Συνέντευξη Βασίλης Ιωαννίδης: «Έβλεπες τον Λιτόφτσενκο να εκτελεί κόρνερ και... χάζευες!»

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80! Είναι η εποχή που οι Πόντιοι έχουν την τιμητική τους με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους. Από τα ανέκδοτα που κυριαρχούν σε κάθε παρέα, μέχρι τη show biz εκεί που ένας Πόντιος… κάνει θραύση προκαλώντας φρενίτιδα γέλιου απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Το όνομά του; Βασίλης Τριανταφυλλίδης!

Στα δισκοπωλεία και τα πρώτα video club της εποχής σχηματίζονταν ουρές για ένα δίσκο ή μια κασέτα του θρυλικού Χάρρυ Κλυν. Κι εκεί ανάμεσα στα σατιρικά του τραγούδια, τον Τραμπάκουλα, το… βύσσινο του Καραμανλή, υπήρχε πάντα ο αγαπημένος του Απόλλωνας Καλαμαριάς! Ήταν τα χρόνια που οι Έλληνες τραγουδούσαν «Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς»…

Στα χέρια του Χάρρυ Κλυν, οι «Πόντιοι» της Καλαμαριάς μεγαλουργούν. Επιστρέφουν μετά από 20 ολόκληρα χρόνια στα σαλόνια της Α’ Εθνικής και αρχίζουν να παράγουν ποδοσφαιριστές που έκαναν σπουδαία καριέρα στους μεγαλύτερους ελληνικούς συλλόγους. Κι ένας από αυτούς ήταν ο Βασίλης Ιωαννίδης! Ο πατέρας του Φώτη Ιωαννίδη, του άσου του Παναθηναϊκού, που φόρεσε όμως τη φανέλα του «αιώνιου» αντιπάλου του.

Μια από τις πρώτες μεταγραφές της εποχής Κόκκαλη, βίωσε την τελευταία τριετία των «πέτρινων χρόνων» του Ολυμπιακού, αλλά πρόλαβε να πανηγυρίσει και το πρώτο πρωτάθλημα του 1997, στην παρθενική σεζόν του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον «ερυθρόλευκο» πάγκο. Μαζί με τον έτερο Πόντιο, τον Γιώργο Αμανατίδη, συνέθεταν πολλές φορές ένα… Καλαμαριώτικο δίδυμο στο κέντρο της άμυνας των Πειραιωτών που έβαζε πολύ δύσκολα στους αντίπαλους αμυντικούς.

Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό (το καλοκαίρι του 1993) ο Βασίλης Ιωαννίδης κολλάει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ του sportday.gr, γυρίζει το χρόνο πίσω, θυμάται την πρώτη φορά που φόρεσε ποδοσφαιρικά παπούτσια και ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων μιας ιδιαίτερης διαδρομής που τον οδήγησε ακόμη και στην εθνική Ελλάδος.

Βασίλη έχω διαβάσει ότι γεννήθηκες στο χωριό Θρυλόριο Ροδόπης.

Αυτό δεν είναι ακριβές. Έχω γεννηθεί στη Γερμανία, στην περιοχή του Έσλιγκεν, που είναι κοντά στην Στουτγκάρδη. Απλά σε ηλικία 2 ετών, οι γονείς μου πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα και εγκατασταθήκαμε στο χωριό του πατέρα μου.

Άρα λοιπόν εκεί πέρασες τα παιδικά σου χρόνια και εκεί ήρθες σε επαφή με το ποδόσφαιρο.

Ακριβώς. Πήγα σχολείο και στη συνέχεια, όσο μεγάλωνα, έπαιζα με τα άλλα παιδιά ποδόσφαιρο. Τότε είχα την τύχη να έχουμε φτιάξει στο χωριό ακαδημία και μπήκα φυσικά και εγώ εκεί. Το χωριό είναι προσφυγικό και επειδή οι περισσότεροι ήταν από τον Πόντο, έτσι λέγονταν και η ομάδα. Πόντος Θρυλορίου.

Γρήγορα όμως έφυγες από την ομάδα του χωριού.

Πραγματικά μετά από δύο χρόνια, με είδαν οι άνθρωποι του Πανθρακικού και με ήθελαν στην ομάδα τους. Συζήτησαν με τους ανθρώπους του Πόντου και έτσι έγινε η μεταγραφή μου. Ο Πανθρακικός τότε έπαιζε στην Γ’ Εθνική.

Επίσης δεν έπαιξες πολύ στον Πανθρακικό.

