Παναθηναϊκό τη σεζόν που ξεκίνησε με τον Πογιάτος και συνέχισε με τον Μπόλονι, που ούτε καν τελείωσε τη σεζόν, ή με αυτό που συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια στην ΑΕΚ που άλλαζε επίσης τρεις προπονητές το χρόνο: πέρυσι πχ είχε βγάλει κι ανακοίνωση ότι ανανέωσε το συμβόλαιο του Αργύρη Γιαννίκη. Η μόνη διαφορά είναι ότι στον Ολυμπιακό, μετά την απόλυση του Μαρτίνς, έμοιαζε δεδομένο το τι θα ακολουθήσει.

Εύκολος στόχος

Το λάθος κατά τη γνώμη μου έγινε τότε, δηλαδή το περασμένο καλοκαίρι. Η ομάδα του Μαρτίνς δεν χρειαζόταν 20 παίκτες: με πέντε παίκτες πρώτης γραμμής θα ήταν αξιοπρεπέστατη. Θα κέρδιζε το πρωτάθλημα; Πιθανότατα όχι. Υπήρχε ένας κορεσμός γενικότερος και εναντίον του Μαρτίνς είχε συσπειρωθεί πολύς κόσμος: ο Πορτογάλος θα ήταν μάλλον εύκολος στόχος. Αλλά οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό δεν έχουν ισόβιο συμβόλαιο με την επιτυχία: ο Κλοπ φέτος περνά δύσκολες μέρες στη Λίβερπουλ κι ο Αντσελότι χάνει το πρωτάθλημα με την Ρεάλ Μαδρίτης μετά από μια χρονιά που κέρδισε τα πάντα Ο Αλέγκρι έχασε τους στόχους νωρίς – αλλά όλοι είναι στις θέσεις τους. Γιατί; Γιατί η ιεραρχία είναι σημαντικότερη από μια καλή ή μια κακή χρονιά. Μπορείς ως ομάδα να έχεις μια κακή χρονιά: δεν χρειάζεται όμως να βγάλεις τα μάτια σου. Διωχνεις ενα προπονητή μόνο στο τελος της σεζόν για να δείξεις ότι κατανοείς την ανάγκη της παρουσιας του, ότι σέβεσαι το ρόλο του.Εδω βέβαια είναι Ελλάδα. Ο προπονητής υπάρχει για να φταίει.

Η εποχή των σωτήρων

Κάποιος θα πει ότι την μετριότητα της περσινής χρονιάς την πλήρωσαν και ένα σωρό ποδοσφαιριστές -αρκετοί μάλιστα έφυγαν σε μια νύχτα – και πως αυτό θα έπρεπε να είναι μάθημα για όσους συνεχίζουν. Όποιος τα λέει αυτά δεν ξέρει τι μυαλά κουβαλάνε οι ποδοσφαιριστές. Έχοντας όλοι τα εγγυημένα τους συμβόλαια το τελευταίο που φοβούνται είναι να μην τους διώξουν – μια χαρά διακοπές κάνει στην Ελλάδα ο Ντελα Φουέντε πχ. Οταν βρίσκονται σε μια ομάδα που ξέρουν πως την ευθύνη των αποτελεσμάτων την έχει ο προπονητής και μόνο, είναι δύσκολο να τους δεις να τρώνε σίδερα. Πόσο μάλλον στον Ολυμπιακό που οι απόντες είναι οι καλύτεροι παίκτες σταθερά! Αυτό συμβαίνει φέτος από την αρχή της χρονιάς: αφού απαξιώθηκε από τον κόσμο ο ρόλος του προπονητή, άρχισαν όλοι να ψάχνουν σωτήρες.

