Αντώνης Καρπετόπουλος: Υπάρχουν άραγε παίκτες γεννημένοι για μία, και μόνο, ομάδα;

Eίναι εύκολο να πεις πως κάποιοι γεννήθηκαν για να παίξουν σε μία ομάδα όταν τους έχεις δει μόνο σ΄ αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί με άλλη φανέλα τον Μαλντίνι, που έπαιξε είκοσι χρόνια στη Μίλαν ή τον Τότι που δεν αγωνίσθηκε σ’ άλλη ομάδα εκτός από τη Ρόμα. Αλλά δεν μιλάμε για παίκτες που ήρθαν από τα φυτώρια μιας ομάδας και σε άλλη δεν αγωνίστηκαν – ο Τσάβι και ο Ινιέστα συνέδεσαν την Μπαρτσελόνα με την ζωή τους, όπως και ο Ραούλ με την Ρεάλ ή ο Τζέραρντ με την Λίβερπουλ. Τέτοιοι παίκτες, που έχουν βγει από τις ακαδημίες και στην ομάδα τους ρίζωσαν υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Ο Σιμεόνε αναφέρθηκε στον Γκριεζμάν λέγοντας πως γεννήθηκε για να βρεθεί στην Ατλέτικο, ακόμα κι αν ως πιτσιρικάς δεν μπορούσε να το φανταστεί. Αυτές οι περιπτώσεις, στις οποίες ένας παίκτης μοιάζει να ταιριάζει σε μία ομάδα φυσιογνωμικά και λόγω χαρακτήρα είναι πιο σπάνιες. Και πιο ενδιαφέρουσες.

Πολλοί

Παίκτες γεννημένοι για να αγωνιστούν στις ομάδες που έγραψαν ιστορία, παρόλο που ξεκίνησαν αλλού, δεν είναι πάρα πολλοί. Με τους κάπως πιο παλιούς που πήγαιναν κάπου και ρίζωναν είναι πιο εύκολο να το πεις. Ο Πλατινί, π.χ. ήταν γεννημένος για την Γιουβέντους: θα ήταν ένα μεγάλο παράδοξο αν δεν φορούσε την φανέλα της. Το ίδιο κι ο Ρουμενίγκε στη Μπάγερν: εγώ όταν βλέπω την ομάδα του Μονάχου παραταγμένη νομίζω πως θα τον δω ακόμα. Ο Βαν Μπάστεν επίσης ήταν δεδομένο πως θα φορούσε τη φανέλα του Άγιαξ και της Μίλαν. Ο Μπέργκαμπ απ’ την άλλη όχι: θα μπορούσε ν’ αλλάζει μία ομάδα το χρόνο, όπως π.χ. και ο Γκούλιτ.

Για τους «παλιούς» βέβαια αυτές οι αξιολογήσεις βασίζονται πολύ και στις εικόνες που κουβαλάνε. Πώς π.χ. να πεις ότι ο Ράιαν Γκίγκς θα μπορούσε να παίζει κι αλλού όταν τον έχεις δει μόνο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Με τους πιο καινούργιους το πράγμα είναι πιο δύσκολο.

Ρεάλ

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν χωρά αμφιβολία πως ήταν γεννημένος για τη Ρεάλ Μαδρίτης και μάλλον άργησε να πάει σ’ αυτή. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον άλλο Ρονάλντο – το «φαινόμενο». Γεννημένος για να πάει στην Ρεάλ ήταν και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ: κι ας ήταν συμβατός και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Ζιντάν π.χ.. Αυτός θα μπορούσε να έχει παίξει σε ομάδες με λιγότερη αριστοκρατία – θα μου κόλλαγε, για παράδειγμα, στην Ατλέτικο Μαδρίτης.

Γεννημένος για την Ρεάλ είναι ο Εμπαπέ, όπως π.χ. μου έμοιαζε γεννημένος για την Μπαρτσελόνα ο Ρόμπεν. Αποτελεί παράδοξο της ζωής ότι ο Φαν Πέρσι δεν έπαιξε στη Μίλαν κι ότι ο Καντονά δεν έπαιξε στη Νάπολι. Κι ότι ο Μέλερ δεν πέρασε για λίγο έστω από την Ίντερ. Στη Σίτι μου είναι ταιριαστοί ο Γκρίλις κι ο Στόουνς. Ο Ντε Μπρόιν ήταν γεννημένος για την Άρσεναλ. Ο Χαάλαντ νομίζω πως θα ‘πρεπε να παίζει στη Μπάγερν Μονάχου. Κι ο Χάρι Κέιν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Έπρεπε

Από αυτούς που αγωνίζονται σήμερα στις μεγάλες ελληνικές ομάδες δεν βλέπω κανέναν που να είναι απολύτως ταιριαστός με τη φανέλα που φοράει: όλοι θα μπορούσαν να παίζουν κι αλλού. Για τους παλιότερους ήταν πιο απλό το πράγμα. Ο Σαραβάκος, π.χ., ήταν δεδομένο ότι θα έπαιζε στον ΠΑΟ, όπως κι ο Χένρικσεν. Ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Τζόρτζεβιτς ήταν γραμμένο στο κάρμα τους να περάσουν απ’ τον Ολυμπιακό. Ο Τσιάρτας θα μπορούσε να παίζει στην ΑΕΚ και μόνο και σε οποιαδήποτε δεκαετία.