Την πρώτη χρονιά που έπαιξα εκεί ήμασταν στην Γ’ Εθνική. Τη δεύτερη πέσαμε στην Δ’ Εθνική, όμως μετά τη δεύτερη χρονιά είχε έρθει πρόταση για εμένα από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

«Ο Χάρρυ Κλυν ήταν εξαιρετικά σοβαρός πρόεδρος. Όταν βέβαια έκανε τα κόλπα του… δεν μας έμενε άντερο!»

Πώς έγινε αυτή η μεταγραφή;

Είχαμε παίξει με τον Πανθρακικό ένα ματς στη Θεσσαλονίκη. Δεν θυμάμαι ακριβώς τον αντίπαλο, ήταν ή ο Ποσειδώνας Μηχανιώνας, ή η Αναγέννηση Επανωμής. Στην κερκίδα ήταν ο Χάρρυ Κλυν, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος του Απόλλωνα Καλαμαριάς και με είδε. Είπε λοιπόν στους συνεργάτες του να με καλέσουν και έτσι συναντήθηκα μαζί του και έγινε η μεταγραφή μου.

Όλοι εμείς τον γνωρίζαμε ως ηθοποιό. Εσύ τον γνώρισες και στην… κανονική του ζωή. Πως ήταν;

Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε υπερβολικά την ομάδα του. Έδινε τα πάντα για τον Απόλλωνα και γενικά για την Καλαμαριά και τους ανθρώπους εκεί. Ως πρόεδρος ήταν εξαιρετικά σοβαρός και ήξερε να διοικεί την ομάδα. Βέβαια είχε και τις στιγμές του όπου μας έκανε τα “κόλπα” του και τότε πραγματικά δεν μας “έμενε άντερο”. Ήταν απίστευτος άνθρωπος.

Στον Απόλλωνα πήγες καλά πάντως, με αποτέλεσμα να έρθει ο Ολυμπιακός και να σε πάρει.

Θυμάμαι τότε ότι με τις εμφανίσεις που έκανα, είχαν ενδιαφερθεί κι άλλες ομάδες. Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, αλλά ο Ολυμπιακός έκανε την πιο θερμή προσπάθεια για να με πάρει. Μάλιστα είχαμε πάει μαζί με τον Γιώργο Αμανατίδη, που είχαμε κάνει ένα εξαιρετικό δίδυμο στον Απόλλωνα.

Ήταν το ξεκίνημα της ομάδας που έφτιαξε ο Σωκράτης Κόκκαλης και φαντάζομαι ότι για σένα η αλλαγή ήταν μεγάλη.

Δεν το συζητάμε αυτό. Βρέθηκα ανάμεσα σε μεγάλους παίκτες και ήμουν τυχερός γιατί όντως βρέθηκα στο ξεκίνημα μιας ομάδας που στη συνέχεια κυριάρχησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα χρόνια που πέρασα στον Ολυμπιακό ήταν σπουδαία και για μένα η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα μετά από δέκα χρόνια.

Θα μιλήσουμε γι’ αυτά πιο αναλυτικά, αλλά θέλω να σταθούμε λίγο σε εσένα. Το 1993 εκτός από τη μεταγραφή σου, ακολούθησε και η Εθνική ομάδα.

Ναι ως παίκτης του Ολυμπιακού, κλήθηκα στην Εθνική ομάδα από τον Αλκέτα Παναγούλια. Ήμουν παρών στο παιχνίδι με τη Ρωσία στο Ολυμπιακό στάδιο, όταν και κερδίσαμε 1-0 με το γκολ του Μαχλά και πήραμε την πρόκριση για το Μουντιάλ του 1994. Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, την οποία φυσικά και δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Δεν ήσουν όμως και στην αποστολή για το Μουντιάλ.

Εντάξει αυτή ήταν η απόφαση του προπονητή και δεν μπορώ να πω κάτι. Κρατάω τις αναμνήσεις και όλα καλά.

«Στις προπονήσεις του Ολυμπιακού γινόταν χαμός με τόσους παικταράδες; Ξέρεις πόσα μαθαίνεις μαρκάροντας τον Προτάσοφ ακόμη και σε οικογενειακό διπλό;»

Πάμε λοιπόν στον Ολυμπιακό, που προέρχονταν από τα “πέτρινα χρόνια” και προσπαθούσε να επιστρέψει στην κορυφή.

Κάθε καλοκαίρι και κάθε Δεκέμβριο έρχονταν μεγάλοι παίκτες στην ομάδα. Εγώ είχα την τύχη να προλάβω τον Προτάσοφ και τον Λιτόφσενκο. Τεράστιοι παίκτες. Ειδικά ο δεύτερος μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Τον έβλεπα να χτυπάει κόρνερ και με τα δύο πόδια και μάλιστα να χρησιμοποιεί και με τα δύο πόδια εξωτερικό φάλτσο. Απίστευτα πράγματα.

