Νίκος Σαρίδης: Δεν είναι τελικός, αλλά... έργο τέχνης

Ας υποθέσουμε ότι έρχεται στην Ελλάδα κάποιος ξένος από πολύ μακριά, ένας ανυποψίαστος κρεολός απ’ την Πολυνησία ή ένας γκαούτσο απ’ την Παταγονία. Που μαθαίνει ότι έχει τελικό Κυπέλλου και προσπαθεί να μπει στο κλίμα. Του λένε, αρχικά, ότι ο αγώνας θα διεξαχθεί σε μία ουδέτερη πόλη, χωρίς φιλάθλους, μόνο με ορισμένους τυχερούς που θα έχουν προσκλήσεις, διότι η προκήρυξη της διοργάνωσης προβλέπει αυστηρά Πανθεσσαλικό, το οποίο όλως τυχαίως είναι το μοναδικό γήπεδο της Super League 1 δίχως το σύστημα ασφαλείας που όρισε ως προαπαιτούμενο για επαγγελματικά ματς η κυβέρνηση.

Τον ενημερώνουν, επίσης, ότι την ίδια περίπου ώρα, στο ΣΕΦ, θα διεξαχθεί ευρωπαϊκός τελικός χάντμπολ (Ολυμπιακός-Βαλούρ) με μερικές χιλιάδες στις κερκίδες. Κατόπιν, θα του δείξουν το πούλμαν του Αρη με τον θεό του πολέμου ζωγραφισμένο στο αμάξωμα του οχήματος. Και το κατευόδιο των οπαδών στα Μάλγαρα. Των οπαδών, που λατρεύουν μεν έναν θεό του Δωδεκαθέου, αλλά που στην πλειονότητά τους είναι χριστιανοί.

Μάλιστα, θα του δείξουν και τη φωτογραφία του Θεόδωρου Καρυπίδη απ’ την επίσκεψη στον Αγιον Ορος και μάλιστα απ’ την καλύβα όπου, λέει, έζησε κι ο Παΐσιος. Θα ρωτήσει ο αδαής αλλοδαπός ποιος είναι ο Παΐσιος, αλλά και who is Κaripidis. Θα του πούνε ότι πρόκειται για τον πρόεδρο της ομάδας, αν και τυπικά προεδρίνα και διευθύνουσα σύμβουλος της ΠΑΕ – θα του διευκρινίσουν του ξένου- είναι η αδελφή του Θεόδωρου, η Ειρήνη Καρυπίδου.

Θα ρωτήσει ο ξένος γιατί τότε δεν πήγε η προεδρίνα στην καλύβα του Παΐσιου να προσευχηθεί και ν’ αναπέμψει δεήσεις για να πάρει το Κύπελλο ο Αρης και θα του εξηγήσουν ότι εδώ κι αιώνες ισχύει το άβατο του Αγίου Ορους για τις γυναίκες. Εν συνεχεία, θα τον πληροφορήσουν ότι εκτός από πρώτος τελικός με γυναίκα πρόεδρο είναι κι ο πρώτος με γυναίκα διαιτητή, τη Γαλλίδα Στεφανί Φραπάρ.

Διότι η κεντρική επιτροπή διαιτησίας της ΕΠΟ ήθελε να πρωτοτυπήσει και σ’ αυτό. Θα υπάρχει μάλιστα και γυναίκα παρατηρήτρια διαιτησίας, η Ελένη Λαμπαδαρίου. Αν τύχει και κουβαλά καμιά θύραθεν παιδεία ο ξένος, μπορεί ν’ αναρωτηθεί μήπως -με τόσες γυναίκες στα πόστα- γυρίζεται καμιά μοντέρνα εκδοχή της Λυσιστράτης στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας, αλλά θα τον καθησυχάσουν και θα τον προτρέψουν να ρίξει μία βουτιά στα νερά του Βόλου, που είναι κρυστάλλινα και δεν πρέπει να τον ξεγελάει το χρώμα τους.

Για να τον πείσουν, θα του δείξουν και φωτογραφίες από σάιτ, με τον Αχιλλέα Μπέο να φορά μαγιό και να βουτά στις Αλυκές Βόλου, προκειμένου ν’ αποστομώσει όλους εκείνους τους κακόπιστους που αμφισβήτησαν ότι τα φερτά υλικά απ’ την πλημμύρα «Daniel» έκαναν τον Παγασητικό πιο καθαρό από ποτέ. Θα του εξηγήσουν, φυσικά, του επισκέπτη απ’ την Πολυνησία ότι ο Μπέος εκτός από δοκιμαστής υδάτων, τυγχάνει δήμαρχος, αφεντικό της τοπικής ΠΑΕ και διαχειριστής του σταδίου όπου θα γίνει ο τελικός.

Για το τέλος, για… γλυκό, θα του κρατήσουν τη μαγική συνταγή του Γιάννη Αλφούζου: ότι είχε προπονητή τον Γιοβάνοβιτς, που όμως τον έκρινε «λίγο» και τον έδιωξε, για να πάρει τον Τερίμ, αλλά μετά σχόλασε και τον Τούρκο και προσέλαβε τον βοηθό του «λίγου», τον Κόντη. Ο οποίος Κόντης, ήταν μέχρι πρότινος προπονητής της ομάδας που εδρεύει στο Πανθεσσαλικό, άρα ξέρει το γήπεδο κι άρα (όπως πιστεύει ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, η κούπα θα βαφτεί πράσινη!

Υστερα απ’ όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ο ξένος να ρωτήσει αν αυτός ο τελικός υπάρχει και σε… λάδι σε καμβά. Διότι τέτοια έργα τέχνης δεν υπάρχουν ούτε στην πατρίδα του, ούτε πουθενά!

Υ.Γ.: Ξέχωρα, πάντως, από την απαξίωση που φετινού τελικού, ελπίζουμε να γίνει καλό παιχνίδι και να κερδίσει ο καλύτερος.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News