Παναθηναϊκός: Τα «πράσινα» come back - Ζέκα ο 14ος

Κάθε επιστροφή στον Παναθηναϊκό έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία και σημειολογία. Για τον σύλλογο και τον κόσμο του, για τους ίδιους τους παίκτες, για όλα όσα προηγήθηκαν κι όσα θα ακολουθήσουν…

Η προχθεσινή ανακοίνωση για τη συμφωνία επιστροφής με τον Ζέκα, ήταν η εκπλήρωση μίας υπόσχεσης που δόθηκε πριν από έξι χρόνια, όταν ο 34χρονος μέσος έπαιρνε τον δρόμο προς την Κοπεγχάγη. Είναι μία επιστροφή που εμπεριέχει λίγο απ’ όλα. Πολύ έντονα συναισθήματα κι (επιπλέον) ενίσχυση της νοοτροπίας και της συσπείρωσης μέσα στα αποδυτήρια κι ουσία, διότι εφόσον γυρίσει δυνατός είναι δεδομένο λόγω χαρακτηριστικών, νοοτροπίας και φύσεως παιχνιδιού πως θα βοηθήσει ως μία επιλογή απ’ τη δεύτερη γραμμή του ροτέισον.

Σαφώς και δεν έρχεται για να πάρει φανέλα βασικού. Ομως δεν είχε καμία απολύτως σημασία στην απόφασή του. Ηταν μία υπόσχεση προς τον εαυτό του και προς το κλαμπ η επιστροφή στο «σπίτι» του, όντας ο 14ος παίκτης που γυρίζει για μία δεύτερη θητεία. Προηγήθηκαν τις περασμένες δεκαετίες άλλοι δεκατρείς που επέστρεψαν στην ομάδα.

Αλλοι για το τελευταίο, μεγάλο χειροκρότημα, άλλοι διότι ένιωσαν πως είχαν αφήσει μία δουλειά στη μέση κι άλλοι για να «αναστήσουν» την καριέρα τους σε ένα οικείο περιβάλλον, ασχέτως εάν στο τέλος δεν τα κατάφεραν… Απ’ τους ανεπανάληπτους Μίμη Δομάζο κι Αντώνη Αντωνιάδη που έφυγαν το 1979 για ένα μονοετές πέρασμα απ’ την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό αντίστοιχα πριν επιστρέψουν για να κλείσουν την καριέρα τους στο «τριφύλλι», έως τους τεράστιους Δημήτρη Σαραβάκο και Γιώργο Καραγκούνη που γύρισαν στην ομάδα της καρδιάς τους, ο πρώτος τον Ιανουάριο του 1998 (μετά από 2,5 χρόνια παρουσίας στην ΑΕΚ) κι ο δεύτερος το καλοκαίρι του 2007, έπειτα από μία ονειρεμένη τετραετία σε Iντερ και Μπενφίκα.

Απ’ τους δύο γκολκίπερ που γεννήθηκαν ποδοσφαιρικά στην Παιανία, τον Κώστα Χαλκιά και τον Στέφανο Κοτσόλη, τους Τάκη Φύσσα και Γιούρκα Σεϊταρίδη που επέστρεψαν για να ολοκληρώσουν την καριέρα τους με τα πράσινα, ως τους νεότερους Σωτήρη Νίνη, Χάρη Μαυρία, Βίκτωρα Κλωναρίδη, αλλά και τους δύο τελευταίους Αργεντινούς, Σεμπαστιάν Λέτο και Λούκας Βιγιαφάνιες, ο Παναθηναϊκός άνοιξε πολλές φορές την αγκαλιά του στα δικά του «παιδιά». Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν το… μετάνιωσε, διότι πήρε πράγματα (σχεδόν) απ’ όλους.

Ο «Κάρα» έζησε μία δεύτερη πολύ δυνατή πενταετία με ευρωπαϊκές πορείες αντίστοιχες της περιόδου 2001-03 κι επιστέγασμα το νταμπλ του 2010. Ο Χαλκιάς είχε συμμετοχή στο νταμπλ του 2004, ο Κοτσόλης ήταν ο βασικός γκολκίπερ της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο του 2014 κι ο Βιγιαφάνιες ήταν στέλεχος της ομάδας που πήρε πέρυσι το Κύπελλο Ελλάδας.

Ακόμη κι ο «Σέμπα» Λέτο, που επέστρεψε λαβωμένος (σε γόνατο και κεφάλι) τον Ιανουάριο του ’16 ως μία «επιπλέον εναλλακτική λύση» μέσα σε ενάμιση χρόνο, «έγραψε» στο κοντέρ του 16 γκολ και 14 ασίστ σε 47 ματς. Σχεδόν όλοι όσοι γύρισαν στον Παναθηναϊκό βοήθησαν πολύ. Το ίδιο προσδοκά να κάνει τώρα κι ο Ζέκα, μπαίνοντας στην κορύφωση ενός πρότζεκτ που ξεκίνησε τον Μάιο του 2021, με απόλυτη αφοσίωση και διάθεση για να δώσει τα πάντα και να ολοκληρώσει μία αποστολή που δεν πέτυχε στην πρώτη θητεία του στο «τριφύλλι».

Να γίνει κι αυτός κομμάτι της αγωνιστικής αναγέννησης του Παναθηναϊκού και να διεκδικήσει αυτό που δεν έφτασε έως το 2017: την κορυφή και το πρωτάθλημα…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News