Γιώργος Χελάκης: Ο Σώκρατες είναι ένα ατράνταχτο άλλοθι όσων (εξακολουθούν να) αγαπούν την μπάλα...
Για κάθε κερατά που εκπορνεύει το ποδόσφαιρο κι επιζητεί τη νίκη με κάθε τρόπο θα υπάρχει πάντα μια απίθανη τακουνιά ή μια αδιανόητη προσποίηση του γιατρού της Κορίνθιανς. Γράφει ο Γιώργος Χελάκης στην SportDay της Πέμπτης (7/12).
«Η ομορφιά έρχεται πρώτη. Η νίκη είναι δευτερεύουσα. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι η χαρά. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη κι ως τέτοια πρέπει να δείχνει δημιουργικότητα, οπότε η νίκη δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Εάν ο Βίνσεντ βαν Γκογκ κι ο Εντγκαρ Ντεγκά γνώριζαν εκ των προτέρων το επίπεδο της κακής φήμης που θα είχαν φτάσει, πιθανότατα δεν θα είχαν καταφέρει να επιτύχουν τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε πλέον. Οταν είσαι καλλιτέχνης και επαναλαμβάνω, ο ποδοσφαιριστής είναι καλλιτέχνης, πρέπει να διασκεδάζεις, πρέπει να δίνεις αυτή τη δημιουργικότητα δωρεάν, χωρίς να στέκεσαι εκεί και να σκέφτεσαι εάν θα κερδίσεις στο τέλος»…
Να τα είπε άραγε αυτά ένας λάτρης του αθλήματος; Ενας φίλαθλος που αγαπά να βλέπει ποδόσφαιρο; Οχι, δεν τα είπε κάποιος που με υπερβολικό τρόπο ήθελε να εκφράσει το πόσο τον καθηλώνει να παρακολουθεί είκοσι δυο τύπους να κυνηγούν μία μπάλα. Τα είπε ένα απ’ τους πιο θεαματικούς ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει το άθλημα. Τα είπε ένα σπουδαίος επιστήμονας (γιατρός). Τα είπε ένας άνθρωπος που είχε μελετήσει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και θαύμαζε τους αρχαίους προγόνους μας.
Τα είπε ένας αριστερός διανοούμενος, ένας ιδεαλιστής που πάλευε για την εμπέδωση της άμεσης δημοκρατίας, την οποία κατάφερε να εφαρμόσει στην ομάδα με την οποία δοξάστηκε. Τα είπε εκείνος που όταν πήρε μεταγραφή στην ιταλική Φιορεντίνα και ρωτήθηκε αν θαυμάζει τους άσους του ιταλικού ποδοσφαίρου, απάντησε ότι ήρθε στην Ιταλία για να μελετήσει καλύτερα τον Γκράμσι. Οσοι έχουν παρακολουθήσει τον Σώκρατες να παίζει, μπορούν να αντιληφθούν τι πάει να πει καλλιτέχνης της μπάλας.
Ο Σώκρατες ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τα μισά χτυπήματα της μπάλας ήταν με το τακούνι. Παρά το ύψος του (1,92) τιθάσευε την μπάλα κάνοντας με τα μαγικά αγγίγματά του χορευτικές φιγούρες. Επινοήσεις ασύλληπτες που θα ζήλευαν ζογκλέρ του τσίρκου. Ενας χορευτής, που αντί για ντάμα είχε παρτενέρ μια μπάλα που τον συνόδευε στις γεμάτες φαντασία πιρουέτες του.
Ο Σώκρατες έπαιζε ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς το αντιλαμβανόταν και μιλούσε για αυτό. Για όλους εμάς που το βλέπουμε να κυλιέται (πολλές φορές) στον βούρκο της αναξιοπιστίας και να γίνεται ένα εμπόρευμα στα χέρια των κερδοσκόπων που το διαφεντεύουν, ο Σώκρατες είναι ένα ατράνταχτο άλλοθι. Για κάθε κερατά που το εκπορνεύει κι επιζητεί τη νίκη με κάθε τρόπο θα υπάρχει πάντα μια απίθανη τακουνιά ή μια αδιανόητη προσποίηση του γιατρού της Κορίνθιανς και της εθνικής Βραζιλίας, που θα γιατρεύει τον πόνο μας και θα μας σαγηνεύει.
Ο Σώκρατες, που πέθανε τέτοιες μέρες πριν από δώδεκα χρόνια (Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011), ήταν ένας καλλιτέχνης της μπάλας, του οποίου τα δημιουργήματα θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε έναν πίνακα του Βίνσεντ βαν Γκογκ κι εμείς που τα θαυμάζαμε και εξακολουθούμε να τα θαυμάζουμε δεν είμαστε απλώς ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά φιλότεχνοι.
Μουσ(ι)α
Και πώς να κλείσεις τον Μούσα ώστε να μη σουτάρει με καλές προϋποθέσεις. Και πώς να κλείσεις τόσους παίκτες της Ρεάλ να μη σουτάρουν; Απ’ την άλλη, πόσους παίκτες του Ολυμπιακού να κλείσει η Ρεάλ για να μη σουτάρουν; Εδώ δεν είναι θέμα κάποιου λάθους που έκαναν οι παίκτες των «ερυθρολεύκων» ή που έγινε από τον πάγκο. Εδώ πρόκειται για… κουκιά μετρημένα.
Την κρίσιμη ώρα η Ρεάλ, με το τριπλάσιο μπάτζετ, έχει περισσότερες επιλογές κι ο Μπαρτζώκας περισσότερες αγωνίες για το πού θα στρέψει την άμυνά του. Ορισμένα πράγματα ξεφεύγουν απ’ τις δυνατότητες που έχει ένας κόουτς να προσανατολίσει το παιχνίδι της ομάδας του. Κάπως έτσι, όταν η μπάλα… καίει κι όλα κρίνονται στα δυο-τρία τελευταία σουτ, το πλεονέκτημα έναντι του Ολυμπιακού θα το έχουν η Μονακό κι η Ρεάλ.
Διότι εκείνες έχουν τους παίκτες που μπορούν να βγουν έξω απ’ τα συστήματα και να πάρουν ακόμα και μία extreme προσπάθεια που θα κρίνει το αποτέλεσμα. Οι «ερυθρόλευκοι», όσο και να το συζητούμε, αυτόν τον παίκτη δεν τον έχουν. Κι επειδή δεν τον έχουν προσπαθούν να καθαρίζουν το… πιάτο τους πριν τα πράγματα οδηγηθούν στο ένα σουτ.
Οταν φτάνουμε σε τόσο οριακές καταστάσεις, τότε το πλεονέκτημα περνάει στον αντίπαλο. Ούτε φυσικά αλλάζει κάτι στο σημείο αυτό αν μπουν στο ροτέισον o Γκος, ο Μήτρου-Λονγκ κι ο Πετρούσεφ. Αυτοί είναι από χρήσιμοι ως απαραίτητοι, ώστε να μη φτάνουν τα πράγματα στο ένα σουτ. Τίποτα δεν χάθηκε με μία ακόμα ήττα για τον Ολυμπιακό.
Ολα είναι ανοιχτά. Ακόμα κι η πιθανότητα με όλους υγιείς και διαθέσιμους η ομάδα του Μπαρτζώκα να τελειώνει τα ματς πριν αυτά φτάσουν να κρίνονται στα τελευταία δευτερόλεπτα.