Το αντίο του Ρονάλντο δεν θα είναι τουρ!

Μέχρι τον Μάρτιο του 2009, το στατιστικό ήταν τόσο σαφές όσο και απόλυτο: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε χάσει ποτέ βαθμό σε παιχνίδι που προηγήθηκε 1-0 και το γκολ είχε πετύχει ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Υποδεχόμενη τη δεύτερη στη βαθμολογία Λίβερπουλ το δεύτερο Σαββάτο εκείνου του μήνα, το στατιστικό ενεργοποιήθηκε. Η επέκτασή του για τουλάχιστον εφτά μέρες ήταν δεδομένη. Για τη Λίβερπουλ, η ιστορία έμοιαζε να επαναλαμβάνεται. Οι εφτά βαθμοί, των οποίων υπολειπόταν της Γιουνάιτεντ, θα γίνονταν δέκα. Ο Άλεξ Φέργκιουσον θα έφτανε άκοπα στην κατάκτηση ακόμα ενός πρωταθλήματος. Και τα χρόνια ανυδρίας των «κόκκινων» θα γίνονταν 19.

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί, λίγο μετά το πρώτο εικοσάλεπτο της αναμέτρησης, όταν ο Γι Σουν-Παρκ ανατράπηκε από τον Πέπε Ρέινα και ο Ρονάλντο αξιοποίησε το χτύπημα από τον άσπρο κύκλο για να σκοράρει, ότι η Λίβερπουλ θα ζούσε το πιο ονειρεμένο μεσημέρι στο Μάντσεστερ. Δεν υπήρχε οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτό επρόκειτο να γίνει, ειδικά από τη στιγμή που στα τρία προηγούμενα παιχνίδια της στο «Θέατρο των ονείρων» δεν είχε σκοράρει και είχε ένα επιμέρους 0-6 στην καμπούρα της.

Το ματς που προοιώνισε τις εξελίξεις

Η απόφαση οριστικοποιήθηκε μετά τη Ρώμη

Εκείνο το 1-4, το οποίο σημαδεύτηκε, για τους θεατές του παιχνιδιού, από το αξέχαστο χουνέρι του Φερνάντο Τόρες στον Νεμάνια Βίντιτς, τον οποίο κονιορτοποιούσε συναπτώς, όπως και για την αξέχαστη στιγμή της αποβολής του τελευταίου που συνοδεύτηκε από το εξαιρετικό χτύπημα φάουλ του Φάμπιο Αουρέλιο, που έκανε τον Έντουιν φαν ντερ Σαρ να μοιάζει με ακίνητο εμπόδιο, δεν εμπόδισε τη Γιουνάιτεντ να πάρει το πρωτάθλημα. Οι 4 βαθμοί παρ’ ολίγον να γίνουν δύο την αμέσως επόμενη αγωνιστική, όμως ο Φεντερίκο Μακέντα πέτυχε το πιο σημαντικό γκολ της Premier League για εκείνη τη σεζόν: αυτό στις καθυστερήσεις απέναντι στην Άστον Βίλα, που είχε προηγηθεί 2-1 στο ίδιο γήπεδο και ηττήθηκε 3-2. Η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να απολαμβάνει της «squeaky boom time», ενός όρου που ο Φέργκι είχε χρησιμοποιήσει και το λεξικό της Οξφόρδης είχε αποδεχθεί ως νόμιμο, μιλώντας για τις καθυστερήσεις ενός ματς. Τα ΜΜΕ το έκαναν σαφέστερο: «Fergie time».

Η πλάκα είναι ότι η δυνατότητα αυτής της ομάδας να μηχανεύεται τρόπους ώστε να πετυχαίνει γκολ στα κρίσιμα σημεία έχει κρατήσει τόσο πολύ την ισχύ της στο πέρασμα του χρόνου, που ενώ από πρόπερσι η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ την είχε περάσει σε αυτήν τη στατιστική κατηγορία, δηλαδή στα γκολ μετά το 80’ της αναμέτρησης, η Γιουνάιτεντ θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπός της

Από τη στιγμή που ο Ρονάλντο μετατράπηκε σε σούπερμαν, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2006 και κυρίως τις αρχές εκείνης της σεζόν, αυτό το παιχνίδι ήταν το πρώτο πλήγμα. Η Γιουνάιτεντ δεν τα πήγε καθόλου άσχημα εκείνη την τελευταία χρονιά του, αλλά ο ίδιος μπήκε σε έναν κύκλο αμφιβολιών. Αυτό που τον οδήγησε στην έξοδο, βεβαίως, ήταν ο τελικός του Champions League στη Ρώμη, στις 27 Μαΐου 2009.

Μια ανώτερη δύναμη

Η οδύνη της δεύτερης θέσης ως πραγματικότητας

Σε συνέντευξή του στις 20 Ιουνίου 2009, ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ρονάλντο είχε πει ότι «μετά την κατάκτηση του Champions League το 2008, αισθάνθηκα ότι δεν είχαν μείνει πολλά να κάνω με αυτήν την ομάδα». Η μύτη του δεν θα μπορούσε να έχει μακρύνει περισσότερο.