Άλλος συμπαίκτης σου σε είχε εντυπωσιάσει;

Ο Καραπιάλης. Τον Βασίλη χαιρόσουν να τον βλέπεις με την μπάλα. Γενικά όμως, ο Ολυμπιακός πάντοτε είχε πολλούς και εξαιρετικούς παίκτες. Στις προπονήσεις γινόταν χαμός και εγώ ως αμυντικός είχα την τύχη να μαρκάρω παίκτες όπως ο Προτάσοφ. Μάθαινες από αυτούς, με τις κινήσεις που έκαναν. Γινόσουν καλύτερος όταν έκανες προπόνηση μαζί τους και όλα αυτά έβγαιναν στον αγώνα.

Ο Ολυμπιακός τότε προσπαθούσε να κάνει πράγματα και στην Ευρώπη.

Παίζαμε στα κύπελλα Ευρώπης και μπορούσαμε να κάνουμε εκπληκτικές πορείες. Γίνονταν όμως ανεξήγητα πράγματα και πάντοτε μέναμε εκτός συνέχειας στις λεπτομέρειες. Παιχνίδια και αντίπαλοι που έπρεπε να τους κερδίσουμε, κατάφερναν και μας άφηναν εκτός.

Ένα τέτοιο ματς ήταν και με την Τενερίφη, το 4-3 που μάλιστα είχες σκοράρει κι όλας.

Ναι πραγματικά. Σε εκείνο το παιχνίδι, ενώ επιθετικά πηγαίναμε καλά και καταφέραμε να πετύχουμε 4 γκολ, με τον Κρίστενσεν να κάνει το χατ τρικ, δεν μπορέσαμε να πάρουμε και την πρόκριση.

Ένα άλλο ματς ήταν αυτό με τη Σεβίλλη. Ενώ είχαμε χάσει με 1-0 εκεί, καταφέραμε και το πήγαμε στην παράταση στο Καραϊσκάκη. Εκεί είχαμε προηγηθεί 2-0 και στο 117′ από το πουθενά κέρδισαν ένα φάουλ. Το εκτέλεσε ο Σούκερ και το έστειλε σε τέτοιο σημείο όπου δεν γινόταν να βγει. Αποκλειστήκαμε και εκεί. Θυμάμαι και το παιχνίδι με τη Μαρσέιγ, όπου έγινε η περίφημη φάση με τον Αλεξανδρή και το τάκλιν του στον Μπατίστα!

«Εμείς μαθαίναμε ότι θα έρθει ο Βενγκέρ νέος προπονητής στον Ολυμπιακό»

Τότε ο Ολυμπιακός και ο Κόκκαλης έψαχνε τον προπονητή που θα άλλαζε την ομάδα και είχε φέρει στην Ελλάδα και τον Βενγκέρ. Εσείς οι παίκτες τι είχατε μάθει για την υπόθεση αυτή;

Εμείς ακούγαμε ότι θα έρθει ο Βενγκέρ και περιμέναμε τις εξελίξεις. Τελικά δεν ήρθε ποτέ, αλλά δεν μάθαμε το λόγο για τον οποίο αρνήθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού. Κάτι ακούστηκε ότι δεν του άρεσε η τοποθεσία που ήταν το Ρέντη, το οποίο τότε δεν είχε τη μορφή που έχει τώρα και δεν του άρεσε το γεγονός ότι είχε τόσα εργοστάσια δίπλα. Αυτά όλα όμως τα ακούγαμε απλά ως φήμες και δεν ξέρω εάν ισχύουν και σε ποιο βαθμό.

Τελικά ήρθε στην ομάδα ο Μπάγεβιτς και εκεί άλλαξαν όλα.

Ισχυρή προσωπικότητα. Ένας προπονητής που μπορεί να μην μίλαγε πολύ, αλλά ήξερε πως να φτιάξει την ομάδα. Άλλαξε όλη η νοοτροπία της ομάδας και δεν ήταν τυχαίο ότι μετά κυριάρχησε και μπόρεσε να πάρει τόσα πρωταθλήματα.

