Γιώργος Χελάκης: Ο Παναθηναϊκός άλλαξε προπονητή έτσι, χωρίς πρόγραμμα, επειδή τον πρότεινε ο Ατζούν....

Ήρθε λοιπόν ο ίδιος ο Ατζούν και επιβεβαίωσε ότι μεσολάβησε προκειμένου να έρθει ο Φατίχ Τερίμ στον Παναθηναϊκό. Με άλλα λόγια αν ο Ατζούν δεν είχε μιλήσει στον Γιάννη Αλαφούζο για τον Τούρκο προπονητή και δεν είχε κλείσει ραντεβού στο σπίτι του για να τους γνωρίσει, στον πάγκο των «πράσινων» θα καθόταν ακόμα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δεν το λες και σοβαρό προγραμματισμό για μία ομάδα που διεκδικεί πρωτάθλημα.

Όχι πως δεν είχε πάψει πια η εκτίμηση που έτρεφε ο ιδιοκτήτης της πράσινης ΠΑΕ για το Σέρβο προπονητή. Είχε πάψει από το γκολ του Ρέαμπτσιουκ στο Καραϊσκάκης αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είχαν κινηθεί οι διαδικασίες για την εξεύρεση του αντικαταστάτη του. Η αλλαγή του προπονητή και η έλευση του Φατίχ Τερίμ είναι δουλειά του Ατζούν. Μάλιστα ο Τούρκος τηλεοπτικός παραγωγός μίλησε αναλυτικά σε δηλώσεις του, για το πόσα χρόνια έχουν οι «πράσινοι» να πάρουν πρωτάθλημα, πόσο μπροστά ήταν πέρυσι στη βαθμολογία και το έχασαν, ότι φέτος αποκλείστηκαν από την Ευρώπη και μάλιστα από μία ομάδα που δεν έχει έδρα (Μακάμπι) και άλλα τέτοια. Ήξερε δηλαδή πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να ξέρει ένας αλλοδαπός τηλεοπτικός παραγωγός.

Αν μπορείς να εξασφαλίσεις με ταχύτητα στις διαδικασίες έναν προπονητή με μεγάλο βιογραφικό γιατί να μην μπορείς να φέρεις έναν δύο παίκτες με επίσης μεγάλο βιογραφικό. Πέρα από το γεγονός ότι οι προτιμήσεις όπως και οι εκτιμήσεις του Γιάννη Αλαφούζου σχετικά με τα ποδοσφαιρικά, αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη, φαίνεται καθαρά πως ο Τερίμ δεν έρχεται μόνος του. Στην Τουρκία τα δημοσιεύματα δίνουν και παίρνουν για τη μεταγραφή του Τάσου Μπακασέτα στον Παναθηναϊκό. Μέχρι και ότι η ομάδα του η Τραμπζονσπόρ ζητεί τρία εκατομμύρια για να τον δώσει ενώ οι «πράσινοι» δίνουν περίπου τα μισά μάθαμε. Στην περίπτωση αυτή είναι λίγο δύσκολο να υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.

Άλλωστε, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο Γ. Αλαφούζος υιοθέτησε τώρα τελευταία τη θέση για όσους το δυνατόν περισσότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές στο ρόστερ της ομάδας του. Ανεξάρτητα από τις ικανότητες του νέου προπονητή και τα επιτεύγματά του για τα οποία δεν υπάρχουν αμφιβολίες, η άρον-άρον αντικατάσταση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, πέρα από την ψύχωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, μαρτυρά προχειρότητα. Δείχνει ότι στον Παναθηναϊκό θαμπώθηκαν από το όνομα του Τούρκου προπονητή και έριξαν στο καλάθι με τα σκουπίδια όλα όσα η ομάδα είχε πετύχει με τον Γιοβάνοβιτς στον πάγκο της.

Προφανώς ο νέος τεχνικός θα έχει τη στοιχειώδη λογική να μην τα ξηλώσει όλα και να βαδίσει πάνω στις βάσεις που δημιούργησε ο προκάτοχος του. Στο βαθμό όμως που ο Παναθηναϊκός δεν πετύχει να πάρει φέτος το πρωτάθλημα ο Γιάννης Αλαφούζος θα βρεθεί για άλλη μία φορά εκτεθειμένος απέναντι στον κόσμο της ομάδας του. Αυτόν τον κόσμο που όχι ο ίδιος, αλλά ο Γιοβάνοβιτς είχε καταφέρει να τον κάνει να επιστρέψει στο γήπεδο.

Ο Σκάρπα…

Πάει και αυτός. Καταγράφεται ως ένας από τους παίκτες που έκαναν τη διαδρομή Νότιγχαμ-Ολυμπιακός χωρίς να προσφέρουν τ’ αναμενόμενα. Επιστρέφει στη Βραζιλία για να δείξει εκεί όσα δεν έδειξε στο βραχύβιο πέρασμά του σε Αγγλία και Ελλάδα. Τον παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσο πρόλαβε να παίξει στον Ολυμπιακό. Νομίζω ότι η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που ξέρει και σε αυτά που έπαιξε είναι πολύ μεγάλη. Η εξήγηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το έλλειμα προσωπικότητας που δεν του άφησε περιθώρια να αναταχτεί ψυχολογικά και να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας σαν κι αυτό που παίζουν παίκτες με τα δικά του χαρίσματα.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι ρόλοι μέσα στο γήπεδο από ένα σημείο και μετά δεν απονέμονται, κατακτιούνται. Ο Σκάρπα δεν είχε τα ψυχολογικά αποθέματα ν’ αναλάβει στην πράξη πρωτοβουλίες που θα τον καθιστούσαν ηγέτη και σημείο αναφοράς μέσα στο γήπεδο. Λειτουργούσε (αυτή την εντύπωση έδινε) συμπληρωματικά μέσα στο γήπεδο. Τα ηγετικά προσόντα του σαν να βρίσκονταν σε αναστολή εξαιτίας, ίσως, του ότι το παιχνίδι του Ολυμπιακού είχε άλλο σημείο αναφοράς (Κώστας Φορτούνης).

Όσες φορές επιχείρησε να κάνει κάτι παραπάνω η κατάληξη ήταν κάποια άστοχα σουτ και κάποια φάουλ τα οποία ίσα που έφταναν στην αγκαλιά του αντίπαλου τερματοφύλακα. Παίκτης που επιζητούσε τις συνεργασίες σε μικρούς χώρους και έδειχνε διάθεση να παίξει για την ομάδα και όχι για τον εαυτό του. Ίσως, για παίκτες σαν κι αυτόν ο μοναδικός ποδοσφαιρικός παράδεισος να βρίσκεται στα γήπεδα της Βραζιλίας. Φεύγει και δεν αφήνει τίποτα για να τον θυμόμαστε πλην της κορδέλας με την οποία συγκρατούσε τα μαλλιά του. Κρίμα γιατί σου έδινε την εντύπωση ότι – εκτός της κορδέλας- θα είχε και κάτι άλλο που να παραπέμπει στον Σώκρατες…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News