Συνέντευξη Λουκάς Καραδήμος: «Έχω δει διαιτητή να κλαίει στη φυσούνα της Τούμπας!»

Πριν από 31 χρόνια, η Καλλιθέα του Νίκου Σαλευρή, προσπαθούσε να προωθήσει στην πρώτη ομάδα της, ταλέντα που προέρχονταν, όχι απλά από τις ακαδημίες της, αλλά από την γύρω περιοχή. Ένα από αυτά τα ταλέντα, ήταν και ο 17χρονος τότε, Λουκάς Καραδήμος.

Η πρώτη μας γνωριμία έγινε εκείνη την εποχή, όταν ως νέος ρεπόρτερ, έλαβα την εντολή από τον διευθυντή μου, στο κανάλι όπου έκανα τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα, να αναζητήσω το «παιδί-θαύμα του Ελ Πάσο»…

Η συνάντησή μας έγινε στο σπίτι του και όπως αποδείχθηκε, ήταν η πρώτη συνέντευξη και για τους δυο μας. Η αμηχανία της πρώτης στιγμής, γρήγορα κάμφθηκε από το γεγονός ότι ήμασταν κοντά ηλικιακά και ξεκίνησαν οι (δειλές) ερωτήσεις και ακολούθησαν οι (εξίσου) δειλές απαντήσεις. Το τελικό αποτέλεσμα -προφανώς- άρεσε και για το λόγο αυτό “‘έπαιξε στον αέρα”.

Μετά από τόσα χρόνια, ενθυμούμενοι πάντοτε την “πρώτη μας συνέντευξη”, βρεθήκαμε με τον Λουκά Καραδήμο για να κάνουμε την αναδρομή στην καριέρα του, η οποία περιλαμβάνει δύο κύπελλα Ελλάδος με τον ΠΑΟΚ, συνεργασίες με μεγάλους προπονητές και συμπαίκτες, αλλά και ανέκδοτες ιστορίες από μεγάλα παιχνίδια στην Τούμπα. Άλλος ένας από τους «στρατιώτες» των ελληνικών γηπέδων έρχεται να κολλήσει το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr. 

Photo credits: Στέλιος Στεφάνου | Eurokinissi

Λουκά να ξεκινήσουμε από το που γεννήθηκες.

Γεννήθηκα στη Λιβαδειά, αλλά ουσιαστικά δεν θυμάμαι τίποτα από εκεί, καθώς πρέπει να ήμουν δύο-τριών χρονών όταν η οικογένεια πήρε την απόφαση να έρθει στην Αθήνα. Ουσιαστικά μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Εδώ θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια.

Φαντάζομαι ότι από μικρός ξεκίνησες να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο.

Φυσικά, όπως όλα τα παιδιά, στο σχολείο παίζαμε και σε όποιον ανοικτό χώρο βρίσκαμε. Στη συνέχεια πήγα στις ακαδημίες του Δήμου Καλλιθέας, καθώς τότε δεν υπήρχαν ακαδημίες όπως σήμερα.

Στην Καλλιθέα σε ποια ηλικία πήγες;

Πήγα μικρός. Άλλωστε σε ηλικία μόλις 16 ετών ήμουν ήδη επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Αυτό το θυμάμαι γιατί άλλωστε σου είχα κάνει και την πρώτη σου συνέντευξη.

Περάσαν 31 χρόνια από τότε και μου φαίνεται σαν χθες. Φυσικά και το θυμάμαι ότι μου είχες κάνει την πρώτη μου συνέντευξη.

Στην πρώτη ομάδα της Καλλιθέας πως βρέθηκες;

Προπονητής τότε, στην Β’ Εθνική ήταν ο Αντώνης Τζανετουλάκος. Στις ακαδημίες προπονητή είχα τον Μίμη Μπερνάδο και αργότερα στην ομάδα ήρθε προπονητής ο Ανδρέας Παπαεμαννουήλ. Ουσιαστικά με τον Τζανετουλάκο ήμουν σε 2-3 αγωνιστικές στο τέλος του πρωταθλήματος και την επόμενη χρονιά ο Παπαεμαννουήλ ήταν ο προπονητής μου.

Υπέγραψες με πρόεδρο τον αείμνηστο Σαλευρή.

Ο Σαλευρής τότε είχε ένα όραμα για την Καλλιθέα. Ήθελε να παίξουν παιδιά από την πόλη στην ομάδα. Έτσι παίξαμε εγώ, ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος, ο Γιώργος Γκοεβερίνος. Ήμασταν μια παρέα, μια τριάδα, που δεν μας επέβαλλε στην πρώτη ομάδα, αλλά ήθελε παιδιά της πόλης να παίξουν στην πρώτη ομάδα.