Υπάρχουν πολλοί που βρέθηκαν σε ομάδες κι έκαναν καριέρες ενώ είχαν χαρακτηριστικά χαρακτήρα για να παίξουν αλλού. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κι ο Νίκος Νταμπίζας νομίζω ότι αν είχαν βρεθεί στον ΠΑΟ θα είχαν γίνει αρχηγοί του. Ο Ντέμης Νικολαϊδης πάντα πίστευα πως θα ήταν πιο συμβατός στον ΠΑΟΚ. Για τον ΠΑΟΚ ήταν γεννημένος κι ο Άριελ Ιμπαγάσα χωρίς να το ξέρει. Είναι γοητευτικά παράξενο ότι τελικά στον ΠΑΟΚ ο ξένος που έχει φορέσει πιο πολλές φορές τη φανέλα του είναι ο Βιερίνια. Όταν είχε έρθει μου φαινόταν εντελώς παράταιρος εκεί. Σήμερα νομίζω πως δεν έχει φύγει ποτέ από τον ΠΑΟΚ. Ότι γεννήθηκε στη Σαλονίκη, μεγάλωσε στις Ακαδημίες του κι αρνήθηκε όλες τις προτάσεις που είχε ποτέ του. Δεν είναι έτσι, αλλά έτσι έπρεπε να είναι…

Νέα μάχη

Ο Ολυμπιακός γύρισε απ’ το Βελιγράδι με μία τεράστια νίκη απέναντι στη Μακάμπι και μ’ έναν τραυματία ακόμα, τον Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος – θα μείνει έξω για τέσσερις εβδομάδες. Τη νίκη με τη Μακάμπι δεν την έδωσε στον Ολυμπιακό ούτε η άμυνα, ούτε η επίθεση, αλλά δυο επιθετικά ριμπάουντ.

Ένα το παίρνει ο Γουόκαπ, πενήντα δευτερόλεπτα πριν το τέλος μετά από μία επίθεση στην οποία ο Ολυμπιακός δεν κάνει σχεδόν τίποτα σωστά – ο Θωμάς αιφνιδιάζει τους πάντες και σκοράρει στο μπάσιμο κι ενώ η Μακάμπι έχει πλησιάσει στο καλάθι. Το δεύτερο ριμπάουντ το παίρνει ο Μπραζντέκις, στον οποίο οι τυπικά γηπεδούχοι έχουν κάνει φάουλ για να σταματήσουν το χρονόμετρο λίγο πριν το τέλος, κι ενώ πάλι η διαφορά είναι στο δίποντο. Ο Λιθουανός βάζει την πρώτη βολή για να δώσει ένα προσωρινό -3, αστοχεί στη δεύτερη αλλά φτάνει στο ριμπάουντ πρώτος –και να το φανταστείς δεν γίνεται.

Η απουσία των Γκος, Μιλουτίνοφ, ΜακΚίσικ κάνει το ματς με τον Αστέρα νέα σπαζοκεφαλιά. Οι απορίες είναι πιο πολλές από τις βεβαιότητες. Θα αντέξει ο Φαλ ν’ αγωνιστεί άλλα 30 και βάλε λεπτά κι ενώ οι Σέρβοι θα τον χτυπάνε με Μπολομπόι, Τόμπι, Μίτροβιτς, Κούζμιτς κ.λπ.; Θα ξαναπαίξει ο Γουόκαπ άλλα τριάντα λεπτά φτάνοντας με καθαρό μυαλό στο τέλος; Θ’ ανταπεξέλθει ο Λούντζης; Θα δώσει ο Σίκμα ένα έστω ποιοτικό δεκάλεπτο; Δεν υπάρχουν βεβαιότητες κι αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα.

Ο Ερυθρός Αστέρας έκανε κόντρα στη Φενέρ, την Τρίτη το βράδυ, το καλύτερό του ματς. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν θα έχει στη διάθεσή του τον Σαμπάζ Νέιπιερ, που χθες έσπασε τη μύτη του στον αγώνα με την ομάδα του Ιτούδη, ενώ εκτός παραμένουν οι Μπράνκο Λάζιτς, Άνταμ Χάνγκα και Μάρκο Σιμόνοβιτς. Αντίθετα, κανονικά στην αποστολή είναι ο Γιάγκο Ντος Σάντος. Δεν θα λείψει τελικά.

Όταν κι εφόσον

Στο ΑΤP Finals του Τορίνο ο Γιανίκ Σίρερ έγινε ο πρώτος που κατάφερε να κερδίσει τον Νόβακ Τζόκοβιτς μετά τον Αλκαράθ, που του είχε πάρει τον τίτλο (και για λίγο την πρώτη θέση στη βαθμολογία του ΑΤP) στο Γουίμπλεντον. Ο τρίτος από τους δέκα πρώτους της βαθμολογίας που έχει νίκη με τον Τζόκοβιτς φέτος είναι ο Δανός Ρούνε που τον δυσκόλεψε και στο Τορίνο πριν λίγες μέρες. Ο Ρούνε κι ο Αλκαράθ είναι είκοσι χρονών. Ο Σίνερ είναι 22. Η λογική και οι ηλικίες τους λένε πως αυτοί θα δώσουν μάχη για την διαδοχή του Τζόκοβιτς, όταν κι εφόσον…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί