Συνέντευξη Μοεντίν Ζε Ελίας: «Για τον Ολυμπιακό ήμουν ικανός να... σκοτώσω κάθε αντίπαλο!»

Η φράση «ή ο παίκτης ή μπάλα» αποτελεί έναν από τους άγραφους νόμους στο ποδόσφαιρο από… αρχαιοτάτων χρόνων! Από τις αλάνες της ελληνικής επαρχίας, μέχρι τα στενά δρομάκια στις φαβέλες και τις παραλίες της Βραζιλίας ο νόμος ήταν σκληρός (για τους επιτιθέμενους), αλλά… νόμος!

Στη Βίβλο του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν περάσει κατά καιρούς ποδοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία με τη σκληράδα τους. Άλλοι τους αποκαλούσαν «τσεκούρια», άλλοι «δρεπάνια» και άλλοι απλά τους αποθέωναν για τον τσαμπουκά και τη μαγκιά που έβγαζαν στο χορτάρι!

Ο Γιάννης Καλιτζάκης, ο Τάσος Μητρόπουλος, ο Βάιος Καραγιάννης, ο Γιώργος Ανατολάκης, ο Γιώργος Παπαδόπουλος αποτελούν εξέχοντα ονόματα στη λίστα των παικτών που φημίζονταν για την αγριάδα τους, η οποία πολλές φορές ξέφευγε και εκτός ορίων.

Ωστόσο ο «σκληρός του Πειραιά» που έχει περίοπτη θέση στις μνήμες των φίλων του Ολυμπιακού δεν γεννήθηκε ούτε στην Κοκκινιά, ούτε στον Κορυδαλλό, αλλά στο μακρινό Σάο Πάουλο της Βραζιλίας τον Σεπτέμβριο του 1976. Ένας ποδοσφαιριστής που ήξερε ότι θα δίνει και την ψυχή του είτε είχε απέναντί του τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είτε τον Ακράτητο…

Η ιστορία του Μοεντίν Ζε Ελίας θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σενάριο αστυνομικού θρίλερ με τις περιπέτειες που χαρακτήρισαν τη διαδρομή του Βραζιλιάνου εντός και εκτός γηπέδων! Και με τις αφηγήσεις του να είναι το ίδιο… ωμές, όσο και τα τάκλιν του, η συνέντευξή του Λατινοαμερικάνου άσσου έρχεται να δώσει τη δική της ξεχωριστή νότα στο άλμπουμ των αναμνήσεων του sportday.gr.   

O Moεντίν Ζε Ελίας κολλάει το δικό του χαρτάκι και… φορέστε τις επικαλαμίδες σας!

Μοεντίν έχω διαβάσει ότι στο ξεκίνημα της καριέρας σου δεν ήταν εύκολα τα πράγματα και κάποια στιγμή σκέφτηκες να τα παρατήσεις.

Όταν ήμουν σε ηλικία 14-15 ετών, πριν γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ήμουν ταυτόχρονα και σε ομάδα futsal. Η ζωή μου εκείνη την περίοδο ήταν πολύ δύσκολη. Έπρεπε να ξυπνάω στις 06:00 το πρωί και να ξεκινάω την προπόνηση για το ποδόσφαιρο. Αυτό διαρκούσε μέχρι το μεσημέρι και το απόγευμα έπρεπε να πηγαίνω για προπόνηση futsal. Αποτέλεσμα ήταν να γυρνάω στο σπίτι το βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και δεν μπορούσα να ξεκουραστώ.

Τότε όμως, κάποιο αγαπημένο σου  πρόσωπο έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να μην τα παρατήσεις.

Βέβαια. Η μητέρα μου ήταν αυτή που μου έδωσε τη δύναμη. Ήταν Αύγουστος και μου είπε να συνεχίσω μέχρι το τέλος της περιόδου και αν δεν γίνω επαγγελματίας, τότε να σκεφτώ τι άλλο θέλω να κάνω. Είχα την επιλογή να γίνω φυσιοθεραπευτής, καθώς είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα με είχαν καλέσει και στην Εθνική Βραζιλίας Futsal το οποίο έχει μεγάλη ανταπόκριση στην χώρα μου.

