Αργεντινή: Η χαμένη υπόθεση του Σέρχιο Μαραντόνα, του... αντίζηλου του Λιονέλ Μέσι

Η μετατροπή του Λιονέλ Μέσι από αποδιοπομπαίο τράγο σε επίγειο θεό, έναν ποδοσφαιριστή που όταν πατάει το πόδι του στην πατρίδα του, την Αργεντινή, η χώρα απλώς κινείται διαφορετικά, είναι μια ιστορία που χρήζει ανάλυσης και ενδεχομένως να είναι απαραίτητο να γίνει ταινία υψηλής παραγωγής.

Ο Μέσι συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια με αυτήν τη φανέλα, που φορά ανελλιπώς και αδιαλλείπτως. Η πρώτιστη επιθυμία του, να βάλει το γαλάζιο και το λευκό πάνω του ενώ είναι παγκόσμιος πρωταθλητής, θα πραγματοποιηθεί, όπως φαίνεται, τα ξημερώματα της Παρασκευής, 24 Μαρτίου, όταν η «αλμπισελέστε» αντιμετωπίσει τον Παναμά σε φιλικό στο Μπουένος Άιρες.

Ήδη, το σκηνικό της Τετάρτης, με τον ίδιο να τρώει με την οικογένειά του στο Παλέρμο και να φυγαδεύεται, αφού οι Αργεντινοί περικύκλωσαν τον «Don Julio», δίνει μια ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί. Εισιτήρια για το ματς του «Μονουμεντάλ», του γηπέδου που στις 25 Ιουνίου 1978 η εθνική Αργεντινής του Σέζαρ Μενότι στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, δεν υπάρχουν για δείγμα.

Μετά τον τελικό της 18ης Δεκεμβρίου, οι Αργεντινοί, που ύστερα από 36 χρόνια έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές, δεν γνώρισαν μόνο μια χαρά ανόθευτη, αλλά διευθέτησαν και το ζήτημα του άαπτου ειδώλου τους.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2020 και μαζί του φαίνεται να λύθηκαν τα μάγια σε δύο περιοχές του κόσμου: σε αυτό το κράτος της Λατινικής Αμερικής, που επιθυμεί να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030 -και ίσως μέσα από τρισδιάτατα γυαλιά γίνει θύμα της επανάληψης της Ιστορίας, που δίνει την Αργεντινή να κατακτά το τρόπαιο ύστερα από οκτώ χρόνια- αλλά και στη Νάπολη, που πέραν πάσης αμφιβολίας θα στεφθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας το 1990.

Ο Μέσι φωτίζει τη μία από τις δύο πλευρές και οι Αργεντινοί έθαψαν τα τσεκούρια του πολέμου. Για αυτόν δεν πρόκειται να ξαναβγούν. Το σημείο που διευθέτησε ιστορικά τη θέση του, ήρθε και σφραγίστηκε. Ακόμα πιο σημαντικό, για τον ίδιο τον 35χρονο από το Ροζάριο, είναι η επιστροφή του στην πατρίδα.

Στην Αργεντινή, ο Λίο έχει ταξιδέψει πλειστάκις. Όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που γυρνάει στο σπίτι. Αν εξαιρεθεί το ταξίδι μετά το Κατάρ, το οποίο, όμως, δεν γίνεται να μετρήσει αφού η έκσταση που το συνόδευε αφορούσε αποκλειστικά στο θυμοειδές της ψυχής, οι Αργεντινοί για πρώτη φορά υποδέχονται τον αληθινό συμπατριώτη τους.

Η πρώτιστη περιέργεια συμπερίληψης στην εθνική ομάδα έγινε οργή και στενοχώρια, η δήλωση αποχώρησής του συνοδεύτηκε με παρακαλετό, τώρα η κατάσταση εξομαλύνθηκε. Ο Μέσι είναι το πρόσωπο εκείνων που έφυγαν από τη χώρα, ενώ ήθελαν να παραμείνουν. Είναι αυτοί που βρέθηκαν πολύ νωρίς πρόσωπο με πρόσωπο με τη μετανάστευση, αν και τα όνειρά τους είχαν ως τόπο τη γενέτειρά τους.

Υπάρχουν, όμως, και οι άλλοι. Που οικτίρουν εαυτόν για το γεγονός ότι δεν έφυγαν. Που τον Δεκέμβριο του 2001, όταν το οικονομικό σύστημα στη χώρα κατέρρευσε, βρίσκονταν ακόμη εκεί, βλέποντας τους γονείς τους να τρευλίζουν από το άγχος και την ανησυχία για το αν η επόμενη μέρα θα τους έδινε να τρώνε.

