Ολυμπιακός: Ο Ρέτσος και ο κόουτς μέσα μας...

«Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος», λέει η παροιμία. Τα ίδια ισχύουν και για τον προπονητή σε ό,τι έχει να κάνει με την ομάδα του. Κανείς από τους «απ’ έξω», μεταξύ αυτών και οι δημοσιογράφοι, δεν μπορούν να ξέρουν ούτε τι έχει στο μυαλό του 100%, ούτε τι περιμένει από έναν ποδοσφαιριστή, ούτε τι ακριβώς του δείχνει ο κάθε παίκτης στη διάρκεια της καθημερινής τους τριβής.

Απλά, ο ρεπόρτερ έχει τη δυνατότητα να ρωτήσει και να καταλήξει πιο εύκολα σε ένα συμπέρασμα που ο κόσμος ίσως δυσκολεύεται να το αντιληφθεί. Πού θέλω να καταλήξω; Δεν είναι… τρελός ο Μαρτίνεθ και ο κάθε Μαρτίνεθ που κάτι… βλέπει στον Παναγιώτη Ρέτσο.

Όπως δεν ήταν τρελοί πριν από μερικά χρόνια οι Γερμανοί της Λεβερκούζεν όταν πλήρωναν στον Ολυμπιακό περισσότερα από 20 εκατομμύρια για ένα παιδί που δεν είχε συμπληρώσει τα 20 χρόνια του. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα ακόμη πιο χτυπητό; Ο Μίτσελ στην πρώτη του θητεία, ο Μάρκο Σίλβα και ο Πέδρο Μαρτίνς ξεκίνησαν τη σεζόν με τον Μπουχαλάκη ως βασικό επιλογή.

Εκείνοι προφανώς δεν ήξεραν και ήξεραν όλοι οι προπονητές της εξέδρας. Είναι σίγουρος ότι κάποιοι ακόμη μπορεί να μη γουστάρουν τον Ανδρέα για το ποδοσφαιρικό του στιλ. Κάθε φορά, όμως, που ο Πέδρο Μαρτίνς ξεκινούσε την ενδεκάδα κι έλεγε ότι περιμένει δυνατό παιχνίδι στον άξονα, όλοι καταλάβαιναν ότι ο «Μπούχα» είναι στο αρχικό σχήμα. Εδώ και καιρό, έγραφα και ξανάγραφα, από πέρυσι που ήταν στον πάγκο ο Μίτσελ ότι από τους κεντρικούς αμυντικούς του Ολυμπιακού ο Ρέτσος είχε το πιο πλήρες «πακέτο».

Δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Συμβουλεύτηκα τουλάχιστον τρεις προπονητές, δύο εκ των οποίων έχουν φορέσει ως παίκτες την ερυθρόλευκη φανέλα κι όλοι μού είπαν το ίδιο! Συμφωνούσαν ακόμη και στο μειονέκτημά του. Ποιο ήταν αυτό; Πως είναι αρκετά soft στην προσωπική μονομαχία, κάτι που έδειξε πως το δουλεύει σοβαρά πλέον…

Ο κόουτς μέσα μας

Στον μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου, όλοι γουστάρουμε να βγάζουμε τον… προπονητή που κρύβουμε μέσα μας. Πόσοι αλήθεια έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε την κούραση που μπορεί να κουβαλάει πάνω του ο συγκεκριμένος παίκτης ή πόσο ξύλο μπορεί να έχει φάει εκείνος που εμείς κράζουμε απ’ την πολυθρόνα του σπιτιού μας; Πού θέλω να καταλήξω;

Σε μια χώρα που όλοι νομίζουμε ότι είμαστε λίγο γιατροί, λίγο προπονητές, λίγο απ’ όλα τέλος πάντων κι έχουμε άποψη για τα πάντα, ας εμπιστευτούμε μία φορά τον προπονητή. Γιατί; Όσα ξέρει ο πιο κακός προπονητής δεν τα ξέρει ο πιο καλός οπαδός ή ο πιο καλός ρεπόρτερ. Έκαστος στο είδος του.

Κάτι ήξερε ο Μαρτίνεθ

Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο Μαρτίνεθ που «σκάναρε» απ’ την αρχή της προετοιμασίας τον Ρέτσο κι είδε ότι ο 25χρονος αμυντικός κάνει για τη δουλειά που τον προορίζει. Και επέμεινε πάνω του. Τον στήριξε, τον συμβούλεψε. Του έδειξε εμπιστοσύνη. Φτάσαμε στο σημείο ο Παναγιώτης να καθαρίζει μία φάση και να σφίγγει τη γροθιά σαν να έχει βάλει γκολ. Τούρμπο τον έκανε ο Ισπανός κι ο παίκτης άρπαξε την ευκαιρία.

Κι ο προπονητής, όμως, δεν του έδωσε τη φανέλα επειδή απλώς τον συμπαθεί. Είδε ότι ο Ρέτσος έχει ποιότητα με την μπάλα στα πόδια, είναι γρήγορος, έχει οξυδέρκεια για να καλύψει… τρύπες, έχει και την αίσθηση του χώρου που χρειάζεται για να συνεργαστεί με τον νεοφερμένο και απόλυτα συμβατό Φρέιρε. Τον πίστεψε κι ο παίκτης τον δικαίωσε. Έτσι πάνε αυτά συνήθως. Ό,τι δίνεις, παίρνεις.

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News