Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο Μίτσελ έφυγε όπως ήρθε, ένας μεγάλος κύριος κι ένας... μεγάλος άγνωστος!

Το περασμένο καλοκαίρι όταν έφυγε ο Πέδρο Μαρτίνς σας έγραψα ότι ο Ολυμπιακός θα αλλάξει τουλάχιστον τέσσερις προπονητές μέσα στη χρονιά: scripta manent. Για να συμβεί αυτό δεν είναι απαραίτητο να απολυθούν τρεις: μπορούν και να παραιτηθούν.

Για τον Μίτσελ και την προσφορά του στο δεύτερο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό έχω γράψει αρκετά. Όταν ήρθε είχα γράψει πως πάλι κάποιοι θα ενθουσιαστούν από την συμπεριφορά του και την άνεσή του βλέποντας κάτι που στον Ολυμπιακό είχε λείψει (δηλαδή ένας κοσμοπολίτης σταρ με άνεση μπροστά στις κάμερες και ωραίο ποδοσφαιρικό λόγο) και άλλοι θα του χρεώνουν κάθε στραβό αποτέλεσμα γιατί δεν θα καταλαβαίνουν (ή δεν θα εγκρίνουν) τον τρόπο της δουλειάς του.

Ο Ισπανός κουβαλούσε κάμποση αντιφατικότητα. Αλλά δεν περίμενα ότι ο κάποτε αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης θα έλεγε πως δεν αντέχει την πίεση. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στην ιστορία. Το πόσο η παραίτησή του Μίτσελ θα επηρεάσει τον Ολυμπιακό προς το καλύτερο ή θα προκαλέσει νέα μπερδέματα θα το δούμε προσεχώς: δεν χρειάζονται βιαστικά συμπεράσματα σε ένα ποδόσφαιρο όπως το δικό μας, στο οποίο έτσι κι αλλιώς οι λογικές συνεπαγωγές είναι λίγες.

Ως εκ τούτου προτιμώ να σας πω δυο πράγματα για το Μίτσελ που έφυγε όπως ήρθε: ως ένας μεγάλος κύριος κι ένας μεγάλος άγνωστος.

Δεν αντέχει κανείς

Δεν περίμενα ότι η σχέση του Ισπανού με τον Ολυμπιακό θα ολοκληρωνόταν με μια παραίτηση. Αλλά δεν περίμενα και ότι ο Μίτσελ θα έβγαζε τη σεζόν: κανείς δεν θα μπορούσε να το καταφέρει. Για να βγάλει προπονητής που θα ερχόταν στον Ολυμπιακό μεσούσης της περιόδου τη σεζόν, ειδικά φέτος, θα έπρεπε να κερδίζει τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα κάθε Κυριακή. Πράγμα αδύνατο διότι ο Ολυμπιακός, πριν ο Μίτσελ έρθει, ήταν σε μια χαώδη κατάσταση.

Ότι μπήκε μια κάποια τάξη στο χάος δεν σημαίνει ότι υπάρχει και μια ομάδα χωρίς δομικές αδυναμίες. Παρά την ύπαρξή τους ο Ολυμπιακός συνεχίζει να διεκδικεί το πρωτάθλημα, δηλαδή να μην συγχωρεί τίποτα σε κανένα προπονητή, παρόλο που ο στόχος που η ομάδα έβαλε φέτος είναι απίστευτα δύσκολος.

Ο Ολυμπιακός θέλει να κερδίσει ένα πρωτάθλημα, η κατάκτηση του οποίου δεν θα είναι η δικαίωση ενός κάποιου σχεδίου, αλλά θα είναι η απόδειξη πως ακόμα κι αντιδρώντας ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι αποτελεσματικότερος από όσους προγραμμάτισαν πολλά, αγωνιστικά και μη. Κι έτσι ο κάθε προπονητής γίνεται απλά αυτός που (θα) φταίει αν η ομάδα δεν κερδίσει ένα ματς, που είναι υποχρεωμένη να κερδίσει. Κι όποιος αντέξει.

Ιδανικός και όχι ο καλύτερος

Ο Μίτσελ ήταν ο ιδανικός και συγχρόνως όχι ο καλύτερος προπονητής για τον εφετινό Ολυμπιακό: για αυτή την αντιφατικότητα θα τον θυμάμαι με συμπάθεια. Ηταν ιδανικός γιατί είχε γνώση του πρωταθλήματος και της ομάδας και είχε και το τουπέ και την προσωπικότητα για να πάρει σκληρές και δύσκολες αποφάσεις.

Δεν κρύφτηκε από την ευθύνη του εξορθολογισμού του ρόστερ (μολονότι δεν είχε συμμετοχή στην γιγάντωσή του), ευλόγησε την απομάκρυνση παικτών όπως ο Μαρσέλο πχ, προσπάθησε όπως και στο πρώτο του πέρασμα να αναδείξει Ελληνες παίκτες, βοήθησε τον Κώστα Φορτούνη όχι απλά να σταθεί στα πόδια του μετά από δυο χρόνια απουσίας, αλλά να νοιώσει και σημαντικός, και κυρίως είχε την δύναμη να κοιτάξει όλους τους παίκτες στα μάτια και να γίνει απαιτητικός, υπενθυμίζοντας τους τις υποχρεώσεις τους, μολονότι ερχόμενος στη μέση της περιόδου δεν είχε δικούς του ποδοσφαιριστές να στηριχθεί.

Συγχρόνως όμως δεν ήταν και ο κατάλληλος. Γιατί πιστεύει σε ένα ποδόσφαιρο μονάδων κι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν να αποκτήσει όχι απλά μια σταθερή ενδεκάδα, αλλά ένα τρόπο παιγνιδιού που να προβλέπει την κάλυψη της παθολογικά αδύναμης άμυνάς του.

Γιατί ο Μίτσελ δεν θα χτυπούσε ποτέ το χέρι του στο τραπέζι για να απαιτήσει ενισχύσεις, όπου η ομάδα πονάει, αφού είναι πολύ cool για να ασχοληθεί με κάτι τέτοια. Αλλά και γιατί για να μπορεί να δουλέψει πρέπει να νοιώθει πριμαντόνα, να μην αισθάνεται διαρκώς στο στόχαστρο της κριτικής και να μην χρεώνεται αποτυχίες γιατί αυτό ειδικά δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Και στον Ολυμπιακό, ειδικά μετά την φυγή του Μαρτίνς που κέρδισε τρία πρωταθλήματα στη σειρά χωρίς να ακούσει τα μπράβο που του άξιζαν, είναι απίθανο: ιστορικά οι προπονητές υπάρχουν για να φταίνε στις ήττες, τώρα υπάρχουν και για να φταίνε για τα πάντα. Ακόμα και για το ότι ο Ολυμπιακός δεν κρατά μια νίκη απέναντι στον Αρη ενώ προηγείται με δυο γκολ στο Καραϊσκάκη. Που όπως μου είπε ένας παλιός παίκτης του Ολυμπιακού χθες «στα παιγνίδια αυτά, και τρεις καρέκλες να βάλει ο προπονητής όταν κάνει αλλαγές, πρέπει να κερδίσεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News