Ισπανία: Ο μαύρος Βινίσιους και η ρατσιστική επιλεκτικότητα

Είναι φυτεμένη, με τρόπο που όχι μόνο δεν γίνεται να διαφωνήσει κάποιος αλλά και που δεν γίνεται με τίποτα να βγει, στον άνθρωπο η πεποίθηση ότι αυτό που είναι δεν έχει συμβεί μέσω μιας σειράς από τυχαία γεγονότα, αλλά για κάποιο λόγο. Ότι κάπως δημιουργήθηκε για να κάνει κάτι το οποίο είναι ανεξακρίβωτο, αλλά ότι επιλέχθηκε.

Η συνείδηση, ακόμα και παρά το γεγονός πως τα εργαλεία της γνώσης, τα οποία το ίδιο το ανθρώπινο είδος μέσω μελέτης παρέχει, μπορεί να γίνουν σαρωτικά, είναι τρομερά ισχυρή. Ο ρατσισμός αφορά σε αυτήν τη βαθιά πεποίθηση ότι κάποιος είναι κατώτερος από τον άλλον, όχι επειδή αυτό ισχύει αυθύπαρκτά αλλά, διότι το επέλεξε.

Δηλαδή, οι οπαδοί στο «Μεστάγια» που έβριζαν τον Βινίσιους για λογαριασμό της Βαλένθια ή εκείνοι της Ατλέτικο που πριν τον ημιτελικό του Κυπέλλου τον «σταύρωσαν», φορώντας σε ένα μελαψό κουκλάκι τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, θεωρούν ότι ο Βραζιλιάνος επέλεξε να έχει γεννηθεί έτσι όπως γεννήθηκε. Ή, ακόμα χειρότερα, επειδή δεν το επέλεξε, δεν έπρεπε να θέλει μερίδιο στη χαρά της ζωής και σε μια κανονικότητα στην κοινωνία, μια και το ταλέντο του του διασφάλισε πως τουλάχιστον στη δουλειά του είναι εξαιρετικός.

Ας μην περαστεί το βήμα στην είσοδο ότι δεν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος, πραγματικά, να νιώθει ο λευκός ότι ο μαύρος είναι κατώτερο είδος. Αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, έχει διυλιστεί σε τέτοιο βαθμό που πια τα συστατικά του δεν φαίνονται και, ω της έκπληξης, έχει αποφασιστεί, τουλάχιστον στο ηθικό κομμάτι, πως, όντως, ο μαύρος είναι κατώτερο είδος.

Ο Ρομέλου Λουκάκου, τις προάλλες, στον ημιτελικό της Ίντερ με τη Γιουβέντους για το Coppa Italia (1-1), έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης και η αντίδρασή του επέσειε κόκκινη κάρτα από το διαιτητή, ο οποίος δεν ντράπηκε να ακολουθήσει τον κανονισμό.

Ο κοινός παρονομαστής Βινίσιους και Λουκάκου, βέβαια, δεν είναι το χρώμα τους, αλλά η έντασή του. Οι δύο ποδοσφαιριστές δεν είναι σοκολατένιοι, αλλά μαύροι και μάλιστα η επιδερμίδα τους είναι σκούρα. Η εξάλειψη του αδιάκριτου ρατσισμού φαίνεται ότι έχει φτάσει στις μέρες μας μέχρι το σοκολατί, διότι αλλιώς δεν εξηγείται για ποιο λόγο η στόχευση γίνεται ανερυθρίαστα και αφορά σε ανθρώπους συγκεκριμένου χρώματος.

Η αίσθηση που δίνεται είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, καλώς υπάρχουν αλλά, δεν πρέπει να θέλουν. Η ανοχή του λευκού είδους προς το μέρος τους έχει όρο την έλλειψη απαιτήσεων. Πρέπει, ό,τι αποσβένουν στην πορεία τους, να πληρώνουν έναν ευχαριστήριο φόρο.

Δεν δικαιούνται να θέλουν χωρίς να χρωστούν υποχρέωση, καν να είναι οι καλύτεροι όταν νικούν. Πάντα πρέπει να υπάρχει ένα μυαλό που τους διαφεντεύει και αυτό να ανήκει σε ένα σοφό άσπρο άνθρωπο, μια και μαύροι σοφοί δεν υπάρχουν -τουλάχιστον στην ένταση του χρώματός τους.

Οι Ισπανοί αποικιοκράτες σίγουρα δεν μπορούν να ανεχθούν ένα Βραζιλιάνο αυτού του χρώματος που, μαζί με την τέχνη του στο γήπεδο, φέρνει και γνώμη. Θεός φυλάξοι! Πού ακούστηκε κάποιος μαύρος να απαιτεί κανονική συμπεριφορά από τον κόσμο;

Το ανθρώπινο είδος, στην ολότητά του, κάνει ελάχιστα βήματα προόδου. Εκείνοι που έπρεπε να αποτελούν τους ανθρώπους της καθημερινότητας, είναι απασχολημένοι να ανακαλύπτουν πλανήτες και να στύβουν τα κεφάλια τους για να βρίσκουν ή να προσπαθούν να λύσουν θεωρήματα ή να ψάχνουν per mare per terram του ανθρώπινου οργανισμού για τη θεραπεία για το διαολεμένο το Αλτσχάιμερ.

Και εκείνοι που κάνουν ήχους μαϊμούδων, δυστυχισμένοι στην κανονική ζωή τους, βγαίνουν από τα γήπεδα αφού έχουν αλαλάξει και λένε ότι «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…»

Ο Βινίσιους δεν απέτυχε: είναι ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο στη δουλειά του. Όμως, για έναν άνθρωπο που δεν επιτρέπεται να αποτύχει, που απαγορεύεται να μιλάει, που μπαίνει σε ένα γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο και βγαίνει καταρρακωμένος, από την ίδια την ευτέλεια στην οποία υποβάλλουν την ύπαρξή του, η ζωή είναι εξαιρετικά δύσκολη παρ’ ότι είναι καλοπληρωμένος.

Μόνο και μόνο επειδή αναγκάζεται να βγάζει το σκασμό και να δίνει λογαριασμό σε ανθρώπους που δεν χρωστάει οτιδήποτε. Κι αυτό περνάει ως φυσιολογικό, διότι αποτυπώνεται μέσω του νομότυπου και όχι μιας γνήσιας οργής για τους αληθινούς χούλιγκαν που παίρνουν θέση στην κερκίδα και περιμένουν την πρώτη διαμαρτυρία στο διαιτητή, ένα γκολ του ή έναν προκλητικό πανηγυρισμό για να τον αποκαλέσουν πίθηκο.

Το ανθρώπινο είδος, με όλα τα επιτεύγματά του, παραμένει σε μία διάστασή του ένα κατάντημα, μια καρικατούρα στην αίσχιστη μορφή της. Το πιο τολμηρό των ειδών, εκείνο που θα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, αν είχε τεθεί από κάποιον, σε προσδόκιμο ζωής και κατανόησης του κόσμου, είναι συγχρόνως η πλέον αρτηριοσκληρωτική μορφή ζωντανού οργανισμού, το πιο τοξικό είδος στον πλανήτη.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News