Τι σου έκανε περισσότερη εντύπωση από τον Μπάγεβιτς;

Ο τρόπος που διαχειρίστηκε την επιστροφή του στην Φιλαδέλφεια. Τότε ήταν κάτι που όλοι το περίμεναν να γίνει. Θυμάμαι ότι την πρώτη μέρα που πήγαμε για τον αγώνα, έβρεχε πολύ, με αποτέλεσμα να μην γίνει το ματς. Την επόμενη το κλίμα ήταν καθαρά “πολεμικό”. Όμως τον βλέπαμε πως αντιμετώπιζε την κατάσταση, με αποτέλεσμα να βρούμε κι εμείς τη δύναμη για να αγωνιστούμε όπως έπρεπε. Άκουσε πολλά τότε ο κ. Μπάγεβιτς, αλλά ξαναλέω ότι ήταν τεράστια προσωπικότητα και μπορούσε να ανταπεξέλθει.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε ο Μπάγεβιτς την πρώτη του επίσκεψη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τον βλέπαμε και βρίσκαμε εμείς δύναμη να αγωνιστούμε όπως έπρεπε!»

Εσύ πήρες το πρωτάθλημα, αλλά αμέσως έφυγες για τον Πανιώνιο. Γιατί δεν έμεινες περισσότερο;

Είχαν έρθει νέα παιδιά στην ομάδα, όπως ο Καραταΐδης και ο Νταμπίζας και είχα μιλήσει με τον κ. Μπάγεβιτς. Δεν θα ήμουν στις επιλογές του, με αποτέλεσμα, επειδή ήθελα να παίξω, να ζητήσω να φύγω. Έτσι πήγα στον Πανιώνιο.

«Απίστευτη η πορεία με τον Πανιώνιο, έχασα το κέφι μου στην Προοδευτική»

“Χαμένος” δεν βγήκες, γιατί στην πρώτη σου χρονιά εκεί πήρες το κύπελλο.

Ήταν μια απίστευτη πορεία που κάναμε με τον Πανιώνιο. Βέβαια εκείνη η ομάδα ήταν εξαιρετική. Παίκτες όπως ο Στρακόσια, ο Ναλιτζής, ο Βόκολος, ο Φύσσας, ο Μάντζιος, ο Σαπουντζής, ο Καμίτσης, ο Μπουγάς. Κάναμε φανταστικά πράγματα και μάλιστα πολλά από τα παιδιά έκαναν μεγάλες καριέρες. Τότε στο πρωτάθλημα δεν πηγαίναμε καλά, αλλά στο κύπελλο από ένα σημείο και μετά το είχαμε πιστέψει ότι μπορούμε να το πάρουμε και το πήραμε.

Έπαιξες και στην Ευρώπη με τον Πανιώνιο και μάλιστα φτάσατε στους “8” του τότε Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Κάναμε ένα καλό ξεκίνημα με τη Χάκα και τον Απόλλωνα Λεμεσσού και μάλιστα λέγαμε τότε ότι μπορούμε να κάνουμε και την έκπληξη και να φτάσουμε και στον ημιτελικό. Η κλήρωση όμως μας έφερε εκείνη την πανίσχυρη τότε Λάτσιο. Εκείνη την εποχή ήταν η πιο ακριβή ομάδα στον κόσμο, με παίκτες όπως ο Βιέρι, ο Σάλας, ο Κόουτο και τόσους άλλους. Δεν γινόταν να κάνουμε κάτι. Ουσιαστικά δεν μπορούσαμε ούτε να τους ακολουθήσουμε στο ρυθμό.

Μετά τον Πανιώνιο ακολούθησε η Προοδευτική, όμως δεν έμεινες πολύ.

Να σου πω, όταν έχεις περάσει από μεγάλες ομάδες και ξαφνικά πας σε μια ομάδα που δεν μπορεί να σου παρέχει τα ίδια, τότε χάνεις και το κέφι σου. Είχα συνηθίσει για παράδειγμα στον Ολυμπιακό να έχουμε το Ρέντη και στην Προοδευτική κάθε μέρα μαθαίναμε που θα κάνουμε προπόνηση την επόμενη. Δεν ήταν το ίδιο και έτσι αποφάσισα κι εγώ να σταματήσω το ποδόσφαιρο, γιατί πλέον δεν το ευχαριστιόμουν.

Σίγουρα όμως έχει κάθε λόγο για να ευχαριστιέσαι τον γιό σου, τον Φώτη. Αλήθεια πως σου “ξέφυγε” και έγινε επιθετικός;

Έλα ντε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω (γέλια). Συνήθως τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν και ο Φώτης με έβλεπε ως αμυντικό, όμως επίλεξε να είναι επιθετικός (γέλια).

Ρωτάει τη γνώμη σου;

Φυσικά και μιλάμε, αλλά αυτά είναι πράγματα που πρέπει να μείνουν μέσα στην οικογένεια.

Εσύ ως αμυντικός, ο Φώτης ως επιθετικός. Θα σε πέρναγε στο “ένας με έναν”;

Κι αυτό το έχουμε συζητήσει, αλλά δεν πρόκειται να σου πω τι λέμε ο ένας στον άλλον (γέλια).

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News