Ολυμπιακός: Οι «από μηχανής Θεοί» μίας ιστορικής δικαίωσης

Το τέλος της φετινής «ερυθρόλευκης» σεζόν γράφτηκε τα ξημερώματα της 30ης του Μάη στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά ανάμεσα σε φωνές, πυρσούς, κόρνες, μέθη, νέους, γέρους, γυναίκες, άντρες και παιδιά. Όχι γιατί ο Ολυμπιακός κατέκτησε (όπως κάποτε) το έβδομο συνεχόμενο πρωτάθλημα, αλλά γιατί έκανε αλήθεια ένα όνειρο τρελό.

Αυτό ήταν το θριαμβευτικό φινάλε μίας περιόδου βγαλμένης από τα κιτάπια του Άλφρεντ Χίτσκοκ, που αν σκηνοθετούσε ποτέ ταινία για το ποδόσφαιρο, δε θα την έκανε καλύτερη από το αυτοσχέδιο αριστούργημα του Ολυμπιακού. Από την ελπίδα ως την καταστροφή της Βυρτεμβέργης, από την κρυάδα των πέναλτι της Λεωφόρου ως τη νύχτα του Τζολάκη στην Πόλη και από εκεί ως το μεγαλύτερο βράδυ μιας ιστορίας 99 ετών.

Η ευτυχία, πάντως, δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Λίγο η διοίκηση, λίγο η φύση του συλλόγου… ο Ολυμπιακός δε δέχτηκε να συμβιβαστεί με τον κατήφορο και να γονατίσει μπροστά στα τότε δεδομένα, που τον ήθελαν διαλυμένο. Δε συνέχισε την πορεία του αποδεχόμενος ότι θα φεύγουν… πόρτες στη διαδρομή, αλλά επέλεξε το καλύτερο δυνατό σέρβις.

Λέγε με Κάρμο, Τσικίνιο, Όρτα ή ακόμα και Ζέλσον ή Ναβάρο. Όλοι αυτοί, στην πλειονότητά τους «παιδιά» του Καρβαλιάλ, περίμεναν απλά τη… συγκολλητική ουσία. Έναν άλλον Ίβηρα, πολύ διαφορετικό. Τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Tabula rasa

Όταν ο Βάσκος έπιασε λιμάνι, βρήκε ένα ρόστερ που του έκανε. Πολλούς «χτυπημένους» από τα δύσκολα βράδια της σεζόν, αλλά και νέο υλικό… tabula rasa. Παιδιά ανεπηρέαστα από το βαρύ κλίμα, με όλη τη διάθεση να βάλουν τη σφραγίδα τους σε κάτι καινούργιο.

Έτσι, οι τρεις Πορτογάλοι (Κάρμο, Τσικίνιο, Όρτα) έγιναν αμέσως βασικοί, με τον καθέναν στον δικό του ρόλο. Η ποιότητά τους φάνηκε με το «καλησπέρα», όπως και η δυνατότητά τους να φτιάξουν κάτι… φρέσκο. Πρόσθετες επεμβάσεις, σαν αυτές του Ναβάρο, του Ζέλσον ή του Άμπι, έδωσαν το απαραίτητο βάθος, χωρίς να γίνουν «προβλήματα» για τον προπονητή.

Ο Νταβίντ Κάρμο αποδείχθηκε ότι ήταν το κομμάτι του παζλ που θα συμπλήρωνε αυτό του Παναγιώτη Ρέτσου, ο οποίος «φώναζε» ότι χρειαζόταν δίπλα του έναν τέτοιον ποδοσφαιριστή. Κυριαρχικός, καλός με τη μπάλα στα πόδια και εξαιρετικός στον αέρα, ο Πορτογάλος δε βγήκε ποτέ από την ενδεκάδα και συνέθεσε το… δίδυμο του θριάμβου μαζί με τον Ρέτσο. Στον τελικό, αμφότεροι ήταν εξαιρετικοί και άκρως καθοριστικοί, αφού το παιχνίδι κρίθηκε ουσιαστικά από την άμυνα. Η ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού έγινε… κανονική, λόγω εκείνου.

Η χειμερινή αναδόμηση του «ερυθρόλευκου» άξονα ήταν υπόθεση δύο προσώπων. Δύο Πορτογάλων, για τους οποίους η συζήτηση πριν πιάσουν λιμάνι ήταν «αυτός ή ο άλλος». Οι άνθρωποι της ομάδας έκριναν ότι αμφότεροι ήταν αναγκαίοι και προστέθηκαν άμεσα στο ρόστερ. Ο Τσικίνιο προσέφερε ένα πακέτο που ο Ολυμπιακός είχε πολλά χρόνια να δει και πολύ γρήγορα μονιμοποιήθηκε στην ενδεκάδα.

Ο Όρτα, παρότι ξεκίνησε ως βασικός, κατέληξε στον πάγκο. Όχι γιατί οι εμφανίσεις του δεν ήταν πειστικές – κάθε άλλο – αλλά γιατί ο Μεντιλίμπαρ έκρινε πως χρειαζόταν κάτι διαφορετικό, δίπλα στον «Τσιντάν» και τον Έσε. Παρά τη μείωση του χρόνου συμμετοχής, ο πρώην ποδοσφαιριστής της Μπράγκα δεν προκάλεσε πρόβλημα ποτέ. Κάθε φορά που περνούσε στον αγωνιστικό χώρο, είτε ως αλλαγή είτε ως βασικός σε ροτέισιον, έδειχνε διψασμένος. Έτσι έγινε και στον μεγάλο τελικό. Όταν μπήκε ήταν πανέτοιμος και προσέφερε τα μέγιστα, δημιουργώντας φάσεις και προϋποθέσεις με τα πόδια του, που ακολουθούσαν πιστά τις εντολές του μυαλού.

Επιπλέον προσθήκες, σαν αυτές του Ναβάρο και του Μαρτίνς, έδωσαν τη λύση σε μία περίοδο αυξημένου αγωνιστικού φόρτου. Ο πρώτος, επιθετικός ειδικών καταστάσεων, χάρισε πολύτιμες ανάσες στον Ελ Καμπί σε παιχνίδια πρωταθλήματος.  Σκόραρε σε δύο ματς που κρίθηκαν στο γκολ (με Άρη και Κηφισιά), ενώ κόντρα στον ΠΑΟΚ απέδειξε τις δυνατότητές του στο ανοιχτό γήπεδο. Τα ταλέντα του δεύτερου, είναι εμφανή με… κάθε επαφή. Αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών και δε μπήκε ποτέ σε φουλ ρυθμούς, όμως στα 585 λεπτά αγωνιστικής παρουσίας του έδειξε πως είναι μία «μετοχή» άξια εμπιστοσύνης, ενόψει της νέας σεζόν.

Είναι παράλογο, αλλά η μεταγραφική περίοδος Ιανουαρίου, που έφερε ένα… καράβι παίκτες, επιλογές ενός προπονητή που στις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου απολύθηκε, έμελλε να μείνει στην Ιστορία ως η πιο πετυχημένη όλων των εποχών. Ως αυτή που άλλαξε για πάντα τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σα να το χρωστούσαν οι ποδοσφαιρικές μοίρες στον Ολυμπιακό, που δεν άξιζε να γίνει 100 χωρίς μία τέτοια στιγμή. Οι «από μηχανής Θεοί» ήρθαν για να βάλουν το λιθαράκι τους και το έβαλαν. Και ο Ολυμπιακός έγινε κυπελλούχος Ευρώπης!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News