Μεγάλος παράγοντας.

Από τους καλούς παράγοντες και τους έξυπνους. Εγώ υπέγραψα τότε στα 16 μου μεγάλο συμβόλαιο. Τα συμβόλαια ήταν για 5 και 8 χρόνια.

Άρχισες λοιπόν να παίζεις στην ομάδα.

Τότε οι κατηγορίες ήταν δύσκολες. Τα γήπεδα ήταν γεμάτα, οι ομάδες ήταν καλές και υπήρχαν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές. Ήταν όλα πρωτόγνωρα για μένα, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ωραία.

Από το ξεκίνημά σου όμως, εσύ κατάφερες να τραβήξεις πάνω σου τα βλέμματα.

Οι εποχές τότε ήταν δύσκολες για να κάνεις μεταγραφή. Δεν ήταν εύκολο, ειδικά από την Β’ και τη Γ’ Εθνική να μπορέσεις να κάνεις μεταγραφή για την Α’ Εθνική. Μην ξεχνάς ότι δεν υπήρχαν ακόμα τότε οι τηλεοράσεις και οι μάνατζερ για να μπορέσει ένας παίκτης να προωθηθεί εύκολα.

Για το λόγο αυτό άργησες να φύγεις από την Καλλιθέα;

Σχετικά μεγάλος έφυγα τελικά. Ήμουν 23 χρονών όταν έκανα την μεταγραφή μου στην Καβάλα.

Ήταν η πρώτη ομάδα που σε προσέγγισε;

Όχι. Ήταν αρχικά να πάω στον Ηρακλή τότε. Προπονητής ήταν ο Τέλης Μπατάκης και με ήθελε και ήξερα ότι το είχε συζητήσει με τον Πέτρο Θεοδωρίδη. Για κάποιον λόγο όμως δεν έγινε αυτή η μεταγραφή και έτσι πήγα στην Καβάλα. Έπαιξα μόνο έναν χρόνο, αλλά τόσο την ομάδα, όσο φυσικά και την πόλη τις αγάπησα και τις αγαπώ ακόμα. Πάντοτε ενδιαφέρομαι γι’ αυτή την ομάδα.

Κάνατε σπουδαία χρονιά τότε στην Καβάλα.

Πραγματικά παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο και τερματίσαμε στην 7-8η θέση του πρωταθλήματος. Λέσεκ Πις, Νασιόπουλος, Καβακάς, Καλλιμάνης, Μάλλιος, Διγκόζης, Κόλτσης, Εναγκουάνα, Ουντέζε, Αθανασιάδης. Μην αδικήσω και άλλα παιδιά που ήμασταν μαζί. Πραγματικά καλή ομάδα.

«Στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ έπρεπε να έχεις εκτός από το ταλέντο και την προσωπικότητα για να σε αποδεχτούν»

Από τον ΠΑΟΚ πως έγινε η προσέγγιση;

Ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Α’ Εθνική και είχα κάνει καλό πρωτάθλημα. Είχα ήδη πετύχει 7 γκολ και είχα παίξει και πολύ καλά στην Τούμπα. Τότε ο ΠΑΟΚ με πρόεδρο τον Μπατατούδη, προσπάθησε να πάρει αρκετούς παίκτες. Πήρε το Φρούσο, τον Βενετίδη, εμένα… Προσπάθησε να πάρει πολλά παιδιά, Έλληνες και σε ηλικία καλή.

Προπονητής ποιος ήταν;

Ο Άρι Χάαν.

Μπήκες σε ένα περιβάλλον όπου είδες εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που είχες ζήσει μέχρι τότε.

Καμία σχέση με ότι ήξερα. Να φανταστείς πριν ένα χρόνο ήμουν στην Καλλιθέα και έβλεπα τον Τουρσουνίδη, τον Μαραγκό, τον Φρατζέσκο και όλους αυτούς στην τηλεόραση και ξαφνικά ήμουν στα ίδια αποδυτήρια μαζί τους. Πολύ δύσκολα πράγματα. Έπρεπε να έχεις εκτός από το ταλέντο και την προσωπικότητα για να σε αποδεχτούν. Άλλες οι απαιτήσεις του ΠΑΟΚ. Είναι σωματείο που απαιτεί να έχεις πολλά πράγματα για να μπορέσεις να σταθείς στις τάξεις του. Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή.