Συνέχισες λοιπόν και πολύ γρήγορα έγινες τελικά επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Περίπου 15 ημέρες μετά από αυτή τη συζήτηση, ο τότε προπονητής μου Μάριο Σέρζιο, μου έδωσε την δυνατότητα να παίξω στην πρώτη ομάδα και να γίνω επαγγελματίας παίκτης. Ήταν αυτός που με πίστεψε, αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου, αλλά και στη ζωή μου. Ήταν σαν πατέρας μου και με βοήθησε σε σημαντικά θέματα της ζωής μου.

«Ήταν εύκολη η απόφασή μου να έρθω στον Ολυμπιακό και δεν τη μετάνιωσα ποτέ!»

Έπαιξες λοιπόν στην πατρίδα σου, έπαιξες σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες και ο δρόμος σε έφερε και στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Όταν πρωτοάκουσες για τον Ολυμπιακό, τι σκέφτηκες;

Τότε εκείνη την περίοδο είχα μάνατζερ έναν συμπατριώτη μου, τον Μπριγκίνιο. Εγώ έπαιζα για τρία χρόνια στην Ιντερ και έναν χρόνο στη Μπολόνια. Τότε μου έγινε η πρόταση από τον Ολυμπιακό και μπορώ να σου πω ότι δεν είχα κανέναν ενδοιασμό για να αποφασίσω. Γνώριζα τον Ολυμπιακό και το πόσο μεγάλη ομάδα είναι για την Ελλάδα, αλλά και το πόσο σημαντικός σύλλογος είναι για την Ευρώπη. Δεν είχα καμία αμφιβολία και δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ήταν εύκολη για μένα η απόφαση. Πήρα γρήγορα την απόφαση και φυσικά δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έπραξα σωστά.

Πήρες λοιπόν την απόφαση να έρθεις στην Ελλάδα και στο αεροδρόμιο όλοι θυμόμαστε την υποδοχή που σου έγινε. Εσύ πως ένιωσες εκείνες τις στιγμές;

Ένιωσα συναισθήματα που δεν είχα ξανανιώσει σε καμία φάση της ζωής μου. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη μέρα σαν να είναι… χθες. Θυμάμαι όλες τις στιγμές, όλο τον κόσμο να φωνάζει το όνομά μου. Ήταν κάτι το φανταστικό και ήταν και αυτό που με “έδεσε” αμέσως με τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Ξεκίνησες λοιπόν την καριέρα σου στην Ελλάδα και κατέκτησες τίτλους και έπαιξες σε μεγάλα παιχνίδια. Εάν σου ζητούσα να μου πεις το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό, ποιο θα ήταν;

Νομίζω το ματς όπου κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό στην έδρα του 1-4 για το κύπελλο. Ο Λουτσιάνο έκανε το πολύ δυνατό σουτ από το φάουλ και σκόραρε, μετά ήρθαν τα γκολ από τον Αλεξανδρή και τον Ζιοβάνι…Ήταν κάτι το φανταστικό για εμένα, αλλά και για την ομάδα.

Εσύ σε εκείνο το ματς πάντως, είχες έναν τραυματισμό στο κεφάλι.

Ναι σε ένα κόρνερ για τον Παναθηναϊκό, είχα πάει στη γωνία και εκεί πέταξαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού κέρματα και με χτύπησαν. Αλλά εκείνο το βράδυ δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Φυσικά συνέχισα κανονικά το παιχνίδι.

Θέλω να μου πεις και για εκείνον τον πανηγυρισμό, όπου όλοι οι παίκτες δείξατε τις φανέλες σας.

