Ολυμπιακός: Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ, ο Πέδρο Μαρτίνς και ο... Γούναρης της Πορτογαλίας!

Στις προηγμένες -ποδοσφαιρικά- χώρες γνωρίζουν καλά ότι το πρώτο και σημαντικότερο συστατικό για να μπορέσει να προσφέρει ένας προπονητής σε μία ομάδα, είναι πέρα απ’ τη γνώση, η υπομονή. Ο χρόνος είναι ο πιο μεγάλος αντίπαλος για όσους κόουτς αναλαμβάνουν μία μεγάλη δουλειά, όπως είναι αυτή του Ολυμπιακού.

Προσωπικά δεν γνώριζα τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ όταν ο Αντόνιο Κορδόν τον διάλεξε για τον «ερυθρόλευκο» πάγκο. Τον είχα ακουστά μόνο ως όνομα -όπως κι οι περισσότεροι φαντάζομαι- το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και πριν από μερικά χρόνια όταν έπιασε δουλειά ο Πέδρο Μαρτίνς. Αμφότεροι ανέλαβαν το τιμόνι του μεγαλύτερου «καραβιού» του Πειραιά και της χώρας ολόκληρης, μετά από… ναυάγιο, με την έννοια ότι η ομάδα είχε σφηνώσει στα ρηχά και δεν είχε πετύχει τους παραδοσιακούς στόχους της.

Θυμάμαι όταν είχε πρωτοπιάσει δουλειά ο κόουτς Πέδρο, ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του για τον… «Γιάννη Γούναρη της Πορτογαλίας». Όταν σεμνά και ταπεινά άρχισε να επιλέγει ποδοσφαιριστές που τότε ήταν ή άγνωστοι στο ευρύ κοινό (Ποντένσε, Γκιγέρμε, Καμαρά, Σισέ), είτε τελούσαν υπό αμφισβήτηση (Μπουχαλάκης, Τσιμίκας, Κούτρης), οι μονίμως βιαστικοί και πάντα επιπόλαιοι, έστησαν πανηγύρι.

Το γήπεδο τούς διέψευσε πανηγυρικά κι ο Πέδρο Μαρτίνς εξελίχθηκε σε professor, έχοντας την κορυφαία στατιστική απ’ όλους τους προπονητές που κάθισαν διαχρονικά στον πάγκο του Ολυμπιακού, καλύτερη ακόμη κι από εκείνες των Μπάγεβιτς και Βαλβέρδε. Προσοχή, δεν λέω ότι ήταν καλύτερος προπονητής, λέω ότι με βάση τις επιδόσεις της ομάδας επί των ημερών του, «κούμπωσε» καλύτερα από κάθε άλλον κι αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση.

Για να έρθουμε στο σήμερα, ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είναι ένας εργατικός, μοντέρνος και φιλόδοξος προπονητής προερχόμενος απ’ το κορυφαίο -μαζί με το αγγλικό- πρωτάθλημα του κόσμου. Με τις ευλογίες του Αντόνιο Κορδόν άλλαξε σχεδόν όλο το ρόστερ. Κράτησε εκείνους που τον έπεισαν ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη του, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ρέτσου, έθεσε τους δικούς του νόμους στα αποδυτήρια, χαρτογράφησε τους στόχους και τις απαιτήσεις, φέρθηκε σε όλους με δικαιοσύνη.

Το αποτέλεσμα μέχρι τώρα τον δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό. Πέτυχε πολλά σε αυτό το πολύ σύντομο διάστημα, έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία μιας ομάδας άκρως ανταγωνιστικής σε πρωταθληματικό επίπεδο, την οποία έχει ως τώρα πρώτη και αήττητη στον πίνακα της βαθμολογίας, με εντυπωσιακές επιδόσεις σε άμυνα και επίθεση.

Ακόμη κι έτσι, όμως, με την παραμικρή αστοχία, δέχεται πολύ αυστηρή κριτική, με τους περισσότερους από εκείνους που γκρινιάζουν, να ξεχνούν τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Ό,τι συμβαίνει με τον προπονητή, βέβαια, συμβαίνει και με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στον «κόκκινο πλανήτη». Δέκα καλά παιχνίδια να κάνει ο Φρέιρε, οι προπονητές της εξέδρας θα κολλήσουν στο -μεγάλο ομολογουμένως- λάθος στο ματς με τη Φράιμπουργκ. Δέκα καλά παιχνίδια να κάνει ο Ρέτσος, τα ίδια.

Είναι αλήθεια πολύ δύσκολο να μπουν κάποια πράγματα σωστά στη ζυγαριά; Μιλάμε για μια νέα ομάδα, αλλαγμένη στα 4/5 συγκριτικά με πέρυσι, με νέα φιλοσοφία, ελάχιστες παλιές σταθερές, βρίσκεται σε σούπερ ανοδική πορεία που θα κάνει και λάθη, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι στήριξη κι εμπιστοσύνη στην παρούσα φάση. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην καταπιούν κάποιοι πάλι τη γλώσσα τους με τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ όπως πριν από μερικά χρόνια με τον… Γούναρη της Πορτογαλίας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News