Η απόφαση ενός πατέρα

Η περίπτωση του Σέρχιο Μαραντόνα από το Ροσάριο θα μπορούσε να είναι παρεμφερής εκείνης του Μέσι. Οι δύο υπήρξαν συμπαίκτες σε μια εποχή που οι σκάουτς, κυρίως από την Ισπανία, είχαν τη σημαντική αποστολή να βρίσκουν παιδιά που θα είχαν τις προοπτικές να μπουν στην Ευρώπη και να γίνουν μέλη ακαδημίας.

Το ρίσκο, πρόδηλο και πασίδηλο, δεν άλλαζε το αφήγημα, ότι επρόκειτο για μια εμπειρία ζωής. Αν πληκτρολογήσεις τώρα στα αγγλικά το ονοματεπώνυμο «Sergio Maradona» στο google, στην πρώτη σελίδα θα βρεις ένα λινκ από το Eurosport για έναν ποδοσφαιριστή γεννημένο στις 23 Ιουλίου του 1989, αλλά δίχως άλλα στοιχεία. Δεν υπάρχουν ομάδες, συμμετοχές, γκολ. Μόνο ένα όνομα και μια ημερομηνία γέννησης.

Κι όμως, ο Σέρχιο Μαραντόνα, δύο χρόνια και ένα μήνα μικρότερος από τον Μέσι, θεωρούνταν ταλέντο ισοϋψές στο Ροσάριο και τα έγκατα της Νιούελς Ολντ Μπόις. Οι ιθύνοντες του κλαμπ έτριβαν τα χέρια τους. Ο Σέρχιο είχε όντως πιθανότητες να κάνει μεγάλη καριέρα.

Στις κερκίδες του γηπέδου, κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών των μικρών της Νιούελς, κάθονταν άγνωστα πρόσωπα, όχι μόνο συγγενείς και φίλοι. Σε ένα από αυτά τα ματς, ο Σέρχιο δεν έπιασε την καλύτερη δυνατή απόδοση. Ήταν 2000 και είχε κλείσει τα 11. Ο πατέρας του, αυστηρός, τον επέκρινε για τον τρόπο με τον οποίο έπαιξε.

Και ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που ένας άγνωστος τους πλησίασε. Αποδείχθηκε Ισπανός, ο οποίος έκανε πρόταση μετανάστευσης στον πατέρα του Σέρχιο. Οι επιλογές ήταν δύο. Η πρώτη, να ταξιδέψουν μαζί στην Ιβηρική και να μείνουν μαζί, με ένα εξασφαλισμένο εισόδημα που θα τους επέτρεπε να ζουν αξιοπρεπώς μέχρι να διαφανεί αν το παιδί θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας.

Η δεύτερη, να ταξιδέψει ο Σέρχιο Μαραντόνα μόνος του στην Ισπανία.

Ο πατέρας του δεν ήθελε να παρατήσει τη δουλειά του στην Αργεντινή. Και οπωσδήποτε «δεν πρόκειται να αφήσω τον 11χρονο γιο μου να ταξιδέψει και να μείνει μόνος του σε ένα άγνωστο μέρος».

Ο Μαραντόνα έμεινε στην Αργεντινή. Η βόμβα της χρεοκοπίας έσκασε, αλλά αρκετούς μήνες πριν είχε διευθετηθεί η πενία που θα διείσδυε σαν δηλητήριο ακόμα και στα πιο σταθερά κλαμπ της χώρας. Ο ίδιος ο Σέρχιο ακόμη δεν έχει συγχωρήσει τον πατέρα του για την απόφαση που πήρε, αν και ο ίδιος δεν δηλώνει μετανιωμένος.

Σκέφτεται πού θα μπορούσε να έχει φτάσει αν είχε καλύτερη διατροφή και δεν ήταν αναγκασμένος να περάσει την εφηβεία του ανάμεσα σε αμυντικούς που στόχος τους ήταν να κομματιάσουν τους αστραγάλους του. Αρκέστηκε να παίξει στις μικρές κατηγορίες της Αργεντινής. Και στις 18 Δεκεμβρίου του 2022 ενδεχομένως να σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να είναι στο Κατάρ και να πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του.

Αυτό διευθετήθηκε από εκείνη τη μέρα του τελευταίου έτους της προηγούμενης χιλιετίας (ή πρώτου αυτής, εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπει κάποιος) όταν ο πατέρας του ήταν ανένδοτος στην πρόταση ενός Ισπανού σκάουτ, το όνομα του οποίου ο Σέρχιο Μαραντόνα ούτε καν θυμάται.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News