Εκείνο τον πανηγυρισμό τον είχε οργανώσει ο Γεωργάτος. Ήταν απάντηση στον Λυμπερόπουλο, που στο πρώτο  ματς είχε κάνει το ίδιο. Εμείς θέλαμε να απαντήσουμε σε εκείνη την κίνηση και να κάνουμε ένα δώρο στον κόσμο μας, στους οπαδούς μας. Νομίζω τα καταφέραμε (γέλια).

Γενικά ήσουν ένας παίκτης που έπαιζε δυνατά.

Όταν έπαιζα με τη φανέλα του Ολυμπιακού ήθελα πραγματικά να κερδίσουμε και μόνο και ήμουν ικανός να “σκοτώσω” κάθε αντίπαλο στον αγωνιστικό χώρο. Μιλάω φυσικά αγωνιστικά. Στα τρία χρόνια που πέρασα στην Ελλάδα, πραγματικά δέθηκα με την ομάδα και έπαιζα περισσότερο ως… ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Έπαιζα με την καρδιά και με πάθος. Ήθελα να κάνω τα πάντα για να πάρουμε τους τρεις βαθμούς. Γι’ αυτό έκανα και πολλούς φίλους, όπως ο Γιάννης Κατσιάνης, ο οποίος ήταν δίπλα μου αυτά τα τρία χρόνια στην Ελλάδα.

«Δεν ήθελα να χτυπήσω τον Οκκά, έπαιζα μεν δυνατά, αλλά ποτέ μου δεν χτύπησα σκόπιμα αντίπαλό μου»

Το πάθος σου ήταν αυτό που σε οδηγούσε κάποιες στιγμές και είχες εκείνα τα περίφημα τάκλιν στον Βερόν και στον Οκκά.

Είναι διαφορετικές περιπτώσεις. Με τον Βερόν… έπρεπε να κάνω κάτι για να “ξυπνήσω” την ομάδα μου, καθώς ήμασταν πίσω στο σκορ  4-0 σε ένα ημίχρονο και για εμένα αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Με τον Οκκά ήταν διαφορετική περίπτωση. Ήταν ένα κακό τάκλιν απλά.

Δεν είχα καμία πρόθεση να τον χτυπήσω και να τον τραυματίσω γιατί εγώ προσωπικά ξέρω καλά από τραυματισμούς και πόσο δύσκολο είναι να τους ξεπεράσεις και να συνεχίσεις να παίζεις. Έπαιζα δυνατά ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χτύπησα κανέναν σκόπιμα. Απλώς δεν ήθελα να χάνω παιχνίδι. Ποτέ. Ακόμα και με τη μητέρα μου αντίπαλο να έπαιζα, ήθελα πάντοτε να κερδίζω.

Στον Ολυμπιακό τότε είχατε μαζευτεί αρκετοί καλοί ποδοσφαιριστές.

Τζόρτζεβις, Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής, Λουτσιάνο, Ζιοβάνι, Καστίγιο, Ανατολάκης, Αμανατίδης, Πατσατζόγλου, Άντζας, Γεωργάτος και φυσικά ο Καρεμπέ. Με τον Κριστιάν μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο και αρκετές φορές. Για μένα όλοι αυτοί οι συμπαίκτες, είναι περισσότερο φίλοι μου και ουσιαστικά ήταν “δώρο Θεού” να βρεθούν μπροστά μου και να αποτελέσουν κομμάτι της ζωής μου.

Μπορείς λοιπόν να δώσεις μια εξήγηση, γιατί ενώ ήσασταν τόσοι πολλοί καλοί παίκτες, δεν καταφέρατε να πάρετε ένα “διπλό” στο Champions League;

Νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα ήταν η νοοτροπία. Στην Ελλάδα ξέραμε ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε κάθε αντίπαλο. Είτε ελληνική ομάδα, είτε αυτές που έρχονταν για να παίξουμε στο Champions League.Όταν όμως βγαίναμε έξω από τη χώρα, τότε νομίζω ότι σκεφτόμασταν πως αν πάρουμε μια ισοπαλία θα είναι καλό αποτέλεσμα, ένα φανταστικό αποτέλεσμα. Εμείς όμως ήμασταν αυτοί που έπρεπε να αλλάξουμε την κατάσταση.

