Νίκος Σαρίδης: Η Καστοριά, ο «Κβαραντόνα» κι ο... Ρουβάς
Οπως και να το δεις, και γι’ αυτούς και για εμάς, ο ημιτελικός δεν ήταν το πρώτο βήμα, αλλά το εύκολο βήμα. Γράφει ο Νίκος Σαρίδης.
Η Γεωργία είναι μία χώρα με πληθυσμό ανάλογο της Αθήνας· έχει νόμισμα το λάρι, που δεν είναι… χαϊδευτικά το δολάριο, ενώ αν σας ενδιαφέρει, περίπου τρία τέτοια ισούνται μ’ ένα ευρώ· οι Γεωργιανοί έχουν παράδοση σε σπορ όπως η άρση βαρών, η πάλη και το τζούντο, αλλά συνάμα παίζουν -έκπαλαι- και μπάλα.
Ως αυτοτελής εθνική ομάδα υφίστανται -σε όλα τ’ αθλήματα- απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την κατάρρευση, δηλαδή, της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτή η καταγραφή, όμως, είναι κάπως άδικη, διότι τυπικά δεν λογίζεται ως γεωργιανό κατόρθωμα το γεγονός ότι το 1981 η Ντινάμο Τιφλίδας κατέκτησε το τότε Κύπελλο Κυπελλούχων.
Μάλιστα, στην εκκίνηση εκείνης της πορείας της η Ντινάμο είχε αποκλείσει τη δική μας Καστοριά, παίζοντας τον εν Ελλάδι αγώνα στο Καυτανζόγλειο. Αν κρίνει κανείς απ’ τις καταλήξεις των επιθέτων, σχεδόν εξ ολοκλήρου η ενδεκάδα εκείνης της Ντινάμο απαρτιζόταν από αυτόχθονες: Σουλακβελίτζε, Τσιβάτζε, Κιπιάνι κ.ά.
Οπως και να ’χει, γεωργιανός ποδοσφαιρικός σύλλογος έχει πανηγυρίσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, ενώ ελληνικός ποτέ – να δούμε αν θα γίνει κάτι διαφορετικό φέτος στο Κόνφερενς Λιγκ. Αντίθετα, σ’ επίπεδο εθνικών ομάδων, τα δικά μας επιτεύγματα είναι απείρως σπουδαιότερα. Πάντως, τα τελευταία χρόνια κι οι Γεωργιανοί τη γυροφέρνουν την υπέρβασή τους, αφού στο τελευταίο Euro έχασαν την πρόκριση απ’ τη Βόρεια Μακεδονία στον τελικό των πλέι οφ.
Ο προπονητής τους, ωστόσο, ο Γουιλί Σανιόλ, ο οποίος θέλει να γίνει ο πρώτος που θα οδηγήσει τη Γεωργία σε κορυφαία διοργάνωση, δεν τα πήγαινε πολύ καλά ως διεθνής ποδοσφαιριστής. Καθόταν στον πάγκο της Γαλλίας στο Euro του 2004, όταν την αποκλείσαμε με την αλησμόνητη κεφαλιά του Χαριστέα, ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 ο άλλοτε δεξιός μπακ της Μπάγερν είχε καταφέρει να πάει πιο μακριά, μέχρι και τον τελικό του Βερολίνου, όπου ο ίδιος ευστόχησε στη «ρουλέτα» των πέναλτι, αλλά δεν ευτύχησε να σηκώσει κούπα.
Παρεμπιπτόντως, στο Βερολίνο είναι προγραμματισμένος κι ο τελικός του φετινού Euro, αλλά παραείναι άπιαστος ως στόχος για τους Γεωργιανούς. Την Τρίτη, θα τους παίξουμε στο γήπεδό τους. Κι όχι στο γήπεδό μας, όπως τους Καζάκους. Ασε που το προχθεσινό Καζακστάν δεν διέθετε, ούτε κατά διά- νοια, παίκτη κοστολογημένο στα 80 εκατ. ευρώ.
Για τον Κβίτσα Κβαρατσκέλια φυσικά ο λόγος, που εξέτισε την ποινή του στον ημιτελικό με το Λουξεμβούργο και την Τρίτη θ’ αγωνιστεί κανονικά στον τελικό. Ωστόσο, στο ποδόσφαιρο δεν πρέπει να τα βλέπουμε μονοσήμαντα, οπότε θεωρητικά ούτε για τον «Κβαραντόνα» των Ναπολιτάνων θα είναι παιχνιδάκι η αναμέτρηση με τους Ελληνες.
Οι τέσσερις απ’ τους πέντε της «γαλανόλευκης» άμυνας είναι παίκτες της Πρέμιερ Λιγκ, έστω κι αν δεν είναι βασικοί κι αναντικατάστατοι στις ομάδες τους: ο Βλαχοδήμος στη Νότιγχαμ, ο Μπάλντοκ στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ο Μαυροπάνος στη Γουέστ Χαμ κι ο Τσιμίκας στη Λίβερπουλ. Ο δε πέμπτος, ο Χατζηδιάκος, είναι σε κλαμπ της Σέριε Α (Κάλιαρι).
Ούτε τα «γαλανόλευκα» μετόπισθεν είναι κυβικών Λουξεμβούργου, ώστε να έρχεται από την Τσβαϊτελίγκα αυτός ο Ζιβζιβάτζε της Καρλσρούης και να «παστελώνει» δύο γκολ. Εχουμε κι εμείς επίθεση, άλλωστε. Και μάλιστα, μία επίθεση με Μπακασέτα, Μασούρα, Πέλκα, Ιωαννίδη… Που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα απ’ το «showtime» της Νέας Φιλαδέλφειας, χώρια που οι δικοί τους αμυντικοί δεν είναι και τίποτα ονόματα περιωπής – αν μη τι άλλο, είναι σε λιγότερο λαμπερές δουλειές απ’ ό,τι οι αντίστοιχοι Ελληνες.
Γενικότερα, πλην Κβαρατσκέλια, οι Γεωργιανοί δεν παίζουν, μολονότι όλοι οι βασικοί αγωνίζονται μακριά απ’ την πατρίδα τους, σε τίποτα «γωνιακά μαγαζιά». Εξαίρεση αποτελεί ο τερματοφύλακάς τους, ο Μαμαρντασβίλι. Μάλιστα, δεν βγάζει απλώς το ψωμί του στο «Μεστάγια», αλλά πέρυσι έκανε 42 ματς με τη Βαλένθια και φέτος έχει ήδη 28 συμμετοχές στη Λα Λίγκα. Οπως και να το δεις πάντως, και γι’ αυτούς και για εμάς, ο ημιτελικός δεν ήταν το πρώτο βήμα, αλλά το εύκολο βήμα. Οπως λέει κι ο… Ρουβάς: τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί