THE KARPETSHOW: Τρέξε, παίξε Κωστάκη...

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η κατρακύλα του ελληνικού ποδοσφαίρου στον πίνακα της UEFA (κι όχι μόνο) εξηγείται, όχι μόνο με την παράθεση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι των ΠΑΕ μας για να φτιάξουν ομάδες της προκοπής, αλλά και με μικρά παραδείγματα, που μαρτυρούν πόσο συνολικά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την αλλαγή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δυο τέτοια παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις του Κώστα Τσιμίκα και του Δημήτρη Γιαννούλη για τους οποίους γράφτηκαν ένα σωρό πράγματα το Σαββατοκύριακο μετά τις εμφανίσεις του πρώτου στο ματς της Λίβερπουλ με τη Μπέρνλι και του δεύτερου στο ματς της Νόριτς με την Μάντσεστερ Σίτυ.  

Η προσαρμογή είναι δύσκολη

Ομολογώ ότι βρήκα κομμάτι αστείο ότι πολλοί στην Ελλάδα θυμήθηκαν πόσο καλός παίκτης είναι ο Τσιμίκας. Το να φτάνεις να κάνεις μεταγραφή στη Λίβερπουλ θα πρεπε να είναι από μόνο του απόδειξη των ικανοτήτων του: μετά τη μεταγραφή του η σωστή ερώτηση θα πρεπε να είναι πότε θα αποδειχτεί έτοιμος για να αγωνιστεί στην ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ βασικός κι όχι αν είναι καλός παίκτης – αυτό το τελευταίο είναι δεδομένο. Γιατί άργησε να δείξει τα προσόντα του; Για διάφορους λόγους. Εχει μπροστά του ένα σπουδαίο παίκτη και κάτοχο της θέσης του, τον Ρόμπερτσον. Η περσινή σεζόν ήταν δύσκολη για όλους τους προπονητές: έπρεπε να βρουν μέρες για να κάνουν προετοιμασία, ήταν υποχρεωτικό να στηριχτούν στους παλιότερους, η αναστάτωση των προγραμμάτων δημιουργούσε συνθήκες ιδιαίτερες. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι ο Τσιμίκας έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια καινούργια προπόνηση και να συνηθίσει την ένταση των αγώνων της Λίβερπουλ. Την προσαρμογή την πλήρωσε και με μικροτραυματισμούς που τον πήγαν πίσω, αλλά την μπάλα δεν την ξέχασε.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια:

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News