Πιστεύεις λοιπόν ότι το ματς με τη Λα Κορούνια στην Ισπανία, θα ήταν κομβικό για να αλλάξει η νοοτροπία της ομάδας και θα είχε γίνει αυτό εάν είχατε κρατήσει τη νίκη;

Μάλλον ναι.  Η νοοτροπία αλλάζει όταν πετυχαίνεις  κάτι και αν εμείς είχαμε καταφέρει σε εκείνο το ματς, που μας δόθηκε η ευκαιρία να κρατήσουμε τη νίκη θα είχαμε αλλάξει την ιστορία. Εκείνο το βράδυ πραγματικά το είχαμε πιστέψει, αλλά δεχθήκαμε το γκολ της ισοφάρισης στα τελευταία δευτερόλεπτα και ήταν κάπως σαν κρύο ντους. Χάθηκε η ευκαιρία και έμεινε στην ιστορία εκείνο το ματς.

Σε εκείνο το ματς είχε γίνει και το επεισόδιο με τον Μπερμούδες και  τον Ελευθερόπουλο.

Είχαν μια έντονη διαφωνία για τη φάση που μας στοίχισε το γκολ που μας ισοφάρισε η Λα Κορούνια. Είχαν έναν έντονο διάλογο μεταξύ τους, αλλά ξέρεις, έχουν περάσει και τα χρόνια και ουσιαστικά δεν τα θυμάμαι καλά τα πράγματα.

Αυτό περισσότερο με “ντρίπλα” μου μοιάζει.

(γέλια). Ειλικρινά δεν θυμάμαι κάτι διαφορετικό. Ξέρεις όταν περνούν και τα χρόνια και μεγαλώνεις δεν τα θυμάσαι. Θα σου πω μόνο ότι ήταν ένα περιστατικό που συνεχίστηκε και στα αποδυτήρια, με έναν έντονο διάλογο που είχαν οι δυο τους.

Δεν επιμένω και πάμε να αλλάξουμε το θέμα. Πως νιώθατε εσείς οι παίκτες όταν οι αντίπαλοι έλεγαν ότι παίρνατε τα πρωταθλήματα με τη βοήθεια της διαιτησίας;

Εδώ στη Βραζιλία λέμε μια φράση: “Οι νικητές ετοιμάζονται για πάρτι και οι ηττημένοι για να απολογηθούν στους οπαδούς τους για την ήττα”. Είναι πιο εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη στους διαιτητές και να μην αποδέχεσαι ότι δεν είσαι καλύτερος και δεν άξιζες να κερδίσεις.  Η ομάδα μας ήταν πραγματικά καλή και όταν θέλαμε να τελειώσουμε ένα παιχνίδι, είχαμε τους παίκτες για να το κάνουμε. Ζιοβάνι, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής ήταν παίκτες που τελείωναν τα παιχνίδια και ακόμα και σήμερα αποτελούν “εφιάλτες” για τους αντιπάλους μας.

«Ζιοβάνι, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής ήταν παίκτες που τελείωναν τα παιχνίδια και ακόμα και σήμερα αποτελούν “εφιάλτες” για τους αντιπάλους μας!»

Στον Ολυμπιακό τώρα, έλεγαν ότι οι Βραζιλιάνοι και ειδικά οι Λατίνοι παίκτες δημιουργούσατε “κλίκα”.

Κοίτα. Οι Βραζιλιάνοι παίκτες και ειδικά οι Λατινοαμερικάνοι, δεν γνωρίζουν όλοι αγγλικά και φυσικά δεν γνώριζε κανείς μας ελληνικά. Οπότε μέναμε όλοι μαζί για να μπορούμε να μιλάμε και να μην νιώθουμε μόνοι μας. Αλλά στο ξαναλέω, εγώ στην Ελλάδα έκανα φίλους τους οποίους θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικούς για τη ζωή μου.