Ετσι πχ περάσαμε μήνες με πολλούς να πιστεύουν πως ο Φορτούνης ήταν έτοιμος να παίξει τον Ιούλιο αλλά ο Μαρτίνς δεν τον έβαζε. Μετά περίμενε ο κόσμος τον Λάιτνερ, που θα έμπαινε και θα έκανε τρομερά πράγματα αλλά αυτό δεν συνέβαινε γιατί «δεν είχε διαβατήριο» – λες κι αν ήταν καλός δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση ενός άλλου ξένου. Μετά η θεότητα έγινε ο Σαμασέκου, «ο ακριβότερος παίκτης στην Ελλάδα κατά το Transfermarkt» – τρομάρα μας. Ακόμα σήμερα πολλοί περιμένουν τον Μαρσέλο. Κι αντίστοιχα χάνονται παίκτες μετά από ένα ή δυο ματς, ή ακόμα και χωρίς κανείς να τους δει. Γιατί; Γιατί όπως σας έγραψα ο ρόλος του προπονητή δεν είναι να αξιοποιήσει τους παίκτες που έχει αλλά να κάνει άλλα. Τον Ολυμπιακό με το σωστό DNA πχ. Η τον Ολυμπιακό με τα τρία δεκάρια. Η τον Ολυμπιακό που παίζει παντού επιθετικά κτλ.

Αυτό όμως δεν είναι προπονητής: είναι εντολοδόχος μηχανικός. Κι επειδή το «μηχανικός» δεν είναι εύκολο, γίνεται απλά εντολοδόχος μιας απαίτησης που προκύπτει στο όνομα των καλύτερων προθέσεων φυσικά. Αλλά που δεν συνιστά επ’ ουδενί προπονητικό σχέδιο. Κανείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να φτιάξει μια ομάδα που να κερδίζει 4-0 και 5-0. Το πιο πολύ που μπορεί να κάνει ένας προπονητής είναι μια ομάδα. Αλλά στην περίπτωση του Ολυμπιακού αυτό δεν απασχολεί και τόσο: ο σκοπός είναι πια το σκορ. Περισσότερο ακόμα και από το αποτέλεσμα.

Η περίπτωση του Μίτσελ είναι ενδεικτική. Είχε μπροστά του μια προετοιμασία τον Δεκέμβρη. Ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που από τον Ιούλιο μέχρι την διακοπή του πρωταθλήματος δεχόταν γκολ σε κάθε ματς. Τι ήταν λογικό να κάνει κάποιος; Να ξοδέψει την προετοιμασία κυρίως στο πως θα λύσει το πρόβλημα της άμυνας. Τι έκανε ο Μίτσελ; Εψαχνε τρόπο να χωρέσει τρία δεκάρια. Τρελάθηκε; Όχι φυσικά. Απλά κατάλαβε που βρίσκεται και ποιες είναι οι προτεραιότητες. Σήμερα βρίσκει τον μπελά του. Όχι γιατί ο Ολυμπιακός του δεν μπορεί να κερδίσει ντέρμπι. Αλλά γιατί ο ίδιος δεν είχε το κουράγιο να πει «αυτά που μου ζητάτε δεν γίνονται». Πώς να το πει; Αν το έλεγε δεν θα αναλάμβανε ποτέ.

Βοηθούσαν όλοι

Ο Ολυμπιακός με τον Μίτσελ έχει χάσει όλα κι όλα δυο ματς. Ο αποκλεισμός από το κύπελλο δεν είναι καμιά καταστροφή – το πρωτάθλημα κυνηγάει, υποτίθεται. Η κριτική που του γίνεται είναι ότι δεν υπάρχει πρόοδος. Πρόοδος, όμως, ως προς τι; Εδώ δεν συζητάμε πια για την δημιουργία μιας κανονικής ομάδας, αλλά για το πώς θα ικανοποιηθεί ένας κόσμος που θέλει να δει την Εθνική Βραζιλίας του Ριβάλντο, του Ρονάλντίνιο και του Ρονάλντο ή τη Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Σουάρες και του Νεϊμάρ.

Πιστεύει δε ότι όλα αυτά είναι απλά θέμα μεταγραφών ή αποχωρήσεων – για πολλούς η λύση είναι να φύγει ο Ρέαπτσουκ πχ και να αποκτηθεί ο Ρόμπερτσον κι όλα θα φτιάξουν ως δια μαγείας: αν δεν θυμηθεί ο κόσμος πρώτα τι ακριβώς σημαίνει ποδοσφαιρική ομάδα θα ρθούν ακόμα πιο δύσκολες μέρες, γιατί η διοίκηση του Ολυμπιακού τον κόσμο αφουγκράζεται. Κι αν έρχονται και φεύγουν τριάντα παίκτες (7-8 ακραίοι πχ από το περασμένο καλοκαίρι) είναι γιατί αναζητούνται ζογκλέρ και μάγοι. Που θα κερδίζουν μόνοι τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ:  www.karpetshow.gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News