Ο τελικός του «Ολίμπικο», απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ήταν εντελώς οδυνηρός. Ο Ρονάλντο υπέφερε από κάτι που έμοιαζε με μετατραυματικό σοκ, τη διαπίστωση ότι θα ήταν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα, εφόσον έμενε στο «Ολντ Τράφορντ», οριστικά δεύτερος. Εκείνη η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα, που ενδεχομένως ξανάπαιξε στο μυαλό του στιγμές του τελικού άμα τη ανακοινώσει της συντοπίτισσας ότι ο Πορτογάλος επιστρέφει στις αγκάλες της, ήταν ανίκητη. Ο τελικός ήταν άνισος. Η Γιουνάιτεντ, όπως και όλες οι ομάδες του κόσμου, δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει σε οτιδήποτε έκαναν οι «μπλαουγκράνα», οι οποίοι έστηναν το βάθρο για να ανέβουν στο πρώτο σκαλί του ιστορικά.

Το 2-0 ήταν ιδιαιτέρως κολακευτικό για την ομάδα του Φέργκιουσον, η οποία κατανόησε πάρα πολύ γρήγορα ότι η περίπτωση του ριπίτ συγκέντρωνε ελάχιστες δυνατότητες. Όταν, δε, ο Λιονέλ Μέσι έσπρωξε την μπάλα απαλά με το κεφάλι, πηδώντας προς τα πίσω για να σκοράρει, η ήττα ήταν αναπόφευκτη. Μόνο που το πρόβλημα ήταν πως έμοιαζε με γυναικεία προσβολή για την αντρική ανατομία. Αυτό που αντιλήφθηκε ο Ρονάλντο σε αυτήν τη μάχη, η οποία είχε βιβλική ανισομετρία, ήταν ότι για την επόμενη πενταετία, στην ομάδα που έπαιζε, αποκλειόταν να φτάσει σε ένα σημείο να ανταγωνιστεί την Μπαρτσελόνα. Το σώμα του «μιλούσε» τη γλώσσα της φυγής. Και από τη στιγμή που η Ρεάλ Μαδρίτης ενδιαφερόταν, δεν είχε οποιαδήποτε ένσταση να μπει στον ανταγωνισμό, για να πολεμήσει την Μπαρτσελόνα εκ των έσω.

Έφυγε, εν ολίγοις, σαν κυνηγημένος. Και η ανακοίνωση της απόκτησής του, ταυτόχρονη με εκείνη του Ρικάρντο Κακά, ήταν ταυτοχρόνως η ανακοίνωση της πιο ακριβής μεταγραφής στην ιστορία, ύψους 94.000.000 λιρών.

Μια γλυκιά επιστροφή

Θυμόταν την πρώην ομάδα του ανά καιρούς

Τα… παραπούλια, που έφερε ο καιρός, έδειξαν ότι η απόφασή του να απογαλακτιστεί για να… γκαλακτιστεί ήταν σωστή. Θα ήταν αβαρία είτε να αποφανθεί κάποιος ότι νίκησε είτε ότι έχασε στην αναμέτρηση με το μαρβελικό εχθρό, πάντως η Θέμις ενδεχομένως να αποφαινόταν υπέρ του: τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ, ηγέτης της ομάδας που πήρε τα πρώτα διαδοχικά Champions League, πρώτης από το 1990 και τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι και των τριών Ολλανδών που τα κατάφερε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών εν τω συνόλω του. Επιπλέον, πρωταθλητής Ευρώπης με την Πορτογαλία το 2016. Με ατομικές διακρίσεις ων ουκ έστιν αριθμός.

Ο Ρονάλντο επιστρέφει στην ομάδα με την οποία πέτυχε 118 γκολ σε 292 ματς, τα 97 κατά τις τρεις τελευταίες σεζόν του. Στα 36 του, δεν τίθεται ζήτημα ότι πήρε ο ίδιος την απόφαση και την επέβαλε με συνοπτικές διαδικασίες. Αν στο μυαλό του υπάρχει η έννοια της οφειλής ή το ενδεχόμενο του τελευταίου σταθμού του, πρέπει να το επιβεβαιώσει ο ίδιος -και πάλι όλοι χρειάζεται να διατηρήσουν τις επιφυλάξεις τους. Ωστόσο, είναι αδύνατον να μη διακριθεί η νομοτέλεια μέσα σε αυτήν την κίνηση και να μην εκτιμηθεί ότι ο Ρονάλντο πάει να σταματήσει την καριέρα του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Τη μόνη ομάδα, δηλαδή, που ίσως έχει στο μυαλό του ότι του έδωσε περισσότερα από ό,τι εκείνος της αντιγύρισε. Την ομάδα που τον ανέδειξε και τον έκανε εκείνον που είναι, μέσα, βέβαια, από το αυτονόητο, την εχθρικά πολλή δουλειά. Φυσικά, δεν πάει στο Μάντσεστερ για τουρ. Θα βρυχάται όπως πάντα μέσα στο γήπεδο, ως εγωτιστής περιωπής, που παρόμοιο δεν έχει. Θα φρενιάσει τους συμπαίκτες του. Και θα προσπαθήσει να βάλει τις ράγες για μία νέα αυτοκρατορία, ώστε το όνομά του να γραφτεί δίπλα σε εκείνα των Ματ Μπάσμπι, Μπόμπι Τσάρλτον, Άλεξ Φέργκιουσον και Ράιαν Γκιγκς: αυτό ακόμη δεν έχει γίνει -και για έναν παίκτη τόσο αυτοκινούμενο όσο ο Πορτογάλος, τέτοιο κίνητρο είναι γαργαντουικό.