Γιώργος Χελάκης: Για να μη βλέπουμε τα τρένα των μεγάλων διοργανώσεων να περνούν...

Nα σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι. Θυμάμαι ότι το 1983 είχαμε πάρει ισοπαλία εκτός έδρας απ’ την Αγγλία κι ο μακαρίτης ο Χρήστος Αρχοντίδης είχε κρεμαστεί στους ώμους του αρχηγού Γιάννη Γούναρη και των άλλων παικτών κλαίγοντας απ’ τη χαρά του. Και λοιπόν, τι; Και λοιπόν τι που παίξαμε καλά με τη Γερμανία, αλλά στο τέλος χάσαμε; Καλά είχαμε παίξει και με τη Γαλλία πριν από μήνες και πάλι χάσαμε.

Eχω την εντύπωση ότι δημιουργείται ένας εθισμός στην ήττα και γενικά στην αποτυχία, με την οποία κινδυνεύει να… μπολιαστεί μία μεγάλη μερίδα των διεθνών μας. Αναφέρομαι σε εκείνους που παίζουν χρόνια στην Εθνική κι έχουν ζήσει κάμποσες απ’ τις επιτυχίες των τελευταίων δέκα ετών. Πάει να διαμορφωθεί μία ψυχολογία ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά δεν… Συμβάλλουν στη διαμόρφωσή τους
εκείνοι που ζουν και κινούνται στο περιβάλλον της Εθνικής κι επιδιώκουν να βρίσκονται για πάντα εκεί,
βαφτίζοντας περίπου ως επιτυχίες τις προφανείς αποτυχίες.

Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε τη δημιουργία του οικογενειακού κλίματος στα αποδυτήρια περίπου ως επιτυχία. Να χαιρόμαστε με το μέσο, ενώ δεν πετυχαίνουμε τον σκοπό. Πρόκειται για επικίνδυνη κατάσταση που μας προετοιμάζει για την επόμενη αποτυχία. Απ’ τη Γερμανία χάσαμε, παρά την ικανοποιητική εμφάνιση. Είναι αλήθεια πως αν παίζαμε έτσι απέναντι στη Γεωργία, τώρα θα παίρναμε εμείς μέρος στα τελικά του Euro, όχι ο Κβαρατσχέλια με την παρέα του.

Στο κρίσιμο ματς, όμως, παίξαμε ασυνόδευτοι, λιγόψυχοι, βουτηγμένοι στο άγχος. Τα δε «βαριά χαρτιά» της Εθνικής, με πρώτους τον Μπακασέτα και τον Τσιμίκα, πολύ μακριά απ’ τον καλό εαυτό τους. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτοί οι παίκτες πρέπει να αποστρατευτούν. Κάθε άλλο. Ισχυρίζομαι, όμως, ότι είναι ανάγκη η σκυτάλη να περάσει στη νέα γενιά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι επειδή έχει νόημα να μιλάμε με ονόματα, αναφέρομαι συγκεκριμένα.

Απ’ το φθινόπωρο που αρχίζει το νέο Nations League, ο λόγος πρέπει να περάσει στον Τζολάκη, τον Κουλιεράκη, τον Κωνσταντέλια, τον Ιωαννίδη και τον Τζόλη. Μαζί τους κι οι υπόλοιποι, με πρώτο τον  Μαυροπάνο, αλλά με εμπιστοσύνη στη νουβέλ βαγκ του ποδοσφαίρου μας. Σε αυτούς που έρχονται  από επιτυχίες, με τις ομάδες τους και δεν τους βαραίνουν τα απανωτά στραπάτσα της Εθνικής. Τώρα πρέπει να γίνει αυτό.

Η νέα διοίκηση της ΕΠΟ κι ο νέος προπονητής, όποιος κι αν είναι, οφείλει να κινηθεί απαλλαγμένος απ’ τα στερεότυπα του πρόσφατου παρελθόντος. Το σύνθημα πρέπει να είναι «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Διαφορετικά θα χαιρόμαστε τάχα από κάποιες καλές εμφανίσεις και θα βλέπουμε τα τρένα των τελικών των μεγάλων διοργανώσεων να περνούν…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News