«Ο Μπάγεβιτς είναι ο Σερ Άλεξ του ελληνικού ποδοσφαίρου»

Στον ΠΑΟΚ έμεινες 6 χρόνια και ουσιαστικά ήσουν από τους τυχερούς, καθώς κατάφερες να κατακτήσεις τίτλους. Δύο κύπελλα.

Το πιο σημαντικό κύπελλο ήταν αυτό με τον Ολυμπιακό στην Νέα Φιλαδέλφεια. Προπονητής μας ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και πραγματικά εκείνο το βράδυ κάναμε φανταστικό παιχνίδι. Μπορώ να σου πω όμως ότι περισσότερο μου έχουν μείνει τα όσα ζήσαμε μετά το παιχνίδι αυτό. Όχι τόσο το ίδιο το ματς, όσο το κλίμα που υπήρχε μετά από την κατάκτηση του κυπέλλου.

Ξέσπασε ο κόσμος του ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ είχε χρόνια να πάρει έναν τίτλο και όπως καταλαβαίνεις έγινε χαμός. Στο μυαλό μου έρχονται στιγμές που δύσκολα μπορεί να τις ζήσει κάποιος. Στο μυαλό μου έρχονται απίστευτα πράγματα. Κρεμασμένοι άνθρωποι στα μπαλκόνια, γιαγιάδες, παππούδες… Μια πόλη στο πόδι και όπου πηγαίναμε, για αρκετό καιρό δεν πληρώναμε τίποτα (γέλια).

«Κρεμασμένοι άνθρωποι στα μπαλκόνια, γιαγιάδες, παππούδες… Μια πόλη στο πόδι και όπου πηγαίναμε, για αρκετό καιρό μετά την κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον Ολυμπιακό δεν πληρώναμε τίποτα!»

Πως ήταν ο Μπάγεβιτς πριν από εκείνο το ματς και πως σας προετοίμασε εσάς;

Γενικά ο Μπάγεβιτς ήταν ένας άνθρωπος, που μετά από συζητήσεις που έχω κάνει και με παίκτες από άλλες ομάδες, καταλήγω και λέω ότι ίσως είναι ο “Φέργκιουσον” της Ελλάδας. Μια τρομερή προσωπικότητα και το κυριότερο για μένα είναι ότι μπορούσε να πάρει από τον κάθε παίκτη το 100%

Αυστηρός;

Λέγανε όλοι ότι είναι αυστηρός. Αλλά είχε τις στιγμές του και όταν ήταν χαλαρός, ήξερε πως να σε προσεγγίσει.

Ως ομάδα μείνατε μόνο στο κύπελλο και δεν μπορέσατε να διεκδικήσετε το πρωτάθλημα.

Γενικά τότε όλη η πόλη και ο ΠΑΟΚ εκείνη την περίοδο ήταν σε μια δύσκολη κατάσταση. Με τον Μπατατούδη ακολούθησαν και τα οικονομικά προβλήματα, πήγαμε σε μια αλλαγή διοίκησης, δεν υπήρχε μια σταθερότητα. Δεν υπήρχαν και οι συνθήκες, όπως είναι τώρα. Καμία σχέση. Για παράδειγμα εμείς δεν είχαμε αθλητικό κέντρο. Είχαμε ένα γήπεδο στη Νέα Ευκαρπία και θυμάμαι πως όταν ήρθε ο Μπάγεβιτς, προσπάθησε να βελτιώσει τις συνθήκες. Μεγάλη προσπάθεια σε αυτό το θέμα, του αθλητικού κέντρου, έκανε και ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο οποίος το φώναζε για χρόνια.

Παίξατε και δεύτερο τελικό κυπέλλου, με τον Άρη στην Τούμπα.

Αυτόν δεν γινόταν να τον χάσουμε (γέλια). Δεν μπορούσε να διανοηθεί κανένας στην ομάδα ότι δεν θα πάρουμε αυτό το κύπελλο που γίνονταν στην έδρα μας. Κανείς μας δεν πίστεψε ποτέ ότι δεν θα κερδίζαμε αυτό το παιχνίδι. Δόξα τω Θεώ πήγαν όλα καλά και πήραμε και αυτόν τον τίτλο.

Έπαιξες και σε μεγάλα παιχνίδια.

Μεγάλα ευρωπαϊκά ματς, όπως αυτό με την Ουντινέζε. Είχαμε καλές στιγμές γενικά. Ο κόσμος βέβαια τα ζούσε περισσότερο έντονα αυτά τα ματς. Και εμείς όμως, επειδή ήμασταν οι περισσότεροι Έλληνες αφουγκραζόμασταν πολύ καλά αυτές τις καταστάσεις. Και τις καλές και τις δύσκολες. Οι δύσκολες μάλιστα είναι πολλές σε αυτές τις ομάδες. Τότε υπήρχαν και τα λεγόμενα “λαϊκά δικαστήρια”. Τώρα καλό είναι φυσικά που έχουν εξαλειφθεί. Ζήσαμε πολλές έντονες στιγμές κυρίως εμείς οι Έλληνες, αλλά και οι ξένοι που έμειναν χρόνια στην Ελλάδα. Ο Σπάσιτς, ο Ουντέζε, ο Χάγκαν, ο Αμπονσά. Υπήρχε τότε πιο πολύ το παρεΐστικο κλίμα στην ομάδα.

Ποια είναι το παιχνίδια με τη μεγαλύτερη ένταση; ΠΑΟΚ – Άρης ή ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός;

Και τα δύο. Θα σου πω κάτι. Το ΠΑΟΚ – Άρης έχει άλλη βαρύτητα για την πόλη. Μια εβδομάδα πριν, δέκα μέρες πριν, όπου πας, όπου σταθείς, όπου κινείσαι, ακούς γι’ αυτό το παιχνίδι.  Όλη η πόλη μιλάει γι’ αυτό το παιχνίδι. Και οι δύο ομάδες ζουν γι’ αυτό το παιχνίδι. Το επόμενο σε σημασία σίγουρα είναι αυτό με τον Ολυμπιακό.

Νιώθατε πίεση από τον κόσμο;

Φυσικά και πριν από το παιχνίδι, ερχόταν ο κόσμος για να μας μιλήσει. Υπήρχε μια ένσταση περισσότερη από άλλα παιχνίδια. Το ζητούσε ο κόσμος παραπάνω, να πάρουμε τη νίκη σε αυτό το ματς. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή ήταν η παντοκρατορία του Ολυμπιακού και ανέβαινε η ένσταση ούτως ή άλλως.

Θυμάσαι ιστορίες από αυτά τα παιχνίδια;

Πάντοτε είχαμε εντάσεις και με αντίπαλους ποδοσφαιριστές και με διαιτητές, απλά νομίζω ότι το διαχειριζόμασταν διαφορετικά απ’ ότι το κάνουν τώρα οι παίκτες. Στις δύσκολες στιγμές συζητούσαμε μαζί μας για το τι πρέπει να κάνουμε για να γυρίσουμε ένα ματς, πως να παίξουμε. Είχαμε το “ποδοσφαιρικό θράσος” ναι μεν να ακούμε τις εντολές των προπονητών, αλλά και από μόνοι μας να παίρνουμε πρωτοβουλίες για να αλλάξουμε την κατάσταση.

Ναι αλλά δεν μου λες κάτι συγκεκριμένο.

Έχω δει διαιτητή στην Τούμπα να έχει δώσει ανύπαρκτο πέναλτι εις βάρος μας και στο ημίχρονο να κλαίει στη φυσούνα. Δεν έχει σημασία να σου πω ποιον, αλλά τώρα που το σκέφτομαι τον λυπήθηκα. Τότε όμως φυσικά και δεν τον λυπήθηκα γιατί μας είχε “κλέψει”.

Άλλο περιστατικό;

Είχε ο Ηρακλής έναν ψηλό Ολλανδό επιθετικό τον Βρέντε. Εγώ 1,75 μ. αυτός 1,90 μ. και ήρθαμε σε μια φάση αντιμέτωποι. Τότε είχε βγει και η ταινία “το πράσινο μίλι”, οπότε γυρνάω και του λέω στα αγγλικά: “φύγε από δω ρε πράσινο μίλι”. Προφανώς ο άνθρωπος είχε πολύ χιούμορ και τον έπιασε νευρικό γέλιο. Μετά το ματς ήρθε και με αγκάλιασε και μου είπε: “ήταν επιτυχημένο και μου άρεσε πολύ”.

Με συμπαίκτη σου ιστορία;

Είχε έρθει στην ομάδα ο Ντόλμπεργκ και εμείς ως παλιοί αναλάβαμε να τον βγάλουμε στην πόλη να του δείξουμε τα κατατόπια. Τον πήγαμε και ήπιε φραπέ και τον ήπιε μονορούφι. Τις επόμενες ημέρες τον βλέπαμε στην προπόνηση με πρησμένα μάτια και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχε γίνει. Τελικά μας είπε ότι επειδή του άρεσε πολύ το “φραπέ γλυκό με γάλα”, έπινε 3-4 την ημέρα. Οπότε που να τον πιάσει ύπνος; (γέλια)

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News