Στον Ολυμπιακό είχες σαν γιό σου τον Καστίγιο.

Ο Καστίγιο ήταν ένα παιδί που έφυγε μικρός από τη χώρα του και όντως τόσο εγώ, αλλά πολύ περισσότερο ο Ζιοβάνι, τον είχαμε σαν γιό μας. Δεν ήταν εύκολο γι’ αυτόν, μόλις 16 χρονών να βρίσκεται σε μια ξένη χώρα. Ακόμα μιλάω κάποιες φορές μαζί του.

Θεωρείς ότι έκανε την καριέρα που μπορούσε να κάνει βάσει του ταλέντου του;

Δεν νιώθω άνετα να μιλήσω εγώ για την καριέρα του. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έκανε μια καλή καριέρα. Έπαιξε στην Ελλάδα και πήγε και στην Αγγλία όπου δεν είναι εύκολο για να παίξεις και να διακριθείς. Και τα κατάφερε.

«Μου αρέσει η δουλειά στην τηλεόραση, δεν χρειάζεται να τρέχεις πίσω από κανέναν και να παίρνεις… χάπια μετά τα ματς!»

Θέλω να μου πεις και για εσένα και την απόφασή σου να δουλέψεις στην τηλεόραση μετά το τέλος της καριέρας σου. Ισχύει ότι κάτι τέτοιο το είχες σκεφτεί από τότε που ήσουν στον Ολυμπιακό;

Ισχύει ναι. Ήμουν 29 ετών και λόγω των πολλών τραυματισμών σκεφτόμουν ακόμα και να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Είχα προβλήματα στην πλάτη, στα γόνατα… Είχα αρχίσει να σκέφτομαι τι δουλειά θα μου άρεσε να κάνω όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα στο “Radio Globo” που είναι στο Σαο Πάολο και είναι ένα από τα μεγαλύτερα ραδιόφωνα στη Βραζιλία. Εκεί έμεινα 5 χρόνια και μετά έλαβα την πρόσκληση για να δουλέψω για το “ESPN” Βραζιλίας. Είναι μια δουλειά που μου αρέσει πολύ. Δεν χρειάζεται να τρέχεις πίσω από κανέναν, να παίρνεις χάπια μετά τα ματς, να βάζεις πάγο σε κάθε σημείο του σώματός σου (γέλια). Μου αρέσει η δουλειά μου και μένω κοντά στο κανάλι και μπορώ να έρχομαι στη δουλειά περπατώντας. Είναι μια εύκολη ζωή σε σχέση με αυτή που είχα όταν έπαιζα μπάλα. Φυσικά έχω ξεκινήσει και κάποια μαθήματα για να πάρω και δίπλωμα προπονητή.

 

Αφού ξεκίνησες και μαθήματα προπονητή, ίσως στο μέλλον να σε δούμε και στον πάγκο του Ολυμπιακού;

Πρώτος μου στόχος είναι να γίνω προπονητής σε νεαρούς παίκτες. Μου αρέσει να δουλεύω με νέα παιδιά. Πως να υποδέχονται τη μπάλα, να την οδηγούν, να δημιουργούν χαρακτήρα γιατί το σύγχρονο ποδόσφαιρο θέλει δυναμικούς χαρακτήρες και είναι σκληρό. Αυτό που έχω μάθει στην ζωή μου είναι πως τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Εάν καταφέρω να φτάσω στον πάγκο του Ολυμπιακού, θα είναι υπέροχο. Έχω αγαπήσει την ομάδα και ειδικά τους οπαδούς μας. Τα τρία χρόνια που πέρασα στην Ελλάδα ήταν για μένα σαν… αιώνας. Έχω μόνο υπέροχες αναμνήσεις και ήταν τιμή μου που έπαιξα για τον Ολυμπιακό.

 

 

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News